Morgunblaðið - 02.09.1990, Blaðsíða 46

46
MOR.GUNBLAÐIÐ FOLK I FRÉTTUM SUNNUDAGUR 2. SEPTEMBER 1990
KARLAR
Drauma-
prinsar
Það hefur löngum verið sagt
að konur hugsi aldrei, eða
tali, um neitt annað en karlmenn.
Það er reyndar lygi, en nokkuð til
i því. Og eins og gengur er ekki
gott og fagurt
sem um þá er
skrafað. Þetta
vita karlmenn og
fara gjarnan í kóf,
ef þeir sjá tvær
konur eða fleiri
ræða málin — ég
tala nú ekki um
ef eiginkonan er
þátttakandi. Eins
eftir Súsönnu Svo
varsdóttur
og við vitum er kona gefin manni
og hann á hana því algerlega,
bæði til orðs og æðis; vill því
liklega hafa eitthvað um það að
segja hvaða orðbragð er í munnin-
um á frúnni.
Svo erum það við, þessar lán-
sömu, sem ekki kærum okkur um
að vera í einkaeign misviturra
karlmanna, og losum okkur við
eignarréttarhlekkina og förum að
velta því fyrir okkur hvort til séu
vitrir karlmenn — gerum mark-
aðskönnun — komumst ekki að
niðurstöðu — tökum ákvörðun
um að pipra, héklum einn púða
eða svo og hugsum málið. Bytjum
aftur að velta því fyrir okkur hvort
til séu viti bornir karlmenn. Ann-
ars þekki ég konur sem eru giftar
viti bornum karlmönnum — en
einhvern veginn virðist hafa verið
takmarkað upplag af þeim. Hinir
eru fjöldaframleiddir.
Einu sinni sem oftar. var ég
að hlusta á Stefnumótið, á Bylgj-
unni, sem mér finnst einhver
skemmtilegasti útvarpsþátturinn
sem vitleysunni í okkurgetur lát-
ið sér detta í hug. Og þar mætir
auðvitaö fólk, sem er ekki með
harðlífi af því að taka sig há-
tíðlega. Og þær konur sem koma
til að fara á stefnumót eru alltaf
með einhverjar hugmyndir um
draumaprinsa. Ég hef stundum
velt þvi fyrir mér að taka þátt í
þessu, en það strandar alltaf á því
að ég get ekki ákveðið hvernig
draumaprinsinn minn er.
Ég hef velt því fyrir mér. hvort
hann á að vera ljóshærður, skol-
’ hærður, svarthærður, rauðhærð-
ur, gráhærður, með krullað hár
eða slétt, stutt eða sítt, eða bara
einfaldlega hárlaus. Hvort hann á
aðvera bláeygur, gráeygur, græn-
eygur, brúneygur, svarteygur,
með gleraugu, einglyrni — eða
linsur. Hvort hann á að vera lítill,
stór, meðalmaður, feitur, grann-
ur, stæltur. skvapholda, eða hvað
eiginlega.
Um þetta hef ég verið að hugsa
og af því þetta eru svo margir
möguleikar, og allt svo flókið,
ákvað ég að hekla rúmteppi en
ekki púða — vegna þess að það á
eftir að taka mig langan tíma að
komast að niðurstöðu.
Aftur á móti þarf maður ekkert
— n^að hugsa um hvernig hans innri
maður á að vera. Allir fullorðnir
karlmenn hljóta að vera ábyrgir,
áreiðanlegir, staðfastir, um-
hyggjusamir, nærgætnir og natn-
ir, þannig að maður þarf ekkert.
að velta því fyrir sér frekar. Ef
þeir eru það ekki. eru þeir einfald-
lega ekki karlmenn, heldur
stráklingar sem enn hafa ekki
náð að þorna bak við eyrun —
æi, svona síbernsku gemlingar
sem maður þarf helst að skella á
öxlina til að láta ropa.
Ég hef aldrei séð draumaprins
og veit því ekki hvernig svoleiðis
eintök líta út, og hef ekki mjög
frjótt imyndunarafl — sem er viss
fæðingargalli — og sit þvi og velti
fyrir mér, hvað þessar stelpur eru
klárar að vita hvernig karlmaður
á að vera. Það eina sem mér dett-
ur í hug, er að hann eigi að vera
skemmtilegur — og svo er ég alveg
sto. Það hefur nefnilega læðst að
mér sá grunur að jafnvel ljótum
'mönnum megi venjast — en það
er útilokað að venjast leiðinlegum
karlmönnum!
BRÚÐHJON VIKUNNAR
Aðskilnaðurinn efldi ástina
Brúðhjón vikunnar að þessu
sinni heita Brynja Einars
dóttir og Örn Almarsson, hún
nýútskrifuð úr Sjúkraliðaskólan-
um, en hann verðandi efnafræð-
ingur. Þau hafa búið suður í Hafn-
arfirði til þessa en næstu 4 til 5
árin að minnsta kosti verða þau
í Santa Barbara í Kaliforníu þar
sem Örn mun ljúka námi. Morgun-
blaðið sló á þráðinn og Brynja
varð fyrir svörum. Hún rakti fyrst
fyrstu kynnin.
„Ég sá hann fyrst á balli 17.
júní 1988. Hann var að spila í
hljómsveit sem hét „Kátir piltar“.
Ég kannaðist við andlitið og
seinna kom í ljós að hann vissi
hverra manna ég var, enda Hafn-
aríjörður lítill bær. En mér leist
strax mjög vel á Örn, varð strax
hrifin og hugsaði mitt. Það var
ekki viðlit að gera neitt í málinu
þar og þá. Þremur vikum seinna
eða svo fór ég með vinkonu minni
í Broadway sem var vinsæll sum-
arskemmtistaður. Þá sá ég hann
aftur. Ég hugsaði mig um og
ákvað svo að grípa tækifærið og
láta til skarar skríða. Vatt mér
að honum og kynnti mig. Það fór
vel á með okkur, eftir á að hyggja
erum við sammála um að þetta
hafi verið ást við fyrstu sýn, mað-
ur bara áttar sig ekki endilega á
því strax. Eftir ballið keyrði hann
mig heim og næstu 2 vikurnar
má heita að ég hafi setið við
símann og beðið eftir að hann
hringdi, en hann lét bíða eftir
sér. Loks hringdi hann og bauð
mér að líta inn heima hjá sér. Ég
var voðalega fegin. Við vorum
ekki með neitt ástarhjal, þetta var
svona vinaspjall, en eftir þetta var
þó allt komið af stað og á aðfanga-
dag jóla 1988 trúlofuðum við okk-
ur.
Fram að þessu hafði ég verið
í Sjúkraliðaskólanum, en hann við
efnafræðinám í HÍ. Framundan
hjá Erni var að heíja nám í Santa
Barbara í Kaliforníu. í september
1989 hélt hann utan, en ég var
heima og það var byijunin á árs
aðskilnaði. Það var auðvitað mik-
ill söknuður, en við skrifuðumst á
vikulega og hann hringdi á hveij-
um sunnudegi. Við höfðum rætt
hjónaband lauslega áður en hann
fór og í einu bréfinu að vestan
bar hann upp bónorðið. Ég skrif-
aði svarbréf með hraði, auðvitað
með svarinu ,já“.“
Örn kom ekki heim fyiT en 10.
ágúst síðastliðinn, en viku seinna,
eða 18. ágúst, var brúðkaupið
ákveðið. Þau höfðu ekki sést í ár,
en Brynja segir ástina hafa eflst
og dafnað við aðskilnaðinn. Og
að þau hafi bæði þroskast mikið
á þessum tíma. 18. ágúst var
valinn vegna þess að þá voru horf-
ur á að flestir vina og vanda-
manna gætu deilt stundinni með
þeim. Var m.a. um að ræða ætt-
ingja og vini frá Kanada, Banda-
ríkjunum, Englandi og Færeyjum.
Veðrið var fallegt þann átjánda
og morgunninn hjá Bi-ynju leið
hægt í snyrtingu og hárgreiðslu.
Örn svaf aftur á móti í foreldra-
húsum og rumskaði ekki fyrr en
á hádegi, en þá drattaðist hann
út og útvegaði blómvönd. Var
síðan ekið til Garðakirkju á Álfta-
nesi þar sem séra Einar Eyjólfsson
tók á móti þeim og gaf þau sam-
an. Meðan á athöfninni stóð söng
Sigríður Guðnadóttir „Ó þú“ og
„Aldrei ég gleymi“ við undirleik
Magnúsar Kjartanssonar. Að at-
höfn lokinni rölti fólkið yfir í
næsta hús, félagsheimilið Garða-
holt þar sem skálað var í
kampavíni við 100 manns. „Veisl-
an var svo skemmtileg að það
þurfti að reka mig heim úr henni
til þess að undirbúa að fara út
að borða um kvöldið. Það voru
fluttar margar ræður og það var
mikið stuð,“ segir Brynja.
„Um kvöldið fórum við svo með
foreldrum okkar í Veitingahöllina
og þar var tekið vel á móti okk-
ur. Matur og þjónusta góð og svo
var okkur boðið upp á kampavín
í tilefni dagsins. Klukkan tíu beið
okkar svo eðalvagn sem ók okkur
á Þingvöll og dvöldum við á Hótel
Valhöll tvær næstu næturnar og
var það brúðkaupsferðin. Daginn
eftir fórum við í gönguferðir og
fórum á báti út á vatn. Við erum
mikið fyrir svona sveitarómantík.
Þetta var skemmtilegur tími á
Þingvöllum. Góður matur, þjón-
usta og andi.
Nú er það Kalifornía og námið
hjá Erni næstu 4 til 5 árin. Hann
heldur sínu striki, en ég er alls
óákveðin hvað ég tek mér fyrir
hendur. Ég endist ekki lengi að-
gerðarlaus, en ætla þó að gefa
mér tíma svona tih áramóta að
hugsa málið,“ segir Brynja Ein-
arsdóttir. Hvað við tekur eftir
námið segja þau alls óráðið,
tíminn leiði það í ljós.