Morgunblaðið - 16.01.1988, Blaðsíða 58

mwM m ■wmmt-ww MWMwmw
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. JANÚAR 1988

58
-i--
nmnmn
© 1985 Universal Press Syndicate
3-4
„Umbc&sskriP5lofan sendi mig-
Þú vekur hlátur allra jóla-
sveinanna með svona
leikfang, góði.
Mcð
morgiuikaffinu
Þekking og reynsla? Er
Iangt síðan þér fóruð til
augnlæknis?
+
Því miður nægir ekki ein fyrirvinna
— svar til æskuvinkvenna
eKKi ein tyrirvinna
Kæri Velvakandi. ...
Við sitjum héma nokkrar æsku
vmkonur og riflum upp þær breyt-
npr sem orðið hafa á stöðu kvenna
þessu þjóðfélagi. Hér í eina tíð
)ótti það ffnt að vera heimavinn-
■ndi húsmóðir en það er af sem
ður var. Nú er svo komið að hver
arlmaður i bænum gengur um í
pressuðum buxum og ósamstæð-
m sokkum, enda eru þær fáar
onumar í dag sem gefa sér tíma
til að hugsa um böm sín og mann
Við spyijum, er ekki hlutver
konunnar að þjóna og gefa af séi
Konan sem nýtur þeirra forréttind
að fá að ala bömin, að geta veri
heima. Var ekki fjölskyldan nánai
einmg áður en konur fluttu sig ú
á vmnumarkaðinn og hófu afskipl
af stjómmálum? Nægir ekki eii
fyriryinna? Jú, konuri Gegnum hlut
verki okkar, stöndum saman!
Æskuvmkonur
Til Velvakanda.
Eigi vitum við hvaða stöðum
heittelskaðir eiginmenn ykkar
gegna, úr því að þeir geta einir séð
fyrir ykkur og kannski afkvæmum
ykkar líka, en eitt er víst, að það
hljóta að vera nokkuð vellaunaðar
ábyrgðarstöður. Við leyfum okkur
einnig að efast um að þeir séu á
réttum stað í ábyrgðarstöðum ef
þeir hafa ekki gáfur til að fínna sér
samstæða sokka sjálfir.
Hinsvegar erum við sammála
ýkkur æskuvinkonum um að það
eru býsna mikil forréttindi þegar
annað foreldrið hefur kost á að
vera heima hjá bömum, þ.e.a.s.
þegar laun annars nægja til að reka
heimili.
Einnig virðist þið hafa misskilið
hlutverk ykkar all hrapallega. Það
er ekki hlutverk konunnar að þjóna
og gefa af sér frekar en mannsins.
Það er hinsvegar hlutverk allra
uppalenda að gera bömin sín í stakk
búin til að standa á eigin fótum á
fullorðinsárum og geta séð um sig
sjálf. Ef fullorðinn karlmaður getur
ekki pressað buxumar sínar sjálfur,
þá eru það mistök uppalenda, og
alls ekki í verkahring konunnar
hans að gera það fyrir hann. Ann-
ars er enginn vandi að læra að
pressa buxur og fínna samstæða
sokka ef menn hafa áhuga á að
læra það.
Er fjölskyldan ekki að verða svo-
lítið nánari síðan fólk fór að líta á
það sem sjálfsagðan hlut að allir
vinni saman að því að skapa bömum
gott heimili og síðan foreldrar fóru
líka að ætlast til þess af sonum
sínum að þeir tækju til hendinni
eins og dætumar?
Konur, stöndum saman og kom-
um þeim körlum úr ábyrgðarstöð-
unum í þjóðfélaginu sem vita ekki
hvemig miðpunktar þjóðfélagsins,
heimilin, virka. Þeir hafa ekkert að
gera við að stjórna þjóðfélaginu,
matarverði, tollum, sköttum, fé-
lagsmálum og fleiru og fleiru sem
ekki vita hvað maturinn kostar,
Ágæti velvakandi.
Tilefni þessa bréfs er stutt mynd,
mitt á milli þess að vera heimildar-
mynd og auglýsing um Sláturfélag
Suðurlands sem nýlega var sýnd á
Stöð 2. Myndin var út af fyrir sig
allt í lagi, en það verður að viður-
kennast að heldur kom á bréfritara
þegar hún gerði sér ljóst að pilsum-
ar, kjötið og ekki síst slátrið sem
iðulega er keypt til heimilisins frá
kunna ekki að pressa buxurnar
sínar sjálfír og hafa ekki vit til að
fínna samstæða sokka. Þeir ættu
frekar að snúa sér að þroskaleik-
föngunum með bömunum sínum
og byija upp á nýtt að reyna að
skilja lífíð og tilveruna.
Vinnufélagar
SS, er unnið og pakkað af starfs-
mönnum Sláturfélagsins sem hafa
ekki fyrir því að hylja hár sitt við
vinnuna. Einhverskonar húfur og
kappar sem tróna efst á kollinum
gera lítið gagn þegar hárið kemur
niðurundan og verður að segjast
að ekki þykir framleiðslan lystug
eftir þessa innsýn í matvælafyrir-
tækið.
V.E.
Slæm framleiðslukynning
Víkverji skrifar
Víkveija er minnisstætt þegar
hann fyrir fáum misserum
ferðaðist um héruð Vallóna í sunn-
anverðri Belgíu og veitti þá eftirtekt
grasi grónum hólum sem hófu sig
upp úr flatlendinu hér og þar á
stangli. Víkveiji vildi fá að vita
hvaða jarðfræðilegar skýringar
væru á þessum hólamyndunum, en
fékk þá að vita að hólamir væm
til komnir af manna völdum..
í ljós kom að leiðin lá um helstu
kola- og stálvinnslusvæði Belgíu og
hólamir vom því leyfar frá atv.'nnu-
vegi sem að miklu leyti var að
leggjast af á þessum slóðum. Þeir
vom því ekki ýkja gamlir þótt grös-
ugir væm orðnir. Lengi vel reyndu
Belgar að halda námuvinnslu sinni
og þungaiðnaði sínum gangandi,
þótt framleiðslan væri löngu hætt
að vera samkeppnisfær vegna þess
að fram vom komnar þjóðir í fjar-
lægum heimshomum sem gátu
einfaldlega skilað þessari fram-
leiðslu á markað á ódýrari hátt.
Belgar urðu að grípa til vemda-
raðgerða og niðurgreiðslukerfis til
að halda við þessum hefðbundnu
atvinnuvegum en það þótti pólitísk
nauðsyn vegna þess hversu stór
hluti vinnandi manna í hinum frön-
skumælandi hluta landsins átti allt
sitt undir þessum atvinnugreinum.
Loks kom þó að því að Belgar urðu
að horfast í augu við staðreyndir,
að þetta atvinnubótakerfí gekk ekki
upp, og þess vegna em nú víða
stekkir þar sem áður vom námur
og stöndug fyrirtæki. Belgar höfðu
hins vegar samanburðinn heima
fyrir, því að í hinum flæmskumæl-
andi hluta landsins höfðu aðrar og
nútímalegri leiðir við atvinnuupp-
bygginguna verið famar og efna-
hagur blómgast. Því er nú lögð
aukinn áhersla á að laða erienda
fjárfestingu og hátæknifyrirtæki til
þessa hluta landsins, líkt og gert
hefur verið fyrir norðan tungumála-
landamærin.
XXX
Hólamir í Belgíu riijuðust upp
fyrir Víkveija þegar hann
heyrði í einhveijum fréttatímanum
að utanríkisráðherra og viðskipta-
ráðherra væm ekki á eitt sáttir um
það hvort setja bæri vemdartolla á
innlfutning á fatnað frá láglauna-
svæðunum í Asíu. Erfiðleikamir í
íslenskum fataiðnaði hafa ekki farið
fram hjá neinum en stór hluti-af
vandanum er af völdum gengisfall
dollars á sama tíma og kostnaður
ríkur upp hér heima fyrir. Fataiðn-
aðinum í Asíu verður því ekki með
góðu móti kennt um vandann.
Samt er utanríkisráðherra þeirr-
ar skoðunar að verndartollar á
innfluttan fatnað frá Asíu séu rétt-
lætanlegir til að styðja við bakið á
innlendutn fatnaiðnaði í erfíðleikum
hans og samkeppninni við ódýrari
fatnað erlendis frá. Viðskiptaráð-
herra mun hins vegar vera ein-
dregnari fríverslunarsinni og bendir
á að slíkar vemdaraðgerðir komi
mönnum jafnan um koll, þótt síðar
verði. Þetta túlkar utanríkisráð-
herra á þann hátt að sumir séu
hallari undir „fijálshyggjuna"
margnefndu en aðrir.
Það þurfti reyndar ekki hólana í
Belgíu til að fá Víkveija á band
viðskiptaráðherra í þessu máli. Spor
misheppnaðra vemdaraðgerða
liggja svo víða um lönd að þau
hljóta að hræða. Vemdartollar og
aðrar slíkar ráðstafanir hvetja ekki
atvinnuvegina til ítmstu hag-
kvæmni í rekstri eða til að leita upp
nýjustu framleiðslutæknina og leiða
til þess fyrr eða síðar að menn sitja
uppi með óhagkvæman rekstur sem
á sér enga lífsvon á tímum þeirrar
samkeppni, sem ríkir í fíjálsum
hagkerfuin okkar tíma. Þetta ætti
sigldur maður á borð við utanríkis-
ráðherra auðvitað að vita.
xxx
Man einhver enn eftir upphafi
myndbandatækninnar fyrir
svo sem tíu árum. Þá tókustu á um
markaðinn þijú mismunandi mynd-
bandakerfi — frá Philips, Beta-
kerfíð frá Sony og VHS kerfíð frá
JVC og Matsushita. Philips og Sony
vom frumkvöðlamir en VHS fyrir-
tækin fylgdu fljótlega á eftir.
Tækniáhugamenn gátu þá skeggr-
ætt um það í tíma og ótíma hvert
þessará þriggja kerfa væri best.
Fróðuðustu menn héldu því lengi
vel fram að Philips-tækin væm
tæknilega fullkomnust. Þau duttu
samt fyrst út af markaðinum. Þá
komust menn að því að Beta-kerfið
hefði meiri myndgæði heldur en
VHS-tækin. Samt sem áður varð
VHS ofan á én Sony hefur allt síðan
haldið áfram að synda á móti
straumnum. Af' 170 milljónum
myndbandstækia sem framleidd
hafa verið frá því 1975, em aðeins
20 milljónir eða 12% Beta-tæki. Þó
er það fyrst nú þessa dagana sem
forsvarsmenn Sony horfast í augu
við staðreyndir og lýsa sig sigraða
með tilkynningu um að fyrirtækið
hyggist hefjaframleiðslu VHS-
tækja með vorinu fyrir Evrópu-
markað. Þetta þykja mikil tíðindi
meðal tæknidellumanna — og mun
áreiðanlega geymast sem dæmi-
saga í markaðsfræðunum um að
það er sitthvað gæði og markaðs-
setning. Það getur reynst dýrkeypt
að betja höfðinu við stein.