Morgunblaðið - 07.08.1988, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 7. ÁGÚST 1988
DAGUR A ÞJOÐHATIÐ
ÞJÓÐHÁTÍÐ í EYJUM
er náunginn sem kemur
kjagandi upp í brekkuna með
stunguskóflu í annarri hendinni
og segir: Heyriði krakkar,
Maggi rotaði Siggu með
skóflunni áðan.
— Ha. Var það eitthvað
alvarlegt?
„Nei, hún fékk gat á hausinn.
Hann var að reka niður
tjaldsúlumar og vissi ekki að
hún var inni í tjaldinu."
Morgunblaðið/Sigurgeir
Þjóðhátíð í Eyjum var fjölmennasta útihátíðin um síðustu helgi. Hústjöld innfæddra sjást hér í baksýn hátíðarsvæðisins.
ÞJÓÐHÁTÍÐ í EYJUM
er hópur af sauðdrukknu fólki
í bíl á leið frá dalnum, syngjandi
„Það er þjóðhátíð í Eyjum einu
sinni enn.“ Lögreglumaður
stöðvar bílinn og bendir
bílstjóranum að skrúfa niður
rúðuna.
„Hæ, elskan,“ segir
ökumaðurinn drafandi röddu.
Lögreglumaðurinn beygir sig
niður og segir rólega en ákveðið:
„Heyrðu, það er vínlykt í
bílnum."
>
ÞJÓÐHÁTÍÐ í EYJUM
er DC-3-vél Landgræðslunnar í
listflugi yfír hátíðarsvæðinu.
Tekur djarfar hálfveltur í 100
feta hæð yfír mótsgestum. Mér
er tjáð að Bjöm Thoroddsen sé
við stýrið. Kallaður flugdýrið
af félögum sínum.
ÞJÓÐHÁTÍÐ í EYJUM
er stúlkan í
gripaflutningavagninum á leið
niður í bæ sem segin „Málið
er að vera fífl í þrjá daga,“ við
strákinn sem er að reyna að
koma henni í skilning um að
hún sé stödd í Vestmannaeyjum
en ekki á Akureyri.
ÞJÓÐHÁTÍÐ í EYJUM
er að þetta eru hlutir sem gerast
fyrir hádegið. Er líður á daginn
verður lífíð snöggtum
geggjaðra.
a
Nokkrir hressir eyjapeyjar taka létt spor fyrir ljósmyndarann.
Hið fyrsta sem ég heyri
er ég kem inn á hátí-
ðarsvæðið er: „Ætl-
arðu að fá þér sopa eða
ætlarðu að sofna með
þetta í klofinu." Þetta kemur úr
barka nokkuð skondins náunga, þar
sem hann stendur yfir félögum
sínum og ruggar sér fram og aft-
ur. Klæddur rýjateppi og litlu öðru
með skærrauða plasthárkollu á
höfðinu. Ég heyri ekki svarið þar
sem tveir góðkunningjar mínir úr
borginni koma að og segja farir
sínar ekki sléttar.
„Djöfullinn sjálfur, það er búið
að ræna öllu áfenginu okkar. Öllu,
þremur Jim Beam, tveimur Tequlia
og einni Glenlivet. Það eina sem
eftir er í tjaldinu eru tvö kíló af
sítrónum og saltbaukur. Hvað í
helvítinu eigum við að gera við tvö
kíló af sítrónum?" spyr annar
þeirra.
Þetta er á öðrum degi Þjóðhátíð-
ar í Vestmannaeyjum. Brekkan er
áhorfendasvæðið fyrir framan há-
tíðarsviðið. Gripaflutningavagnam-
ir eru sérfyrirbrigði á Þjóðhátíð.
Litlir vörubflar með tjald yfir pallin-
um í stöðugum ferðum milli Heij-
ólfsdals og bæjarins.
Með tuttugxi lítra
af blandi á litlaputta
Á sviðinu í dalnum eru Hjalti
Ursus Árnason og Jón Páll að
hnykla vöðvana. Þeir ætla að setja
heimsmet í hinu og þessu en fyrst
er það glíma að gömlum sið. Vöðva-
búntin tvö takast á í stórkarlalegum
faðmlögum á flötinni fyrir framan
sviðið. Ursus hefur undirtökin
framan af. Síðan er gestum boðið
í glímu. Rangvellingur nokkur reyn-
ist öðrum fremri í faðmlögunum.
Hann lítur út fyrir að vera bónda-
sonur, þrekinn, rauðbirkinn, snagg-
aralegur peyi í snjáðri ullarpeysu
með gömlu mynstri. Hann fer létt
með að leggja tvo fyrstu keppinaut-
ana sína.
Ámi Johnsen kallar í hljóðnem-
ann hvort fleiri leggi í Rangvelling-
inn. Helmingur af karlpeningi eyja-
skeggja brettir upp ermarnar.
Rangvellingurinn er loks lagður að
velli.
Úrsus svipast um eftir fieiri
glímuköppum, kallar inn í hóp
áhorfenda: „Þú þama, kúrekinn og
þessi í hrikalegu Spánarbuxunum."
Þeir tveir takast á næst. Kúrekinn
hefur betur.
Jón Páll setur heimsmet í að
halda tuttugu lítrum af blandi á
loft með litlaputta. Hann heldur því
með útréttum armi í 30 sekúndur,
ákaft hvattur af áhorfendum. Hann
tekur síðan til við að blása út hita-
poka þar til pokinn springur. Hreint
ótrúlegt atriði.
Lónlí blú bojs eru næstir á sviðið.
í fluginu til Eyja fyrr um daginn
sit ég við hliðina á Gunnari Þórðar-
syni. Spyr hann hve oft hann hafí
komið á þjóðhátíð.
„Aðeins einu sinni. Með Ríó Tríó
árið 1974 eða þar um bil. Það var
alveg hrikalegt," svarar hann.
Síðasta orðið er sagt með þannig
áherslum að frekari útskýringar eru
óþarfar.
Lónlí blú bojs taka syrpu af
þekktustu lögum sínum. Staðfæra
sum þeirra þannig að það blanda
allir landa upp til Eyja og er ég
kem heim í Heijólfsdal. Sumum
fínnst þetta kannski gamalt og
þreytt en á Þjóðhátíð eiga skemmti-
atriðin að vera í föstum skorðum.
Hljómsveitin sem reynist smellur
hátíðarinnar að þessu sinni er hins-
vegar Óp Lárusar. Jakobína, hin
hressa eiginkona Sigurgeirs ljós-
myndara Morgunblaðsins í Eyjum,
segir að bak við nafn hljómsveitar-
innar sé sú saga að þeir æfðu í
kjallaranum hjá manni er heitir
Lárus. Lárus þessi átti það til að
öskra á peyjana vegna hávaðans í
þeim. Vildi að hávaðanum væri
haldið í skefjum. Er þeir voru síðan
að pæla í hvað hljómsveitin ætti
að heita fannst þeim tilvalið að
kalla hana Lárus. Þeir báru það
undir Lárus sem ku hafa verið lítt
hrifínn af uppátækinu. Því var
nafninu breytt í Óp Lárusar.
Goggi er okkar maður
Góðkunningjar mínir hafa komið
sér fyrir skammt frá sandgryfjunni
við holu 14 á golfvellinum í Heij-
ólfsdal. Er ég hitti þá aftur eru
þeir að pæla í áfengismálum
sínum . . . „Við verðum að hitta
Gogga. Hann er okkar maður í
Eyjum og reddar þessu smotteríi,"
segir annar þeirra. Á meðan þeir
ræða um hvernig best sé að hafa
upp á Gogga slangra þjóðhátíðar-
gestir fram og aftur um holu 14 á
mismunandi stigum ölvunar. Góð-
kunningjar mínir eru að snæða hið
eina sem eftir er af nesti þeirra,
stórt stykki af Toblerone-súkkulaði.
Það veldur umtali nær allra er leið
eiga um.
„Hva, eruð þið að koma frá út-
löndum?" spyr ung pysja, dökk-
hærð, síðhærð, klædd í bláar
T