Morgunblaðið - 31.01.1990, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 31. JANUAR 1990
35
miklum vilja til að standa sig í
hveiju því, sem hann tók sér fyrir
hendur. Reyndust þessir eiginleikar
honum gott veganesti, þegar
lífsstarf hans hófst.
Árið 1947 hélt Halldór til
Reykjavíkur til að læra trésmíði.
Fljótlega að námi loknu kom hann
sér upp litlu verkstæði, þar sem
hann smíðaði innréttingar. Á þess-
um árum kynntist hann sínum góða
lífsförunaut, Fanneyju Siguijóns-
dóttur frá Kópareykjum í Borgar-
fírði. Gengu þau í hjónaband árið
1954 og brátt stækkaði fjölskyldan.
Alls varð þeim auðið sjö barna, en
þau eru Margrét, Kristín, Helga,
Sveinn, Sigrún, Sigríður og Elísa-
bet. Öll eru börnin mannkostafólk,
sem bera foreldrum sínum gott
vitni. Þau hafa stofnað sín eigin
heimili og eru barnabörnin orðin 13.
En það var ekki einungis fjöl-
skyldan sem stækkaði, það gerði
einnig atvinnurekstur Halldórs.
Með dugnaði og atorku byggði hann
upp fyrirtæki sitt, Smíðastofu Hall-
dórs Karlssonar, og rak það af
myndarskap. Ekki sást Halldór allt-
af fyrir í kappi og dugnaði og gekk
þá stundum nærri heilsu sinni. En
íslenskt framtak var honum mikið
metnaðarmál og miklu kostað til,
að það stæði sig í samkeppni við
innflutning. Margt góðra starfs-
manna hefur Halldór haft í þjón-
ustu sinni. Var hann þeim enda
umhyggjusamur vinnuveitandi. Hin
síðari ár tóku sonur hans og tengda-
sonur þátt í rekstrinum með honum
og lögðu sitt af mörkum til velferð-
ar fyrirtækisins.
Ýmis áhugamál átti Halldór utan
starfsins. Eitt af þeim var málara-
list. Hafði hann yndi af að skoða
góð málverk og ræða um þau. Var
hann í tengslum við allmarga list-
máiara og hljóp undir bagga með
sumum þeirra, þegar á þurfti að
halda.
Þegar ég lít til baka yfir ævifer-
il Halldórs koma orðin tryggð og
ræktarsemi æ oftar upp í hugann.
Ræktarsemi hans náði ekki einung-
is til nánustu ijölskyldu, heldur
naut stór frændgarður hennar einn-
ig svo og fjölmargir vinir har.s.
Tryggð hans við það fólk, sem hann
ólst upp með, var sjaldgæf og á það
ekki síst við um eldri kynslóðina.
Átthagar Halldórs áttu einnig sinn
fasta sess í huga hans og átthagafé-
lag Seyðfirðinga átti góðan að þar
sem Halldór var.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Halldóri ævilanga vináttu og tryggð
við mig og mitt fólk: Við Magga
biðjum Fanneyju og fjölskyldurmi
allri styrks og blessunar. Megi
minningin um ástríkan eiginmann
og elskulegan föður, tengdaföður
og afa milda söknuð þeirra.
Helgi Hallgrímsson
í dag þegar Halldór Karlsson
verður lagður til hinstu hvíldar
koma margar minningar upp í hug-
ann.
Leiðir okkar Halldórs lágu fyrst
saman árið 1954. Þá áttum við við-
skipti saman, sem síðar varð kunn-
ingsskapur sem þróaðist í vináttu,
sem aldrei féll skuggi á. Vinur er
stórt orð í rnínum huga og Halldór
Karlsson var vinmargur og sannur
vinur vina sinna.
Ungur að árum hóf hann sjálf-
stæðan atvinnurekstur eftir að hafa
lokið námi frá Iðnskóla í trésmíði.
Þá var byijað smátt og vinnudag-
arnir langir, oft fram yfir mið-
nætti, en það sem skipti hann mestu
máli var að viðskiptamenn hans
væru ánægðir, enda komu þeir aft-
ur og aftur öll þessi ár, betri auglýs-
ingu er ekki hægt að fá. Fljótlega
var bílskúrinn of litill og þá var flutt
í stærra húsnæði, hugvitið og tækn-
in réði þar ríkjum ásamt úrvals
starfsmönnum og í þeim húsakynn-
um ríkti sami andi og í bílskúrnum
forðum.
Halldór var mikill gæfumaður í
sínu einkalífi, hans mesta hamingja
var er hann giftist konu sinni Fann-
eyju Siguijónsdóttur og hefur hún
verið hans stoð og stytta í gegnum
hans veikindi, slíkur gimsteinn var
hún honum, hafðu þökk fyrir Fann-
ey. Þeim hjónum varð sjö barna
auðið allt efnisbörn og barnabörnin
orðin ijórtán, sannkallað barnalán.
Heimili þeirra hjóna er eitt það
yndislegasta sem ég hef komið á,
gestrisni og hjartahlýja er þar í
fyrirrúmi. Halldór Karlsson var eft-
irminnilegur persónuleiki fyrir
margra hluta sakir. Hann var hár
maður og vel á sig kominn. Ágætum
gáfum gæddur sem nýttust honum
vel í þeim störfum sem hann tók
sér fyrir hendur.
Mér er það ljóst að með þessum
fátæklegu orðum mínum er vini
mínum lýst á ófullkominn hátt,
drenglyndi, dugnaði, samviskusemi
og öðrum góðum eiginleikum hans
e'r ekki gerð skil sem skyldi.
Ég þakka af alhug fyrir öll árin
sem ég fékk að njóta samvistar
hans og vináttu.
Fanneyju, börnum, tengdabörn-
um, barnabörnum og öðrum ætt-
ingjum hans votta ég mína einlægu
samúð.
Ég vona og veit að minningin
um ástríkan eiginmann, föður og
tengdaföður mun milda þeim þenn-
an mikla missi, sem varð svo alltof
fljótt.
Róbert Sigmundsson
Kveðja frá Seyðfirðingafé-
laginu í Reykjavík
Hver harmafregnin af annarri
breytir um þessar mundir skamm-
degisrökkri í hryggðarsorta því að
hinn slyngi sláttumaður reiðir nú
hart og ótt til höggs. Mánuði eftir
lát Gríms iffelgasonar gengur annar
mætur Seyðfirðingur fyrir ætternis-
stapa, Halldór Karlsson, trésmíða-
meistari, aðeins 59 ára að aldri.
Halldór fæddist á Seyðisfirði 3.
september 1930, sonur hjónanna
Kristínar Halldórsdóttur og Karls
Sveinssonar verkamanns.
Hann ólst upp í kreppunni miklu
sem reið yfir vestrænan heim á
fjórða áratug þessarar aldar. Líf
manna á þeim tíma var enginn
dans á rósum heldur hörð barátta
fyrir daglegu viðui-væri, baráttan
um brauðið. Atvinna var þá munað-
ur eins og Kristján heitinn Ingólfs-
son komst að orði í minningargrein
um Kristínu móður Halldórs 1970.
En þrátt fyrir erfiða tíma tókst for-
eidrum Halldórs með þolgæði, nýtni
og sparsemi að koma börnum sínum
5 vel á legg.
Halldór hleypti heimdraganum
ungur að árum og hélt til
Reykjavíkur. Þar lærði hann
trésmíði og kom á fót fyrirtæki að
námi loknu, trésmíðaverkstæði í
Reykjavík. Hann byijaði með tvær
hendur tómar en starfsemin dafnaði
vel undir öruggri stjórn eigandans
því einstök atorka og ráðdeild réði
för í rekstri og uppbyggingu fyrir-
tækisins. Halldór gerði sérlega vel
við starfsmenn sína, bar velferð
þeirra mjög fyrir bijósti, og það
kunnu þeir að meta.
Halldór var kvæntur mikilli
dugnaðar- og ágætiskonu, Fann-
eyju Siguijónsdóttur frá Kópareykj-
um í Reykhoitsdal, sem lifír mann
sinn. Þau kynntust í Reykjavík,
felldu hugi saman, og gengu í
hjónaband árið 1954. Haft var þá
á orði hve óvenju glæsileg hjónaefn-
in væru, há og grönn bæði, fríð
sýnum og fönguleg.
Þau hjón voru barnrík eins og
sagt var stundum. Þau eignuðust
sjö mannvænieg börn sem öll eru á
lífi.
Nærri má geta að það útheimti
mikinn dugnað og ómælda þolin-
mæði að ala upp svo mörg börn og
koma til manns. En þau hjón voru
samhent og samstiga í uppeldinu
sem og öllu öðru.
Heimili þeirra við Fögrubrekku
15 og síðar Vallhólma 16 í Kópa-
vogi er orðlagt fyrir einstaka gest-
risni og myndarskap. Það var sann-
arlega ekki í kot vísað að koma til
þeirra hjóna þar sem veggir eru
þaktir listaverkum eftir nafntoguð-
ustu málara þjóðarinnar. En undan-
farin 20 ár hefur Halldór safnað
miklum fjölda málverka af smekk-
vísi og einstakri elju.
Hann var listrænn og listelskur
og lét sig dreyma umað reka mynd-
listarsal á efri árum. I þessu söfnun-
arstarfi sínu reyndist hann ófáum
listamönnum stoð og stytta enda
orðlagður fyrir örlæti og rausn.
Römm er sú taug er rekka dreg-
ur föðurtúna til segir máltækið. Það
á vel við um Halldór heitinn Karls-
son. Hann var mikill og góður Seyð-
firðingur er sýndi hug sinn til átt-
haganna ósjaldan í verki. Hann var
t.d. áhugamaður um skák og var
sjálfur skákmaður góður. Hann
sendi eitt sinn Seyðisfjarðarskóla
töfl og skákklukkur svo og fleiri
skólum á Austurlandi.
Hann gaf Seyðfirðingafélaginu
stórgjafir. Mér er það minnisstætt
þegar við Seyðfirðingar hér syðra
samþykktum á félagsfundi í Domus
Medica 16. nóvember 1986 að
kaupa húseignina Skóga á Seyðis-
firði. Þá kom Halldór til mín og
hvíslaði að mér: Ég ætla að gefa
eldhúsinnréttingu í húsið. Þarna var
Halldór lifandi kominn. Hann
kvaddi sér ekki hljóðs og lýsti þessu
yfir með pomp og pragt heldur
hvíslaði hann orðunum í eyra mér.
Slíkt var látleysi þessa öðlings og
lítillæti hjartans. Höfðingslund og
hógværð einkenndu hann alla tíð.
Og hann lét ekki þar við sitja að
gefa innréttinguna heldur keypti
15 gjafabréf, fleiri bréf en nokkur
annar einstaklingur í félaginu og
gerðu þó margir vel í því efni. Við
öfluðum fjár til húsakaupanna með
sölu slíkra bréfa. Og enn kom hann
mér á óvart er hann sendi innrétt-
inguna austur og lét setja hana í
húsið hvort tveggja á sinn kostnað
og tilkynnti mér svo eins og i fram-
hjáhlaupi að hann ætlaði að gefa
félaginu myndir í húsið.
Halldór var stór í sniðum.
Ógleymanlegur öllum er kynntust
honum. Við ótímabært fráfall þessa
öðlings sakna margir vinar og vel-
gerðarmanns ekki síst Seyðfirðing-
ar nær og fjær. Hvenær kemur
annar slíkur?
En sárastur er söknuður eigin-
konu, barna og barnabarna. Ég
sendi þeim innilegar samúðarkveðj-
ur-.
Á góðum stundum varð Halldóri
tíðrætt um átthagana austur á
Seyðisfirði. Hvergi birtist honum
dýrð sköpunarverksins betur en í
einstæðri náttúrufegurð fjarðarins
þar sem tignarleg fjöllin, hregg-
barin í sjó fram á vetrum og græn
uppí miðjar hlíðar á sumrum, standa
vörð um íbúana ár og síð.
Nú er hann horfinn í dýrð ann-
ars heims og nýtur þar hvíldar og
næðisstunda hjá því almætti sem
öllu ræður.
Ingólfur A. Þorkelsson
Fleirí greinur um Halldór Karís-
son munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Dagbjört Eiríks-
dóttir — Kveðjuorð
Fædd 26. júlí 1918
Dáin 31. desember 1989
Það var rétt fyrir hátíðimar að
dóttir mín hringir og segir mér að
hún Dagga okkar, eins og við köll-
uðum hana alltaf, hefði veikst
skyndilega.
Við vissum strax að batahorfur
voru ekki miklar, en þó innst inni
vonuðumst við að hún gæti verið
lengur með okkur.
En kallið kom á síðasta degi árs-
ins, hennar tími var kominn. Ég
kynntist Döggu fyrst þegar ég
kornung skólastelpa og kom í heim-
sókn til hennar og eiginmanns
hennar, Hermanns Jónssonar, að
Silungapolli haustið 1963, með
bróðursyni hans, sem þau kölluðu
alltaf Nonna sinn. Þá var hún for-
stöðukona upptökuheimilisins þar.
Þarna voru mörg börn sem áttu
erfítt heima fyrir, eins og hún
sagði. Þessum börnum má segja
að hún hafí gengið í móður stað,
eða það fannst mér þá, ég undrað-
ist alla þá þolinmæði sem þessi
kona bjó yfír, og seinna átti ég eft-
ir að sjá að þeir eru alltof fáir sem
búa yfir þessum hæfileika, að um-
gangast og vinna með börnum á
misjöfnu þroskastigi, hjartahlýja og
væntumhyggja áttu mikið pláss hjá
henni.
Margar ferðir voru farnar til
Reykjavíkur og þá var alltaf gist
fyrst í Álfheimum og seinna á
Kleppsveginn hjá þeim hjónum.
Stundum vorum við tvö og síðar
orðin fímm og alltaf var pláss, sér-
staklega voru börnin okkar þeim
kær, og vil ég alveg sérstaklega
þakka henni alla þá góðvild í þeirra
garð.
Börn voru henni alveg sérlega
kær og voru ófáar sögurnar sem
hún sagði okkur af ýmsum fjöl-
skyldumeðlimum, hvað hann eða
hún hefðu gert eða sagt f æsku,
þvílíkt var minnið. Hermann og
Dagga voru dugleg að ferðast hér
áður og skipti þá ekki hvað langt
átti að aka, og minnist ég þess að
fyrir 23 árum sendum við son okk-
ar til þeirra til Reykjavíkur með
flugvél frá ísafirði. Eitthvað varð
hann hræddur á leiðinni suður, því
Dagga hringdi í mig og sagði að
þegar hann kæmi til baka ætluðu
þau að keyra hann, svo hann þyrfti
ekki að fljúga. Þau fengju þá svolí-
tið frí í leiðinni.
Annars held ég að eitt besta
ferðalag hennar nú síðari ár hafi
verið þegar hún ásamt systrum
sínum fór í afmæli æskubæjar síns,
Eskifjarðar, þar hitti hún alla gömlu
æskufélagana og vinina og skoðaði
gömlu átthagana í leiðinni. Sagði
hún mér mikið frá þessari ferð með
glampa í augunum. Nú, þegar kom-
ið er að leiðarlokum rifja ég upp
að þeir eru sennilega ófáir í fjöl-
skyldunni sem töluðu við hana sem
sálfræðing — komu í erfiðleikum
sínum til hennar og töluðu . . . hún
hlustaði lengi og gaf svo góð ráð,
hún hafði nefnilega hæfileika til að
hlusta.
Dagga og Hermann ólu upp syst-
urson hennar frá unga aldri, Sigurð
Pétur eða Tuma eins og við kölluð-
um hann, hann ásamt konu sinni
og dætrum hafa reynst mömmu og
ömmu sinni vel, og dæturnar miklir
sólargeislar í lífí þeirra, sem áttu
svo mikla hlutdeild í hjarta þeirra.
Elsku Hermann, Tumi, Kolla,
Hrafnhildur, Dagbjört og Kristín
Edda, ég votta ykkur mína dýpstu
samúð og verð hjá ykkur í hugan-
um. Dagbjörtu kveð ég með virð-
ingu og þökk.
Ég vi! því biðja Drottin
að vísa okkur leið.
Hann hefur aldrei synjað mér.
um sína hjálp í neyð.
(Herdís Andrésd.)
Kiddý
AUGLÝSNG
UMINNLAUSNARVERÐ
VERÐTRYGGÐRA
SPARISKÍRTEINA RÍKISSJÓEIS
FLOKKUR INNLAUSNARTÍMABIL INNLAUSNARVERÐ* ÁKR. 100,00
1984-1. fl. 1988-1. fl.D 2 ár 01.02.90-01.08.90 01.02.90 kr. 444,31 kr. 173,19
‘Innlausnarverö er höfuöstóll, vextir, vaxtavextir og veröbót.
Innlausn spariskírteina ríkissjóös fer fram í afgreiðslu
Seölabanka íslands, Kalkofnsvegi 1, og liggja þar jafnframt frammi
nánari upplýsingar um skírteinin.
Reykjavík, janúar 1990
SEÐLAB ANKIÍSLANDS
i i 'A
Metsölublað á hverjum degi!