Morgunblaðið - 08.01.1989, Side 34

‘34 C
MORGUNBLAÐIÐ VELVAKANDI SUNNUDAGUR 8. JANÚAR 1989
^ert \j'i6 Sprungict Ctl-ekJc?"
ást er...

í si ~ öi6>
... þegar tilfirmingarnar eru
hinar sömu.
TM Reg. U.S. Pat Off.—all rights reserved
c 1988LosAngelesTimesSyndicate
Með
morgnnkaffinu
POLLUX
Þér var nær að taka með
þér frímerkjasafhið
þitt...
Hann er bilaður. Hann
dreymir um að giftast
isienskri stúlku.
HÖGNI HREKKVÍSI
■j
0 t

* $ s V
HVAP HEFUR HAMN NÚ GERT?'"

Rjúpnaveið-
arogmann-
úðarleysi
Á FÖRNUM VEGI
Þá segir Veiðimaður enn:
„Það er misskilningur... að ein-
hver drápshvöt stjómi gerðum veiði-
manna. Það er ekki drápið sjálft sem
veiðimenn sækjast eftir, heldur frem-
ur spennan sem veiðunum fylgir."
Ég fæ nú ekki séð mikinn mun á
þessu tvennu, sem veiðimaður nefnir:
Spennan sem veiðmenn komast í,
þegar þeir eygja hugsanlegt skot-
mark (þ.e. ijúpur), hlýtur að fá eins-
konar útrás eða fullnægingu, þegear
þeir ná að drepa dýrið sjálft. Til þess
hlýtur leikurinn auðvitað að vera
gerður og ekki til annars; dráps-
hvötin, þ.e. spennan, sem Veiðimað-
ur talar um, og svo fullnæging þeirr-
ar hvatar.
Hvað annað ætti t.d. að draga er-
lenda auðkýfinga hingað til ijúpna-
veiða? Ekki munu þeir hafa mikla
þörf á að veiða sér til matar, og ekki
eru þeir að koma til að njóta fegurð-
ar íslenskra heiða og fjalla á köldum
vetrardögum.
Ég er því enn sama sinnis: Þessi
ljóti leikur að dauðanum ætti að
leggjast af, en aðrar hvatir og holi-
ari þyrftu að taka sér bústað í hjört-
um manna. Þá yrði land okkar, og
raunar jörðin öll, lífinu betri bústaður.
Ingvar Agnarsson
Til Velvakanda.
„Veiðar eru ekki ómannúðlegar,"
var nafn á grein, sem birtist nýlega
(sjá Velvakanda 18. des. sl.) og var
undirrituð Veiðimaður, og er hún eins
konar svar við skrifum mínum um
ijúpnaveiðar (þ. 30. nóv. sl. í Velvak-
anda). í grein Veiðimanns segir m.a.:
„Veiðar eru ekki ómannúðlegar
fremur en t.d. slátrun."
Hér er til að
svara að slátrun
búfjár fer fram með
hreinlegum hætti
hér á landi, þannig
að dýrið veit varla
eða ekki hvað ger-
ist. Aftur á móti er
nær aldrei hægt að
stunda veiðar á
mannúðlegan hátt, jafnvel þótt menn
væru allir af vilja gerðir. Rjúpur eru
t.d. skotnar, yfirleitt með haglabyssu,
að mér skilst. Það vita flestir, að
ekki hljóta allar ijúpumar skjótan
dauðdaga þegar skotið er á ijúpna-
hópa. Margar þeirra særast meira
og minna og forða sér í burtu lemstr-
aðar og verða þá oft að heyja lang-
dregið og kvalafullt dauðastríð. Þótt
ekki kæmi annað til en þetta atriði,
sem mér finnst e.t.v. veigamest, eru
ijúpnaveiðar ekki réttlætanlegar,
enda nær aldrei stundaðar af slíkri
þörf á matvælum, að menn séu til-
neyddir.
Veiðar eru
ekkiómann-
úðlegar
Spurningin um
áramótaskaupið
ÞAÐ VAR fremur dauflegt í
Miðbænum um miðja síðustu viku
eins og jafhan eftir stórhátíðir.
Rétt einu sinni búið að fella geng-
ið þrátt fyrir góðan ásetning
stjórnvalda. Bensínið hefur líka
hækkað þrátt fyrir góðan ásetn-
ing, reyndar bílarnir Iíka og svo
ýmislegt annað. Kaupið hefur
hins vegar ekki hækkað þrátt
fyrir góðan ásetning. Um þetta
er rætt og þykir mörgum verð-
stöðvunin hálfgerð sýndar-
mennska. Þannig heilsar nýja
árið með nokkurri bölsýni og
áframhaldandi krepputali. Ann-
ars var ekki meiningin að fara
út í þessa sálma hér heldur slá
á Iéttari strengi.
„Gleðilegt ár - hvernig þótti þér
skaupið hafa hafa heppnast hjá
þeim núna", þannig er ekki óal-
gengt að menn heíj'i samræður er
þeir hittast fyrst á nýju ári. Það
er eins og einhver sagði, að
áramótaskaup Ríkissjónvarpsins
skipi svo háan sess í huga þjóðar-
Sigmundur Guðmundsson
innar það sé eiginlega að verða eitt
mesta sameiningartákn okkar og
eina sjónvarpsefnið sem nær allir
Víkverji skrifar
á er liðinn þrettándinn og
síðasti jólasveinninn horfinn til
síns heima í fjöllunum — eða svo
segir þjóðsagan okkur. Maður, sem
Víkveiji ræddi við rétt fyrir jól, var
heldur óhress með allt jólasveinatal-
ið, sem þá var í hámarki. Á hveijum
degi tilkynnti Sjónvarpið með pomp
og prakt komu nýs jólasveins til
byggða bæði í máli og myndum.
Sagði hann að Þjóðminjasafnið
hefði staðið fyrir þessari uppákomu
— og Morgunblaðið meira að segja
dansað með. Það væri hryggilegt
til þess að vita, ef gera ætti jólin
að einskonar jólasveinahátíð, sem
skyggði á hið raunverulega tilefni
jólannaj fæðingu Frelsarans.
Auðvitað kvaðst hann vita að til-
gangurinn með þessu væri ekki sá,
en menn yrðn að gæta sín. Þjððsag-
an um jólasveinana væri ágæt út
af fyrir sig, en varhugavert væri
að hampa henni dag eftir dag —
ekki mætti gera þá kumpána að
einhveijum aðalpersónum á þeim
helga degi sem í hönd fór.
Enn einu sinni — er deila reis
um frágang sjúkrahússins á
ísafirði — fór Víkveiji að velta því
fyrir sér, hvernig staðið er að bygg-
ingu mannvirkja hér á landi. Full-
yrt er að svo sé frá einangrun
sjúkrahússins gengið að kosta muni
stórfé, jafnvel milljónir króna, að
bæta þar um svo að viðunandi
verði. Hvernig má svo vera i nýju
húsi? Handvömm? Og hvar þá? Hjá
þeim sem verkið unnu eða þeim sem
að hönnun stóðu? Eftirlitsaðilum?
Eða liggur það ef til vill ekki ljóst
fyrir?
Sjúkrahúsið á ísafirði er ekkert
sérstætt hvað þetta varðar. Þær eru
ófáar milljónirnar sem farið hafa í
súginn vegna þess- að rangt hefur
verið að. máíum staðið. Og þegar ■
spurt er hver ábyf gðinar beri er það
venjulegast enginn. Þetta er bara
svona.
Hve oft á síðari árum hefur hug-
vit okkar ekki verið lofsungið í
landsföðurlegum ræðum. Gott ef
ekki hefur verið talið líklegt að það
fari að keppa við þorskinn um út-
noeanérnraiB niap
flutning. Og verkkunnátta okkar
er ekki síður básúnuð. Úr hvorugu
skal dregið, en að hvaða gagni kem-
ur slíkt ef kæruleysi ræður svo
ríkjum þegar á hólminn er komið
eða að hæfileikann til að stjórna
verki skortir.
xxx
nýársdag opnaði Víkveiji fyrir
útvarpið í bíl sínum og heyrði
þá hvar ræðumaður réðst ákaft að
nafngreindum aðilum fyrir mis-
gerðir þeirra gagnvart þriðja aðila.
Víkveiji kunni engin skil á því sem
um var rætt, en komst þó fljótlega
á snoður um að hér var eitthvað
málum blandið — ekki var fyllilega
Ijóst að um neinar misgerðir væri
að ræða. Fannst honum ádrepa
þessi öll hin fúrðulegasta, ekki sísfe
þar sem ræðumaður sagði, að ef
þessi kvittur væri sannur væri
framkoma „sökudólganna" fyrir
neðan allar hellur og valdi þeim hin
verstu orð. Víkveija varð hugsað:
En ef kvitturinn er nú rangur —
hvað þá? Hvaða nafngift bæri fyrir-
lesara?
aotE- 1 Enidááa Bnnyá 6b ivcj ?b