Morgunblaðið - 17.09.1989, Blaðsíða 22

22 MORGUNBLAÐIÐ VEROLD/H LAÐVARPIN N SUNNUDAGUR 17. SEPTEMBER 1989_________________________________________________
HÚSGflHGflR
okkar á milli ...
■ MELINU Mercouri, menning-
armálaráðherra Gríkklands og
fyrrverandi leikkonu, hefur alla
tíð dreymt um að fá að skipu-
le&gja Olympíuleikana einu
sinni. Eða svo sagði hún að
minnsta kosti þegar henni var
nýlega falið að taka við sljórn
gríska íþróttaráðuneytisins.
Grikkland vill gjarnan halda leik-
ana sumarið 1996. Mercouri gæti
því hugsanlega fengið ósk sína
uppfyllta, það er að segja ef
Aþena fær að halda leikana og
hún verður enn ráðherra 1996.
— ab.
M ALLT upp í 25.000 börn búa
ágötunni í Astralíu. Sumfóru
að heiman tíu ára gömul. Mörg
halda hópinn í misjöfnum ungl-
ingaflokkum. Stór hluti þeirra
reynir að hafa ofan af fyrir sér
í skemmtanahverfúm stórborg-
anna og hefst við á ströndinni.
Mörg leiðast út í vændi og eitur-
lyQaneyslu.
Nýleg skýrsla kennir atvinnu-
leysi og kostnaðarhækkunum,
sem hafa leitt til þess að báðir
foreldrar verða að vinna úti til
að geta séð ljölskyldum farborða,
um ástandið. Börnin eru yfirleitt
lrá fátækum heimilum. Mörg liðu
kynferðislegt ofbeldi eða aðra
illa meðferð áður en þau fóru að
heiman. Æ fleiri börn stijúka frá
velstæðum heimilum. Þau eru þó
enn i miklum minnihluta.
— ab.
■ LÍFVANAstúlkafæddistmeð
1,3 prómill af alkóhóli í blóðinu
í Vestur-Þýskalandi fyrr í vetur.
Móðir hennar hafði fengið sér svo
rækilega neðan í því daginn áður
að fóstrið lést úr áfengiseitrun.
Það kemur víst oftar fyrir en
marga grunar að sögn lækna.
— ab.
------------------------------------------ ; ;
Bölsýnir Bandaríkjamenn
TVEIR Bostonbúar hafa komist að því að 43 af hundraði Banda-
ríkjamanna eru þeirrar hyggju að það sé hluti mannlegrar nátt-
úru að ljúga, hræsna og leggja allt af mörkum til að græða fé.
Niðurstaða Donalds Kanters og Philips Mirvis er að Pollýanna
sé fallin í ónáð og eigi sér ekki viðreisnar von, en speki Italans
Niccolos Macchiavellis ráði lögum og lofúm: Bandaríkjamenn séu
upp til hópa hundingjar, fúllir tortryggni í garð mannlegrar nátt-
úru og aðeins fjörutíu og einn af hundraði trúi því að mannskepn-
an láti viljandi gott af sér leiða. Eftir standa sextán prósent, sem
kváðust engum treysta og taka öllu með varúð.
Fró Karli —ÆK—
Blöndal í

BOSTON -S-
Eftirfarandi fullyrðingar voru
lagðar fyrir um sjö hundruð
manns til að komast að því hvort
menn og konur níunda áratugarins
færðu allt til betri vegar í anda
Pollýönnu eða sæju vélar og tál í
öllum hlutum:
• Flestir grípa til lyginnar ef
þeir sjá sér hag af því.
• Menn segjast lúta siðferði-
legum lögmálum, en fáir fylgja
þeim ef peningar eru annars
vegar.
• Fólk lætur sem því þyki
vænna hvoru um annað en það
gerir í raun.
• Flestir hugsa aðeins um
sjálfa sig.
• Fólk flest er í raun óheiðar-
legt í eðli sínu.
Þeir sem sögðu að þessar fullyrð-
ingar og fleiri væru sannar, töldust
sannir hundingjar og hafa þeir víst
aldrei verið fleiri í Bandaríkjunum.
Kanter og Mirvis fannst niðurstaða
könnunarinnar það forvitnileg að
þeir ákváðu að bijóta málið til
mergjar og í sumar kom út bók
eftir þá félaga undir heitinu „Böl-
sýnir Bandaríkjamenn: líf og starf
á tímum óánægju og brostinna
vona“. Þar er varað við því að
mannfyrirlitning, níska og hreinn
og beinn kvikindisháttur færist ört
í vöxt. Þetta leiði til þess að á
vinnustöðum treysti enginn nein-
um, yfirmenn gruni forstjóra jafnt
sem undirmenn um græsku, undir-
menn vantreysti yfírmönnum, af-
greiðslumenn fyrirlíti viðskiptavini,
unga fólkið hugsi aðeins um sig
sjálft og eldra fólk sé of útbrunnið
til að láta sig það einhverju varða.
Höfundarnir segja að vegna þessa
standi menn sig verr í starfi, erfið-
ara sé að gera breytingar innan
fyrirtækja, framleiðni hrapi, versl-
un og viðskipti bíði tjón og Banda-
ríkjamenn dragist aftur úr í heimi
samkeppni þar sem Japan hf. ráði
ríkjum og fíleflt Evrópubandalag á
næsta leiti.
Biturleiki og tortryggni velta á
tíðarfarinu. í kreppunni miklu voru
hundingjar legíó. Eftir efnahags-
bata og sigur í heimsstyijöldinni
síðari var sem Birtingur færi sigur-
för um Bandaríkin með bjartsýnina
í farangrinum og hundingjar nán-
ast hurfu. Efahyggja og tortryggni
sóttu á samfara undirgefni og að-
lögunarhyggju sjötta áratugarins,
en friðarsinnar og hippar sjöunda
áratugarins stökktu þeim systrum
á flótta. Enn snerist dæmið við í
lok sjöunda áratugarins og á þeim
áttunda þegar Robert Kennedy og
Martin Luther King voru myrtir,
Víetnam-stríðið færði morð og
blóðsúthellingar inn á stofugólf al-
mennings, Watergate-hneykslið
leiddi til afsagnar Richards M. Nix-
ons og fólk glataði trausti á for-
setaembættið.
Höfundarnir halda því fram að
brostnar vonir hafi enn dregið úr
mönnum á þessum áratug. Þeir
tala um áratug bölsýninnar og sig-
ur græðginnar á hugsjónunum.
Jafnframt hafi traust til ríkis_ og
stjórnar aldrei verið minna. Árið
1966 kom fram í könnun að 29
af hundraði sögðu að þeir gætu
lýst óánægju sinni með ástand
mála með yfirlýsingum á borð við
„hinir ríku verða ríkari og hinir
fátæku fátækari" og „mitt atkvæði
hefur ekkert að segja“. Nu er svo
komið að rúmlega 60 af hundraði
kveðast óhikað geta gert þessi orð
að sínum. Kosningaþátttaka gerist
ekki minni í iðnvæddum ríkjum en
í Bandaríkjunum og var minni en
nokkru sinni fyrr í kosningunum í
nóvember 1988.
Ef eitthvað er hæft í þessum
niðurstöðum þýðir lítið fyrir blá-
eyga sakleysingja og reynsiulausa
glanna að ætla sér að komast áleið-
is hér vestra og augljóslega visku-
legast að tileinka sér hið fyrsta að
ljúga, svíkja og pretta við hvert
tækifæri, treysta engum og reyna
ávallt að koma sér áfram á kostnað
náungans vegna þess að hann reyn-
ir að komast áfram á þinn kostnað
og á það því skilið. Það er að
minnsta kosti hægd; að treysta á
það.
I
1 ......................................................................................................................

.
Besta auglýsingin
er vitnisburður
viðskiptatækna
EPLIÐ OG EIKIN
Þegar lrú Smith gaf loksins upp öndina, níræð að aldri, var
einsemd hennar úti. Hún var ekki lengur ein með sjálfri sér
og tíkinni Daisy í hvítkalkaða húsinu sínu. Hún hafði varla
komið sér fyrir í gröfinni þegar herra Jones, óraQarskyldur
og bláókunnugur frændi hennar, birtist með strokinn flibbann
og glampa í augum. Og stakk í vasann þeim aurum sem gamla
konan hafði tínt saman á langri ævi.
Margrét Runólfsdóttir,
rekur eigið fyrirtæki ásamt eiginmarmi sínum:
Viðskiptatæknin nýtist mér mjög vel í mínu starfi.
Sjálfstraustið jókst og öll ákvarðanataka varð
markvissari og öruggari.
Mín reynsla er sú að Viðskiptatæknin sé hagnýtt og
skemmtilegt nám sem nýtist sérstaklega vel stjórnend-
um og forráðamönnum minni fyrirtækja.
Ég mæli eindregið með Viðskiptatækninni.
Már Óskarsson,
markaðsstjóri Tölvusýnar h/f.:
Mér finnst Viðskiptatækni vera markvisst, sam-
þjappað og nútímalegt nám sem tilheyrir
morgundeginum.
Það hefur nýst mér í starfi, víkkað sjóndeildarhringinn
og bent mér á nýjar leiðir. Ég fletti oft upp í náms-
gögnunum til upprifjunar og til að fá nýjar hugmyndir.
1 raun er verið að færa hagnýta viðskiptamenntun til
almennings. Þetta er nám sem hefur vantað.
Námskeið hefjast 25. september. Hafðu samband
í síma 62 66 55 og við sendum þér bækling.
Viðskiptaskólinn
BORGARTÚNI 2 4, SÍMI 62 66 55
Fió Guðrúnu
Nordal I
LOHDON
En til að valda engum mis-
skilningi; Herra Jones er
enginn skúrkur, heldur hirti
hann það sem honum bar með
réttu. Með hjálp Félags ætt-
fræðinga og skjalafræðinga. Það
er ekki einungis samsafn sérvitr-
inga, sem grúska í gulnuðum
skjölum sér til ánægju, heldur
notfæra nokkrir félagar þess sér
þekkingu sína í mjög hagkvæm-
um tilgangi: til þess að hafa upp
á erfingjum einstæðinga eins og
frú Smith, _sem engan eiga að í
veröldinni. í þeirri leit koma flók-
in ættartré og rækileg þekking
á ættartengslum í góðar þarfir.
Og auðvitað vel mötuð tölva. í
mannmörgu samfélagi eins og
Bretlandi rofna tengsl ættmenna
auðveldlega og vitneskja um
nánustu forfeður því af skornum
skammti.
í viku hverri birtast tilkynn-
ingar í blöðum um erfðaskrár
nýlátins fólks, að því er virðist,
til að veita upplýsingar um þær
eignir sem það lætur eftir sig.
Og þar getur oft verið um auðug-
an garð að gresja. En einungis
ef lesandinn veit eitthvað um
uppruna sinn. Það hefði ekki
gagnast Helenu Channing mikið,
þó að hún hefði séð nafn frú
Wood prentað þar skýrum stöf-
um. Hún hafði aldrei heyrt hana
nefnda, þó fæðingarnafn móður
hennar væri einnig Wood, fyrr
en Ættfræðingafélagið gerði
vart við sig. Hún gaf þeim leyfi
sitt til að hafa upp á hugsanleg-
um arfi og samþykkti, að bæri
rannsókn þeirra árangur, skyldu
þeir fá einn þriðja af góssinu.
Frú Rosalind Wood kom í leitirn-
ar. Helena var lýstur lögmætur
erfingi, ásamt nokkrum öðrum,
og uppskar 150 þúsund krónur.
Hæfilega stór upphæð, eins og
einn ættfræðingurinn komst að
orði, til að lyfta fólki upp, en
ekki of stór til að gefa því höfuð-
verk. Og hnýtti svo aftan við,
að sú hugsun gleddi hana ekki
síst, að góður fjárhagslegur
árangur af starfi hans veitti öðr-
um einnig nokkra hamingju!
En það er vonandi að herra
Jones líti stundum við hjá frænku
sinni í bljúgu þakkarskyni fyrir
arfinn sinn. Þannig gæti hann
komið í veg fyrir að grafsteinn
hennar sé notaður í húsaklæðn-
ingar, í steingötur eða jafnvel
sem arinhella. Þeir sem eiga
einkakirkjugarða hér í Bretlandi
halda því nefnilega fram, að sé
gröf ekki sinnt í eitt ár og einum
degi betur, þá eigi þeir steinana
sem prýða þær. Og þeir séu mjög
eftirsóttir vegna þess að áferð
þeirra sé svo eðlilega veðruð.
Gangverðið ku vera 1000 krónur.