Morgunblaðið - 05.02.1989, Blaðsíða 21

Morgunblaðið - 05.02.1989, Blaðsíða 21
20 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 5. FEBRÚAR 1989 ijjij MORGUNBLAÐIÐ SUNNUD. ÍUDAGUR 5. UJSWUDUOt: 989 21 Árvakur, Reykjavík Haraldúr Sveinsson. Matthías Johannessen, Styrmir Gunnarsson. Björn Bjarnason. Þorbjörn Guðmundsson, BjörnJóhannsson, ÁrniJörgensen. Freysteinn Jóhannsson, Magnús Finnsson, ' Sigtryggur Sigtryggsson, ÁgústlngiJónsson. Baldvin Jónsson. Ritstjórn og skrifstofur: Aðalstrœti 6, sími 691100. Auglýsingar: Aðalstræti 6, sími 22480. Afgreiðsla: Kringlan 1, sími 83033. Áskriftargjald 800 kr. á mánuði innanlands. (lausasölu 70 kr. eintakið. Útgefandi Framkvæmdastjóri Ritstjórar Aðstoðarritstjóri Fulltrúar ritstjóra Fréttastjórar Auglýsingastjóri Miðstýrt kreppukerfi Rekstrarstaða atvinnuvega, ekki sízt sjávarútvegs- og sam- keppnisgreina, hefur versnað jafnt og þétt síðustu misserin. Sam- keppnisstaða sjávarútvegsins var 19% lakari 1988 en 1986, staða útflutningsiðnaðarins 12% lakari og samkeppnisiðnaðar 9,7% lakari. Raunar hefur framleiðslufyrir- tækjum verið gert að sæta rekstr- artapi, ganga á eignir og safna skuldum um langt árabil. Þetta er varhugaverð þróun. Óvíða á byggðu bóli munu fyrirtæki búa að jafn litlu eigin fé og hér á landi. Sú er meg- inástæða hærri lánsfjárkostnaðar — sem hlutfalls af rekstrarútgjöldum — hér en annars staðar. Mjög mikilvægt er að íslenzk fyrirtæki geti myndað eigið fé, til að styrkja rekstrar- og samkeppnis- stöðu sfna — og mikilvægara nú en nokkru sinni fyrr. Atvinnuve- gimir — fyrirtækin — þurfa að hafa fjárhagslega burði til þess að nýta framvindu í tækni og fram- leiðni, til þess að mæta atvinnu- og lífskjaraþörf í landinu og til þess að skila þeirri þjóðarframleiðslu og þeim þjóðartekjum, sem risið geti undir samtíma- og framtíðarvelferð hér á landi. Það gerist hvorki með opinberri ofstjóm né ofsköttun, eins og stjómarflokkamir sýnast stefna að. Versnandi rekstrarstaða fyrir- tækja, frá árinu 1986 talið, rekur einkum rætur til hækkunar á raun- gengi krónunnar, verðlækkunar á sjávarvörum á helztu mörkuðum okkar og tilkostnaðarhækkana inn- anlands. Raungengi krónunnar á árinu 1988 í heild var talið 5% hærra en á árinu 1987 og 14,8% hærra en árið 1986. Meðalverð- lækkun sjávarvöru var síðan 9,5% frá upphafí til loka liðins árs. Lakari afkoma fyrirtækja hefur m.a. sagt til sín í gjaldþrotabeiðn- um, sem vóru fleiri á liðnu ári en nokkru sinni fyrr. Gjaldþrotabeiðnir í Reykjavík einni saman vóru 1327 talsins árið 1988, gjaldþrotaúr- skurðir 456 og greiðslustöðvanir 40. Á heildina litið er staðan í sjáv- arútvegi þó sýnu verst. Sú stað- reynd bitnar fyrst og fremst á landsbyggðinni. Uppsagnir starfs- fólks í sjávarútvegs- og útflutnings- fyrirtækjum eru ekki einsdæmi, því miður. í desembermánuði síðastliðnum vóru skráðir 45.000 atvinnuleysis- dagar hér á landi. Það jafngildir því að 2.100 einstaklingar á vinnu- aldri hafí verið án vinnu í lok liðins árs, eða 1,7% mannaflans, en skráð atvinnuleysi var að meðaltali 0,5% árið 1987. Þetta er 31.200 fleiri atvinnuleysisdagar, en í desember- mánuði árið áður. Þá var mikil þensla í þjóðfélaginu. Það verður að hafa í huga þegar skráð atvinnu- leysi í lok árs 1987 og 1988 er borið saman. Engu að síður er ástæða til að staldra við og huga að þeirri samdráttarþróun í þjóðar- búskapnum sem sagt hefur til sín með framangreindum hætti. í þessari stöðu mála — og að viðblasandi kaupmáttarrýmun — sér fjármálaráðherrann og ríkis- stjómin ástæðu til þess að hækka skattheimtu á fólk og fyrirtæki um hvorki meira né minna en sjö millj- arða króna frá fyrra ári. Það var framlag hans og hennar til lausnar á erfíðri samningagerð um kaup og kjör í landinu, sem fyrir dyrum stendur. Gamla miðstýringin og millifærslumar, sem aðrar þjóðir hafa löngu afskrifað, eiga síðan að „leysa" vanda atvinnulífsins. „Von- andi gefst stjóminni tækifæri til að komast að vænlegri niðurstöðu um stjóm þjóðarbúsins," segir í forystugrein Alþýðublaðsins í gær. Sú von verður þó veikari með hveij- um deginum sem líður. Þrátt fyrir nokkurt atvinnuleysi í flestum ríkjum V-Evrópu mörg liðin ár hefur tekizt að tryggja at- vinnuöryggi hér á landi. Það er vel. Réttur einstaklingsins til at- vinnu, réttur hans til að sjá sér og sínum farborða, er hluti almennra mannréttinda. Ekkert er eins skemmandi fyrir einstaklinginn eins og það að fínna sig utanveltu í önn samfélagsins. Þessvegna ekki sízt er það mál málanna að búa atvinnu- vegum þjóðarinnar þau starfsskil- yrði að vel rekin fyrirtæki geti dafn- að með eðlilegum hætti. Á það skortir mikið. Ástæðan er ekki sízt úrelt viðhorf þröngsýnna stjóm- málamanna, sem nú eru að sigla þjóðarskútunni inn í miðstýrt kreppukerfi. Innskot um dægurmál 1 «var kallað úlfur, úlfur(!) En það hlust- aði enginn. Nú er kall- að þjóðargjaldþrot, en það hlustar enginn(!) Allir vita að íslending- ar eiga fyrir skuldum og þeir sem eiga fyrir skuldum verða ekki gjald- þrota. Eigið fé samfélagsins er nægilegt og eignir fólksins langt umfram það sem við skuldum út- lendingum. Meðan svo er þarf eng- inn að óttast þjóðargjaldþrot enda þótt skuldir okkar séu miklar og vaxandi. Þjóðarauðurinn er sexfalt meiri en erlendar skuldir, að mér skilst. Hann er talinn hafa vaxið um 3,5%-4,5% á ári undanfarið. Og engin hætta á því að hrein eign þjóðarinnar hafi minnkað. „Á með- an hrein eign fer ekki minnkandi er ekki hætta á gjaldþroti," segir í desemberfréttum Verðbréfamark- aðarins. „Gjaldþrot verður þegar hrein eign einstaklings, fyrirtækis eða jafnvel heillar þjóðar er orðin að engu, þegar eignir nægja ekki lengur fyrir skuldum." Þótt margir kunni ekki fótum sínum forráð á tímum dýrra pen- inga og erlendar skuldir aukist ár- lega um nálægt 10% að raunvirði verður ekki framhjá því litið að sjáv- arafli og þjóðartekjur hafa verið hvað mest á því „eymdarári" 1988. í fyrmefndu bréfí segir enn, að löng erlend lán íslendinga hafí um mitt það ár numið um 102 milljörðum króna en hafí hækkað í 120-130 milljarða króna í lok ársins. Þjóðar- auður íslendinga, þ.e. eignir at- vinnuveganna, byggingar og mann- virki hins opinbera og íbúðarhús, er talinn nema um 700 milljörðum króna. Hann er nærri því sexfalt meiri en löng erlend lán þjóðarinnar — og þá er ekki reiknað með dýr- mætri eign sem bundin er í hugviti og þekkingu, né fólgin í landi og náttúruauðlindum. í áramótagrein í Morgunblaðinu segir m.a.: „Heildarafli íslendinga HELGI spjall 1988 mun verða um 1.750 þúsund tonn og er það mesta heildar- aflamagn, sem lands- menn hafa fengið á einu ári. (Innsk. næst- mesta 1985, 1.673 þús. tonn) ... Fiskifélagið áætlar að virði útflutnings sjávarafurða 1988 verði um 43,2 milljarðar króna." Svo er talað um kreppu og þjóð- argjaldþrot! Allt lagt upp úr vígorðum. Þau eru í senn áttavitinn og himintungl- in! Eða hví skyldu menn staldra við svona tölur fyrst engum hefur blöskrað að 700 milljón króna hail- inn á fjárlögum sem nefndur var sumarið 1988, er orðinn að 7 mill- jörðum þegar Ólafur Ragnar Grímsson fer að baða sig í fjöl- miðlaljósinu mikla. Við ættum að hafa fleiri tölvukerfi á vegum ríkis- ins til að átta okkur á sjóferðakort- um stjómmálafleytunnar! Og eitt- hvað yrði nú sagt ef bókhaldið væri með þessu marki brennt hjá Davíð og Reykjavíkurborg. Við þyrftum að fá betra og fljót- virkara tölvukerfí handa ríkishít- inni; sjálfvirkar álögur gætu hentað vel — og kannski fækkað eitthvað þessum drepleiðinlegu sjónvarps- þáttum um öfugan höfuðstól ríkis- ins og hagfótinn; ljótur er sá fótur, segir í atómkvæði. 2ÞAU ORÐ SEM NOTUÐ ERU • í dægurbaráttu samtímans eru gatslitin og merkingarlaus. Og öll- um er sama, bæði þeim sem nota þau og hinum sem meðtaka þau. Sízt af öllu hafa menn áhyggjur af yfirlýsingum þess efnis að þjóð- félagið sé að fara á hausinn; það haggast ekki einu sinni hvort eð er; miklu frekar að það sé að ‘drukkna í verzlun og auglýsinga- flóði einsog fyrir síðustu jól. Mér býður í grun að stjómmálamenn noti stór orð í þeim tilgangi að vekja tilfínningar með' fólki sem þeir svo geta notað í valdabaráttu sinni. Þegar menn tala um þjóðargjald- þrot er það augljóslega gert í því skyni að hægt sé að herða tökin og auka álögur á þennan vesalings pöpul sem er hvort eð er ærður af áróðri og tekur orðið aldrei á heilum sér vegna hávaða og fíölmiðlafárs. Og svo er gert út á spamað þessa fólks; skattamir sóttir í eigið fé þeirra sem hafa sýnt dugnað og ráðdeild; einsog það sé einhver stjómlist að umgangast sparifé og aðrar eignir manna einsog hvem annan varagöð handa brokkgeng- um og eyðslusömum pólitíkusum(!) í stjómarskrá lýðveldisins segir: Eignarrétturinn er friðhelgur. Eng- an má skylda til að láta af hendi eign sína, nema almenningsþörf krefíi; þarf til þess lagafyrirmæli, og komi fullt verð fyrir. Nei, svona ákvæði eru bara til skrauts einsog lýðréttindaklásúlumar í einræð- isríkjum. Við emm að föndra við borgaralegt lýðræði, en stjóm- málamenn virða það einskis ef þeim sýnist svo. Það er hálfgerð skrípa- mynd í hasamum. Þannig er fólkið í landinu leik- soppur einsog Eyjólfur Konráð hamrar á hér í blaðinu. En á því tekur enginn mark, ekki frekar en don Kíkóta, svo Eyjólfur Konráð gæti þess vegna verið hugarburður einhvers löngu liðins rithöfundar sem gekk undir dulnefninu Cer- vantes! Cervantes var sérfræðingur í vindmyllum og þær gegna tals- verðu hlutverki í íslenzkri pólitík — og hafa raunar alltaf gert. Þegar ég les þessar þörfu áminningar Eyjólfs Konráðs sem hafa birzt með háttbundnu millibili í Morgunblað- inu dettur mér alltaf í hug kaflinn í don Kíkóta þegar Sansjó Pansa er að tala við asnann. „Asninn hlustaði á hann orðalaust, slík vom vandræðin og angistin sem auming- inn var í.“ M. (meira næsta sunnudag) Islendingur, sem gegnir nú ábyrgðarstöðu erlendis en hefur lengi komið við sögu íslenzkra þjóðmála, hafði orð á því við höfund Reykjavíkurbréfs fyrir skömmu, að hörmulegt væri að fylgjast með því úr fjarlægð, hvemig íslenzka þjóðin væri að leggja allt í rúst vegna innbyrðis sundurlyndis og deilna. Þetta sagði hann aðspurður um það, hvemig íslenzkt þjóðfélag liti út utan frá séð. Sennilega er nokkuð langt síðan jafn djúpstæður ágreiningur hefur ríkt um jafn mörg grundvallarmál eins og nú hin síðari ár. Þessa dagana er ríkisstjómin að leggja síðustu hönd á nýjar ráðstafanir í efna- hagsmálum. Slíkar aðgerðir koma nú á nokkurra vikna fresti. En athyglisvert er í þessu sambandi, að gmndvallarágrein- ingur ríkir — ekki bara í ríkisstjóminni — heldur meðal þjóðarinnar allrar um megin- þætti efnahagsmála, svo sem vaxtamál og gengismál. Menn skiptast alveg í tvo hópa um vaxtamál og fer ekki eftir flokkslínum. Annar hópurinn segir sem svo: Það er eðlilegt, að bæði einstaklingar og atvinnu- fyrirtæki borgi til baka sömu verðmæti og þessir aðilar fá að láni og nokkra þókn- un að auki. Það er líka eðlilegt, að sú þóknun sé nokkuð há til þess að koma í veg fyrir óarðbæra fjárfestingu í landinu. Flestir geta tekið undir þetta grandvallar- sjónarmið. Hinn hópurinn segir: Það er ekki hægt að borga hærri þóknun fyrir peningalán, en atvinnuvegimir standa undir. Ef það er gert er gengið á eigið fé fyrirtækjanna og þegar því hefur öllu verið eytt, er hvergi hægt að taka peninga til þess að greiða hina háu vexti. Þessi skoðanamunur fer ekki eftir flokk- um. í fyrri hópnum em sparifjáreigendur og þeir em í öllum stjómmálaflokkum, öjlum stéttum og starfshópum og öllum aldursflokkum, ekki sízt þeim elztu og yngstu skv. könnun, sem Samband spari- sjóða lét gera. í þessum hópi em líka stjómendur banka og fjármálafyrirtækja og margir forystumenn í stjómmálum. í síðari hópnum em áreiðanlega mjög margir atvinnurekendur, sem hafa orðið að þola það, að atvinnufyrirtækjunum hef- ur verið gert ómögulegt að byggja upp eigið Jjármagn vegna þeirra rekstrarskil- yrða, sem þeim hafa verið sköpuð af hálfu stjómvalda áratugum saman. Þessir at- vinnurekendur em áreiðanlega í öllum stjómmálaflokkum. í þessum hópi em líka fíölmargir húsbyggjendur, sem hafa kynnzt afleiðingum þess, að raunvextir hafa verið svo háir, sem raun ber vitni um. Þeir em líka stuðningsmenn allra stjómmáiaflokka. Menn hafa tekizt á um þessi tvö gmnd- vallarsjónarmið lengi, en sennilega aldrei af jafn mikilli hörku og nú. Sparifjáreig- endur, sem horfðu á spamað sinn brenna á báli áratugum saman hafa bætt stöðu sína vemlega seinni árin. Atvinnurekend- um og húsbyggjendum, sem höfðu vanizt því, að verðbólgan greiddi upp fjárfestingu þeirra, lízt ekki á blikuna. Ekki er hægt að sjá, að nokkur málamiðlun milli þessara tveggja stríðandi fylkinga sé á næsta leiti. Hafí núverandi ríkisstjóm ætlað að friða síðamefnda hópinn með þeim breytingum, sem hún hefur gert á lánskjaravísitölunni, hefur það gersamlega mistekizt. Hitt er svo annað mál, að svo djúpstæður ágrein- ingur um meginmál af þessu tagi kann ekki góðri lukkú að stýra, þegar til lengri tíma er litið. í RAUN OG VERU er ágreiningur á milli manna um stefnuna í gengis- málum jafn mikill og um vaxtastefn- una. Þar era línumar hins vegár svolítið skýrari á milli stjómmálaflokka og hags- munasamtaka. Forystumenn Sjálfstæðis- 0 Agreining- ur um geng- isstefnu REYKJAVÍKURBRÉF Laugardagur 4. febrúar flokksins hafa ákveðið lýst þeirri skoðun, að óhjákvæmilegt sé að lækka gengi krón- unnar. Segja má, að langflestir, ef ekki allir, forystumenn í sjávarútvegi, séu sömu skoðunar nú orðið, þótt margir þeirra hafí haft efasemdir um það fyrir nokkmm mánuðum, að aðstaða þeirra mundi batna að nokkm ráði við gengislækkun. Framsóknarflokkurinn hefur mikil ítök í atvinnulífínu vegna tengsla við sam- vinnuhreyfínguna. Enginn vafí leikur á því, að forystumenn samvinnuhreyfingar- innar þrýsta mjög á ráðamenn í Framsókn- arflokknum að knýja fram umtalsverða gengisbreytingu. Ætla verður að margir landsbyggðarþingmenn Framsóknar- flokksins taki undir þau sjónarmið og sennilega er Halldór Ásgrímsson, sjávarút- vegsráðherra, sterkasti talsmaður þeirra. Að þessu leyti em því margir forystumenn Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks á einu máli svo og forystusveit atvinnuveg- anna í landinu, sem starfar í nánum tengsl- um við þessa tvo stjómmálaflokka. Á hinn bóginn hafa forsvarsmenn Al- þýðuflokks og Alþýðubandalags barizt hart gegn gengislækkun nú. Þeir njóta áreiðanlega stuðnings margra forystu- manna í verkalýðshreyfíngunni, þótt vera megi, að landsbyggðarforingjar verkalýðs- félaganna telji gengisbreytingu óhjá- kvæmilega til þess að tryggja atvinnu út um land. Líklegt má telja, að sjónarmið þeirra, sem vilja halda óbreyttu gengi njóti mikillar samúðar í æðstu stjóm Seðla- banka íslands. Talsmenn gengislækkunar segja, að útilokað sé að reka sjávarútveginn með hagnaði eða hallalausan við óbreytt gengi. Talsmenn hins óbreytta gengis segja, að gengislækkun leysi engan vanda nema ef til vill í örfáa mánuði og óhjákvæmilegt sé að knýja fram þá uppstokkun í íslenzku atvinnulífi, sem fylgi óbreyttu gengi. Ágreiningurinn milli þessara tveggja hópa er svo djúpstæður, að ekki verður séð að nokkur málamiðlun sé á næsta leiti, og raunar ár og dagar síðan slíkur ágreining- ur hefur verið á ferðinni um gengismál. Sjálfsagt gætu sjálfstæðismenn og framsóknarmenn náð saman um gengis- lækkun en þessir tveir flokkar era gersam- lega á öndverðri skoðun í vaxtamálum. Sennilega gætu sjálfstæðismenn og al- þýðuflokksmenn náð saman að einhveiju leyti a.m.k. um vaxtapólitíkina, en þessir tveir flokkar hafa gjörólík sjónarmið í gengismálum. Lands- byggðin og fískveiði- pólitíkin EN ÞAÐ ERU fleiri mál en vaxta- mál og gengis- stefná, sem skipta íslendingum í hópa með gjörólíkar skoðanir. Skipting þjóðarinnar í afstöðu til landsbyggðarmála og fískveiðistefnu fer ekki eftir stjóm- málaflokkum. Djúpstæður skoðanamunur á milli fólks í þéttbýli og dreifbýli hefur lengi verið við lýði. í stómm dráttum byggist hann á því, að íbúum þéttbýlissvæðanna á suð- vesturhomi landsins finnst skattpeningum þeirra sóað með því að halda uppi byggð á hveiju landshomi, þótt engin efni standi til þess. Með sama hætti hefur íbúum dreif- býlisins lengi fundizt þeir standa undir allri verðmætasköpun í landinu til sjávar og til sveita en að þjónustustéttimar á höfuðborgarsvæðinu sogi til sín afrakstur vinnu þeirra. Þessi skoðanaágreiningur kemur mjög skýrt fram í afstöðu fólks til vægis at- kvæða eftir landshlutum. Reiði kjósenda á höfuðborgarsvæðinu fer vaxandi yfír því, að þeir njóti ekki sama atkvæðisréttar og íbúar dreifbýlis, en þeir hins vegar líta svo á, að meira vægi atkvæða þeirra sé for- senda fyrir því, að þeir hafí þó einhver áhrif á landstjómina. Sennilega er vaxandi harka í báðum þessum hópum. Þeir skipt: ast ekki eftir flokkum heldur búsetu. í öllum stjómmálaflokkum em skoðanir % ”"•“ _ j- v . mjög skiptar um þessi efni og þeim mun meiri sem flokkamir em stærri. Ágreiningur um fískveiðistefnuna blandast svo inn í landsbyggðarpólitíkina. Afstaða manna til fiskveiðistefnunnar fer heldur ekki eftir flokkum. Hún byggist nánast algjörlega á því hvar menn búa á landinu. Atökin um fiskveiðistefnuna em átök milli Iandshluta og í því felst kannski mesta hættan. Þetta er hagsmunabarátta milli landshluta og harkan verður sífellt meiri enda miklir hagsmunir í húfí. Hvar er satta- semjarinn? HÉR HAFA VERIÐ nefnd fjögur meg- inmál, sem slíkur grandvallarágrein- ingur er um í þjóð- félaginu, að hann hlýtur að hafa lamandi áhrif á framtak þjóðarinnar. í flestum þessum málum riðl- ast flokkslínur gersamlega. Stjómmála- flokkamir eiga það allir sameiginlegt, að þeir hafa ekki treyst sér til að gera þessi ágreiningsmál upp innan sinna vébanda. Þeir sætta sig við ágreininginn eða reyna að búa við hann. Þessi gmndvallarágreiningur um meg- inmál er hins vegar helzta skýringin á því, að íslendingum í útlöndum fínnst þessi fámenna þjóð vera að rífa sig á hol í inn- byrðis sundurlyndi. Á meðan þessi mál em ekki gerð upp verður engin samstaða í þessu landi um þá framtíðarsýn, sem get- ur tryggt þjóðinni betri lífskjör, þegar til lengri tíma er litið. Á meðan allur tími þjóðarinnar og öll orka hennar fer í rifr- ildi um þessi stóm mál, beinir hún sjónum sínum ekki til framtíðarinnar. Þess vegna er orðin höfuðnauðsyn að leita málamiðl- unar. En hvar er sáttasemjarinn? Það er hlutverk stjómmálamannanna. Þeirra verkefni er að miðla málum á milli landshluta og hagsmunahópa og stilla saman strengi þjóðarinnar. Það hafa þeir ekki gert. Þeir hafa tæplega gert tilraun til þess. Þar eiga þeir allir sameiginlega sök. Til viðbótar þessum óleystu ágreinings- efnum er fyrirsjáanlegt, að mikill skoðana- munur getur komið upp um tvö stórmál, sem líklegt er, að verði mjög til umræðu á næstu ámm. Þar er annars vegar um að ræða afstöðu íslands til Evrópubanda- Ljósmynd: Benedikt Guðmundsson lagsins og hugsanleg tengsl okkar við það og hins vegar spumingin um, hvemig þjóð- in bregzt við þeirri hættu, sem margir telja, að tungu okkar og menningu stafi af þróun alþjóðlegrar fjölmiðlunar. Nú þegar má sjá vísi að þeim átökum, sem kunna að verða á næstu ámm um þessi tvö stóra mál. Sumir forystumenn atvinnulífs telja vandséð, hvemig við get- um tryggt viðskiptahagsmuni okkar á meginlandi Evrópu án aðildar að Evrópu- bandalaginu. Aðrir spyrja á móti, hvort íslendingar ætli, rúmum áratug eftir að síðasti brezki togarinn hvarf af íslandsmið- um að hleypa erlendum togurum inn í íslenzka fískveiðilögsögu. Þeir em margir, sem telja vonlaust með öllu að spoma gegn þeirri þróun alþjóðlegr- ar fjölmiðlunar, sem orðin er, en þeir em líka margir, sem telja, að íslenzka þjóðin geti tapað tungu sinni á hálfri öld, ef svo fer fram, sem horfir. Auðvitað verður alltaf ágreiningur um mörg málefni. Hættan er hins vegar sú, að við komumst ekkert áfram vegna þess, að engin tilraun er gerð til þess að leita málamiðlunar um þessi meginmál. „Á meðan allur tími þjóðarinnar og öll orka henn- ar fer í rifrildi um þessi stóru mál, beinir hún sjónum sínum ekki til framtíðarinnar. Þess vegna er orðin höfuðnauð- syn að leita mála- miðlunar. En hvar er sáttasemjar- inn? Það er hlut- verk sfjórnmála- mannanna. Þeirra verkefiii er að miðla mái- um á milli lands- hluta og hag's- munahópa og stilla saman strengi þjóðarinn- ar. Það hafa þeir ekki g’ert. Þeir hafa tæpleg-a gert tilraun tii þess. Þar eiga þeir allir sameiginlega sök.“

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.