Morgunblaðið - 11.09.1987, Síða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 11. SEPTEMBER 1987
Minning:
Elsa Steinunn
Sigurgeirsdóttir
Fædd 29. júní 1932
Dáin 31. ágúst 1987
Kveðja frá samstarfsfólki
í dag, föstudaginn 11. septem-
ber, kveðjum við hinstu kveðju
starfsfélaga okkar, Elsu Sigurgeirs-
dóttur, sem lést á Grensásdeild
Borgarspítalans 31. ágúst.
, Elsa fæddist 29. júní 1932, dótt-
ir hjónanna Dagmar Bjamarson og
Sigurgeirs Steindórssonar, sem
ættaður var frá Ámeshreppi á
Ströndum. Móður sínna missti Elsa
árið 1939 en þá gekk henni í móður-
stað Vilhelmína Tómasdóttir, sem
varð eiginnkonna Sigurgeirs árið
1941. Vilhelmína lifír dóttur sína,
sjálf á sjúkrabeði, og er missir henn-
ar mikill, því þær mæðgur héldu
saman heimili og vom hvor annarri
félagar síðustu árin. Ekki fór fram-
hjá neinum að Elsa bar mikla
umhyggju fyrir móður sinni og þar
á milli var hlýtt samband.
Árið 1948 réðst Elsa til starfa
hjá sælgætisgerðinni Ópal, en þá
- var það fyrirtæki ungt að ámm.
Starfaði hún þar uns yfír lauk. Það
mun hafa verið 29. apríl sl. sem
Elsa mætti ekki til vinnu að morgni
en það var óvenjulegt þegar hún
átti í hlut. Kom það enda á daginn
að hún hafði veikst alvarlega um
nóttina og verið flutt á sjúkrahús
þaðan sem hún átti ekki aftur-
kvæmt. Á Grensásdeild háði Elsa
harða baráttu við sjúkdóm sinn í
rétta fjóra mánuði og sýndi þar
kjark og viljastyrk, sem verður þeim
M er með fylgdust verðugt til eftir-
breytni. Var lengi vonað að við
mættum hafa Elsu í okkar hópi á
nýjan leik en undir lokin varð ljóst
að hveiju stefndi. Engu að síður
kom kallið sárt og óvænt. Það er
að vissu leyti huggun í því að Elsa
skyldi fá skjóta lausn án þess að
líða langar þjáningar, þegar dómur-
inn hafði á annað borð verið kveðinn
upp. Við fæmm því hjúkmnarfólki,
sem annaðist Elsu, kærar þakkir
fyrir okkar hönd.
Þeir sem gengu til verks með
Elsu þekktu hana sem trausta og
hægláta konu og góðan vin. Trú-
mennska hennar við sitt fyrirtæki,
en þar starfaði hún í hartnær 40
ár, er fáheyrð nú á tímum. Fyrir
hennar þátt í uppbyggingu Sælgæt-
isgerðarinnar Ópals em þakkir
fluttar frá eigendum, sem nú dvelj-
ast erlendis. Það er með hryggum
huga sem við, samstarfsfólk Elsu
Sigurgeirsdóttur, kveðjum hana í
dag. Við þökkum samfylgd og vin-
áttu í gegnum árin og vottum
móður hennar og öðmm ættingjum
okkar dýpstu samúð.
Guðmundur Elías Níelsson
» Góð vinkona og vinnufélagi er
látin, þá kemur margt í hugann frá
' liðnum samverustundum. Við vin-
konumar reiknuðum ekki með að
t umskiptin væm svo stutt undan,
*' því sjálf var hún svo bjartsýn og
, dugleg og ætlaði að komast heim
til móður sinnar, sem hún bjó með
og reyndist svo vel í alla staði, að
til fyrirmyndar var.
Það eitt sýndi hve góður félagi
hún var, þegar við stöllumar kynnt-
umst fyrir allmörgum ámm í
sælgætisgerðinni Ópal hf.
Frá þeim tíma er margs að
minnast og oft var glatt á hjalla.
Hópurinn tvístraðist eins og
gengur en alltaf héldum við sam-
bandi og komum saman okkur til
1 . mikillar skemmtunar, einmitt síðast
heima hjá Elsu.
Hún var trygg vinum sínum og
• fyrir það viljum við sérstaklega
þakka, um leið og við vottum móð-
\ ur hennar og aðstandendum inni-
lega samúð.
Elsa Sigurgeirsdóttir er kært
kvödd af gömlum vinkonum úr
• Ópal.
Okkar ástkæra frænka, Elsa
Steinunn, verður jarðsungin í dag.
Okkur skortir orð til að lýsa harmi
okkar, en viljum með örfáum orðum
sýna þakklæti okkar fyrir að hafa
þekkt hana og umgengist þessi ár
sem hún var með okkur.
Eins og við vitum öll eru vegir
Guðs órannsakanlegir og ráðum,
við þar engu um, en við erum sann-
færð um að henni líður nú vel.
Við sem þekktum Elsu svo vel,
vitum hvaða innri mann hún hafði
að geyma. Ávallt sýndi hún okkur
einlægni og hlýju, var mannþekkj-
ari góður og trygglynd persóna.
Hún fylgdist með uppvexti okkar
af áhuga og gerði ýmislegt fyrir
okkur er við vorum böm sem við
komum til með að minnast alla tíð
er við hugsum um hana Elsu okkar.
Biðjum við góðan Guð að geyma
hana og jafnframt að styrkja ömmu
Villu í veikindum hennar.
Þótt kveðji vinur einn og einn
og aðrir týnist mér,
ég á þann vin, sem ekki bregzt
og aldrei burtu fer.
Þó styttist dagur, daprist ljós
og dimmi meir og meir,
ég þekki Ijós, sem logar skært,
það Ijós, er aldrei deyr.
(Margrét Jónsd.)
Kveðja frá systkinabömum
Á lífsins leið þú varst,
ljósgeisli skær
barst með þér birtu og yl
hugsandi mær
saklaus var sálin þín,
sárin þú græddir mín
lífsgiaðri leiðarsýn
leiddirmigmær. (ÁJ.)
Þetta á við um okkar ástkæru
Elsu sem lögð verður til hinstu
hvílu í dag. Utförin fer fram frá
Dómkirkjunni. Hún andaðist á
Grensásdeild Borgarspítalans 3Í.
ágúst eftir nokkurra mánaða sjúk-
dómslegu.
Hún fæddist í Reykjavík 29. júní
1932 og var dóttir hjónanna Sigur-
geirs Steindórssonar og Dagmar
Bjamasonar og eignuðust þau tvær
dætur. Fyrstu ár ævinnar bjó hún
á Öldugötu 59. Móður sína missti
hún í júní árið 1939 þá aðeins sjö
ára gömul. Var henni þá komið í
fóstur hjá frænda sínum og sveit-
unga föður hennar Jóni Guðlaugs-
syni og eiginkonu hans Aðalheiði
Magnúsdóttur um eins árs skeið.
Urðu þar náin tengsl því fímmtán
ára gömul réðist hún til starfa hjá
Jóni er hann stofnaði sælgætis-
gerðina Opal. Var hún þar allan
sinn starfsferil eða þar til 29. apríl
1987 er hún veiktist af þeim sjúk-
dómi sem hún lést af. Elsa vann
ætíð traust sinna vinnufélaga og
var trúnaðarmaður þeirra um ára-
bil enda með eindæmum samvisku-
söm.
Árið 1940 stofnuðu Sigurgeir og
Vilhelmína Tómasdóttir heimili á
Hofsvallagötu 18 og giftu sig ári
síðar. Vilhelmína gekk Elsu og syst-
ur hennar Thelmu í móður stað.
Eignuðust þau síðar þijá syni, Sig-
urgeir Vilhelm, Halldór, sem lést
eins árs gamall og Halldór Melsteð.
Einnig átti Sigurgeir einn son,
Hilmar Þór, sem var hennar elsti
bróðir. Elsa var í föðurhúsum alla
ævi því hún giftist aldrei. Föður
sinn missti hún 2. maí 1969. Var
það henni mikill missir. Eftir þann
tíma bjuggu þær mæðgur saman
og voru þær ákaflega samrýndar.
Hjá þeim ríkti mikill skilningur og
umburðarlyndi. Elsa var móður
okkar mikil stoð og var það henni
mikil gæfa að fá að verða hennar
aðnjótandi. Er því söknuður hennar
sár. Elsa var bókhneigð mjög og
unni fagurri tónlist. Fróð var hún
um marga hluti og hafði einstak-
Málfríður Jens-
dóttir - Minning
lega gott minni og veittist henni
létt að rekja ættir okkar. Elsa var
traust sínum vinum og bar þar aldr-
ei skugga á. Hún unni sínu landi
og ferðaðist talsvert. Fór hún
nokkrum sinnum utan með móður
sinni og einnig með bróður sínum
og mágkonu. Hafði hún mikið yndi
af þessum ferðalögum og minnumst
við þeirra ánægjustunda með þakk-
læti. Hún var einstaklega staðföst
og var sú manngerð sem ávallt
hugsaði fyrst um aðra, það vita
þeir sem hana þekktu og er það
mikil gæfa að hafa átt samleið með
slíkri manneskju. Systkinaböm
hennar voru henni mjög kær og
fylgdist hún náið með uppvexti
þeirra.
Með þessum línum viljum við
systkini og móðir kveðja Elsu Stein-
unni með söknuði. Guð blessi
minningu hennar.
Sárlega sakna þín,
systkini blið
ætíð sem unnir þú,
umliðna tíð.
Ævistarf þakka þér,
þann tíma er varstu hér
nú þegar endað er
alltbölogstríð. (ÁJ.)
Móðir, systkini og makar
Fædd 12. júní 1929
Dáin 5. september 1987
Þegar ég frétti skyndilegt lát
Fríðu komu upp í hugann margar
minningar frá æskuárunum á
Nönnustígnum, þar sem heimili
okkar beggja voru, og á Fríða stór-
an þátt í þeim minningum. Hún var
alltaf svo glöð og kát, hafði einstak-
lega góða lund, sem smitaði út frá
sér, hún var söngelsk og hafði yndi
af tónlist og var hrókur alls fagnað-
ar á mannamótum.
Fríða var dóttir sæmdarhjónanna
Þorgerðar Guðmundsdóttur og Jens
Kristjánssonar físksala í Hafnar-
fírði. Hún var yngst fímm bama
þeirra, fjögur þeirra em nú látin,
en eftir lifír Heiða. Er nú stutt
stórra högga á milli, því eiginmaður
Heiðu lést 15. ágúst sl. Dóttir
þeirra, Guðrún, ólst upp hjá afa
sínum og ömmu á Nönnustígnum
og ólust þær Fríða upp sem systur
og var alla tíð mjög kært með þeim.
Þri'ða giftist eftirlifandi eigin-
manni sínum, Gísla Emilssyni, 2.
ágúst 1952, en hann er ættaður frá
Seyðisfirði. Þau eiga einn son Heið-
ar sem kvæntur er Stefaníu
Víglundsdóttur og eiga þau eina
dóttur, Fríðu Kristínu. Lengst af
bjuggu Fríða og Gísli á Nönnustíg
2 með foreldrum hennar og var sú
sambúð með eindæmum góð, vom
þau stoð og stytta gömlu hjónanna,
en eftir lát þeirra fluttu þau í tvíbýli
með syni og tengdadóttur að
Köldukinn 10 í Hafnarfírði. Heimili
þeirra ber vott um þá samheldni
og natni hjónanna beggja við að
fegra og betrumbæta bæði úti og
Kveðjuorð:
Lárus Jóhann
Guðmundsson
Fæddur 11. september 1913
Dáinn 9. ágúst 1987
Undir háu tignarlegu Byrgisvík-
urfjalli, móti opnu hafí, liggja
húsatóftir, þar var áður heimili
stórrar fjölskyldu sem tókst á við
höfuðskepnumar í hinu daglega lífi,
sér og sínum til lífsviðurværis. Það
em margar slíkar húsatóftir á eyði-
býlum í Strandasýslu en þama í
Byrgisvík fæddist hann afi okkar,
Lárus Jóhann Guðmundsson, 11.
september 1913.
Þau urðu 16 systkinin á bænum
og komust 13 til fullorðinsára. í
Byrgisvík er undirlendi lítið svo
búskapur hefur verið erfíður, en
sjórinn var gjöfull og fast var hann
sóttur við erfíð skilyrði. Við hlustuð-
um á margar frásagnir frá þessum
tíma án þess að skilja til hlítar
hvemig hægt var að lifa og starfa
við slíkar aðstæður sem þama vom,
en þegar til staðar er dugnaður og
trú á lífið er allt hægt. Það var
mikið sungið í Byrgisvík og alla
ævi elskaði afí söng, hann átti mik-
ið af plötum og þegar heilsan fór
að bila sat hann oft á nóttunni og
hlustaði á plötumar sínar, þannig
varð sársaukinn léttbærari.
Afí elskaði sjóinn og var sjómað-
ur alla sína ævi, í fyrstu var það
hans aðalstarf en vegna heilsu-
brests varð hann að hætta for-
mennsku sinni á sjónum og snúa
sér að búskap.
Afí og amma bjuggu á Drangs-
nesi í Steingrímsfirði í 17 ár og
eignuðust þar öll sín böm, 5 að
tölu, en árið 1952 fluttust þau að
Ögri við Stykkishólm. Síðar bjuggu
þau á vetrum í Stykkishólmi en á
sumrin í ögri.
Ögur var paradís okkar bama-
bamanna hans, það er fagurt við
Breiðaflörðinn og hvergi er fallegra
sólarlag en þar á sumarkvöldi þegar
Qörðurinn er svo spegilsléttur að
eyjamar speglast í honum. Afí var
mikill náttúmunnandi, hann bar
virðingu fyrir jörðinni og öllum
hennar dýmm. Ogur var frekar lítil
jörð þegar hann tók við henni en
afí var óþreytandi að ræsa fram
og rækta og þær em ófáar sléttum-
ar sem hann bætti við túnið í Ögri.
Heiðarleiki og trúmennska em þeir
eiginleikar sem einkenndu afa og
líf hans, við gátum alltaf verið viss
um að það sem afí lofaði var efnt
og við emm viss um að ef allir
væm eins heiðarlegir og hann var
væri heimurinn betri í dag. Við elsk-
uðum afa og virtum og vissum að
í afkomendum sínum taldi hann
sinn Qársjóð fólginn.
Við viljum þakka afa allt það sem
hann kenndi okkur og allar þær
góðu stundir sem við áttum með
honum.
Barnaböm
Fríða vann hin ýmsu störf um
ævina og nú síðustu árin á St. Jós-
epsspítala í Hafnarfírði, þar sem
ég veit að hún naut mikiila vin-
sælda og er sárt saknað af sam-
starfsfólki.
Ég kveð nú með þakklátum huga
og þakka samfylgdina um leið og
ég votta Gísla, Heiðari og tjölskyldu
og öðmm aðstandendum innilega
samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Jóna Sigursteinsdóttir
í dag verður jarðsungin frá Hafn-
arfjarðarkirkju tengdamóðir mín,
Málfríður Jensdóttir, aðeins 58 ára
að aldri, en hún var fædd 12. júní
1929, dóttir hjónanna Þorgerðar
Guðmundsdóttur og Jens Kristjáns-
sonar físksala í Hafnarfirði.
Ég hitti Fríðu fyrst árið 1971,
þegar ég kynntist Heiðari syni
hennar, og bjuggum við á loftinu
hjá þeim Fríðu og Gísla á Nönnu-
stíg 2, þangað til að við giftum
okkar í júlí 1973. Réttu ári síðar
keyptum við saman tvíbýlishús á
Köldukinn 10 í Hafnarfírði. Það
vom margir undrandi og spyijandi
yfír því hvemig í ósköpunum ég
gæti hugsað mér að búa með
tengdaforeldmm mínum, en það
fólk sem var að velta því fyrir sér
þekkti heldur ekki Friðu og Gísla.
Betra og yndislegra fólki hef ég
varla kynnst. Við bjuggum saman
á Köldukinninni í 7 ár. Ef að eitt-
hvað misjafnt hefði mátt segja um
sambúðina þessi ár þá var það svo
sannarlega ekki þeim að kenna. Þau
vom alveg einstök.
Mig langar í dag að minnast
hennar Fríðu minnar nokkmm
fátæklegum orðum. Við misstum
öll mikið litla fjölskyldan hennar
ömmu Fríðu, en þó missti litli auga-
steinninn hennar og nafna Fríða
Kristín mest af öllum auk afa Gísla.
Þær vom óaðskiljanlegar og góðar
hvor við aðra og gladdist ég yfir
þeirri miklu elsku sem að þær sýndu
hvor annarri. Þær lifðu fyrir hvor
aðra og afa Gísla. Amma hafði allt-
af tíma til að tala og leika við nöfnu
sína, hún hafði svo ótrúlega mikla
þolinmæði og umburðarlyndi.
Amma Fríða reyndist okkur Heið-
ari afskaplega vel og neitaði okkur
aldrei um nokkra bón. Við töluðum
oft um það núna seinni árin hvað
í rauninni hún dekraði við öllur öll
og var okkur eftirlát. Hún lét sínar
eigin þarfír sitja á hakanum þegar
við vomm annars vegar.
í dag er mér efst í huga þakk-
læti til þessarar góðu konu, þakk-
læti fyrir að hafa fengið tækifæri
til að vera með henni. Ég vona að
hún hafí vitað hvað okkur þótti öll-
um vænt um hana og hve erfítt við
eigum að sætta okkur við að hafa
misst hana svona löngu fyrir aldur
fram. í rauninni er þetta eins og
vondur draumur. Ég gleðst yfír
góðu stundunum sem við áttum
saman og núna nýlega fengum við
tækifæri til að vera saman eina
helgi í sumarbústað, en við fómm
oft saman í ferðalög á sumrin. í
huga mínum em góðar minningar
tengdar ömmu Fríðu, minningar
sem aldrei gleymast.
Stefanía.