Morgunblaðið - 07.04.1989, Blaðsíða 33

í Reykjavík. Eiginmaður hennar var
Jón Júníusson, stýrimaður frá
Syðra-Seli, Stokkseyri. Börn þeirra
eru Jón Atli (d. 1975) og undirrit-
uð. Elín f. 27. október 1901, húsfrú
í Reykjavík, d. 8. desember 1967,
gift Ársæli Jóhannssyni, skipstjóra.
Þeirra böm eru: Jón (d. 1982), Elín,
Jóhann og Gunnar Þór. Einar Ragn-
ar, f. 7. febrúar 1904, forstjóri og
bókaútgefandi í Reykjavík, d. 11.
júlí 1984. Fyrri kona hans var Ás-
fríður Ásgríms. Þau eiga 2 dætur,
Eddu og Völvu. Síðari kona hans
er Björg Ellingsen. Þeirra börn eru:
Ema María, Auður Guðrún og Jón
Óttar.
Öll em Mundakotssystkinin látin,
en þau vom mikilhæf og virt af
öllum.
Guðríður og Gísli vom óvenju
glæsileg hjón, bæði í sjón og raun
og með þeim mikið jafnræði. Þau
vom samhent með afbrigðum í blíðu
og stríðu. Ungu hjónin bjuggu fyrst
með Guðrúnu og Jóni í Mundakoti,
en fljótlega tóku þau við búinu og
nutu foreldrar Gísla umönnunar
þeirra til æviloka. Guðríður og Gísli
vom atorkusöm og afkastamikil í
öllum verkum sínum. Á Gísla hlóð-
ust ýmis störf fyrir hreppinn auk
bústarfa og stundum vinna fjarri
heimili. Það var lærdómsríkt fyrir
unga frænku að sjá þau hjón að
störfum, hvort sem var við garð-
vinnu í Mundakoti eða á teigi við
heyvinnu. Þau vom svo vinnuglöð,
hress og hamingjusöm, að ég hreifst
af. Eftir að Guðríður tók við bús-
forráðum hélt hún uppi fyrri rausn
og myndarskap í Mundakoti. Þang-
að vom allir ævinlega velkomnir
og vel fagnað, hvort sem þeir vom
skyldir, tengdir, vinir eða vanda-
Iausir.
í Mundakoti fæddust öll 5 börn
Guðríðar og Gísla: Sesselja Ósk, f.
17. mars 1935, húsfrú og kaupkona
á Selfossi. Hún var gift Guðna Vil-
berg Sturlaugssyni, skipstjóra og
útgerðarmanni. Hann lést um aldur
fram 6. febrúar 1987. Þeirra böm
em: Vigdís Heiða, Gísli og Stur-
laugur Vilberg. Jón Gunnar, f. 14.
maí 1939, vinnur við trésmíðar.
Hann býr á Eyrarbakka með konu
sinni Öldu Guðjónsdóttur. Þeirra
böm em: Þuríður, Gísli og Guðjón
Smári. Auk þess á Jón Gunnar son,
Gunnar Öm. Helgi, f. 28. janúar
1943, húsasmiður í Kópavogi,
kvæntur Þuríði Kolbeins. Þeirra
dætur eru: Guðríður, tvíburamir
Jóhanna Ólöf og Þórhildur Katrín,
og Þórey Inga. Jóhann, f. 14. apríl
1949, plötusmiður á Eyrarbakka,
kvæntur Helgu Sörensen. Þeirra
böm em: Guðrún, Gísli Ragnar og
Kristinn Karel. Auk þess á Helga
soninn Hinrik. Gísli Ragnar, f. 18.
ágúst 1952, prentari í Reykjavík,
kvæntur Ingibjörgu Rósu
Hallgrímsdóttur. Þeirra börn em:
Sigurlaug Ýr, Bjami og Elín.
Langömmubörn Guðríðar em
orðin 5.
Þau Guðríður og Gísli vom bæði
harðdugleg við að sjá sér og sínum
farborða og þeim búnaðist vel. En
um miðjan aldur veiktist Gísli, fyrst
af nýrnaberklum og síðar af hæg-
fara taugalömun, sem skerti smám
saman starfsþrek hans. En aldrei
komu mannkostir þeirra hjóna bet-
ur í ljós en í þessari lífsreynslu
þeirra. Þau vom bæði sterkir per-
sónuleikar með stálvilja. Uppgjöf,
vol og víl var víðs fjarri skaplyndi
þeirra. Áfram var haldið búskap í
Mundakoti með hjálp bamanna,
vina og vandamanna. Gísli lét aldr-
ei bilbug á sér finna, hélt gleði sinni
og reisn og vann meðan kraftar
frekast leyfðu. Hann lést af hjarta-
slagi 22. sept. 1965, aðeins tæpra
59 ára gamall. En áfram hélt
Guðríður búskap í Mundakoti. Jó-
hanna og Jón, móðursystkini henn-
ar, vom nú komin á elliár. Guðríður
hlynnti að þeim á alla lund. Jón
lést 10. okt. 1967 meðan þau
bjuggu enn á Bergi. Eftir lát hans
bjó Jóhanna lengst af í Mundakoti,
en hún lést níræð 6. ágúst 1974.
Guðríði féll aldrei verk úr hendi.
Allt sem hún vann var með listrænu
handbragði. Lopapeysumar hennar
vom óteljandi, púðar, klukku-
strengir og dúkar. Hún var frábær
húsmóðir og hrókur alls fagnaðar
heima og heiman og því alls staðar
auðfúsugestur. Þann 4. október
ei- ríífHA V HUOAUIiTBÖ'4 UIUAJ8MUOHOM
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUÐAGUR 7. APRÍL 1989
1983 var liðin hálf öld frá því að
Guðríður kom í Mundakot og hélt
hún þá veglega veislu. Þetta er
dtjúgur tími af þeim tæpu 3 öldum,
sem sama ættin hefur búið í Munda-
koti.
Guðríður naut lengst af góðrar
heilsu. Fyrir tæpum 2 ámm fór
heilsu hennar að hraka, hjartað að
gefa sig. Hún, sem aldrei hlífði sér,
varð nú að hægja á sér. Hún kaus
þó að búa áfram í Mundakoti nema
smátíma í einu, sem hún dvaldist
hjá bömum sínum. Hún dvaldist
síðustu jól og aftur yfir páskahátíð-
ina hjá Ósk, dóttur sinni. En hún
vildi komast aftur að Mundakoti
og ljúka ýmsu af, áður en hún færi
til Reykjavíkur í fermingu sonar-
dóttur sinnar 2. apríl. Henni tókst
að ljúka erindum sínum á Eyrar-
bakka, kauptúninu, sem hún unni,
í síðasta sinn. En þrekið var þrotið,
fársjúk var hún flutt á Borgarspítal-
ann, þar sem hún lést að morgni
1. apríl.
Guðríður í Mundakoti líktist
grenitrénu eins og Stephan G. Step-
hansson lýsir því í kvæði sínu:
„Bognar aldrei — brotnar í — byln-
um stóra seinast".
Við Páll og fjölskylda okkar
geymum dýrmætar minningar um
Guðríði í Mundakoti og biðjum öll-
um niðjum hennar blessunar Guðs
um alla framtíð.
„Sælir em dánir, þeir sem í
Drottni deyja uppfrá þessu. Já, seg-
ir andinn, þeir skulu fá hvíld frá
erfiði sínu, því að verk þeirra fylgja
þeim.“ (Opinberunarbókin 14. kap.
13. vers).
Guðrún Jónsdóttir
Þeir sem komast til nokkurs ald-
urs komast af eðlilegum ástæðum
ekki hjá því að sjá á bak samferða-
mönnum sínum. En jafnvel þó að
maður viti, að dauðinn bíður allra,
er eins og andlátsfrétt komi manni
alltaf á óvart og snerti viðkvæman
streng í bijósti manns. En svo fór
fyrir mér laugardagsmorguninn 1.
apríl s.l. þegar Ingibjörg Rósa dótt-
ir mín hringdi til mín og sagði að
Guðríður tengdamóðir sín hefði lát-
ist þá um morguninn á Borgarspít-
alanum. Mig setti hljóðan og marg-
ar hugsanir og spumingar flugu
ósjálfrátt í gegnum huga minn. En
fyrsta hugsunin var hvemig getur
það verið að dauðinn sé svo mis-
kunnarlaus að taka hana frá okkur
einmitt núna þegar hún var búin
að undirbúa sig að fara frá heimili
sínu á Eyrarbakka til Reykjavíkur
þennan sama dag. En daginn eftir
átti að ferma sonardóttur hennar,
og hún var ákveðin í að vera þar
viðstödd. Þrátt fyrir að heilsan hafði
ekki verið sem best undanfama
mánuði. Allur ástvinahópurinn
hafði búið sig undir og hlakkað til
að fá hana í heimsókn ekki síst
vegna þess að nú gæti hún verið
við ferminguna, sem er ein hátíð-
legasta athöfn í lífi hvers kristins
manns. „En vegir Guðs em órann-
sakanlegir" og við hljótum að sætta
okkur við að tíminn græði þetta sár
eins og öll önnur.
Guðríður, sáluga, var fædd 3.
desember 1912 á Gamla-Hrauni á
Eyrarbakka, yngst af fimm bömum
þeirra hjóna Vigfúsar Helgasonar
og Sesselju Helgadóttur, en þau em
nú öll látin.
Guðríður kvæntist 4. olctóber
1933 Gísla Jónssyni, bónda, í
Mundakoti á Eyrarbakka. Ég sem
þessar línur rita er ekki fær um að
rekja ættir þessara heiðurshjóna.
Þetta eiga aðeins að vera nokkur
þakkar- og kveðjuorð um leið og
ég rifja upp fáeinar minningar frá
kynnum mínum óg samskiptum við
þessa heiðufskonu.
Guðríður og Gísli eignuðust fimm
börn eina dóttur og fjóra syni. Tal-
in í aldursröð: Sesselja Osk, hún
var gift Guðna Sturlaugssyni, sem
nú er látinn. Þeirra böm em þijú,
Jón Gunnar giftur Öldu Guðjóns-
dóttur, þeirra böm em þijú, Helgi
giftur Þuríði Erlu Kolbeins, þeirra
böm em fjögur, Jóhann giftur
Helgu Sörensen þeirra böm em
þijú og Gísli Ragnar giftur Ingi-
björgu Rósu Hajjgrímsdóttur,
þeirra böm em þijú. Öll em bömin
mikið myndarfólk og bera foreldr-
um sínum fagurt vitni. Sannast hér
sem oft áður hið gamla spakmæli
„að sjaldan fellur eplið langt frá
eikinni".
Þess skal getið hér að Gísli í
Mundakoti lést fyrir aldur fram,
þann 22. september 1965. Hann
hafði misst heilsuna árið 1954.
Þrátt fyrir veikindin dvaldist hann
oftast á heimili sínu og Iést þar.
Þá var yngsti sonur þeirra aðeins
13 ára gamall. Guðríður sýndi þá
eins og alltaf, fyrr og síðar, hvers-
konar myndar- og skörangskona
hún var. Fyrstu kynni okkar
Guðríðar urðu árið 1974, en þá var
yngsti sonur hennar og dóttir okkar
heitbundin. Við bjuggum þá í sveit-
inni okkar kæm, Vatnsdalnum í
A-Húnavatnssýslu.
Þetta sumar 1974 var hringveg-
urinn um landið opnaður með því
að taka brýmar á Skeiðarársandi í
notkun. Við hjónin notuðum strax
tækifærið og fómm norður og aust-
ur um land. Dóttir okkar og tilvon-
andi tengdasonur komu á móti okk-
ur austur að Eyjafjöllum og fóm
með okkur, til gistingar að Munda-
koti til Guðríðar. Ég hreifst strax
af þessari glæsilegu húsmóður sem
bar með sér hispursleysi og skör-
ungsskap. Viðtökunum ætla ég ekki
að lýsa, þær munu margir þekkja,
því gestakomur vom óvenju miklar
á heimili Guðríðar.
Hin stóra fjölskylda var bundin
traustum böndum við æskuheimili
sitt og lagði oft leið sína þangað
því samheldni var mikil í fjölskyld-
unni, auk þess átti Guðríður marga
vini, sem oft lögðu leið sína þang-
að. En húsfreyjan gerði engan mun
á gestum sínum, allir áttu þar sömu
rausninni að mæta.
Næstu samfundir okkar Guðríðar
urðu þetta sama ár í október þegar
dóttir okkar hjóna, Ingibjörg Rósa
og sonur hennar Gísli Ragnar, giftu
sig. En þá kom Guðríður norður
að Hvammi, ásamt bömum sínum
og mökum þeirra.
Við hjónin áttum því láni að
fagna að fá Guðríði oft í heimsókn
til okkar að Hvammi í fylgd með
syni sínum og tengdadóttur. En
alltaf var það jafnmikið tilhlökkun-
arefni þegar við vissum að þau
væm væntanleg. Og ekki var eftir-
væntingin minni þegar bamabömin
fóm að koma með. Frá þessum
ámm eigum við bjartar og hugljúf-
ar minningar sem ekki munu
gleymast.
Arið 1985 fluttist ég og fjöl-
skylda mín alfarin úr sveitinni til
Reykjavíkur. Af eðlilegum ástæðum
varð þá sambandið milli heimila
okkar Guðríðar ennþá nánara og
samfundirnir fleiri. Alltaf sýndi hún
okkur sömu rausnina og trygglynd-
ið.
Sumarið 1987 átti ég þess kost
að dvelja í sumarhúsi að Hólum í
Hjaltadal í eina viku. Þetta hús er
það stórt að ég gat tekið með mér
dóttur mína og tengdason með
börnin sín þijú og Guðríði. Það er
skemmst frá því að segja að þessi
ferð og dvölin á Hólum var heilt
ævintýri. Við ókum fyrst til Eyrar-
bakka og þáðum þar hjá Guðríði
sömu rausnarviðtökurnar eins og
svo oft áður. Síðan var haldið sem
leið liggur norður Kjalveg og heim
að Hólum. Við dvöldum þama eins
og áður segir í eina viku í Ijómandi
veðri. Farið var í langar og stuttar
ferðir, fram í fremstu dali Skaga-
fjarðar, til Siglufjarðar og allt þar
á milli. Guðríður var alltaf í bílnum
hjá okkur hjónunum. Hún var sann-
kallaður gleðigjafi í þessari ferð og
framúrskarandi ferðafélagi. Við
fundum vel hvað hún hafði mikinn
áhuga á að kynnast landi sínu og
þjóð. Guðríður hafði lítið ferðast
um þessar slóðir. Það leyndi sér
ekki hvað hún naut þess að auka
við þekkingu sína í nýju umhverfi
og kynnast viðhorfum fólks í fjar-
lægum hémðum, enda var hún stór-
velgefin og fróðleiksfús.
Síðari hluta árs 1987 fann
Guðríður, sáluga, fyrir þeim sjúk-
dómi, sem nú hefur bundið enda á
líf hennar. Hún tók því með æðm-
leysi og stillingu eins og öðm sem
hún þurfti að ganga í gegnum í
lífinu. Oft dvaldi hún hjá börnum
sínum sem bára hana á höndum sér
og hlynntu að henni svo að til fyrir-
myndar er. Sem betur fer hlaut hún
ekki þau örlög að þurfa að dvelja
á sjúkrahúsi langtímum saman. En
oftast dvaldi hún heima í Munda-
koti, þangað leitaði hugurinn, því
við þann stað var hún bundin óijúf-
anlegum böndum.
Ég sem þessar línur rita átti af-
mæli í janúar s.l. Ég frétti að
Guðríður hefði mikinn áhuga á að
koma að austan og heiðra mig með
nærvem sinni þennan dag. Ég hafði
nokkrar áhyggjur af þessu, því mér
var kunnugt um heilsufar hennar
og svo var komin ótíð og ófærð,
en hún lét það ekki aftra sér. Hún
kom sem betur fór, mér og öðmm
til óblandinnar ánægju. Þennan dag
var hún bara vel ftísk, en daga-
skipti vom á veikindum hennar
síðustu mánuðina. Ég segi frá þessu
eina dæmi af mörgum, til þess að
sýna hve mikla vináttu og trygg-
lyndi hún sýndi mér og mínu fólki.
Þá er mér bæði ljúft og skylt að
geta þess og þakka hve framúrskar-
andi vel hún reyndist dóttur okkar
sem tengdamóðir og bömum henn-
ar frábær amma.
En nú hefur sá sem öllu ræður
gripið inní og þessi dagur í janúar
sl., þegar við vomm að gleðjast
saman, urðu okkar síðustu sam-
verustundir. Svona er lífið. Við sem
eftir stöndum finnum fyrir því að
stórt skarð hefur verið höggvið,
skarð sem ekki verður fyllt.
Ég enda þessar sundurlausu
minningar með því að senda öllum
ástvinahópnum, innilegar samúðar-
kveðjur, frá mér og konu minni.
Guð blessi minningu Guðríðar
Vigfúsdóttur frá Mundakoti.
Hallgrímur Guðjónsson
frá Hvammi
í dag þegar við fylgjum tengda-
móður minni Guðríði Vigfúsdóttur
til grafar, langar mig í fáum orðum
að minnast hennar.
Ég ætla ekki að fara út í ætt-
fræði, það gera aðrir. En samt er
ekki hægt annað en að láta það
koma fram, að í Mundakoti hefur
sama ættin búið í hátt í þijár aldir.
Guðríður gat á einhvem hátt látið
okkur finna þetta ekki í orði heldur
á þann hátt sem ekki er hægt að
lýsa. Sögur, ljóð og stökur um allt
mögulegt var farið með fyrir böm
og bamaböm. Hún lýsti tímum, sem
við unga fólkið munum ekki eftir,
ljóslifandi fyrir okkur. Bæjarbragur
á Bakkanum í þá tíð rann fyrir
hugskotssjónum okkar þegar
Dúdda sagði frá, hvort sem um var
að ræða spaugileg eða alvarleg at-
vik.
Guðríður reyndi margt á sinni
ævi, bæði gleði og sorg, en sterk .
skapfesta og meðfætt léttlyndi
fleytti henni yfir sorgir, en gerði
hana sterkari á eftir.
Árið 1933 fluttist Guðríður frá
Bergi að Mundakoti og giftist Gísla
Jónssyni. Þau eignuðust fímm böm
sem öll em á lífi. En þau em: Ósk,
gift Guðna Sturlaugssyni, d. 1987,
þeirra böm em; Heiða, gift og
tveggja bama móðir. Gísli, kvæntur
og tveggja bama faðir. Sturlaugur,
ókvæntur. Jón Gunnar kvæntur
Öldu Guðjónsdóttur, þeirra böm
em: Þuríður, Gísli og Guðjón Smári.
Áður átti Jón Gunnar dreng með
Margréti Magnúsdóttur. Hann heit-
ir Gunnar Óm, er kvæntur og á
eitt bam. Jóhann kvæntur Helgu
H. Sörensen, þeirra böm em: Guð-
rún, Gísli Ragnar og Kristinn Kar-
el. Áður átti Helga soninn Hinrik,
sem Jóhann hefur gengið í föður-
stað. Helgi kvæntur undirritaðri á
fjórar stúlkur, Guðríði, Þórhildi Ól-
öfu, Jóhönnu Katrínu og Þóreyju
Ingu. Gísli Ragnar kvæntur Ingi-
björgu Rósu, þeirra böm em: Sigur-
laug Ýr, Bjami og Elín.
I okkar augum var Mundakot
miðpunkturin, ekki aðeins hjá böm-
um Guðríðar og Gísla, heldur líka
systkinabama þeirra hjóna. Stórt
skarð hefur nú verið höggvið í til-
vem okkar, söknuðurinn er mikill
og sár. Elskuleg kona er fallin frá. .
Að leiðarlokum langar mig að
þakka þá samvera sem við áttum.
Ég veit að trú hennar að við fæmm
á annað tilverastig eftir dauðann
og hittum þar ættingja og vini,
gerir mér sorgina léttari. Eg veit
að heimkoman hefur verið henni
góð. Það er von mín og bæn að
afkomendur hennar líkist henni í
flestu. Hafi hún þökk fyrir allt.
Ég bið góðan guð að létta sorg-
ina hjá okkur bömunum hennar,
afkomendum, vinum og þá sérstak-
lega hjá Lilju og Óla, sem ásamt
Gunnari Jóh. og Lám vom þeir vin-
ir sem í raunum hennar stóðu henni
við hlið. Þeim vil ég þakka tryggð-
ina í hennar garð í gegnum árin.
Læknum og hjúkmnarfólki Borg-
arspítalans þakka ég góða um-
mönnun og bið þeim guðsblessunar
í starfi.
Ég þakka Guðríði fyrir soninn
sem ég giftist ung. Hafi hún þökk
fyrir allt.
Þurfður E. Kolbeins
t
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför föður
okkar, tengdaföður og afa,
HAUKS JÓHANNSSONAR,
Hrafnistu.
Sigursveinn Hauksson,
Jóhann Hauksson,
Signý Hauksdóttir,
tengdabörn og barnabörn.
t
Innilegar þakkir til þeirra fjölmörgu, sem auðsýndu okkur samúð
við andlát og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
MARGRÉTAR ALBERTSDÓTTUR,
Telgi,
Fljótshlíö.
Guöni Jóhannsson,
Albert Jóhannsson,
Ágúst Jóhannsson,
Sigrún Jóhannsdóttir,
Árni Jóhannsson,
Jens Jóhannsson,
Svanlaug Sigurjónsdóttir,
Eria Þorbergsdóttir,
Sigrún Runólfsdóttir,
Nikulás Guðmundsson, '
Jónfna B. Guðmundsdóttir,
Auður Ágústsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur samúö og vinar-
hug vegna andláts og útfarar eiginmanns míns, föður, tengdaföð-
ur, afa og langafa,
HÉÐINS MARÍUSSONAR,
Túngötu 12,
Húsavfk.
Helga Jónsdóttir
Kristbjörg Héðinsdóttir, Marfus Hóðinsson,
Guðrún Hóðinsdóttir, Jón Ármann Hóðinsson,
Helgi Héðinsson, Páimi Hóðinsson,
Þórunn Héðlnsdóttir, Benedikt Héðinsson,
Sigurður Hóðinsson,
tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.