Morgunblaðið - 27.11.1988, Side 27

MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 27. NÓVEMBER 1988
27
hans. Þegar fjölfalda skyldi
kennslukverin hans fjögur í efna-
fræði þótti ekki annað koma til
greina en að fjölfalda þau með hans
eigin skrift. Slíkum listaskrifurum
fer nú sennilega fækkandí með
hverju árinu sem líður.
Það duldist engum,, sem gerst
þekkti, að Bjami gekk ekki alltaf
heill til skógar. En aldrei heyrðist
hann kveinka sér og vísast eru telj-
andi þeir dagar sem hann vantaði
í vinnu, þar til á síðasta skólaári.
í veikindum sírium þessi síðustu
misseri hvarflaði ekki að honum að
láta deigan síga og uppgjöf var
ijarri skapferli hans. Aldrei var
heldur augljósara hvílíka lífsfyll-
ingu kennslan veitti honum. Hann
hóf starf nú í haust sem jafnan
áður en um síðustu mánaðamót
varð hann að hætta. Á föstudaginn
annan er var kom hann í heimsókn
inn í skóla. Hann var hress í bragði
og við sátum drjúga stund og spjöll-
uðum. Hann sagðist senn á fömm
vestur um haf til þess að gangast
undir hjartaaðgerð. En skjótt skip-
ast veður í lofti og hverf er haust-
gríma. Tveimur sólarhringum síðar
var hann allur, langt um aldur fram.
Við fráfall Bjarna Steingrímsson-
ar er skarð fyrir skildi í kennaraliði
Tækniskóla íslands. Starfa hans
þar verður lengi minnst með virð-
ingu og þökk en umfram allt njóta
vinnufélagar hans þess enn um
langa hríð að hafa unnið með góð-
um dreng. Fyrir hönd okkar sam-
starfsmanna Bjarna votta ég Rann-
veigu, börnum þeirra og öðmm
vandamöiinum dýpstu samúð.
Ólafur Jens Pétursson
Með fáeinum orðum langar okkur
til að minnast Bjama efnafræði-
kennarans okkar sem nú er látinn
um aldur fram.
Bjarni var eftirminnilegur kenn-
ari, vinsæll og virtur af nemendum
sínum. Harin gegndi kennslustarf-
inu af alúð og ábyrgð, lagði metnað
sinn í að koma námsefninu á sem’
skýrastan hátt til skila.
Nemendur fundu áhugann og
eldmóðinn, hann var kröfuharður
en sanngjarn og mjög hvetjandi
kennari, nemendur lögðu sig því
alla fram. Þannig gerði hann efna-
fræði að lifandi og skemmtilegu
námsefni, jafnvel fyrir þá sem var
í nöp við fræðin áður.
Bjarni skipulagði kennslu sína
vel yfir skólaárið og kom vel undir-
búinn í hvern tíma. Rólegur og yfir-
vegaður komst hann yfir allt náms-
efnið á tilsettum tíma. Það var ekki
asanum fyrir að fara, alltaf jafn
virðulegur og snyrtilegur, ekkert
kom honum úr jafnvægi, en grunnt
var á glettninni og gamanseminni.
Bjarni kynntist nemendum sínum
vel. Hann var mannþekkjari og kom
til móts við þarfir hvers og eins.
Eftir að náminu lauk var gott að
finna að maður gat ávallt leitað til
Bjarna með hin ýmsu vandamál,
efnafræðileg eða kennslufræðileg,
hann leysti úr þeim með ljúfu geði.
Frá því að kennsla í meinatækni
hófst við Tækniskólann árið 1966
kenndi Bjarni alla efnafræði, og það
gerði hann fram til dauðadags.
Efnafræðin er mikilvæg undir-
stöðugrein, sem margt annað náms-
efni í meinatækni byggir á. Bjarni
lagði því grunninn að fagþekkingu
okkar. í augum margra okkar var
Bjami fasti punkturinn í meina-
tæknideildinni, hlýr og góður kenn-
ari, sá sem við helst minnumst.
Þess vegna kveðjum við hann nú
með virðingu og þökk í huga. Fjöl-
skyldu hans vottum við innilega
samúð.
Fyrir hönd gamalla nemenda,
Guðrún og Martha.
Brynhildur Guð
mundsdóttir
Fædd 20. ágúst 1933
Dáin 19. nóvember 1988
Það syrtir að er sumir kveðja.
(Davið Stefánsson.)
Allt of margir hafa kvatt. Ég
hugsa um alla þá sveitunga, sýsl-
unga, vini og kunningja sem ég hef
orðið að sjá bak og hve margir
hafa orðið að lúta fyrir sama sjúk-
dómi. Nú hún Brynhildur í Köldu-
kinn. Mig langar helst að segja:
Nei, nei, það getur ekki verið.
I huga mínum býr mynd hennar
enn svo glögg. Hún sem ætíð var
svo ötul og dugleg, full bjartsýni
og starfsorku. Minningarnar þyrp-
ast að. Það fýlgir gleði og ómur
af söng og tónlist flestum mínum
minningum um hana. Sé hana
standa á palli og syngja í kór eða
svífa um gólfið létta í dansinum
eins og stúlku á tvítugsaldri. Draga
fé i réttum, kappsfulla og rjóða í
vöngum. Smyija brauð, skreyta
tertur og framreiða gómsæta rétti,
dúka og bera á veisluborð. Við vor-
um saman í kaffinefnd í kvenfélag-
inu. Öll smávandamál sem upp
komu í því starfi urðu að engu, því
að alltaf sá Brynhildur úrræði.
Hvert verk lék henni í höndum, hún
var bæði afkastamikil og velvirk.
Það var á góðri stundu „sauma-
klúbbsins", konurnar sátu með
handavinnu sína. „Af hveiju flýtir
þú þér svona mikið?“ Sonur minn
ungur ávarpaði Brynhildi þessum
orðum. Hún brosti og kvaðst nú
ekkert vera að flýta sér. En aldrei
hafði hann séð pijóna ganga svona
hratt. Einu sinni kom ég í vinnuher-
bergi hennar. Það var rétt fyrir
jólin. Þar inni var sem í barnafata-
búð, íþróttagallar, kjólar og „dress“
á barnabörnin héngu þar upp um
alla veggi. Minnisstætt er mér þeg-
ar þau hjón buðu til fagnaðar heima
í Köldukinn í tilefni af fimmtugsaf-
mæli Kristófers. Það var ógleyman-
leg stund og átti um margt fáa sína
líka. Þá bjuggu fjórir ættliðir þar
undir sama þaki og nutu sín allir
vel. Gamla konan, Guðrún, móðir
Kristófers, sat prúðbúin í peysufot-
unum í sínu öndvegi. Ég hafði orð
á því við hana að mér þætti hún
gera vel að búast svo. Hún svar-
aði: „Ég mátti tii, ég er ekki viss
um að ég lifi marga svona gleði-
daga hér eftir." Hrefna dóttir þeirra
hjóna bjó þá enn heima og hennar
maður, Jakob Svavarsson. Þau voru
að byggja hús sitt á Blönduósi.
Erla litla dóttir þeirra trítlaði um
gólfin hjá afa og ömmu í Köldukinn
og gladdi augu gestanna með ná-
vist sinni. Guðrún Kristófersdóttir
varð sautján ára þennan dag sem
haldið var upp á fimmtugsafmæli
pabba hennar. Jónas Tryggvason
spilaði á gamla orgelið. Kristján og
Jakob báru „söngveigar“ óspart til
gestanna og svo var sungið og
sungið. Ég man hvað mér þótti
gaman að syngja þetta kvöld. Svo
fór Jónas að kvarta yfir einni nótu
að hún ýldi. „Vertu ekki að kvarta
yfír þessari einu nótu spilaðu bara
þess meira á hinar," sagði Kristó-
fer. En þá fór í verra, fótafjölin
slitnaði niður.
„Ekki förum við að gera við núna,
saumum það upp áður en ég verð
sextugur." Nú tóku gítar- og harm-
onikkuleikarar við undirleiknum.
Þar var Jón, bróðir Kristófers, góð-
ur liðsmaður. Næst þegar ég kom
að Köldukinn var komið nýtt hljóð-
færi í stofuna. Börn þeirra Bryn-
hildar og Kristófers eru þijú. Elstur
er Kristján, fæddur 9. júní 1955.
Hans kona er Margrét Hallbjöms-
dóttir frá Blönduósi og eiga þau
tvær dætur. Næst er Hrefna, fædd
13. apríl 1957. Hennar maður er
Jakob Svavarsson frá Síðu. Þau
eiga tvær dætur. Yngst er Guðrún,
fædd 16. febrúar 1962. Hennar
maður er Páll Ingþór Kristinsson
frá Blönduósi. Þau eiga tvo syni.
'Öll systkinin eru búsett á Blöndu-
ósi og eiga þar sín hús og heimili.
Mikill hamingjudagur í lífi fjölskyld-
unnar var 20. ágúst 1983. Þá hélt
Brynhildur upp á fimmtugsafmæli
sitt. Þá giftu Kristján og Margrét
sig og létu skíra elsta barn sitt,
Ragnheiði. Það segir sína sögu um
heimilishald Brynhildar að þar áttu
foreldrar Kristófers, Guðrún og
Kristján, heimili sín síðustu ár.
Ótalin eru öll þau böm og ungling-
ar sem þar áttu sumardvöl. Jafnvel
fyrir sjö ára mann sló Brynhildur
upp veislu sem minnti á stóraf-
mæli. Ætíð var hún veitandi. Veit-
andi af rausn á heimili sínu. Veit-
andi af hjálpsemi þegar þess þurfti
við. Alltaf veitandi sitt hlýlega og
uppörvandi viðmót hvar sem hún
fór. Efst í huga er mér þakklæti
fyrir gott nágrenni og hjálpsemi
alla. Alltaf var brekkan fyrir ofan
Köldukinn að fríkka. Þar vom gróð-
ursett blóm og tré. Áfram munu
þau tré vaxa og minna á þær hend-
ur sem gróðursettu þau unga
sprota. Áfram mun afkomendahóp-
ur Brynhildar vaxa og þroskast og
bera góða eiginleika að erfðum inn
í framtíðina. Ég votta Kristófer og
fjölskyldunni allri innilegasta sam-
hug frá fjölskyldunni á Kagaðar-
hóli.
Sigríður Höskuldsdóttir
BÍLL FRÁ HEKLU BORGAR SIG
p
HEKLAHF
Laugavegi 170-172 Simi 695500
VERÐ FRÁ KR.
1.27 1.000 (stuttur)
1.585.000 Uangur)
sjcuryej
P1 astvö^

41IKLIG4RDUR
BILL FRA HCKLU BORGAR SIG
0HEKIA HF
Laugavegi 170 172 Simi 695500
VERJD FRA KR.
703.000 lehKirm
902.000 (altfril)
V^terkurog
k-7 hagkvæmur
auglýsingamiðill!
PÓSTUR OG SÍMI
Kynning verður á starfsemi Póst- og símaskólans á Sölvhóls-
götu 11, Reykjavík, sunnudaginn 27. nóv. kl. 14.00-17.00.
AUSr xi&ilcomnir.
Róst- og símaskólinn.