Morgunblaðið - 06.05.1990, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 6. MAI 1990
D 35
SIERRA
GÆDIN FYRST OG FREMST
ESCORT
luird Ksroi’l,-þyski rjöi’kaHui’inn -<t i Ii.tsI.i jn.TÖallokki
híla íifsinni stæi’O. Híll lil ;iö tirystíi ;i, sD'rkur. snnrpur
ö'í’í’í'ítnvandíiöur iil.in scm inn.in. I’íiiilliiiftsíiöur i tækni
oy lia’f’iiKlum nu'O ^iiurlr^u jíoöíi ;ikstiirs<’i{’inl<‘ik;i <‘ii<l;i
iiKii’givyiKliir si^ni’\<‘^;ii'i i r;ill;iksfri \iö crflOusfu
aösla’önr.
rord l\s<’orl (,H 1.500 .5ja dyra. 5 dyra og ;> dyra sknlhill
- Irá kr. }{I7 lnisinid.
IOKI) i;S(50Ki’ — líl ;iö Irosla á
Kord Sicrra. Uin leiö of’ jni kynnisl honum skiluröu
vinsældir hans ofi síöiisfu nýjuiif’arnnr liala ukki spilll
lyrii : Saml.'csiiif’ar a liiiröuni. raraiií’iirsrými ojj;
Ixmsínlok opnanli’^t aö iiman. Iia’öarsfilll slýri, uýfl uflil
aö rraman ogalfan og I I" felgur komdii og saimreyndu
Sierra.
I'ord Sierra Cl, I(»()() Ira <iyra. 5 dyra og 5 dyra skiilhíll
- ft’á kr. 1.0(50 |uisimd.
I’OKI) SII5KKA- jalnv<d íslenskii vegir inildasl.
G/obus?
Lágmúla 5, s. 681555
Flugturninn á Reykjavíkurflugvelli árið 1942. Vélin á vellinum var
af Hudson gerð. Hún varð seinna islensk sildarleitarvél en fórst
svo á Akureyrarflugvelli.
Þrír ungir menn á skrifstofu
hersins í Sænska frystihúsinu.
Lloyd er í miðjunni.
að vissu leyti í fjölskyldustað þar
ytra. Seinna fluttum við Lloyd til
Nýja Sjálands og vorum þar í tvö
ár. í þann tíma vorum við enn barn-
laus, en við vorum búin að eignast
son okkar þegar við fórum til Hong
Kong árið 1956. Þar hafði Lloyd
umsjón með byggingu neðanjarðar-
brautar. Það var einsog að ganga
inn í ævintýri að vera þar. Mér
fannst það gaman af því ég vissi
að ég yrði þar ekki alltaf. Svo fórum
við aftur til London og eftir það fór
ég að taka þátt í alls konar góðgerð-
arstarfsemi. Ég vildi leggja mitt af
mörkum til samfélagsins. Jafnframt
ferðuðumst við alltaf mikið. Ég fór
tvisvar í hnattsiglingu og leið næst-
um einsog persónu í skáldsögu eft-
ir Somerset Maugham. En fyrir
fáeinum árum fékk Lloyd slag og
þá var búið með ferðalögin. Við
ákváðum að flytja úr stóra húsinu
okkar í London og hingað til Brist-
ol. Hér bjuggum við einu sinni
skamman tíma og vissum að hér
er gott að vera. Hér unum við okk-
ur ágætlega í ellinni.”
Það stendur á endum að hjónin
hafa lokið við að segja mér undan
og ofan af sögu sinni þegar leigubíl-
stjórinn hringir dyrabjöllunni. Við
heilsumst einsog gamlir kunningjar.
Á leiðinni á járnbrautarstöðina for-
vitnast hann um tilgang heimsókn-
ar minnar. Ég segi honum frá því
að fimmtíu ár séu nú senn liðin
síðan ísland var hernumið og ég
sé þarna þeirra erinda að hitta her-
menn sem tóku þátt í hernáminu.
Hann segir að líklega séu allir yfir-
mennirnir dánir, „þú verður að fara
til spíritistanna til að ná sambandi
við þá,“ segir hann og glottir. Ég
segi honum að á Islandi séu margir
sem telji sig hafa samband við
framliðið fólk. En hann lætur sér
fátt um finnast og segist margoft
hafa séð framliðna ömmu sína. „Ég
hef séð hana heima hjá mér og í
bílnum í sætinu hérna við hliðina á
mér. Einu sinu vakti hún mig þegar
ég var sofnaður við stýrið. Hún
varar mig oft við hættum. Henni
þótti mjög vænt um mig enda ól
hún mig upp. Foreldrar mínir dóu
báðir í stríðinu.“ Við járnbrautar-
stöðina skiljast leiðir. Hann ekur á
brott undir verndarvæng hinnar
framliðnu ömmu sinnar en ég sest
upp í lestina og fer að skoða gaml-
ar myndir frá Lloyd Benjamin af
breskum „verndurum” sem skámm-
an tíma gistu land mitt á örlaga-
tímum í sögu þess. am

inn offiser og hafði þar umsjón með
birgðum sem ekki var sérlega öf-
undsvert hlutskipti á síðustu árum
stríðsins þegar skortur var á nærri
öllum nauðsynjum.
Allan þennan tíma, í þrjú ár,
skrifuðust þau á, Sigríður og Lloyd.
„Við eigum hundruð bréfa og
tímum ekki að henda þeim,“ segir
Sigríður og brosir örlítið angurvær.
Þau sáust ekki í þessi þtjú ár. „Mik-
ið kvaldist ég af afbrýðisemi þennan
tíma,“ heldur Sigríður áfram. „Mér
finnst það fáránlegt núna, en ég
leið píslir þá. Ég vissi að hann hafði
eignast vinkonu í Englandi, en til
allrar hamingju kom þeim ekki of
vel saman svo leiðir þeirra skildu
fljótlega. Þegar hann loks fékk frí
um jólin 1945 þá flaug ég út til að
hitta hann. Mér hafði frá upphafi
fundist sem ég hefði alltaf þekkt
hann og þrátt fyrir þennan langa
aðskilnað á þessum umbrotatímum
þá var sú tilfinning óbreytt, það
fann ég þegar við reikuðum saman
um hina stríðshijáðu Lundúnaborg.
Við giftum okkur hjá lögmanni í
febrúar 1946 og ég var óskaplega
hamingjusöm. Svo fór ég aftur heim
en hann kom og sótti mig um vor-
ið. Það var ekki fyrr en ég fór að
taka upp dótið mitt í íbúðinni okkar
í London að það rann upp fyrir mér
að ég hefði sagt skilið við ættingja
og vini á íslandi og þeir ættu ekki
lengur sitt pláss í hversdagslífi
mínu. Það var óumræðilega sárt
og ég féll í grát og kveinstafi. En
það dugði ekki að víla, ég fann að
ég varð að ná mér á strik. Ég fór
að vinna í húsgagnaverslun tengda-
fólks míns og smám saman fór til-
veran að taka á sig bjartari mynd.
Ég tók upp samband við íslenskar
konur í London og þær gengu mér