Morgunblaðið - 07.06.1987, Síða 30

’3Ó B
P
^t t'f' (itíjMS^^OíííWf
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 7. JÚNÍ 1987
Bíóborgin
Moskrtóströndi
með Harrison Ford
Allie Fox (Harrison Ford) á sér
einstakan draum og er gagntekinn
af honum; að flýja með fjölskyldu
sína í óspillta og ómengaða veröld.
Draumalandið hans er að finna í
frumskógum S-Ameríku, langt fró
spillingu nútímans.
Fox er ákaflega sjálfstæður
maður og hefur fengið sig fullsadd-
an af bandarísku þjóðlífi, skyndi-
mat, sjónvarpi, mengun,
falsspámönnum og glæpum. Svo
dag einn fer hann með konunni
sinni, tveimur sonum og tvíburad-
ætrum til Moskítóstrandarinnar í
S-Ameríku (á milli Puerto Barritos
í Guatemala og Colon í Panama).
„Sæl og bless, Ameríka," segir
Fox, „og hafðu það gott.“
Kvikmyndin Moskítóströndin,
sem Peter Weir leikstýrir eftir
handriti Paul Schraders gerðu eft-
ir skáldsögu Paul Theroux, er um
Allie Fox og ævintýri hans í frum-
skóginum og hvernig leit fjölskyldu
hans að paradís verður að baráttu
upp á líf og dauða. Með aðalhlut-
verkin fara auk Harrison Ford,
Helen Mirren og River Phoenix
(Stand By Me) en framleiðandi er
Jerome Hillman (Midnight Cow-
boy) og framkvæmdastjóri Saul
Zaentz (Amadeus). Myndin verður
frumsýnd innan skamms í Bíóborg-
inni.
í Moskítóströndinni vinna þeir
aftur saman Peter Weir og Ford
en samstarf þeirra í Vitninu (Wit-
ness) gat af sér seiðandi og oft
undurfagran þriller og Ford sann-
aöi að hann gat leikið annað og
meira en Indiana Jones og Han
Solo og þessháttar skrípakalla. Og
honum hefur jafnvel verið hampað
enn meira af gagnrýnendum vest-
Harrison Ford leikur Allie Fox f
Moskítóströndinni.
anhafs fyrir leik sinn í þessari
mynd og þótt þeir hafi ekki verið
á einu máli um ágæti myndarinnar
eru þeir sammála um eitt: Harrison
Ford er frábær.
Aðrir sem unnu með Weir í Vitn-
inu og gengu í lið með honum í
Moskítóströndinni eru kvikmynda-
tökumaðurinn John Seale, tón-
smiðurinn Maurice Jarre og
klipparinn Thom Noble.
Framleiðandinn, Jerome Hell-
man, hafði unnið að því frá 1982
að koma Moskítóströndinni á hvíta
tjaldið eða frá því hann fyrst las
sögu Theroux og keypti kvik-
myndaréttinn að henni. „Það er
sjaldan sem þú lest eitthvað sem
gerir þig virkilega spenntan," segir
hann. „Mér fannst að úr sögunni
gæti komið dásamleg mynd ef rétt
fólk tæki þátt í því.“
Sá fyrsti sem hann hafði sam-
Stallone á fullu í sjómanni við einhvern sem hugsanlega gæti snætt
hann í hádeginu.
Háskólabíó
Stallone snýr
aftur
band við af „rétta fólkinu" var
handritshöfundurinn og leikstjór-
inn Paul Schrader (Taxi Driver) og
fyrsta útgáfa handritsins vartilbúin
1983. Það ár hóf Hellman að ræða
við Ástralann Weir sem hefur í
myndum sínum fjallað um fólk í
framandi umhverfi stríðandi við öfl
sem það ekki skilur eða þekkir
(Picnic at Hanging Rock, The Last
Wave, The Year of Living Danger-
ously). Honum var sent handrit og
svo hittust þeir Hellman, Schrader
og Weir í Ástraiíu og ræddu ýmsa
þætti handritsins. Weir sló til.
Hann hitti Theroux í Banda-
ríkjunum og það fór vel á með
þeim. „Hann sagði mér að ég yrði
að taka söguna og gera hana að
minni," segir Weir. Theroux lagði
sitthvað til málanna, kom með
hugmyndir og veitti ráðgjöf. En
það áttu enn eftir að líða tvö ár
áður en tökuvélarnar fóru í gang.
Hellman og Weir leituðu eftir fjár-
stuðningi og fengu loforð en
samningsaðilar kvikmyndaveranna
stóðu stutt við í starfi og þá var
að leita eitthvað annað. í millití-
ðinni gerði Weir Vitnið, kynntist
Ford náið og sannfærðist um að
hann væri réttur í hlutverk Allies.
Og eftir að Vitnið var frumsýnd
tóku tilboö um samninga vegna
Moskítóstrandarinnar að streyma
inn frá næstum öllum kvikmynda-
verunum í Hollywood. Hellman
spuröi vin sinn, framleiðandann
Saul Zanetz, ráða og Zanetz bað
um að fá að lesa handritið. Eftir
lesturinn bauð hann Hellman að
fyrirtæki sitt kostaði framleiðsl-
una. Samningur var gerður á
einum degi og vinna hófst þann
næsta.
Cannon, fyrirtæki þeirra Yoram
Globus og Menahem Golan,
stendur höllum fæti þessa dagana
og er mörgu kennt um; t.d. urðu
myndirnar þeirra (um 40 á síðasta
ári) ekki eins vinsælar og bjartsýni
félaganna gerði ráð fyrir.
Over the Top, sem Háskólabíó
fer að sýna bráðlega (ef það er
ekki byrjað á því), var ein af dýr-
ustu myndunum þeirra, ekki síst
vegna þess að stjarnan, Sylvester
Stallone, fékk borgaðar tólf millj-
Það var svosem við því að bú-
ast að góð aðsókn yrði að fram-
haldsmyndinni hans Eddie
Murphys, Beverly Hills Cop II, en
kannski hafa menn ekki gert ráð
fyrir öðrum eins mettekjum.
Myndin gerði sér lítið fyrir og
fékk alls 33 milljónir dollara í kass-
ónir dollara fyrir að leika í henni,
en í Bandaríkjunum náði hún að-
eins inn fyrir launakostnaði hans
og nokkrum milljónum betur. Það
er langt frá Rambó-markinu.
Annaðhvort er stjarna Stallone
að síga og hann að glata vinsæld-
um sínum eða myndin, sem
Menahem Golan leikstýrði, höfðar
ekki til fólks. Efni hennar er vissu-
lega svolítið óvenjulet; aðalmálið
hjá Stallone, fyrir utan að vinna
yfirráðarétt yfir syni sínum, snýst
ann fyrstu helgina sem hún var
sýnd.
En það var samt ekki stóra
málið því metið sem hún setti var
að fá 9,7 milljónir dollara í kassann
á einum degi. Engin mynd hefur
halað inn svona mikið á einum
degi í .allri sögu kvikmyndanna.
Eddie Murphy
setur met
Bíóhúsið
Mánudagsmyndabíó
Núna, þegar Bíóhúsið er orðið
að einskonar mánudagsmyndabíói
(art house) og fólk á eftir að fá
tækifæri til að sjá myndir í því sem
yfirleitt eiga heima hér á kvik-
myndahátíðum (ef þær eru þá
nokkurn tímann sýndar hór) er
ekki úr vegi að fara nokkrum orð-
um um sumar af væntanlegum
myndum bíósins. Þetta eru yfirleitt
myndir, sem liggja utan við afþrey-
ingariðnaðinn sem annars tröllríð-
ur kvikmyndahúsunum, og þær
ættu að skapa vandað og gott
menningarlegt mótvægi við þá
fjöldaframleiðslu alla.
Um fyrstu mynd Bióhússins eft-
ir „menningarbyltinguna", Blátt
flauel (Blue Velvet), sem David
Lynch skrifar og leikstýrir, hefur
þegar verið fjallað. Það er hroll-
vekjandi „þriller" um afbrigðileika
og kynferöislega ónáttúru sem
Denni Hopper persónugerir í eftir-
minnilegri túlkun, Kyle MacLac-
hlan verður óvart vitni að í
gægjuþrá sinni og Isabella Rossell-
ini verður fyrir barðinu á. Það eru
ekki margir serrr geta framkallað
með eins miklum saliróleghheitum
þann öfuguggahátt, ofbeldi og úr-
kynjun sem einkennir myndina og
David Lynch.
Round Midnight (Um miðnætti)
er ein af myndunum á sýningar-
áætlun Bíóhússins en leikstjóri
hennar er Bertrand Tavernier.
„Midnight" er fyrsta myndin sem
hann gerir fyrir Bandaíkjamenn en
hún fjallar um svarta, ameríska
djasstónlistarmenn sem fóru til
Parísar seint á sjötta áratugnum
og hefur myndin hvarvetna hlotið
afbragðs dóma gagnrýnenda. Með
aðalhlutverkið fer Dexter Gordon,
einn fremsti saxófónleikari djass-
sögunnar, sem leikur að einhverju
leyti sjálfan sig í myndinni. Fram-
leiðandi er Irwin Winkler og hann
segir svo frá tilurð myndarinnar.
„Martin Scorsese og ég vorum
staddir í París sunnudagsmorgun
einn á leið frá ísrael. Marty spurði
mig hvor óg væri til í að koma með
honum út að borða með Bertrand
Tavernier. Við hádegisverðinn
spurðum við hvern annan í gríni
hvernig mynd við vildum gera ef
við mættum velja úr hverju sem
er. Bertrand sagði: Sögu um
amerískan djassara í París seint á
sjötta áratugnum. Þannig byrjaði
þetta."
Betty Blue er líka gerð af frönsk-
um leikstjóra. Hún er þriðja mynd
Jean-Jacques Beineix og kemur á
eftir hinni vellukkuðu mynd hans,
Divu, og hinni umdeildu, Tunglið í
ræsinu (The Mcon in the Gutter).
Betty Blue vakti mikla athygli í
Frakklandi á síöasta ári en hún er
um Zorg, sem er 35 ára, býr við
sjóinn og hefur engan áhuga á
vinnunni sinni. Inn í líf hans kemur
Betty — yngri en hann, frjálsleg
og samþykkir ekki málamiðlanir.
Einn dag finnur hún hrúgu af þétt-
skrifuðum, svörtum stílabókum hjá
Zorg. Hún hefur komið upp um
hann. Bara hugsanir útí loftiö, seg-
ir hann um skrifin, hlutir sem þú
skrifar niður til að fullvissa þig um
að þú sért á lífi. Betty heldur ann-
að. Hún heldur að Zorg só mesti
höfundur sem uppi er af hans kyn-
slóð og er hörð á því að láta gefa
skrifin út. Með aðalhlutverkin fara
Jean-Hugues Anglade og Beatrice
Dalle í sinni fyrstu rullu sem Betty.
La Casa De Bernarda Alba (Hús
Bernörðu Alba) er gerð eftir verki
spænska skáldsins Federico Garc-
ia Lorca (Yerma) sem af mörgum
er talið eitt af hans fullkomnustu
leikverkum. Spánverjinn Mario
Camus leikstýrir en leikritið er
„saga um konur án karlmanna".
Bernarða, sem orðið hefur að taka
að sér uppeldið á fimm dætrum
sínum eftir lát eiginmannsins, læt-
ur þær búa við svo mikinn aga að
þær eru allt að því grafnar lifandi.
Pepe El Romano vill kvænast elstu
dótturinni, Angustíu, en hittir Ad-
elu, yngstu systurina, á laun undir
vakandi auga þriðju systurinnar
Martiríó. í kjölfarið gerast atburðir
sem eiga eftir að enda með ósköp-
um. Lorca lauk við verkið tveimur
mánuðum áður en hann var myrtur
á Spáni árið 1936.
Heyrt hef ég hafmeyjar syngja
(l’ve Heard the Mermaids Singing)
er sérkennilegt heiti á kanadískri
mynd, sem kona að nafni Patricia
Rozema skrifar handrit að, leik-
stýrir og framleiðir. Þetta er
hennar fyrsta mynd í full.ri lengd
og var sýnd á Cannes-kvikmynda-
hátíðinni sem nú er nýlokið.
Myndin segir frá Polly sem er sak-
leysislegur ritari við listagallerí.
Hún dáir yfirmann sinn, sem er
kona, og Maríu elskhuga hennar.
Allt sem Polly sér festir hún á filmu
og býr til sín eigin svart/hvítu lista-
verk úr því. Þegar hún sýnir gallerí-
eigandanum myndirnar sínar undir
dulnefni segir hún þær rusl og
Polly brotnar saman, brennir verk-
in og einbeitir sér að dást að
galleríeigandanum og verkum
hennar. En hún á eftir að komast
að tvískinnungshætti eigandans.
Aðrar myndir sem sýna á í fram-
tíðinni eru m.a. Dagbók skjaldböku
(Turtle Diary) með Glendu Jackson
og Ben Kingsley í aðalhlutverkum.
Hún fjallar um kunningja sem taka
að sér að koma dýragarðs-skjald-
bökum til sjávar; Brazil eftir Terry
Gilliam með Jonathan Pryce, Ro-
bert De Niro, lan Holm Bob
Hoskins og fleiri góðkunnum er>