Morgunblaðið - 22.03.1989, Qupperneq 41

!•[ ffitAM'.SS í'.'OA'öraiVXíI-t 8Iffi2vJ9S0U)®®)S'
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 22. MARZ 1989
sem bíða oft í ofviðrunum milli von-
ar og ótta eftir því, hvort ástvinum
þeirra tekst að ná landi heilir á
húfi eða ekki. Hin alkunna vísa
Lilju Bjömsdóttur, skáldkonu í
Dýrafírði, lýsir þessu vel, er hún
kveður:
Oft má sérhver sjómannskona
sorgarkjorin reyna hörð,
er ástin milli ótta og vona
í ofviðrunum heldur vörð.
Bára rækti hlutverk sjómanns-
konunnar með einstakri prýði. Hún
bjó manni sínum og bömum fallegt
og vistlegt heimili að Skerseyrar-
vegi 3C í Hafnarfírði. Oftast var
hún ein um þá hitu að ala upp böm-
in og sjá um heimilið, að manni
sínum fjarstöddum oft dögum, vik-
um og stundum mánuðum saman
úti á sjó við aflabrögð til að færa
björg í bú. Hún hafði samt mikið
samband við mann sinn á sjónum
og alltaf er hún gat því við komið,
fór hún að taka á móti honum,
þegar hann kom að landi, hvemig
sem viðraði og hvort heldur var að
nóttu eða degi. Fyrir sjómann var
það ómetanlegt og mikil gæfa að
eiga því láni að fagna að eiga slíkan
kvenkost sem Bára var, konu, sem
var slíkrar gerðar, að hún hefði
sómt sér vel í hvaða stétt eða stöðu
sem var, sökum mannkosta sinna.
Sjálf var hún alin upp á sjómanns-
heimili, undir handaijaðri móður,
sem sjálf var sjómannskona, gift
skipstjómarmanninum Magnúsi
Magnússyni, sem var kunnur og
farsæll sjómaður. Frá blautu bams-
beini þekkti hún af eigin raun kjör
sjómannskonunnar. Bára unni móð-
ur sinni mikið, sem einnig lézt um
aldur fram árið 1967, 54 ára . Hún
unni fóstra sínum, Magnúsi, ekki
síður. Hann hafði reynzt henni sem
sínum eigin bömum og sem bezti
faðir. Eftir að móðir hennar dó, var
hann heimagangur hjá þeim hjón-
um. Þeir Magnús og Jón vom einn-
ig miklir vinir, báðir skipstjórar og
áttu mörg sameiginleg áhugamál.
Magnús stundaði sjó til hinztu
stundar í bókstaflegri merkingu,
allt til þess er hann andaðist á sótt- ■
arsæng í janúar 1988, fyrir rösku
ári, þá kominn yfir áttrætt.
Bára Guðmundsdóttir er nú öll.
Við fráfall hennar munu ijölmargir
sakna vinar í stað. Sár harmur er
kveðinn að öllum sem hana þekktu,
en sárastur þó að hennar nánustu,
eiginmanni, börnum, systkinum og
frændliði öllu. Ykkur öllum sendi
ég og fjölskylda mín okkar dýpstu
samúðarkveðjur og biðjum ykkur
og látinni vinkonu okkar guðs bless-
unar um alla eilífð.
Minningin um góða og göfuga
konu fölnar ekki. Hún deyr ekki.
Hún lifír.
Þorgeir Ibsen
í dag kveðjum við Báru Kristínu
Guðmundsdóttur kennara sem lést
14. mars sl. í Landsspítalanum eft-
ir hetjulega baráttu við illvígan
sjúkdóm.
Meira en áratug var Bára sam-
verkamaður okkar við Lækjarskól-
ann í Hafnarfirði. Nú eru þeir dag-
ar lagðir í sjóð minninganna. Margt
riijast upp þegar gengið er í þann
sjóð.
Við sem þekktum Báru minn-
umst sérstaklega trúnaðar hennar
gagnvart hveiju verki, sem henni
var falið. Það er sem við heyrum
bergmál af orðum Kolskeggs:
Hvorki skal ég á þessu níðast og
engu öðru, því er mér er til trúað.
Við minnumst hvemig Bára tók
bömin að sér, þegar hún fékk nýjan
umsjónarbekk. Þaðan í frá voru þau
„bömin hennar Báru“. Hún hjálpaði
þeim og agaði sem þau væru henn-
ar eigin böm. Við minnumst sam-
viskusemi hennar við undirbúning
kennslunnar og allra verkefnanna
sem hún samdi, til að nemendur
hennar hefðu alltaf nóg að starfa.
Bára kappkostaði alltaf að hafa
skólastofu sína sem heimilislegasta.
- Ást hennar á ræktun og lífi birtist
m.a.a í því að stofan hennar var
alltaf full af blómum og birtu.
Einnig minnumst við brosins
hennar blíða, ef eitthvað spaugilegt
bar á góma, og festunnar og vilja-
styrksins ef á þurfti að halda. Margt
fleira mætti sækja í þennan sjóð
minninganna, svo sem hjálpsemi
hennar við lítilmagnann hvort held-
ur það vom bömin hennar í skólan-
um eða alls ókunnar manneskjur.
Alltaf var Bára tilbúin að rétta
hjálparhönd.
Fyrir þessar ljúfu minningar og
margar aðrar þökkum við nú. Við
kveðjum Báru með djúpum söknuði
og þakklæti fyrir verk hennar og
vináttu um áraraðir. Jafnframt
sendum við Jóni Gíslasyni eigin-
manni hennar og bömunum, þeim
Kristínu og Gísla, okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
F.h. starfsfólks
Lækjarskóla, Björn Ólafsson.
Kynni okkar Báru Guðmunds-
dóttur vom hvorki löng né náin.
Eigi að síður er hún mér minnis-
stæðari en flestir aðrir samferða-
menn mínir undanfarin ár. Ástæðan
er ekki sú að hún léti hátt og gerði
sér far um að vekja eftirtekt. Þvert
á móti var hún óvenju hógvær og
lítillát. En hún hafði þennan sér-
kennilega eiginleika, sem stundum
er nefndur útgeislun. Frá henni
streymdi gleði og gæzka í þeim
mæli að öldur sundurþykkis hnigu
í návist hennar.
Hún var kennari af guðs náð.
Með kærleiksþeli náði hún því sam-
bandi við nemendur sína sem fáum
auðnast. Þeim kom ekki til hugar
að óhlýðnast boðum hennar og
bijótast undan þeim milda aga sem
hún skapaði. Skrámur á barnssál-
inni fóm ekki framhjá vökulu auga
hennar og iðulega átti hún í fómm
sínum græðandi smyrsl. Þótt elfur
tímans bæri hvem bamahópinn af
öðmm í burtu frá henni inn í ýmsa
króka og kima skólakerfis og
lífsbaráttu rofnuðu ekki tengslin
sem hún hafði bundið við hvem
einstakling. Hún gladdist og
hryggðist með þeim eins og nákom-
inn ættingi.
Það vom ekki einungis bömin
hennar Bám sem nutu góðs af
hjartalagi hennar. Ef erfiðleikar
steðjuðu að samstarfsfólki rétti hún
fram hönd sína svo að lítið bar á.
Ef hún taldi sig ekki þess umkomna
að veita nauðsynlega aðstoð leitaði
hún á náðir bænarinnar. Hún fór
ófáar ferðir á fund systranna í
Karmelítaklaustrinu og bað þær að
minnast sjúkra og nauðstaddra
samferðamanna í bænum sínum.
Og ævinlega hafði hún eitthvað
meðferðis handa þeim.
Óskir og bænir Bám um líf og
heilsu sjálfri sér til handa rættust
ekki. Hins vegar hlotnaðist henni
nær ofurmannlegur styrkur til að
heyja erfitt sjúkdómsstríð. Þótt hún
lyti í lægra haldi fyrir ofureflinu
gerði hún það með fullri reisn og
án þess að hljóta kal á hjarta. Það
er mikil huggun eftirlifandi ástvin-
um.
Blessuð sé minning Bám Guð-
mundsdóttur.
Guðrún Egilson
Þegar ég frétti um fráfall Bám
setti mig hljóða og ótal minningar
komu fram í hugann. Skólaferða-
lögin með bekkina, vinnan við sýn-
inguna í tilefni 60 ára afmælis skól-
ans og allar ánægjulegu vinnu-
stundimar.
í huganum er horfíð til þessa
tíma er ég hóf störf við Lækjar-
skóla haustið 1985 þá nýútskrifaður
kennari og auðvitað hálfkvíðin að
takast á við nýtt starf. Þar sem ljóst
var hver umsjónarbekkur minn yrði
þennan vetur þá spurðist ég fyrir
hver myndi kenna hinum bekknum
í árgangnum. Mér var tjáð að það
væri Bára Guðmundsdóttir og að
ég þyrfti ekki að hafa neinar
áhyggjur því þar væri ég í góðum
höndum. Óft hef ég hugsað til þess-
ara orða því þau vora svo sannar-
lega orð að sönnu. Þvi það er óhætt
að segja að Bára hafi borið mig á
höndum sér. Góð ráð og uppörvun
vom ávallt til reiðu hvort sem það
vom málefni er vörðuðu kennslu
eða önnur mál.
Að lokum get ég ekki látið hjá
líða að minnast á mjög sterka þætti
í fari Bám en þeir vom greiðvikni
og gjafmildi. Bára var sífellt að
gefa og gera einhveijum greiða.
Það var fengur fyrir mig að kynn-
ast Bám og minningin um hana
mun lifa í huga mínum.
Að lokum sendi ég Jóni, Kristínu
og Gísla svo og öðmm aðstandend-
um mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Halla Bergsdóttir
Mig langar til að kveðja elsku-
legu systur, mína Bám, með fáein-
um línum.
Það er erfitt að sætta sig við að
hún sé horfin frá okkur. Daginn
fyrir andlát Bám sat ég við rúmið
hennar og við ræddum um að nú
kæmi hún heim fyrir páska og þá
myndi hún hressast. Hún talaði um
að það þyrfti. að fara að sá fyrir
sumarblómunum, en henni var ætl-
að að fara í aðra ferð, svo trúlega
sáir hún sumarblómunum sínum
þar.
Elsku Jón, Kristín og Gísli, guð
fylgi ykkur og blessi minninguna
um góða eiginkonu og móður.
Margs er að minnas.t
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Hafdís Magnúsdóttir
og fjölskylda
Nú þegar elskuleg móðursystir
mín er dáin langar mig að minnast
hennar með fáeinum orðum.
Bára bjó ásamt manni sínum,
Jóni Gíslasyni, og bömum þeirra
tveim, þeim Kristinu og Gísla, í
næstu götu við okkur, á Skerseyrar-
veginum, og má segja að það hafi
verið mitt annað heimili. Margar
em minningamar og margt að
þakka.
Bára var kennari að mennt og
náði ævinlega fram því besta í nem-
endum sínum, enda hafði hún sér-
lega gott lag á bömum. Alltaf gat
ég leitað til hennar ef ég þurfti á
að halda, og þannig var það einnig
sunnudaginn 11. mars er ég hringdi
til hennar á Landspítalann frá
Þýskalandi, því ég hafði verið beðin
um að lesa upp úr Eddukvæðum í
skóla þeim er sonur minn stundar
nám í í Þýskalandi. Ég hafði aldrei
lesið Eddukvæðin og hringdi því í
Bára því mér fannst ætíð sjálfsagt
að hún vissi allt, enda varð raunin
sú að ég kom ekki að tómum kofun-
um hjá henni og hún veitti mér þær
upplýsingar sem ég þurfti, og ég
gat lesið kvæðin og svarað spum-
ingum skammlaust í skólanum
þriðjudaginn 14. mars sl. Ég kom
heim seinnipart dags, glöð og þakk-
lát Bám fyrir hjálpina, er síminn
hringdi og mér var tilkynnt lát
hennar.
Elsku Jón, Kristín og Gísli, guð
gefi ykkur styrk.
Fædd 23. desember 1924
Dáin 9. febrúar 1989
Síðan ég fluttist í sveitina hefur
Ragnheiður hringt nær daglega
hingað að Þverfelli. — Nú hringir
hún ekki lengur og það er tómlegt
að fara framhjá Þurranesi, — ekk-
ert ljós, engin Ragga.
Hún átti heima í Þurranesi nær
allt sitt líf, nú síðast ásamt Ólafí
syni sínum og fjölskyldu hans.
Hún sinnti ýmsum störfum um
dagana, jafnt utan heimilis sem
innan. Hún sá til dæmis um Bóka-
safn Saurbæjarhrepps í mörg ár.
Þegar þú ert sorgmæddur skoðaðu þá aftur
huga þinn og þú munt sjá að þú grætur
vegna þess sem var gleði þín.
(Kahlil Gibran)
Herdís, Dieter og synir
Nú er hún Bára vinkona dáin.
Hún var búin að vera svo veik,
en samt á ég erfitt með að trúa
þvi og sætta mig við að ég sjái
hana ekki aftur. Eg kynntist þeim
hjónum Bám og Jóni Gíslasyni í
Hollandi sumarið ’85, og síðan hef
ég mátt heimsækja þau á Skers-
eyrarveginn þegar mig hefur langað
til, og alltaf verið tekið jafn vel á
móti mér og talað við mig eins og
fullorðinn mann.
Ég vil með þessum fáu orðum
þakka Bám fyrir allar samvem-
stundimar og ætla að muna hana
eins og ég sá hana síðast, þegar
við mamma heimsóttum hana á
spítalann, því þá var hún svo hress
og bjartsýn og við áttum svo
skemmtilega stund saman.
Ég vona að henni líði vel þar sem
hún er nú.
Ég og fjölskylda mín sendum
Jóni, börnunum þeirra, Kristínu og
Gísla, og öðmm aðstandendum inni-
legar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Bám Guð-
mundsdóttur.
Hermann Armannsson
Hún Bára, nágrannakona okkar
til áratuga, er látin. Ekki aðeins
verður hennar sárt saknað af okkur
og flölskyldu okkar allri, sem bjó
svo lengi í næsta húsi, heldur af
svo mörgum öðmm úr þessu ná-
grenni og öllum stóra kunningja-
og nemendahópnum.
Bára var fædd í Hafnarfirði,
þann 27. júní 1936. Hún var dóttir
Guðmundar Erlendssonar vélstjóra
þar og Kristínar Magnúsdóttur frá
Efri-Hömmm í Ásahreppi, Rangár-
vallasýslu. Ólst hún upp hjá henni
og manni hennar, Magnúsi Magn-
ússyni skipstjóra. Bára lauk lands-
prófi frá Flensborgarskóla 1952 og
Kennaraprófí frá Kennarskólanum
1956. Gerðist hún þá strax kennari
við Breiðagerðisskóla í Reykjavík
þar sem hún kenndi fyrsta áratug-
inn. Síðan kenndi hún við Lækjar-
skóla í Hafnarfirði frá 1976 til
dauðadags. Eftirlifandi manni
sínum, Jóni K. Gislasyni skipstjóra,
giftist hún 31. desember 1961 og
áttu þau tvö böm, Kristínu, kenn-
ara við Þjálfunarskóla ríkisins í
Kópavogi, og Gísla, sem er í læknis-
fræði við Háskóla íslands.
Sá er þetta ritar þekkti vel til
Bám og hennar fólks, allt frá því
að faðir hans var við refaveiðar
með móðurbróður hennar, og var
auk þess á bát hjá uppeldisföður
hennar í Hafnarfirði. Kynni okkar
Bám hófust svo er við sátum saman
í fyrsta bekk Kennaraskólans.
Bjuggum við bæði í Hafnarfírði og
sátum við Hafnfirðingamir oft uppi
í fyrsta bekkjar stofunni á Laufás-
veginum í matartímanum og rædd-
um þá ýmis mál. Ekki var Bára
orðmörg um menn eða málefni, en
það sem hún sagði stóðst því betur.
Svona varð öll mín reynsla af
kynnunuin við hana og ijölskyldu
sat lengi í sóknarnefnd Staðarhóls-
kirkju og var um árabil húsvörður
í Tjamarlundi. Öll þessi störf sem
og önnur stundaði hún af mikilli
samviskusemi og natni.
Ragga lét sér annt um fólkið sitt
og hún var óspör á vináttu, um-
hyggju og tryggð.
Það var notalegt að geta komið
til hennar hvenær sem var, og fyr-
ir mér sem átti allt mitt fólk í öðr-
um landshluta, varð hún „mitt fólk"
í Dölunum.
Hún hafði gaman af að vera veit-
andi, enda vom þeir margir sem
lögðu leið sína til Röggu í Þurra-
nesi. Hún hafði skemmtilega
Minning:
Ragnheiður Ebba
Ólafsdóttir Þurranesi
41
hennar, allt til þessa dags. Ef við
gerðum nýtt kennsluefni í þeim
greinum sem við kenndum skipt-
umst við á eintökum og því verður
ekki gleymt er hún settist niður og
skrifaði fyrir mig forskriftarbækur
til notkunar í fleiri bekkjum, seni
ég síðan ljósritaði og notaði um
árabil. Listaskriftin hennar sómir
sér hvar sem er.
Sá gagnkvæmi trúnaður sem
myndaðist á milli heimilanna á þess-
um ámm var líka heill og traustur.
Gátum við hjón rætt við hana, þeg-
ar á bjátaði og gagnkvæmt kom
hún til okkar og ræddi málin þegar
henni Ieið illa. Fannst þá oft hversu
mikill léttir það er að geta rætt
málin í hreinskilni.
Þegar dóttir hennar, Kristín, lauk
námi sem kennari sótti hún um
stöðu við skólann hjá mér og gat
ég ráðið hana að honum. Reynist
eplið ekki hafa fallið langt frá eik-
inni og reyndist hún afburðakenn-
ari. Áttum við hjón ekki jafnnáin
samgang við annað heimili í árarað-
ir.
Þegar Jón maður hennar var í
landi áttum við oft góðar stundir
með þeim.
Er við fluttum heim frá Noregi
komu þau hjón að máli við okkur
og bentu okkur á að nú væri laus
skóli, sem okkur mundi líða vel að
vinna við. Hefðu þau farið á staðinn
og dvalið þar á sumarhóteli og vom
þau bæði svo hrifin af staðnum og
umhverfi hans, sem og fólkinu sem
þau höfðu hitt, að þama mundum
við örugglega una okkur vél. En
þar sem ég hafði ekki lokið námi
en þurfti aðeins að rétta úr fjár-
hagskútnum eftir tveggja ára nám
erlendis fór ég til annarra starfa.
Enn var þessi skóli laus er við kom-
um aftur í bæinn og þau hvöttu
okkur, en nú vildi ég fara utan á
ný og nema meira. Þegar við svo
loks komum heim alflutt og höfðum
sest að í Hafnarfirði á ný bentu þau
enn á að nú væri tækifæri. Og þó
við álitum þetta útúr og jafnvel ein-
angrað fómm við á staðinn og skoð-
uðum sjálf aðstæður. Þetta varð
upphaf þess að við réðumst að
Klúkuskóla og urðu þau hjón þann
veg örlagavaldar í lífí okkar. Til
hvers það varð má marka af því
að við unum enn við skólann, sem
við nú köllum skólann okkar. Það
vom því heil ráð er þau gáfu okkur.
Undanfarin ár hefir Bára þjáðst
af sjúkdómi þeim er varð henni að
aldurtila, langt um aldur fram. Þær
stundir er við áttum á ári hveiju i
nágrenninu við hana og hennar fólk
hittumst við oft og ræddum málin.
Nær sífellt barðist hún af hugrekki
og tafði með því framgang sjúk-*-
dómsins. Oft dáðumst við að hug-
rekki hennar eða fundum til með
henni þegar lítil von virtist um bót
meina. En stöðugt barðist hún og
fékk unnið sér friðsælar stundir á
milli.
Nú er baráttunni lokið og hinn
endanlegi friður fundinn.
Við vottum systkinum hennar
samúð okkar, en alveg sérstaklega
bömunum og Jóni manni hennar.
Drottinn gefí dánum ró, en hinum
líkn er lifa.
Torfhildur og Sigurður
kímnigáfu, og kryddaði heimsókn-
imar oft með lýsingum á spaugileg-
um atvikum. Stundum lét hún líka
fjúka smellnar tækifærisvisur sem
urðu til á augabragði.
Hún hafði gaman af að gefa gjaf-
ir, og hverri gjöf fylgdu hlýjar og
persónulegar kveðjur.
Ragga gaf okkur svo margt sem
ekki verður frá okkur tekið. Hún
skilur eftir sig ótal minningar um
góða frænku og vinkonu sem tók
virkan þátt í lífi okkar og starfi.
Ég hélt alltaf í vonina um að hún
kæmist til betri heilsu. Sú von er
brostin, en ég trúi því, að nú líði
henni vel.
Að leiðarlokum þakka ég Röggu
góða samfylgd og alla þá vináttu
og væntumþykju sem hún sýndi
okkur í fjölskyldunni hans Nonna
frænda.
Elsku óli, Ingunn og böm í
Þurranesi, Bogga og aðrir aðstand-
endur. Ég samhryggist ykkur öll-
um.
Bryiýa