Morgunblaðið - 20.06.1991, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. JUNI 1991
t
Eiginmaður minn,
ANGANTÝR ELÍASSON,
Kleifarhrauni 1a,
andaðist í Sjúkrahúsi Vestmannaeyja þriðjudaginn 18. júní.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigríður Björnsdóttir.
t
Eiginmaður minn og faðir okkar,
séra EMIL BJÖRNSSON,
andaðist í Reykjavík 17. júní.
Útförin verður gerð frá kirkju Óháða safnaðarins föstudaginn
21. júní kl. 13.30.
Álfheiður L. Guðmundsdóttir og börn.
t
Astkæri sambýlismaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÓLAFUR M. MAGNÚSSON
húsgagnasmiðameistari,
Grænuhlíð 18,
Reykjavík,
lést þriðjudaginn 18. júní sl.
Jarðarförin auglýst síðar.
Jóhanna Gunnlaugsdóttír,
Magnús Ólafsson,
Edda Árnadóttir,
Jafet S. Ólafsson,
Hildur Hermóðsdóttir
og barnabörn.
t
Móðir mín, tengdamóðir og amma okkar,
SIGRÍÐUR P. PÁLSDÓTTIR,
Ljósheimum 6,
Reykjavík,
lést 10. júní. Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey.
Óttar Snædal Guðmundsson, Vigdís Fjeldsted,
Sigurjón Fjeldsted, Kristbjörg E. Þorvaldsdóttir,
Úlfar Óttarsson,
Sigrún S. Óttarsdóttir.
t
GUÐMUNDUR KRISTJÁNSSON
frá Arnarbæli,
Grímsnesi,
lést í Sjúkrahúsi Suðurlands 15. júní.
Útförin verður gerð frá Stóru-Borg í Grímsnesi laugardaginn
22. júní kl. 14.00.
Þeim, sem vildu minna hans, er vinsamlega bent á Blindrabóka-
safnið, Sjúkrahús Suðurlands eða aðrar líknarstofnanir.
Sigriður Árnadóttir.
t
Ástkær eiginmaður minn,
ODDUR GUÐJÓNSSON
fyrrverandi sendiherra,
Flókagötu 55,
Reykjavík,
lést í Landakotsspítala mánudaginn 17. júní.
Útförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Lieselotte Guðjónsson.
Valgerður Bergþórs-
dóttir, hjúkrunar-
fræðingur - minning
Fædd 26. nóvember 1936
Dáin 13. júní 1991
Látin er góð vinkona og skóla-
systir eftir eins og hálfs árs baráttu
við illvígan sjúkdóm.
Mig langar að minnast hennar
með fáeinum kveðjuorðum.
Valgerður Bergþórsdóttir hjúkr-
unarfræðingur var fædd á Akureyri
26. nóvember 1936 en lést 13. júní
síðastliðinn á Landspítalanum.
Við kynntumst fyrst þegar við
byrjuðum að læra hjúkrun í Hjúkr-
unarskóla íslands í janúar 1957.
Við vorum í heimavist og náðum
því að kynnast vel.
Þegar eftir útskrift í mars 1960
fórum við Valgerður að vinna á
Landspítalanum, hún á handlæknis-
deild en ég á lyflæknisdeild.
Við fórum stundum í útilegur,
bæði í Þórsmörk og Landmanna-
laugar og minntist Vaigerður oft á
það hvernig ég gat látið hana ganga
einstigið inn að Laugunum því hún
fékk svima á að horfa niður í fljót-
ið. Við létum það ekkert á okkur
fá þó við værum með botnlaust tjald
í grenjandi rigningu, enda báðar
ungar og hraustar. Síðan kom að
því að við giftum okkur og stofnuð-
um heimili og var ég fyrri til. Val-
gerður sá þá um að brúðarslörið
og kjóllinn færu vel áður en farið
var til kirkju.
Valgerður giftist Kristni Guð-
mundssyni lækni og eignaðist son-
inn Guðmund 1965. Sama ár fóru
þau til Bandaríkjanna, þar sem
Kristinn fór í framhaldsnám. í
Bandaríkjunum fæddust dæturnar
tvær, Bergþóra og Guðrún. Þau
komu heim eftir nokkurra ára dvöl.
Ragnar yngsti sonurinn fæddist
1973 hér heima.
Við skrifuðumst alltaf á, en fljót-
lega eftir að fjölskyldan flutti aftur
heim, flutti ég með mína fjölskyldu
til ísafjarðar. Við höfðum þó alltaf
samband og oft var drifið í því að
hafa saumaklúbb í „hollinu" þegar
ég skaust í bæinn.
Það var alltaf gott að leita ráða
hjá Valgerði, þegar sauma þurfti
búninga á syni mína tvo fyrir
„dimmission" leysti hún það fljótt
og vel af hendi.
Mig langar sérstaklega að þakka
Valgerði fyrir hennar umhyggju í
minn garð í heilsuleysi mínu og þó
hún ætti við erfiða baráttu að stríða
í eigin veikindum þá átti hún alltaf
huggunarorð til mín.
Eg votta Kristni, börnunum og
tengdadóttur dýpstu samúð mína.
Hrefna Pálsdóttir
m
Okkur langar í fáum orðum til
að minnast eiskulegrar konu, Val-
gerðar Bergþórsdóttur hjúkrunar-
fræðings, er lést þann 13. júní sl.
eftir þung og erfið veikindi, sem
hún bar af einstöku æðruleysi. Það
er erfitt að sætta sig við að hún
sé dáin fyrir aldur fram.
Kynni okkar hófust fyrir tæpum
áratug, þegar leiðir elstu bania
okkar lágu saman. Varð okkur fljótt
ljóst hve mörgum góðum kostum
hún var búin. Hún var heilsteypt,
traust, jákvæð og brosmild.
Einn af mest áberandi þáttum í
fari hennar var hve hún hugsaði
fyrst og fremst um aðra og hvernig
hún gæti lagt þeim lið. Urðum við
margoft aðnjótandi hjálpsemi henn-
ar og útsjónarsemi til dæmis við
veisluundirbúning en þar kunni hún
vel til verka.
Og sem dæmi um nærgætni
hennar og tillitsemi eru hinar vin-
sælu „afmælisleysisgjafir" sem hún
gaf Eddu yngstu dóttur okkar á
afmælum Völu Hrannar sonardótt-
ur sinnar. Eins var við önnur tæki-
færi, ekki mátti skilja útundan.
Og þá lét hún heilsuna ekki aftra
sér fyrir síðustu jól þegar hún saum-
aði út mjög fallegt dagatal handa
Völu Hrönn sem var hennar eina
ömmubam og í miklu uppáhaldi.
Ekki iét hún þar við sitja og hann-
aði og saumaði annað handa Eddu.
Þetta allt og margt fleira sem við
geymum í huga okkar viljum við
af einlægni þakka henni, einnig
þökkum við eftirlifandi eiginmanni
hennar sem stóð sem klettur við
hlið hennar uns yfir lauk. Vom þau
alla tíð mjög samhent og studdi
hann allar hennar framkvæmdir.
Við flytjum honum og öllum
hennar nánustu ástvinum, okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guð blessi hana og varðveiti.
Hrönn og Trausti
Það er með djúpri sorg og sökn-
uði sem ég í dag kveð mína bestu
vinkonu í hinsta sinn. Ég sit nú í
flóði minninga og finnst að ég geti
skrifað um hana heila bók, en á
sama tíma finnst mér líka að hvað
sem ég set á blað, verði það fátæk-
legt og lífvana.
Ég fluttist til Akureyrar daginn
sem ég var 8 ára. Þegar bíllinn
stöðvaðist fyrir utan nýja heimilið,
var afar smávaxinn stelpukrakki
búin að kríta einhver undarleg tákn
á gangstéttina og hoppaði á þeim,
sparkandi steinvölu á undan sér.
„Göldrótt" hugsaði ég. Hún snar-
stoppaði þegar ég sté út úr bílnum,
horfi á mig ótrúlega stórum brúnum
augum og spurði: Viltu koma með •
mér í Paradís? (Akureyringar hafa
alltaf átt sín eigin nöfn yfir hlut-
ina.) Nokkrum sekúndum seinna
hlunkaðist ég klunnalega á eftir
henni yfir galdratáknin.
Ég vissi það ekki þá, að ég hafði
fengið stærstu afmælisgjöf lífs
míns, vinkonu svo trygga og trausta
að betri fyrirfinnst ekki.
Næstu árin liðu við leik og nám
og var oft óljóst hvor okkar bjó í
Lundargötu 11 og hvor í númer 13.
Valla var yngsta barn foreldra
sinna, þeirra Olgu Olgeirsdóttur og
Bergþórs Baldvinssonar. Anna var
11 árum eldri og Hörður 14. Okkur
fannst þau fjörgömul enda að mestu
flutt að heiman.
Aftur á móti voru þau Olga og
Bergþór ekki gömul, bara eins og
mömmur og pabbar eiga að vera.
Hún svo hlý og góð og hann svo
víðlesinn og fróður að við efuðumst
aldrei eitt augnablik um það að
hann vissi allt. /-
Þegar Valgerður var 15 ára dró
fyrsta skýið fyrir sólina. Móðir
hennar veiktist og dvaldi langdvöl-
um á sjúkrahúsum og lést einu ári
síðar.
Anna, sem okkur þótti ekki leng-
ur háöldruð, flutti þá aftur með
manni sínum Guðna Friðrikssyni
og 2 börnum heim í númer 13 og
tók við þar sem móðir þeirra hafði
frá horfið.
Valgerður útskrifaðist frá Gagn-
fræðaskóla Akureyrar 1953. Hún
átti alltaf mjög auðvelt með að
læra, hafði mjög næmt eyra fýrir
erlendum málum og drakk þau í
sig eins og þerripappír. Uppá-
+ Systir okkar,
KRISTÍN GUÐBRANDSDÓTTIR, SIGRÍÐUR GUÐMUNDSDÓTTIR
áður til heimilis á Hverfisgötu 84, frá Indridastöðum,
sem andaðist í Sjúkrahúsi Suðurlands 12. júní sl., verður jarðsung- er látin.
in frá Fossvogskirkju í dag, fimmtudaginn 20. júní, kl. 13.30. Bálför hefur farið fram.
Systkiní og frændfólk. Aðstandendur.
og hafði hún unun af vel skrifuðum
bókum og vönduðu máli. Veturinn
1954 til 1955 var hún í Húsmæðra-
skólanum að Laugalandi. Ég var
of ung til að fara með og beið því
spennt eftir helgarfríunum. Var þá
glatt á hjalla í Lundargötu 13 og
Anna systir, sem við litum nú á sem
jafnöldru okkar, tók virkan þátt í
gleðskapnum.
Samband Valgerðar við föður
sinn var einstaklega gott og var
ekki erfitt að sjá hvað hann gladd-
ist þegar augasteinninn hans kom
heim í frí.
Sumarið 1956 ákváðum við að
læra hjúkrun og hófum nám í
Hjúkrunarskóla Islands í janúar
1957.
Kom fljótt í ljós, að Valgerður
hafði valið starf við hæfi. Hún hafði
mikla ánægju af vinnunni og var
auðséð að sjúklingarnir treystu
henni og virtu. Glaðværð hennar
fékk margan dapran manninn til
að horfa dálítið bjartari augum á
tilveruna.
í heimavistinni varð hollið fljótt
að mjög sterkri einingu. Mynduðust
þar vináttubönd sem aldrei slitnuðu.
Valgerður var að venju hrókur alls
fagnaðar og gilti einu hvort verið
var að spila vist eða búa sig undir
að skreppa á „Borgina".
Ótaldar voru líka pönnukökurnar
sem sú „húsmæðraskólagengna“
bakaði ofan í 20 sísvangar ungar
stúlkur.
Ekki gerði það heldur tilveruna
verri að Hörður, bróðir hennar, og
Sigrún, kona hans, fluttu í næsta
hús við Landspítalann. Gestrisni
þeirra var einstök og alltaf var þar
opið hús. Jól á þessum árum hefðu
t.d. aldrei orðið nein jól án þeirra.
Þegar þau svo vorið 1960 eignuð-
ust litla dóttur, varð Valgerður í
fyrsta sinn alvarlega ástfangin.
Hún tilbað þennan stelpuanga og
voru þær tilfinningar fljótt endur-
goldnar og héldust fram til síðasta
dags.
Valgerður var einstaklega heil-
steypt í öllu sem hún tók sér íyrir
hendur. Hún var ef til vill ekki allra,
en fýrir þá, sem hún tók ástfóstri
við, hefði hún vaðið eld og vatn til
æviloka.
Við lukum námi við Hjúkrunar-
kvennaskóla íslands í mars 1960
og hófum báðar störf á Landspítal-
anum. Þegar ég gifti mig í ársbyrj-
un 1961 var hún að sjálfsögðu
svaramaður minn. Ári síðar flutti
ég til Kaupmannahafnar þar sem
maðurinn minn var við nám. Val-
gerður kom þá til Hafnar til árs-
dvalar og unnum við saman á Kö-
benhavns Militærhospital.
Það árið voru margar gleðistund-
imar á litla heimilinu í Fuglebo.
Ekki minnkaði ánægjan þegar lítil
dóttir bættist í fjölskylduna. Val-
gerður var að sjálfsögðu viðstödd
komu hennar og hélt henni undir
skírn þegar þar að kom.
Haustið 1962 hélt hún heim aftur
og hóf störf á Landspítalanum að
nýju.
Árið síðar hófst nýr kafli í lífi
her.nar. Hún kynntist ungum
manni, Kristni Guðmundssyni
lækni, og giftust þau vorið 1965.
Stuttu síðar fluttust þau með ungan
son sinn til Bandaríkjanna. Þar
stundaði Kristinn sérfræðinám í
heila- og taugaskurðlækningum í
nokkur ár. Þetta voru ár tíðra bréfa-
skrifta okkar á milli. Fjölskyldan
stækkaði og á þessum árum bætt-
ust í hana 2 litlar stúlkur. Fannst
mér alltaf furðulegt að Valgerður
skyldi eiga eiginmann, sem ég hafði
aldrei séð, og 3 lítil börn sem ég
hafði ekki tækifæri til að klípa að-
eins í. Að loknu námi Kristins komu
þau aftur heim. Hann fékk stöðu á
Borgarspítalanum, en hún helgaði
sig heimili og börnum næstu árin.
1973 bættist lítill drengur í hópinn.
Valgerður var ijölskyldumann-
eskja fram í fingurgóma og samein-
ingartákn fjölskyldu sinnar og
tengdafólks. Hún var mikil hæfi-
leikamanneskja og var þá sama
hvort um væri að ræða matseldina,
saumaskapinn, samræðulistina eða
hæfileikann til að finna bestu lausn-
ina ef eitthvað fór úrskeiðis.
Heimilið var líka alltaf opið upp
á gátt fyrir vini og vandamenn. Oft
var þar mikið fjölmenni og líflegar
umræður í gangi. Gilti einu hvort