Morgunblaðið - 07.05.1989, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 7. MAÍ 1989
rómur þess efnis að staðurinn ætli
að hækka aldurstakmark sitt upp í
tuttugu ár og kunna stelpumar eig-
endum litlar þakkir fyrir.
Eftir nokkrar umræður kemst ég
að þeirri niðurstöðu að fráleitt sé
að ætla að þær stundi skipulagt
vændi. Hitt er öllu ljósara, að þær
eru „á veiðum" þó svo þær veiðar
séu mjög kæruleysislega stundaðar.
Hvort þær myndu þiggja umbun
fyrir næturgreiða þori ég ekki að
geta um.
Þetta eru annars ágætisstelpur —
hressar og óvitlausar — en hins veg-
ar eru þær rótlausari en góðu hófi
gegnir. Alvara lífsins er ekki á dag-
skrá. Þær — líkt og flestir, sem ég
hitti á gönguför minni um ógæfu-
hverfi Reykjavíkur — ræddu fijáls-
lega um neyslu ólöglegra vímugjafa,
en ekki sá ég þær — frekar en aðra
— neyta þeirra.
Ég á erfitt með að átta mig á
þessum stúlkum og hallast helst að
því að þær eigi eftir að „finna sig í
lífinu". Hvers vegna þær gera sér
vonir um að leitinni ljúki í „Brabra"
er mér hins vegar gersamlega hulin
ráðgáta.
Þegar kemur að staðarlokun kveð
ég þær og held upp í Brautarholt.
Þær ætla hins vegar að fara suður
í Smiðjukaffi.
í Brautarholti er hljótt yfir öllu
og á útidyrahurðinni er skilti: „LOK-
AГ. Á mig renna tvær grímur, en
hringi þó á bjöllunni. Eftir nokkra
bið kemur til dyra maður, sem ég
sá bregða fyrir fyrr um daginn.
Hann vill í fyrstu ekki kannast við
að ég eigi neitt erindi inn og eftir
nokkurt þref kemst ég að þeirri nið-
urstöðu að hann hafi sofið yfir sig
þegar Drottinn útdeildi mannvitinu
til Adamssona. Áður en hann læsir
mig úti hrópar móttökustjórinn Ioks
að innan og kveður mig eiga rúm
innan dyra.
Ég geng inn og lít sem snöggvast
inn í sjónvarpsherbergið. Þar eru
móttökustjórinn, frúin og hreingem-
ingadrottningin enn límd við skjáinn.
Ég kasta kveðju sem enginn tekur
undir og geng til náða.
Ég vakna um ellefuleytið eftir
tíðindalausa nótt. Ég fer í Ieppana
og fram á bað, en eftir stuttan stans
þar ákveð ég að þvo mér um hárið
í vaskinum inni hjá mér. Öll niður-
föll frammi eru stífluð af sígarettu-
stubbum, salemispappír og ein-
hveiju sem ég ber ekki kennsl á.
Ég fer niður í lobbí, en þar eru tveir
menn klæddir í Sambandstískuna frá
1974 að ræða við móttökustjórann.
Ég sé í hendi mér að hér er lögregl-
an komin og býð góðan dag, en
móttökustjórinn einn tekur undir
það. RLR-mennimir mæla mig út.
Ég verð þess áskynja að nærvem
minnar er ekki sérstaklega óskað,
svo ég hypja mig upp aftur. í stigan-
um staldra ég við og legg við hlust-
ir. Þeir em þá að leita að þeim hand-
arlausa og einhveijum af ribböldun-
um, sem fleygt hafði verið út daginn
áður. Móttökustjórinn segir þeim
allt sem hann veit, sem er reyndar
af skomum skammti. Hann segir
endaminniðekkij afntraust og áð-
ur. RLR-mennimir jánka því og
segja honum svo að skyldi handar-
lausi maðurinn eða einhver hinna
sýna sig eigi hann að hleypa þeim
inn og hringja svo í lögregluna.
Hann lofar því og þeir fara.
Litið yfir
„svítuna", en
svona var um-
horfs þegar her-
bergið var tekið
á leigu. Uppi á
skenknum er
sjónvarpið
óvirka, en til
hægri við það er
gluggi, sem
greinarhöfundur
var lengstra orða
beðinn um að
hafa tryggilega
lokaðan, þar sem
inn um hann yrði
að öðmm kosti
umsvifalaust
brotist.
Handarlausi maðurinn á
næsta orð. Hann vantar
framan á vinstri iiandiegg
og er iivort tveggja í senn:
nývaknaður og drukkinn.
Hann er með mikla bauga
undir augum, með rytjulegt
yfirvararskegg og tveggja
daga gamla skeggbrodda.
Mér hafði skilist á
gistiheimilinu að í „Brabra
sé alltaf stuö - jafnvel í
miðri viku. Þegar bangað
er komið er ekki báið að
opna niöur á dansgélf, en
ájarðhæð er langur bar og
vígalegurog gestir hans
eru líka langir og vígalegir.
Ég er ekki lengi báinn að
sitja begar sá fyrsta kemur
og spyr hvort ég viiji ekki
endilega kaupa henni glas.
Ég kveð nei við og bað
nær ekki lengra. Hán er
bá ekki sá síðasta sem
gengur bánleið til báðar.
Gistiheimilið í Brautarholti 22, en því hefur
nú verið lokað.
Skömmu síðar fer ég út. Ég kem
við í sjoppu á næsta horni. Þar af-
greiðir mig maður á miðjum aldri
af þvílíkri kurteisi og alúð að mér
hefði síst komið á óvart þó hann
hefði boðið mér að líta á vínlistann
eftir að hafa tekið við samlokupönt-
un minni. Eftir að hafa kynnst
óvæntri gestrisni ókunnugs manns
fer ég út í rigninguna og geng sem
leið liggur niður á Hlemm. Þar sem
ég bíð eftir að komast yfir Rauðar-
árstíg kemur bíll merktur opinberri
stofnun aðvífandi og ökumaðurinn
gefur í og sveigir ofan í poll fyrir
framan mig. Holdvotur átta ég mig
á því að leðurklætt fólk á ekki sam-
úð opinberra starfsmanna.
Inni á Hlemmi er ekki kjaftur
enda hádegi og helsta ógæfufólk
höfuðborgarinnar ekki enn komið á
kreik. Ég tek fjarkann niður í bæ
og kanna aðstæður inni á biðstöð-
inni við Hafnarstræti. Þar inni er
slangur af unglingum, sem lætur
hátt í, en helsta tómstundagamanið
virðist vera að gera at í gömlum
Salerni „svítunnar“. Sem sjá
má er það stíflað af einhveiju, en
greinarhöfundur komst aldrei að
því hvers kyns væri. Þegar rigndi
var salemið líkast steypibaði, því
þakið hriplak.
róna, sem á í fullu fangi við að lifa
morguninn af einn síns liðs.
Eftir nokkurt ráp um bæinn er
mér orðið kalt og svengd farin að
gera vart við sig. Ég fer inn á
Hressó og fæ mér súpu.
Ég er gamall kaffihúsamaður og
hef stundað Skálann frá því ég var
í Menntaskólanum. Þess vegna
finnst mér vera óvenjulítið um göm-
ul andlit. Hins vegar er slæðingur
af ógæfulegum náungum við borðin
og í þeirri álmunni sem snýr vestur
í garð er einungis þess háttar lið.
Það reynir ekki mikið á athyglis-
gáfuna að sjá ástæðuna fyrir þess-
ari hnignun staðarins. Bjórinn á
hádegisbarnum laðar.
Eftir að barnum er lokað klukkan
hálffjögur tínast flestir bjórmann-
anna út. Tveir og tveir sitja þó eftir
og ég tek eftir að þeir fara laumu-
lega með poka undir borðum og ljóst
að þeir ætla ekki að hanga þurrir
til klukkan sex, þegar barinn er
opnaður á nýjan leik. Starfsfólkið
Hann er með tdflur í dllum
litum ogaíöllum stærðum
og gerðum í férum sínum,
sem hann leggur á borðið
við hliðina á beirri sem
fyrir var og virðist ekkert
hirða um hvort aðrirsjái
safnið eður ei. Allt reynist
veraásínum stað.
tekur líka eftir þessu og veitir þeim
viðvaranir, sem þeir virðast taka
eitthvert mark á. A.m.k. hættaþeir
að laumupokast. Salernisferðir
þeirra verða hins vegartíðari.
Upp úr sex lifnar aftur yfir staðn-
um. Enginn asi er þó á mönnum,
nema einum ungum kaupfélags-
stjóra utan af landi, sem sífellt og
árangurslaust reynir að veifa niður
smápíur til að ræða við þsdr um lífíð
og tilveruna. Mér skilst á honum að
hann sé hægrisinnaður kommi í
Framsóknarflokknum, sem er á
móti hernum, haftakerfi og öllum
öfgum. Áður en við getum rætt
málin til þrautar hverfur hann á
braut og ég sé það síðast til hans
að hann er sestur hjá tveimur smá-
píum og búinn að kaupa öl handa
þeim. Engin athugasemd er gerð við
þau kaup, þó stúlkurnar séu augljós-
lega langt undir lögaldri.
Ég sit einn með hugsunum mínum
í nokkrar mínútur, en þá færa tveir
náungar af næsta borði sig yfir á
mitt, spyija hvort ég eigi sígarettur
og gera sig heimakomna þó ég eigi
ekkert tóbak handa þeim. Annar
þeirra er myndarlegur strákur, sem
ber sig vel, en hinn er öllu ræfíls-
legri og hefur öllu fleiri árhringi í
andlitinu.
Það er ekki fyrr en sá myndar-
legri getur þess í framhjáhlaupi að
hann sé búinn að vera að í rúman
mánuð, að ég átta mig á því að
hann er undir áhrifum. Áfengi virð-
ist þó lítið koma þar við sögu. Grun-
Lögreglan taefur
lokað
Gistihúsinu
Brautarholti 22
ALLAR REGLUGERDIR UM GISTI-
HÚSAREKSTUR V0RU BROTNAR
GISTIHÚSINU
BRAUTARHOLTI22, sem var
samastaður greinarhöfundar i
eina viku, heíur verið lokað,
vegna þess að það braut í bága
við nær öll lög og reglugerðir
sem sett hafa verið um rekstur
gistihúsa. Þá hafði heimilið verið
rekið í nokkra mánuði án þess
að hafa til þess leyfi.
Lokun gistihússins átti sér nær
árs aðdraganda. Heilbrigðisfull-
trúi Reykjavíkur skrifaði bréf
til'eiganda þess 24. maí í fyrra, þar
sem farið var fram á viðamiklar
breytingar á húsnæðinu. Lögregl-
unni var sent afrit af bréfinu. 4.
júlí tók Heilbrigðisráð Reykjavíkur
fyrir umsókn frá eiganda gistihúss-
ins, um áframhaldandi gistiheimilis-
leyfi, en samþykkt var að mæla
gegn því, nema því aðeins að gagn-
gerar endurbætur færu fram á hús-
næðinu.
Byggingarfulltrúi Reykjavíkur
óskaði þann 23. nóvember eftir því
að Eldvarnareftirlit ríkisins og lög-
reglan í Reykjavík kæmu að Braut-
arholti 22, þar sem ekki hafði verið
sótt um byggingarleyfi vegna rekst-