Morgunblaðið - 26.04.1988, Síða 56

Morgunblaðið - 26.04.1988, Síða 56
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 26. APRÍL 1988 56 Kveðjuorð: Sigurður Jónsson Fæddur 29. febrúar 1912 Dáinn 16. apríl 1988 Ég var staddur ásamt stórum hópi bakara og eiginkonum þeirra á sýningu í Heming í Danmörku er ég fékk þær fréttir að meistari minn hefði dáið aðfaranótt laugar- dagsins 16, apríl hjá systur sinni í Keflavík. Ég heimsótti hann á Landspítalanum á skírdag, og var hann þá óðum að ná sér, eftir hjartaáfall. Á lífsleiðinni kynnist maður einstaklingum sem hafa af- gerandi áhrif á ævi manns. Ég var 15 ára, er við Sigurður kynntumst fyrst og ég þá hjá Byggingarfélag- inu Brú, sem Sigurður var hluthafí í. Sigurður hafði keypt steinofn af Náttúrulækningafélagsbakaríinu í Tjamargötu sem þá var hætt starf- semi sinni og þurfti að koma ofnin- um í burtu. Hann kom og fékk fáeina stráka til liðs við sig frá Brú og eftir það var fastmælum bundið, að ég kæmi til hans sem lærlingur í bakaraiðn þá um haustið. Margt annað lærði ég hjá Sig- urði en bakstur, sem reynst hefur mér vel á lífsleiðinni. Hann var duglegur verkmaður, stundvís, heiðarlegur og mátti ekkert aumt sjá án þess að rétta fram hjálpar- hönd. Sigurður var glaðvær og hafði gaman af strákapörum, mér em minnisstæðar margar góðar stundir með honum í vinnu og sundi, en sund stundaði Sigurður á hveijum degi í tugi. ára. Að lokum vil ég þakka Sigurði, fyrir það sem hann kenndi mér og veit, að við eigum eftir að hittast ‘aítur á æðra tilverustigi. Ég og fjölskylda mín vottum Sæmundi, fjölskyldu svo og öðrum aðstandendum hans okkar innileg- ustu samúðarkveðjur. Evert Kr. Evertsson Mig langar í örfáum orðum að minnast vinar míns Sigga sem kvaddi þennan heim aðfaranótt 16. apríl sl. Ég kynntist honum fyrir 20 árum þegar ég byrjaði að vinna hjá hon- um í Bakaríinu Austurveri. Hann tók mér vel frá upphafí og alltaf var gott að vinna hjá honum. Kon- an mín Pálína byijaði að vinna hjá honum 1972 og vann í nokkur ár, einnig hafa næstum öll mín böm unnið hjá honum í nokkum tíma. Alltaf var hann mjög góður við mig og mína fjölskyldu og bömunum mínum þótti alltaf mjög gaman að fara með mér upp í bakarí og hitta Sigga. Siggi var mjög góður maður, allt- af mjög glaðlegur og góður við alla og vildi hjálpa öllum sem þurftu á hjálp að halda. Og þegar ég fór út til London í hjartaþræðingu þá veitti hann fjölskyldu minni mikinn stuðning á þessum erfíða tíma. Hann var alltaf með annan fótinn í bakaríinu því það var hans líf að hugsa um bakaríið. Ég mun ætíð minnast Sigga með virðingu og með þakklæti fyrir að hafa kynnst honum og unnið með svo mikilhæfum manni. Ég og fjöl- skylda mín kveðjum Sigga með miklum söknuði og þakklæti fyrir langt samstarf og vottum Sæmundi syni hans, konu, bömum og öðrum aðstandendum okkar dýpstu sam- úð. Kaj Nielsen og fjölskylda „Þú áttir vinur létta og glaða lundu þú lífið öðrum gjörðir hlýtt og bjart. En nú finnst þeim, sem áður með þér undu, að yfir grúfi næturmyrkrið svart. Þér þótti vænt um alit hið hreina' og háa, en helst um það, sem lyftir mannsins sál, úr heimi burtu héðan frá því lága til hæða, það er söngsins töfra mál. Þú lifir ofar döprum jarðardölum á dauðans rúnum glögg nú veistu skil, úr himins ofan glæstum sólar sölum þú sendir kveðju frænda’ og vina til. Þinn andi lifir ofar skýi háu en allt á jörðu er dapurt kyrrt og hljótt þar holdið geymist undir leiði lágu og litla blómið hvíslar, góða nótt! (GÞG í „Æskunni".) Með örfáum orðum langar mig að minnast elskulegs vinar okkar, Sigurðar Ó. Jónssonar. Óllum fínnst okkur sárt að þurfa að kveðja þá sem okkur þykir vænt um, en þegar minningamar eru eingöngu ljúfar og góðar er maður svo þakklátur að hafa feng- ið að kynnast og eyða stundum með svo einstökum manni sem Sigurður var. Hvar sem hann var ríkti glað- værð og gleði og jákvætt hugarfar var hans séreinkenni. Þrátt fyrir hans veikindi, sem hann gerði ekki mikið úr, lét hann sig ekki vanta í Sundlaugarnar, þar sem hann átti sínar góðu stundir með vinum og kunningj- um. Bakaríið hans átti hug hans allan og var hann þar, þar til síðasta þrekið þraut, „bara að baka pínulítið", eins og hann sagði sjálfur. En nú er hann allur, og kominn tii Jónu sinnar sem hann elskaði svo heitt. Sæmundi syni hans og fjöl- skyldu og öðrum aðstandendum votta ég dýpstu samúð. Ég og fjölskylda mín kveðjum kæran vin með söknuði. Blessuð sé minning Sigurður Ó. Jónssonar.^ Ólöf Antonsdóttir og fjölskylda. f dag verður til grafar borinn Sigurður Ó. Jónsson bakarameistari einn af elstu og dyggustu félögum í Landssambandi bakarameistara. Sigurður fæddist og ólst upp í Vest- mannaeyjum. Hann fékk snemma áhuga fýrir bakaraiðn og tók aðeins nítján ára gamall sveinspróf, frá Magnúsi Bergssyni í Magnúsarbak- aríi í Vestmannaeyjum. Strax að því loknu fór hann til tveggja ára framhaldsnáms í iðn sinni til Dan- merkur. Eftir heimkomuna 1933 starfaði hann hjá Alþýðubrauðgerð- inni til ársins 1942, er hann stofn- aði, ásamt Eðvaldi Bjamasyni Höfðabakarí, og Hlíðarbakarí fjór- um árum síðar. Árið 1935 kvæntist hann Jónu Sæmundsdóttur sem lést í maí 1985, og eiga þau einn son Sæ- mund bakarameistara, og ásamt honum stofnaði Sigurður síðan Bakaríið Austurver Stigahlíð árið 1959, og Bakaríið Austurver Háa- leitisbraut árið 1967. Sigurður var einn af stofnendum Landssambands bakarameistara, og afar virkur og tryggur félagi þar. Hann stóð einnig að stofnun Rúgbrauðsgerðarinnar, Sultu- og efnagerð bakara og Eggjabús bak- arameistara og var einatt í farar- broddi hvað varðaði allar nýjungar innan stéttarinnar. Fáir eða engir hafa útskrifað jafn marga bakarasveina, og séð þannig stéttinni fyrir nýjum kröftum. Ég var sjálfur svo heppinn að njóta leiðsagnar hans og kunnáttu, og er einn af þeim flölmörgu bökur- um, sem Sigurður uppfræddi og útskrifaði á sínum starfsferli. Við lærlingar hans kynntumst einstakri vinnusemi hans, ósérhlífni og góðu skapi, og á milli okkar hefur ætíð síðan ríkt innileg vinátta. Ég vil persónulega og fyrir hönd félaga okkar í Landssambandi bak- arameistara votta Sæmundi og fjöl- skyldu hans innilega samúð. Við sjáum nú á bak góðum og glöðum félaga, sem við minnumst með eftir- sjá og virðingu. F.h. Landssambands bakarameistara, Haraldur Friðriksson formaður. Genginn er til náða, okkar ein- lægi vinnuveitandi, starfsfélagi og sanni vinur. Okkur starfsfólki í bakarríi Sigurðar heitins setur hljóða, við trúum vart slíkri hel- fregn, þar sem við sjáum fyrir okk- ur slíkt skarð ófyllt í hugum okkar. Sigurður heitinn gekk ekki heill til skógar, það var okkur fullkunnugt um. Á leið lífsins getur brugðið til beggja vona við hvert eitt fótmál. Samt sem áður verður slík fregn sem þessi, ávallt reiðarslag. Minn- ingar hrannast upp, atburðir, atvik frá liðnum dögum, liðnum tíma skjóta upp. Okkur starfsfólki er sannarlega ljúft að minnast þessa manns, slíks drengs, góðmennis, en það er erfítt í fátækum orðum að festa í blað kynni, vináttu, sam- starf og ekki síst umhyggju Sigurð- ar heitins við starfsfólk sitt, slíkt var hjartalag hans. Þá viljum við geta þess sem einkenndi hann í daglegu fari, og er hverjum mikil náð er hlýtur slíka vöggugjöf úr hendi Guðs. Su gjöf var lundarfar hans, gleði og gáskarík lund. Þegar hæst bar sindraði af honum eins og af geislum sólar. Þegar kemur að kveðjustund er okkur þakklæti efst í huga, til þess er öllu jarðlífí ræður fyrir að hafa fengið að starfa fyrir svo elskulegan húsbónda sem við söknum nú. Elsku Sæmundur, Snæfríður og börn við biðjum ykkur guðs blessun- ar á þessum erfíðu tímamótum. Starfsfólk Bakaríinu Austurveri Okkur hjónin langar til þess að minnast í fáum orðum góðs vina- fólks, þeirra hjónanna Sigurðar Ó. Jónssonar og Jónu Þórunnar Sæmundsdóttur. Þau voru okkar bestu vinir, á milli okkar ríktu óijúfanleg vináttutengsl allt til lokadægra. Jóna Þórunn lést árið 1985, en Sigurður 16. apríl 1988. Jóna Þórunn var fædd 20. júlí 1916. Foreldrar hennar voru Sæ- mundur Þorsteinsson frá Vatns- dalshólum í Mýrdal og Guðrún Marsibil Jónsdóttir frá Eiði í Garði. Guðrún móðir Jónu var dóttir hjón- anna Jóns Ólafssonar og Þórunnar Bjömsdóttur. Systur átti Jóna er Margrét heitir, hún er fædd 9. júní 1914. Sigurður var fæddur 28. febrú- ar 1912 í Vestmannaeyjum. Sem Minning: Ásgeir G. Sigurðsson frá Bæjum Fæddur 7. október 1917 Dáinn 25. mars 1988 Hann kom hér í sumar, hann Geiri frá Bæjum, en svo var hann jafnan kallaður frá yngstu tilveru sinni af vinum öllum og kunningjum og allar götur til síðasta dags. Hann kom hingað með bílinn sinn með Djúpbátnum á leið sinni suður. . Skrapp útí Unaðsdalskirkjugarð, til að huga að og laga leiði foreldra sinna, kom við hjá Salbjörgu á Lyngholti og borðaði þar, kom svo hingað og sagðist bara vilja soldinn kaffisopa. Brosmildur, bjartur og hlýr í öllu viðmóti eins og jafnan spjallaði hann við okkur, af þeim innileika og viðmótsþýðu sem hon- um var jafnan lagið, og svo sannar- lega skildi hann eftir í vitund okkar þá uppljómun gamalla kynna og einlægra samskipta allra, sem lengi mun í vitun okkar geymast, og þar var eins í bænum, hann skildi eftir iþá heiðríkju, sem virkaði sem geislablik í tilveru allri. Þetta urðu svo hans hinstu spor hér um fornar feðraslóðir, sem engum gat þá til hugar komið, að svo yrði stutt til síðustu stundar iífs hans á jörðu hér. Ásgeir Guðmundur Sigurðsson var sonur Sigurðar Ólafssonar, bónda hér í Bæjum, og konu hans, Maríu Ólafsdóttur. Hann ólst upp hér í Bæjum í stórum systkinahópi, glaður við sitt og tilveru alla, og þó margbýlt og fjölmennt væri þá hér á bæjunum var einstakt hvað allt sambýli var hér bjart og vina- legt hjá ungum sem öldnum. Það var eins og allir væru sem ein kær- leiksrík fjölskyida í öllu dagfari sínu og öllum þætti í raun og veru vænt um alla. í raun var það tilvera þeirra sem á þeim árum litu ljós þessa heims, þar sem Ásgeir ólst upp, í sveitum þessa lands, að taka hverju því sem að hendi bar til að framfleyta lífsþörfum sínum. Þá sáu unglingar ekki aura til neinna sinna lífsins þarfa, heldur urðu að skapa sér það af eigin hugviti og framsækni. Að slá grasið með orfí og ljá, raka á reipin og vinda hey á klakk, sitja hjá kvíám og smala fé, róa til fískj- ar með árinni einni, og sigla byr í björtu leiði, en þó oft að nauðbeita, og við baming að etja þar til landi að ná. En þessum systkinum öllum var gefínn sá meðfæddi eiginleiki í vöggugjöf, að lagnin og snilldin var þeim svo í blóð borin, hverju og einu, að í höndum leirra lék listin við hvert það verk sem þau gáfu sig að. Man ég löngum þá listrænu hæfíleika, sem þessum bræðrum vóru svc eiginlegir, og þó talið væri að Ásgeir hefði lært jámsmíði í skipasmíðastöð M. Bemharðsson- ar á ísafirði hefði eins mátt segja, að hann hefði getað kennt öðrum það, sem hann átti að læra, enda þótt æfíngin skapi á allan máta kunnáttu og leikni. En fjórir þeirra bræðra lærðu einmitt hjá MarzeK- usi, Ásgeir jámsmíði, en hinir þrír skipasmíði, einn sem allir áttu það sameiginlegt, að vera búnir að vinna þar lengi áður en til lærdóms voru taldir, nema Ásgeir byrjaði þar svo til strax sem nemandi, en lær- dómurinn snerist allur um það að afla sér réttinda í hverju fagi, því kunnátta án réttinda var er tímar liðu lítils metin. Man ég vel er Ásgeir kom í smiðj- una hjá Massa, er rauðglóandi jám- ið dengdi hann af þeirri list, að oft var unun á að horfa, vann ég þá hjá Marzelíusi um tíma við skipa- smíði og oft þurftum að koma í smiðjuna til Geira með eitt og ann- að að vinna úr, og ávallt var þar sama broshýra svipnum að mæta og mildum og hlýjum samskiptum öllum. Var oft unun á að horfa marga þá vandgerðu hluti, sem honum vom í hendur faldir í öllum sínum kúnstarinnar gerðum, en aldrei skildi þar hver sá hlutur frá gengin vera að ekki passaði ná- kvæmlega í legu sinni og gerð allri svo sem best mátti. En þótt eidsmíðin væri Ásgeiri leikur einn og list var ekki síður vandgerð öll sú völundarsmíð í þeim margbreytilegustu gerðum öllum, sem plötu- og jámsmíði, rafsuðu og ótrúlegustu uppákomur til- heyrðu því starfi, sem Ásgeir vann að í Skipasmíðastöð Marzelíusar. Vissi ég að Marzelíus mat Ásgeir mikils og þótti óhætt að trúa honum til allra þeirra vandasömu verka sem hveiju sinni uppá féllu til úr- lausnar í tilbrigðum daganna, vissi ég einnig að með þeim ríkti verð- skuldað og gagnkvæmt traust og vinátta, enda vann Ásgeir þarna samfellt um 40 ára skeið, en síðustu árin flutti hann sig svo í hið stóra og umfangsmikla fyrirtæki Pólinn á ísafírði. En fyrir utan listina með eldinn, jámið og stálið í öllum sínum marg- breytilegu sköpunarverkum, átti þó Ásgeir ekki síður aðra listgáfu umtalsverða og öfundsverða, en það var hinn meðfæddi sönghæfíleiki hans. Var hann bæði í Karlakór Isafjarðar, _ Sunnukómum og Kirkjukór ísafjarðarkirkju. Var hann oft fenginn hér um Djúp til að syngja við jarðarfarir, en í söng hans virtist ótakmarkaður kraftur, mildur, þýður og tær. Raddstyrkur hanns bergmálaði sem jötunefldur unaður, sem nær gat dáleitt mann í unaðsmildum töfrabjarma, og lyft huganum til æðra veldis i draum- kenndum munaði, svo allt annað varð að engu í knngum mann þá stundina. En hér, sem endranær, féll eplið ekki langt frá eikinni, því faðir hans var söngmaður mikill og for- söngvari í Unaðsdalskirkju meðan hans naut við hér í sveit. Ásgeir svelgdi í sig sagnfræði og sögu, á sínum yngri árum, stál- minnugur og greindur vel, enda skemmtin í frásögn um sögu lands °g þjóðar og ýmissa þeirra þátta, sem markverðir þóttu í sögu liðinna alda. Gamansamur og glettinn í góðra vina hópi og alltaf hinn sami drengur í umgengni allri og bar með sér léttan blæ, sem lýsandi geisla um vegferð hans alla. Og um verkin hans þurfti ekki að tala. Væri sagt að Geiri í Bæjum hefði þar við sögu komið voru þau inn- sigluð í þann ramma, sem ekki þurfti um að efast, að vel myndi duga. Nemandi í Reykjanesskóla varð Ásgeir fyrstu ár hans hér í Djúpi. Mátti segja að hann og aðra ungl- inga hér við Djúp þyrsti í námsað- stöðu, sem ekki hafði verið hér um að ræða með viðráðanlegu móti, enda tóku við sér í lærdómi öllum með þeim eindæmum gagns og þroska, að tiltekið var, enda varð það veganesti þeim dýrmætur sjóð- ur um veg þeirra allan. Það var hádegi hamingju hans og sólblik um veg hans allan er hann gekka ð eiga Onnu Hermanns- dóttur Hermannssonar og konu hans, Salóme Gunnarsdóttir, á Svalbarði í Ögurvík, þeirra dreng- skapar og dugandi hjóna, enda sam- búð þeirra allar götur verið þeim sem dans á rósum í öllum samskipt- um þeirra á lífsleiðinni. Gengu þau í hið heilaga hjónaband 30. október 1941 og hafa átt heimili sitt á

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.