Morgunblaðið - 22.03.1989, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 22. MARZ 1989
Hjónaminning:
Egill Jónsson og
Þórdís Gunnars-
dóttir Reyðarfirði
Fæddur 25. febrúar 1907
Dáinn 13. mars 1989
Fædd 11. ágúst 1907
Dáin 16. mars 1989
Látin eru með nokkurra daga
j millibili Egill Jónsson fv. rekstrar-
stjóri hjá Vegagerð ríkisins á Reyð-
arfirði og kona hans, Þórdís Gunn-
arsdóttir.
Bæði voru þau upprunnin úr
Skagafírði. Egill byrjaði snemma að
vinna við vegagerð. Hann varð fljótt
verkstjóri, fyrst á heimaslóðum og
síðar á Norðausturlandi, og vann
t.d. mikið í Þistilfirði ogBakkafirði.
Hann var skipaður rekstrarstjóri
árið 1955 með aðsetri á Reyðaiflrði
og því starfi gegndi hann þar til
hann lét af störfum fyrir aldurs sak-
ir í_ ársbyijun 1978.
Ég man fyrst eftir þeim hjónum,
þegar ég var að alast upp á Reyðar-
fírði og þau fluttust þangað til nýrra
starfa. Lítið kynntist ég þeim þá en
þeim mun betur er ég kom til starfa
hjá Vegagerðinni árið 1971. Þá voru
umsvif mikil í vegagerð, byijað á
samgönguáætlun Austurlands og
framkvæmdir meiri en nokkru sinni
fyrr eða síðar.
Svæðið sem Egill hafði umsjón
með náði yfir allt Fljótsdalshérað og
firðina norðan frá Borgarfirði suður
í Breiðdal, og var það þá eitt stærsta
rekstrastjórasvæðið hjá Vegagerð-
inni. Var þá oft erilsamt hjá Agli
sem lenti ekki hvað minnst á Þórdísi
konu hans.
Egill var mikill áhugamaður í sínu
starfí, einstaklega samviskusamur
og hafði mikla ánægju af ferðalögum
sem fylgdu starfínu. Hann upplifði
gífurlegar breytingar á vegakerfínu
ekki hvað síst síðustu árin. Vegir
voru þá enn mjög slæmir víða hér
austanlands. Mér er minnisstæð ferð
sem við fórum vorið 1971 upp á
Jökuldal, vegir í drullusvaði og víða
svo niðurgrafnir að bíllinn hálfhvarf
í skomingana. Þá er mér ekki sfður
minnisstætt er við fórum eitt sinn
til þess að ákveða framkvæmdir á
Mjóafjarðarvegi. Er við stóðum á
brún bröttustu brekkunnar niður í
Mjóafjörð sagði Egill: „Hvað viltu
nú gera hér“? Varð þá fátt um svör.
Fyrrum samstarfsmenn kveðja
þau Egil og Þórdísi og senda bömum
þeirra og öðrum ættingjum inni-
legustu samúðarkveðjur.
Einar Þorvarðarson
Það fylgir okkur á lífsleiðinni,
eftir því sem árum §ölgar er að
baki liggja, að fleira og fleira af
samferðafólkinu hverfur úr hópnum
yfir landamæri lífs og dauða.
Nú hefur Egill Jónsson, góður og
gegn starfsmaður Vegagerðar ríkis-
ins, kvatt þennan heim.
Egill dó 13. mars sl. í Fjórðungs-
sjúkrahúsinu Neskaupstað. Þórdís
dó á sama stað 16. mars.
Egill fæddist 25. febrúar 1907
að Reynistað í Staðarhreppi í Skaga-
fírði, foreldrar hans voru Halla Eng-
ilráð Pétursdóttir og Jón Eiríksson,
þau eru þá í húsmennsku á Reyni-
stað. Egill dvelur með foreldrum
sínum til 1928, þá kvænist hann
Þórdísi, f. 1907, ættaðri af Reykja-
strönd. Þau flytja þá að Geitagerði
í Staðarhreppi og búa þar til 1939,
flytja þá að Þröm á Langholti og
búa þar í eitt ár. Árið 1940 flytja
þau til Sauðárkróks, og búa þar til
1955, að þau flytja ásamt bömum
sínum til Reyðarfjarðar og bjuggu
þar upp frá því. Þau keyptu þar íbúð-
arhús er nefnist Þingholt og stendur
við Holtagötu.
Þau Egill og Þórdís eignuðust 5
böm, þau eru Hulda fædd 1927,
dáin 1981, var búsett í Reykjavík,
Gunnar fæddur 1929, vinnur á verk-
stæði hjá K.H.B. Jón fæddur 1933,
vinnur hjá vegagerðinni Reyðarfírði.
Bjöm fæddur 1940, rekur vélaverk-
stæði á Reyðarfirði. Erlendur fædd-
ur 1942, starfar í Reykjavík og býr
þar. Egill á tvö systkini á lífi, Pét-
ur, sem býr í Reykjavík og Ingi-
björgu, sem er búsett á Sauðárkróki.
Árið 1938 hóf Egill störf hjá
Vegagerð ríkisins, fyrst á Stóra-
Vatnsskarði hjá Jóhanni Hjörleifs-
syni. Jóhann hóf verkstjóm hjá vega-
gerðinni 1923, síðar umdæmisverk-
stjóri. Egill varð fljótlega flokks-
stjóri og síðar verkstjóri hjá Jó-
hanni. Jóhann fékk til umsjónar
vegagerð í Norður-Þingeyjarsýslu
og um Langanesströnd. Varð Egill
þá verkstjóri við vegagerð í Þistil-
fírði og í Skeggjastaðahreppi sér
hann um vegagerð á árabilinu 1950
til 1954. Árið 1955 fær hann um-
dæmisverkstjórastarfið hér eystra
og flytur þá til Reyðarfjarðar, eins
og áður segir. Við starfi þessu tók
Egill af Einari'Jónssyni, þeim mæta
manni.
Svæðismörkin voru frá Streitis-
hvarfí að sunnan, að Hellisheiði og
sýslumörkum á Biskupshálsi að
norðan.
Það verður ekki annað sagt en
að Agli hafí tekist vel í þessu starfí
sínu, það var mörgu að sinna. Gott
samstarf hafði Egill við verkfræð-
inga, tæknifræðinga og mælinga-
menn, sá hópur manna sá um undir-
búningu að lagningu vega og gerð
brúa. Þá var það oft erfíðleikum háð
að fá landeigendur til að samþykkja
vegarstæði um landareign sína, og
breytingar á legu vega, sem oft
þurfti að framkvæma. Egill var lag-
inn við að semja um slíkt við landeig-
endur, þó kom það fyrir að sundur-
lyndi varð um þetta m.a. vegna
jarðrasks, eða malartekju í löndum
bænda. Alltaf tókst að leysa þær
deilur á farsælan hátt. Ég var einn
af verkstjórum þeim er störfuðu við
vegagerð öll þau ár sem Egill var
svæðisverkstjóri, hefí ég ekkert
nema gott eitt að segja um sam-
starf okkar. Ég fullyrði að Egill
hafí verið vel liðinn af sínum yfir-
og undirmönnum.
Margskonar félagsmál voru Agli
hugleikin. Hann átti sæti í sveitar-
stjóm á Reyðarfirði um árabil, og
tók þátt í annarri félagsmálastarf-
semi þar. Ásamt fleirum gekkst
hann fyrir stofnun Verkstjórafélags
Austurlands árið 1959. Hann var
stjómarformaður þess félags í 18
ár. Egill fylgdist vel með í landsmál-
um, og var dyggur stuðningsmaður
síns flokks.
Þórdís var fyrirmyndar húsmóðir,
hún helgaði heimilinu sínu alla sína
starfskrafta. Þess nutu böm þeirra
hjóna á uppvaxtarámm sínum og
eftir að þau fluttu úr heimahúsum
hafa þau alltaf átt athvarf þar. Mjög
var gestkvæmt á heimili þeirra hjóna
í Þingholti. Það var ekki í kot vísað
að koma þangað og þiggja góðgerð-
ir, húsmóðirin veitti af mikilli rausn
og prýði og umgengust hjónin gesti
sína eins og þau ættu í þeim hvert
bein. Vinir og vandamenn kveðja
hjónin hinsta sinni og blessa minn-
ingu þeirra.
Helgi Gíslason
f dag, miðvikudaginn 22. mars,
verða til moldar borin frá Reyðar-
fjarðarkirlq'u hjónin Egill Jónsson,
fyrrverandi umdæmisverkstjóri hjá
Vegagerð ríkisins á Reyðarfírði, og
kona hans, Þórdís Gunnarsdóttir.
Þau létust bæði í Sjúkrahúsinu í
Neskaupstað með aðeins þriggja
daga millibili og segir það meira um
samheldni þeirra hjóna á lífsleiðinni
en nokkur orð.
Þórdís fæddist á Sauðárkróki.
Hún hefur verið sjúklingnr á Sjúkra-
húsinu á Neskaupstað nokkur und-
anfarin ár og átt við mikla vanheilsu
að stríða. Þar naut hún sérlega góðr-
ar umhyggju af hendi lækna og
hjúkrunarfólks og átti Egill vart orð
til að lýsa þakklæti sínu til þessa
fólks. Egill fæddist á Reynistað í
Skagafírði, sonur Jóns Eiríkssonar
og konu hans, Höllu Engilráðar Pét-
ursdóttur, sem voru þar í hús-
mennsku. Hann var næstelstur fjög-
urra bam þeirra hjóna. Eftir lifa
Pétur Jónsson, bifvélavirki Norður-
Þegar numið er staðar og litið
yfír liðna tíð, þá verðum við vör,
hve myndir þeirra, sem við höfum
átt samleið, em misjafnlega skýrt
mótaðar { vitund okkar.
Þessi staðreynd verður mér
áþreifanlegur veruleiki þegar ég
horfi aftur til bemsku og æskuár-
anna. Margar kunningjakonur móð-
ur minnar man ég vel, samstarfs-
menn föður míns, ennfremur man
ég marga af föstum kirkjugestum
séra Jóns Auðuns dómprófasts míns
kæra vinar og fermingarföður. Af
nágrönnum stendur mér skýrt fyrir
hugarsjónum og gnæfir þar öðmm
ofar, það er mynd frú Mörtu Val-
gerðar Jónsdóttur. Mér er ljúft að
minnast hennar. Lífsferli hennar
verður ekki gerð verðug skil í stuttri
grein. En 100 ár vom Iiðin frá
fæðingu hennar, 10. janúar sl.
Átta ára var ég þegar ég sá frú
Mörtu Valgerði fyrst og geðjaðist
mér mjög vel að henni, óvenju höfð-
ingleg og háttvís, hömndsbjört og
fagurhærð.
Frú Marta var um marga hluti
ein af merkustu konum sinnar
samtíðar. Skyggnigáfan var henni
heilög og hún lofaði öðmm að njóta
þessara hluta og gegndi því með
fullkominni alúð. Frú Marta fómaði
lffi sínu í þágu kristilegra góð-
verka. Það var bjart í kringum hana
og fólk skynjaði hreinleikann í ná-
brún 1, Reykjavík, og Ingibjörg
Jónsdóttir, Skagfirðingabraut 1,
Sauðárkróki. Egill ólst upp á Reynis-
stað við venjuleg landbúnaðarstörf
fram undir tvítugt og þar kynntist
hann konu sinni, Egill og Þórdís
giftu sig árið 1928 og hófu búskap
í Geitagerði. Bjuggu þar í nokkur
ár en þaðan fluttu þau að Þröm.
Þar kenndi Egill þess sjúkdóms sem
kallaður er heymæði og varð það til
þess að þau hjón bmgðu búi og
fluttu á Sauðárkrók. Nokkmm ámm
síðar hóf Egill störf hjá Vegagerð-
inni. Fyrst undir stjóm hins þá lands-
kunna umdæmisverkstjóra, Jóhanns
Hjörleifssonar, sem var kunnur fyrir
fágaðan frágang og snyrtimennsku.
Hjá Jóhanni varð Egill brátt yfír-
verkstjóri og vann sem slíkur að
vegagerð á Stóra-Vatnsskarði svo
og í Silfrastaðafjalli, Kelduhverfí og
á Langanesi. Árið 1955 var Egill
skipaður umdæmisverkstjóri á Aust-
urlandi og flutti þá með fjölskyldu
sína á Reyðarfjörð og hefur búið þar
síðan. Egill og Þórdís áttu fímm
böm. Hulda var elst, en hún lést í
Reykjavík 1981, Gunnar, Jón og
Bjöm em búsettir á Reyðarfírði en
Erlendur býr í Reykjavík. Þungur
harmur var að þeim hjónum kveðinn
við lát dóttur þeirra, en hún var
þeim sérlega kær. Egill var sjálf-
menntaður heiðursmaður sem vann
hjá Vegagerð ríkisins í tæp fjömtíu
ár og komst þar í ábyrgðarstöðu af
eigin rammleik og dugnaði og enn
í dag má víða sjá á Norður- og
Austurlandi fagurlega lagða vegi og
snyrtilega, þar sem hann sá um verk-
þáttinn og stjómaði. Undirritaður
var þeirrar gæfu aðnjótandi á ungl-
ingsámm að komast í vegavinnu-
flokk, þar sem Egill var verkstjóri
og sá skóli hefur orðið honum mik-
ils virði á lífsleiðinni. Egill hafði sérs-
takt lag á að umgangast þá menn,
sem unnu hjá honum. Kærleiksríkt
viðmót hans kom vel í ljós er hann
sagði ungum mönnum til verka.
Hann lagði sérstaka áherslu á vand-
aða og smekklega vinnu svo og að
menn bæm virðingu fyrir störfum
sínum. Egill var hógvær og hlédræg-
ur maður og fjölskyldan var honum
allt, en fáum mönnum hef ég kynnst,
sem vom meiri félagar og vinir á
gleði og sorgarstundum. Eftir að
Egill lét af störfum vegna aldurs,
hefur hann átt við talsverð veikindi
að stríða og ekki síst fór illa með
hann að horfa uppá veikindi konu
sinnar. Að lokum vil ég þakka þeim
hjónum allt það sem þau hafa verið
mér. Eftirlifandi sonum og öðmm
aðstandendum sendi ég hugheilar
samúðarkveðjur. Guðsblessun fylgi
þeim hjónum til nýrra heimkynna.
Hafí þau þökk fyrir allt og allt.
Sigurður Jóhannesson
vist hennar, og fundu að það fór
góð og göfug kona. íslenskir ætt-
fræðiunnendur standa í ógleyman-
legri þakkarskuld við frú Mörtu
Valgerði. T.d. merkilegt framlag
hennar til útgáfu „manntals 1816",
það má fullyrða að enginn maður
á Suðumesjum gjörði neitt líkt því
sem frú Marta að fræða um ómet-
anlegt gildi ættfræðinnar. Hljóta
menn að dást að því hve miklu hún
fékk afkastað með greinum í Faxa,
blað Suðumesjamanna, og geta má
þess að um hjáverkastörf var að
ræða hjá húsfreyjustarfi. Frú Marta
Valgerður var síhugsandi og
sístarfandi þess vegna kom hún svo
miklu til leiðar.
Frú Marta Valgerður Jónsdóttir
var fædd 10. janúar 1889 í Landa-
koti á Vatnsleysuströnd, og ólst þar
upp til 10 ára aldurs, þá er foreldr-
ar hennar fluttu til Keflavíkur.
Maður Mörtu var Bjöm f. 15.
september 1886, d. 5 apríl 1966,
Þorgrímsson fulltrúi hjá P. Stefáns-
son.
Þau hjón áttu kjördóttur: Önnu
Sigríði, maður hennar er Ólafur
Pálsson verkfræðingur.
Frú Marta Valgerður andaðist
30. mars 1969.
Guð blessi minningu hennar.
Helgi Vigfusson,
bókaútgefandi.
t
Eiginmaður minn,
GUÐMUNDUR ALBERTSSON
fyrrverandi póstfulltrúi,
Skaftahlíð 10,
lést í Borgarspítalanum 21. mars.
Jónrna Steinunn Jónsdóttir.
t
RAGNAR SCHEVING JÓNSSON
bifvélavirki,
Elliheimilinu Grund,
andaðist að kvöldi 20. mars. Jarðarförin verðúr auglýst síðar.
Kristjana Ragnarsdóttir,
Tómas Sigurðsson,
Kristín Svafa Tómasdóttir,
Disa Lind Tómasdóttir.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar og afi,
HÖRÐUR JÓHANNSSON
blikksmiður,
Völvufelli 48,
Reykjavík,
andaðist í Landspítalanum mánudaginn 20. mars.
Fyrir hönd aðstandenda.
Lára Benjaminsdóttir.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur samúð og vinar-
hug við andlát og útför eiginkonu minnar, móður, stjúpmóður,
tengdamóður og ömmu,
ÞÓRDÍSAR EIRÍKSDÓTTUR,
Grænugötu 10,
Akureyri.
Guð blessi ykkur öll.
Jón B. Rögnvaldsson,
Ragnhildur Skjaldar,
Kristín Jónsdóttir, Guðbjörn Garðarsson,
Hrafnhildur Jónsdóttir, Kristján Frederiksen
og barnabörn.
Aldarminning:
Marta V. Jónsdóttir