Morgunblaðið - 22.10.1989, Blaðsíða 30

30______________________
KARLflR
gj£
Þegar strák-
amir detta í það
Það er ein af þessum venju-
legu laugardagsnóttum á
Vesturgötunni. Eftir miðnætti
dettur allt í dúnalogn, nema
hvað einstaka leigubíll flýgur
hjá. Eftir lokun
skemmtistaða
kviknar lífið á
ný. Þeir koma í
hópum, oftst þrír
eða fjórir saman.
— Hvert skyldu
þeir annars vera
að fara? — Einn
dregst aftur úr,
þarf að kasta af
sér vatni. Hann æpir á hina. Það
er þá, sem íbúar götunnar vakna
upp með andfælum. Ég lít á
klukkuna. Hún er hálf fimm.
Hafði lofað að vekja manninn
minn klukkan sex. Ég halla mér
á hina hliðina. Bill rennur hjá,
bremsar einhvers staðar vestar
i götunni. Hávaði. Hræðilegur
hávaði. Greinilega heill her
manns. — Óhljóðin færast nær.
Strákar, hér býr Jón Baldvin.
Hann hlýtur að eiga brennivín.
— Jónsi, er ekki partý? — Nú
standa þeir fyrir neðan gluggann
minn. Jónsi minn, er ekki partý?
Ha, ha,-ha . . . nema? Æ, ekki
núna, hugsa ég, leyfið okkur að
sofa. Það er vinnudagur á morg-
un. En, nei, þeir halda áfram. —
Jónsi, við erum alveg að þorna
upp. Eigum ekki deigan dropa. —
Það er slökkt, maður. Þau eru
sofandi, komdu, billinn biður. —
En, ónei, billinn má biða. Nú er
einn kominn upp á tröppurnar,
Vekur í hurðarhúninn. Sem bet-
ur fer hafði ég læst í gærkvöldi.
— Ég er komin fram úr og virði
þessa næturgesti fyrir mér í
gegnum gluggatjöldin. Þrír ungir
menn standa flissandi neðan við
tröppurnar. Frakkaklæddir,
snyrtilegir, en ögn reikulir i
spori. Gætu verið að koma úr
vinnustaðarpartýi. — Hringdu á
bjöllunni. maður. — Auðvitað
langar þá alla i partý. Ég velti
því fyrir mér, hvort ég eigi að
hringja í lögregluna. En. æ, þeir
hafa víst nóg á sinni könnu. Við
skulum sjá til.
Hæ, strákar, þessa leið. Nú
er einn kominn inn í garð. —
Drottinn minn dýri. Kjallarinn
ér alltaf opinn. Þar komast þeir
auðvitað inn. En ekki út aftur.
Það er ekki hægt að opna innan
frá. Þeir ganga beint í gildruna.
Ég heyri hurðina skellast á eftir
þeim. Svei mér þá. Hvað er nú
til bragðs? Þeir eru engu nær í
kjallaranum. Þar er bara
geymsla, gamalt drasl. Nema
þeir haidi, að éggeymi brennivín
í kjallaranum. — Á ég að vekja
manninn minn? Æ, nei, hann
á erfiða fundi framundan. Auð-
vitað vek ég krakkana. Og sem
ég er að hrista son minn, er
hringt á dyrabjöllunni. — Ekki
eru þeir komnir út aftur, hugsa
ég. Eg opna glugga og gægist út.
í náttmyrkrinu stendur ódrukk-
ínn maður í ljósum mittisjakka.
— Eru ekki fjórir ungir menn
hér í heimsókn? — Nei, svara
ég. — Nú. hvað er þetta. Þeir
sögðust ætla hingað inn. Þeir
skulda mér stórfé. Ég er búinn
að vera að aka þeim alla nóttina.
Þeir hafa þó ekki stungið af.
bölvaðir. — Þeir eru að vísu ekki
langt undan, segi ég. Þú getur
hirt þá í kjallaranum, ef þú kær-
ir þig um. Þeir eru læstir þar
inni.
Maðurinn biðst innilega af-
sökunar á ónæðinu og hverfur
-inn í garð. Ég heyri hann opna
kjallarahurðina. Fjórir ungir
menn skjögruðu út úr köldum
kjallaranum. Það hefur greini-
lega snarrunnið af þeirn. — Mik-
ið var, heyri ég. að einn segir.
Ætlaðirðu að láta okkur dúsa
hér til morguns, eða hvað?
Nú færist aftur kyrrð yfir
Vesturgötuna. Égget hallað mér
i' nokkrar mínútur.
eftír Bryndisi
Schram
lylCjRG.UiýBLAÐJÐj
UR 22. 0KT0BER
(í'" ~ l‘i" -i-r*""tr-

JÓRDANIR Á ÍSLANDI
Óvænt til fundar við konung sinn
Ul\| enn geta leitað eftir
lfl áheyrn konungsins alla
ævi heima í Jórdaníu en aldrei
fengið hana. En þegar Hussein
konungur var hér á landi á dögun-
um fórum við bræðurnir á hótelið,
meira til að sjá og hitta landa
okkar, en svo vildi Hussein hitta
okkur! Hann frétti að það væru
aðeins þrír Jórdanir á Islandi og.
þeir væru á höttunum ið hótelið.
Það var gaman að fá að hitta
Hussein og hann spurði okkur
margs um hvernig það væri til
komið að við værum á íslandi,“
sagði Samir Daglas í samtali við
Morgunblaðið, en Samir hefur
verið á íslandi í 3 ár, rekur hér
pizzastaðinn Pizza Rami á Hring-
braut, og talar mjög góða
íslensku. Bræður hans tveir búa

hér einnig, Sami sem hefur dvalið
hér tvö ár og er iðnaðarmaður,
og Mohameð, yngstur, sem er í
Háskólanum.
Hvað forsetaheimsóknina varð-
aði, sagði Samir að þetta hefði
allt saman komið þeim í opna
skjöldu. Á íslandi væri einfalt og
auðvelt að hitta ráðamenn og leið-
toga jafn vel fyrirhafnarlaust, en
því væri ekki að heilsa heima fyr-
ir. Þeir bræður hefðu fyrst og
fremst vonast eftir því að sá til
kóngs, en svo ræddu þeir málin
við ýmsa í fylgdarliðinu. Daginn
eftir óku þeir síðan um borgina
með nokkra þeirra og sýndu þeim
Reykjavík, en eftir það gaf tals-
maður konungsins á tal við þá og
taldi að hann vildi hitta þá. Það
var ógleymanlegur fundur.
Um framtíðina sagði Samir, að
þeir bræður væru búnir að skjóta
rótum á íslandi og hér liði þeim
vel. Þeir væru ekki á förum. Tveir
þeirra eru þegar giftir hérlendum
stúlkum og þó sá þriðji hafi að-
eins verið hérlendis nokkrar vik-
ur, þá líkar honum prýðilega við
land og þjóð....
Bræðurnir Samir,
Sami og
Mohameð Daglas.
VÍNRÆKT
Islendingur með vín-
ekru í Frakklandi

Vínrækt er ekki ný af nálinni í
Frakklandi og það er heldur
engin nýjung að veitingahús hér á
landi bjóði upp á frönsk vín. Hins-
vegar hafa nokkur af bestu veit-
ingahúsum borgarinnar nýlega tek-
ið upp á því að bjóða gestum upp
á hvítvíns- og rauðvínstegundir frá
suðvesturhluta Frakklands undir
heitinu Chateau de Rions, en það
er íslendingur að nafni Jón Ár-
mannsson sem rekur samnefnt
vínekrubú.
Jón tók við búinu í Frakklandi í
mars síðastliðnum af fullorðnum
hjónum. Hann kom með sína fyrstu
framleiðslu hingað til lands fyrir
Vínviðurinn nær allt upp að íbúð-
arhúsinu, en framleiðsla víngerð-
arhússins, sem er áfast íbúðar-
húsinu, er um 40 þúsund flöskur
á ári.
Guðlaug Bald-
ursdóttir með
sýnishorn af
vínframleiðsl-
Morgunblaðið/Bjami
Guðlaug, eiginkona Jóns, við
vinnu á Chateau de Rions.
nokkrum vikum og hefur ásamt
eiginkonu sinni, Guðlaugu Baldurs-
dóttur, unnið við að koma því á
markað hérlendis. Vínið fæst ekki
enn sem komið er í verslunum
ÁTVR, en þau eru komin inn á all
nokkur veitingahús. Vínuppskera í
Frakklandi hefur verið með ein-
dæmum góð í sumar og muna elstu
menn þar ekki eftir svo góðri upp-
skeru á þessari öld, að sögn Guð-
laugar.
Chateau de Rions er í sveit sett
efst í hlíðum þeim, er nefnast
Premieres Cotes de Bordeaux, í
þorpinu Villenave de Rions, sk'ammt
frá bænum Cadillac. Vínræktar-
hérað Premieres Cotes de Bordeaux
er um 60 km að lengd og nær frá
norðri til suðurs rétt austan við