Morgunblaðið - 26.04.1988, Síða 53

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 26. APRÍL 1988
53
Ásdís, búsett á Akureyri, gift ísleifi
Ingimarssyni, Þóranna Rósa hár-
skerameistari, búsett í Kanada, gift
Rob Roy, Kristjana, búsett á Horna-
firði, sambýlismaður hennar er
Guðjón Hjartarson, Hafsteinn Viðar
háskólanemi, búsettur í Reykjavík,
giftur Ingu Láru Birgisdóttur og
Guðbjörg hárskeri, búsett í
Reykjavík, sambýlismaður hennar
er Ragnar Antonsson.
Fyrstu árin í Reykjavík starfaði
hann sem leigubílstjóri, en varð
síðan vagnstjóri hjá Landleiðum og
keyrði þá oftast Hafnarfjarðarleið.
1972 hóf hann störf hjá Reykjavík-
urborg, fyrst við íþróttahús Réttar-
holtsskóla, en tók svo við húsvarð-
arstöðu í Hagaskóla 1976 oggegndi
því starfi upp frá því. Þegar Jens
og Sigurbjörg, sem alla tíð voru
ákaflega samhent, höfðu lokið við
uppeldi sinna sjö baraa, var það
þeirra sameiginlega áhugamál að
byggja myndarlegt sumarhús aust-
ur í Laugardal. Það hefur verið
gaman undanfarin ár að fýlgjast
með hvað vel hefur gengið, fyrst
að byggja húsið og svo að rækta
landið sem því fylgir.
Jens var maður með hlýlega
framkomu og eftir því vel liðinn
hvar sem hann fór, hafði ásamt
konu sinni ákaflega gaman af að
taka á móti gestum sem heimsóttu
þau, og var þá sama hvort heim-
sóknin var á heimili þeirra á Meist-
aravöllum eða í sumarhúsið í Laug-
ardalnum.
Við erum mörg sem margs mun-
um sakna við fráfall Jens. Eitt af
mörgu sem ég mun sakna er að
geta nú ekki heimsótt hann í Laug-
ardalinn, til þess að fá að fara með
honum niður að á og renna fyrir
silung, þó að á ýmsu gengi með
veiðina gerði það ekkert til, því það
var eins og það væri lögmál að þær
stundir ætti ekki að ræða annað
en það sem væri spaugsamt og til
þess sagt að hlæja að, enda var oft
hlegið dátt.
Síðasta heimsókn mín til Jenna
á sjúkrahúsið var fjórum dögum
fyrir andlát hans. Þá hafði hann
fengið góða von um að komast heim
innan fárra daga, en svo varð því
miður ekki. Tveim dögum síðar
ágerðist sjúkleiki hans skyndilega.
Eftir það lifði hann í tvo sólar-
hringa.
Þó sonur hans, sem var erlendis
atvinnu sinnar vegna, og tvær dæt-
ur hans búsettar erlendis, reyndu
að flýta för sinni hingað til lands,
náðu þau ekki að sjá föður sinn á
lífí.
Nú þegar Jens er kvaddur hinstu
kveðju vil ég og fjölskylda mín
þakka honum góð kynni. Blessuð
sé hans minning. Eiginkonu, börn-
um og aðstandendum öllum vottum
við okkar innilegustu samúð.
Guðmundur J. Kristjánsson
Dagana 11. til 16. apríl geisaði
á Norðausturlandi hið versta veður
sem komið hafði á þessum vetri.
Stormurinn æddi um með tilheyr-
andi snjókomu og ofsa.
Sunnudaginn 17. apríl var aftur
komið besta veður, eins og það
getur orðið best í Eyjafirði. Fann-
hvítur fjallahringurinn stóð á haus
í firðinum. Einhver dásemdar ró og
friður var yfir öllu. Það var þennan
friðsæla apríldag sem mér barst
fregnin af láti tengdaföðurs míns
Jens Ragnarssonar, Jenna.
„Þann allan dag
fór lagið ekki úr huga mínum
Alltaf lá það utan við
raddsvið mitt
Rödd mín eins og stradivaríus
í óvitahöndum
Þá var það mér þyngri raun
en endranær
að kunna ekki að leika
á hljóðfæri"
(I. Júl. - Leirfuglar)
Pétur Jens Víborg eins og hann
hét fullu nafni, fæddist á Isafirði
5. okt. 1925. Foreldrar hans voru
Ragnar Pétursson og Stefanía
Eiríksdóttir.
Eyrún Eiríks-
dóttír - Minning
Eyrún Eiríksdóttir fæddist í
Hafnarfírði, en ólst upp á Karls-
skála í Grindavík hjá móður sinni,
Guðrúnu Steinsdóttur, og stjúp-
foður, Ágústi Karli Guðmundssyni.
Faðir hennar, Eiríkur Ingvason,
drukknaði áður en hún fæddist.
Guðrún var söngkona góð og
mætti ötullega við messugerðir í
Grindavík, enda sterkur hlekkur í
kirkjukór Svavars Ámasonar org-
anista þar. Eiríkur Ingvason var
Ámesingur og bróðir hans var
Kristinn, sem lengi var vel þekktur
organleikari við Laugameskirkju í
Reykjavík.
Ekki er gott að staðhæfa hvaðan
listgáfa kemur, sem einstaklingum
er gefín, en hitt er víst, að tónást
var Eyrúnu í blóð borin og hefir
hún dreifst ríkulega til afkomend-
anna, sem margir em tónlistarmenn
og fjölhæfir á ýmsum öðrum svið-
um.
Þegar ég sá Eyrúnu fyrst átti
hún heimili á Framnesi í Keflavík,
hjá systmnum Guðlaugu og Jónínu
Guðjónsdætmm, sem báðar vom
kennarar við bamaskólann þar, um
áratugi. Þær systur vom afar gest-
risnar og höfðu miklum fróðleik að
miðla, enda skemmtilegt að koma
á heimili þeirra og nutum við hjón-
in þess í ríkum mæli. Við þekktum
fáa í byggðarlaginu, vomm meðal
§ölda innflytjenda á þessum ámm.
Maðurinn minn, Hallgrímur, gerðist
kennari við sama skóla og Framnes-
systur, eins og þær vom almennt
kallaðar, og leiddu kynni hans og
þeirra til þess, að við urðum nokkuð
tíðir gestir á Framnesi. Þá var
tíminn ekki orðinn eins hraðfleygur
og nú, enda fjölmiðlafárið ekki byij-
að að brjóta niður mannleg sam-
skipti. Fólk gat leyft sér að hittast
og blanda geði yfír kaffibolla á ró-
legum stundum. Já, sannarlega er
ég þakklátur fyrir að hafa átt þess
kost að kynnast Framnesheimilinu,
á þessum fyrstu ámm mínum í
Keflavík.
Eins og áður er getið var Eyrún
til heimilis á Framnesi um þessar
mundir, en vann við afgreiðslustörf
í Alþýðubrauðgerðinni. Ung var
hún að ámm er hún varð fyrir
þeirri reynslu að missa eiginmann
sinn, Magnús Sigurðsson, eftir
skamma sambúð, en hann drukkn-
aði í ofsaveðri á leiðinni frá
Reykjavík til Keflavíkur, á mb.
Huldu. Magnús var fóstursonur
Framnessystra, en móðir hans var
Ágústa systir þeirra. Eina dóttur
höfðu ungu hjónin eignast, sem
i hlaut nafnið.Gauja Guðrúmog.ivár
.noaisJ fiobaoO Jí'rg ,u>TnofnA
sólargeisli heimilisins og yndi móð-
ur sinnar. Á Framnesi var einnig
aldurhnigin kona, móðir systranna,
Guðrún Torfadóttir, fulltrúi hins
gamla tíma. Sat hún oftast á rúmi
sínu með pijóna í höndum, sem tif-
uðu mjúklega og seiddu fram klingj-
andi tóna, eins og lágvært undir-
spil við samtal fólksins.
Unga konan, Eyrún, tók gjaman
að sér húsmóðurskyldumar ef hún
var heima, hellti á könnuna og bar
gestum kaffí. Hlýleg, glöð og höfð-
ingleg gekk hún um beina og sá
um að ekkert vantaði — tók einnig
þátt í samræðunum en virtist þó
frekar hlédræg og hefír kannski
ekki notið sín fyllilega í óljósri stöðu
sinni, þó systumar létu sér mjög
annt um hana og væru henni góðar.
En tímans elfur hélt áfram að
streyma að ósi með sorgir og gleði,
eins og ævinlega. Þannig barst til
Keflavíkur ungur og glæsilegur
Austur-Húnvetningur, Sigtryggur
Ámason, duglegur hagleiksmaður.
Réðst hann snemma til löggæslu-
starfa þar og varð síðan yfírlög-
reglumaður í 33 ár. Ámi faðir Sig-
tryggs var rithöfundur og minnist
ég lítillar sögu eftir hann, sem ég
las á unglingsárum og hét Æsku-
minningar smaladrengs. Þetta var
hugljúf bók, ég naut hennar vel og
lifði mig inn í hlutverk smala-
drengsins.
Móðir Sigtryggs hét Þórunn og
var Hjálmarsdóttir. Hún unni fögr-
um tónum, söng mikið og spilaði
vel á harmóniku. Hálfbróðir hennar
var Guðmann Sigtryggur Hjálmars-
son, fjölhæfur og listrænn maður.
Hann stjómaði kórum, spilaði á
orgel í mörgum kirkjum, samdi lög
og var góður hagyrðingur. Þá má
geta þess að föðurfrændi Sig-
tryggs, skáldið á Bólu, skar með
kutanum sínum . . . máttuga megin
stafi/ og myndir á askinn sinn,“
eins og Davíð Stefánsson segir í
kvæði sínu, Askurinn.
í Keflavík, eins og víðar annars
staðar, lágu vegir til allra átta, þar
hittust Eyrún og Sigtryggur og
felldu hugi saman. Síðan lá seiðin
inn í hjónabandið og um það leyti
stofnuðu þau sitt eigið heimili.
Þá kom sér vel að Sigtryggur
var vel verki farinn og laginn við
smíðar. Notaði hann vel hveija
frístund, sem gafst til að koma upp
íbúð handa fjölskyldunni, sem
stækkaði óðum. Seinna byggði
hann myndarlegt einbýlishús á
Framnesvegi 8, enda þörfín vaxandi
því bömin urðu sjö, auk Gauju
Guðrúnar tíóttur Eyrúnar; frá fyrra
.fioaeJjlibanaH inóuD
hjónabandi. Gauja er gift Kjartani
Finnbogasyni, lögregluvarðstjóra á
Keflavíkurflugvelli, og búa þau í
Keflavík. Elst af bömum Eyrúnar
og Sigtryggs er Magnús Þór, flug-
virki, Minnesoda. Næst er Eiríkur
Ámi, tónmenntakennari, Reykja-
vík. Guðlaug Jónína gift Gottskálk
Ólafssyni, verslunarfulltrúa í
Keflavík. Gunnar, sölumaður
Reykjavík, kvæntur Kristínu Frið-
riksdóttur. Rúnar Sigtryggur, vinn-
ur við hestatamningar og býr í
Keflavík, kvæntur Margréti Sigurð-
ardóttur. Ingvi Steinn og Bragi,
búfræðingur, báðir í Reykjavík.
Stutt var leiðin að Framnesi, frá
heimili Eyrúnar og átti hún mörg
spor þangað, til að rétta hjálpar-
hönd og hlynna að systrunum. En
slíkt bar Eyrún ekki á torg né kvart-
aði yfír. Hljóðlát vann hún störf sín
af alúð og eftirtölulaust, hvort held-
ur var á hennar eigin heimili eða
utan þess.
Eftir að bömin voru flest búin
að hleypa heimdraganum og farið
að hægjast um, réðst Eyrún til
verslunarstarfa hjá Kaupfélagi Suð-
umesja og þar unnum við saman í
vefnaðarvörudeildinni fáein ár og
hófst með því nýr kapítuli í kynnum
okkar. Að visu höfðu tengslin aldr-
ei rofnað, í tímans rás, þrátt fyrir
umfangsmikið ævistarf Eyrúnar við
umönnun átta bama og önnur
KOtKDffl
Timamói í /jósrííun
acohf
SKIPHOLT117
105REYKJAVIK
SlMI.91 -2 73 33
i I . I 1,1 .-^4--) - •. .
f bnvrnaórj imcd mti •íubxmisgurífc II
sem Jens Ragnarsson var.
Mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur sendi ég þér Bagga mín. Guð
veri með þér og ykkur öllum sem
kveðjið nú ástríkan föður og afa.
Guð blessi minningu hans.
ísleifur Ingimarsson
Hann Jenni okkar er dáinn.
Þar sem eg hef notið vináttu
hans og fjölskyldu hans langar mig
að skrifa nokkur kveðjuorð.
Þegar ég lít til baka þá finnst
mér ekki langt síðan við sátum
saman og áttum ánægjulega stund.
Ekki munu ættir Jenna verða rakt-
ar hér til þess vorum við ekki nógu
kunnug. Það er lífsins saga að heils-
ast og kveðjast og að sjálfsögðu
verða kynnin misjafnlega löng.
Ég bjó í sama húsi og Jenni á
Hjallavegi 42 í mörg ár. Oft var
kátt á hjalla því mikið var af böm-
um í þessu húsi og öllum þótti okk-
ur vænt um Jenna, hann var alltaf
svo góður við okkur. Jenni var
kvæntur Sigurbjörgu Kristjánsdótt-
ur og áttu þau sjö böm sem öll eru
orðin búandi fólk hér á landi nema
tvær dætur sem búa í Bandaríkjun-
um. Em þær nú komnar til íslands
að fylgja föður sínum til grafar.
Hjá Jenna og Böggu ríkti mikil
samheldni í einu og öllu og vom
þau mjög hamingjusöm. Það geisl-
aði af þeim þegar maður sá þau.
En nú þegar Jenni er horfinn frá
okkur fyrirvaralaust er söknuður
mikill.
Elsku Bagga, ég bið góðan guð
að veita þér styrk við fráfall þíns
trausta maka og einnig ykkur börn-
um og öðmm aðstandendum. Nú
kveð ég Jenna og þakka honum
vináttu og samfylgd liðinna ára.
Guð blessi minningu hans.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Soffía Ragnarsdóttir
Canon
Ljósritunarvélar
FC-3 kr. 36.900 stgr.
FC-5 kr. 39.900 stgr.
Skrifvélin, sími 685277
Hann ólst upp hjá föðurbróður
sínum Ágústi Péturssyni kaup-
manni, sem gekk honum í föður-
stað, en Ágúst hélt heimili með
móður sinni Sigrúnu Guðmunds-
dóttur og systur, Guðbjörgu, í
Sundstræti 15 á ísafirði. Uppeldis-
systur átti Jens sem vom honum
eins nánar og systur væm, þær
Petrína Georgsdóttur sem er dóttir
Guðbjargar, og Guðrúnu Elísabet
sem var dóttir Ágústar en hún lést
aðeins 47 ára að aldri, þann 14.
ágúst sl. Jens átti sammæðra hálf-
systkin þau Jón og Sigríði ívars-
böm, og Lám Antonsdóttur, en hún
lést fyrir hálfu ári. Tvo hálfbræður
átti Jens samfeðra, þá Pétur og
Jóhannes.
Jens var kvæntur Sigurbjörgu
Kristjánsdóttur, og eignuðust þau
sjö börn, hóp af bamabömum og
eitt barnabarnabarn.
Þegar ég sit nú hér og skrifa
þessi fátæklegu orð um Jenna, þá
sækja að mér svo margar dásamleg-
ar og hlýjar minningar að ekki er
hægt að koma því öllu á blað. Jenni
var afburða barngóður maður, og
hvergi mátti hann aumt sjá. Hann
gerði oft meira en hægt var að
ætlast til af nokkmm manni til að
gera öðmm lífið léttbærara. Það
er mikil gæfa hveijum manni að fá
að verða samferða svo heiðarlegum
og sönnum mannvini á lífsleiðinni
óþijótandi verk húsmóður á stóm
heimili.
Þegar hún hófst handa í kaup-
félaginu er ekki ótrúlegt að hún
hafí verið farin að lýjast nokkuð,
en það kom aldrei fram í störfum
hennar þar. Henni var heldur ekki
tamt að hlífa sjálfri sér á kostnað
annarra og öllum hlaut að líða vel
í návist Eyrúnar, hún var alltaf í
jafnvægi, alltaf glöð, traust og
æðmlaus. í hraða nútímans er gott
að geta minnst slíkra samferða-
manna.
Þakkir mínar og blessunaróskir
sendi ég henni yfír landamærin.
Eftirlifandi eiginmanni Eyrúnar,
bömum, barnabömum og öðmm
ættingjum, flyt ég innilegar samúð-
arkveðjur.
Lóa Þorkelsdóttir