Morgunblaðið - 11.12.1991, Qupperneq 48

48
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. DESEMBER 1991
Stefán E. Einars-
son - Minning'
Vönduð japönsk gæðaúr á
frábæru verði I
kr. 4.940
Fáanleg gyllt eöa tvílit, silfur
og gulllituö, meö svartri eöa
hvítri skífu.
Fást hjá úrsmiöum
Fæddur 3. ágúst 1986
Dáinn 3. desember 1991
Það má segja að skammt sé
stórra högga á millj á litlu deildinni
okkar á Múlaborg. í sumar misstum
við ísak Fannar og nú missum við
Stefán Erling líka. Stefán Erling
byijaði á sérdeild Múlaborgar í
október 1988 og var því á sínum
síðasta vetri hjá okkur. Stebbi, eins
og hann var kallaður, var orðinn 5
ára, yndislegur ljóshærður strák-
hnokki, sem sífellt var að koma
okkur skemmtilega á óvart hvað
andlega getu snerti. Hann var svo
mikill „sjarmör" að hann gat heillað
okkur allar upp úr skónum og erf-
itt var að neita honum um nokkurn
hlut. Stebbi hafði líka svo sterkan
persónuleika á sinn sérstæða hátt
að hans skarð verður vandfyllt og
ákveðið tóm hefur skapast á deild-
inni og erfitt verður að skilja að
hann komi ekki framar til okkar
með rútunni á morgnana. En mitt
í öllum okkar söknuði finnum við
samt hvað Stebbi gaf okkur geysi-
mikið þessi ár sem við fengum að
hafa hann og það verður aldrei frá
okkur tekið.
Elsku Sigga, Einar, Pálmi og
Thelma. Eins og venjulega verða
öll orð svo fátækleg á svona sorgar-
stundum. Stebbi var nýbúinn að
sigrast á mjög erfiðum veikindum
þegar dauða hans bar svo brátt að.
Það er sagt að vegir guðs séu órann-
sakanlegir og maður skilur því ekki
alltaf tilgang lífsins eða veit hvers
biðja ber. Sá sem öllu ræður hefur
ætlað Stebba annað hlutskipti og
það verðum við sem eftir lifum að
sætta okkur við. Minningamar um
Stebba, sem var svo einstakur og
yndislegur, eigið þið eftir og þær
munu lýsa ykkur um ókomin ár.
Fyrir hönd okkar allra á sérdeild
Múlaborgar sendi ég ykkur og öll-
um ástvinum Stebba innilegustu
samúðarkveðj ur.
Megi guð styrkja ykkur og
styðja.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Borghildur Thors,
yfirþroskaþjálfi.
Mig langar til að minnast Stefáns
litla, sem var rúmlega tveggja ára
gamall þegar leiðir okkar lágu sam-
an.
Stefán vakti strax í upphafi
kynna okkar sterkar og notalegar
tilfinningar hjá mér. Ég gerði mér
fljótt grein fyrir að áhrifin sem ég
varð fyrir í gegnum dagleg sam-
skipti mín við Stefán, yrðu mér
dýnnæt og varanleg.
Ég heillaðist mjög af þessum litla
dreng, hann var blíðlyndur, feiminn,
en ákveðinn og duglegur, hann tre-
ysti takmarkalaust fólki sem hann
var í tengslum við.
Það er sagt að fegurðin komi
innanfrá, Stefán átti til hreina feg-
urð, sanna fegurð, sem snerti við-
kvæma strengi og yljaði, hann
krafðist einskis á móti.
Stefán átti fallegt heimili og ynd-
islega fjölskyldu, hann naut mikils
ástríkis, og aðeins það besta var
nógu gott fyrir Stefán.
Mikil unun var að sjá hve sam-
hentir foreldramir voru og tengslin
sterk milli þeirra og barnanna.
Það var sl. vor, það var komið
miðnætti, kyrrð var að færast yfir
mannlífið, ég var að tygja mig til
heimferðar. Áður en ég hélt út í
bjarta vomóttina, fór ég upp í her-
bergi til Stefáns, hann svaf væmm
svefni, ég horfði á hann í nokkrar
mínútur, og gat ekki stillt mig um
að stijúka hlýjan vangann.
Jafnvel þó þessi litli drengur
væri sofandi, þá færðist yfir mig
notalegur friður við að horfa á hann
og stijúka honum blíðlega um vang-
ann.
Núna er komið að því eina mið-
nætti í lífi Stefáns, sem skiptir
sköpum í tilvem okkar allra. Ég
★ GBC-Pappírstætarar
Þýsk framlelðsla
Ýmsar stœrðir og gerðlr fáanlegar
OTTO B. ARNAR HF.
Skipholti 33 -105 Reykjavík
Símar 624631 / 624699
ADEC
strýk ekki hlýjan vangartn hans
aftur, en í huga mínum á ág mynd,
skýra fallega mynd af yndislegum,
blíðum, litlum glókoll, sem gaf mér
það sem ekkert fær afmáð.
Ég á oft eftir að láta hugann
staldra við þessa mynd, og ýlja mér
við minningamar sem hún vekur.
Litla Stefáni þakka ég fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman í
þessu lífi, hann færði mér ávallt
birtu og yl á köldum vetrardögum.
Einar, Sigga, Pálmi og Thelma,
aðrir ættingjar og vinir, ég votta
ykkur samúð mína og bið guð um
að veita ykkur styrk og huggun,
til að takast á við þann mikla sökn-
uð og harm sem þið berið í bijóstum
ykkar.
Guðrún A. Kristjánsdóttir
Lífið er skrítið og erfitt að skilja.
Við emm heppin ef við fæðumst
heilbrigð og allt saman er í lagi.
En svo fæðast börn sem em fötluð,
en það er ekki nóg, oft fylgir því
að þau em veikburða og það að
sjálfsögðu misjafnlega mikið. Mað-
ur spyr: Hvers vegna er ekki nóg
að börnin fæðist fötluð, þurfa þau
líka að vera veik? Hvers vegna?
Þessari spumingu fáum við sjálf-
sagt aldrei svarað. Stebbi litli var
aðeins fimm ára og vissi alveg hvað
hann vildi þó svo að hann gæti
ekki talað þá bara benti hann á
hlutina. Eins var hann fullfær um
að sýna hvort hann var ánægður
eða mislíkaði eitthvað.
Stebbi litli byijaði á Múlaborg á
sérdeildinni fyrir fötluð böm fyrir
þremur ámm, ári seinna vomm við
foreldrarnir orðnir mjög góðir vinir
enda áttum við mikið sameiginlegt:
Bömin okkar . .. Eitt kvöldið þegar
ég kom í heimsókn var Stebbi litli
vakandi og þá heltók hann mig al-
veg, hann var með kubbana sína
að byggja tuma svo það endaði
með því að ég var farin að byggja
með honum. að því loknu fór ég
að toga í puttana og tæmar á hon-
um og hann var alveg dolfallinn
enda mátti ekki hætta, þá togaði
hann alltaf í hendurnar á mér.
Stebbi var mikil persóna, maður
gat bráðnaðn gjörsamlega fyrir
honum. Eitt sinn hringdi mamma
hans í mig og sagði mér að Stebbi
hefði klifrað niður úr rúminu sjálf-
ur. Þá vissi ég að hún var ekki með
fætuma á jörðinni af ánægju, því
að allar framfarir hjá fötluðum
bömum em alveg rosaleg upplifun.
Á einu ári þroskaðist Stebbi mik-
ið og sýndi miklar framfarir, það
var alveg ótrúlegt hvað hann var
duglegur. Stebbi var oft mikið veik-
ur og vom þá foreldrar hans með
vaktaskipti á spítalanum, en yfir-
leitt leið ekki langur tími þar til
hann var kominn heim aftur. Það
vildi svo til að við vomm stödd
heima hjá Stebba þegar hann veikt-
ist skyndilega og farið var með
hann á spítala. Ekki bjóst maður
við því að þetta væri hans síðasta
ferð þangað, við héldum að hann
kæmi heim eins og alltaf og myndi
vinna á sínum veikindum og allt
myndi verða í lagi.
En nú er Stebbi kominn til Guðs
og við vitum að Guð vemdar hans
hreinu sál, læknar hann svo hann
geti hlaupið og gert allt það sem
honum hefur langað til, en ekki
getað.
Það er lítið hægt að segja eða
hugga í svona mikilli sorg. En minn-
inguna um litla ljóshærða snáðann
varðveitum við í bijósti okkar.
Elsku Einar, Sigga, Pálmi og
Thelma og aðrir aðstadendur. Við
hjónin vottum okkar dýpstu samúð,
megi Guð gefa ykkur öllum styrk
og hjálpa ykkur í gegnum þennan
erfiða tíma.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(H. Pétursson)
Halldóra, Hjálmar og fjölskylda.
Veit ég að þú Ijúfur lifír
ljóss í ríki, er dvöl þér vís.
Vaki drottinn æ þér yfir
englum hjá í Paradís.
(E.B.)
I dag viljum við kveðja Stebba
litla, vininn okkar svo bjartan með
brosið sitt blíða. Lítinn dreng sem
nú hefur fengið hvíld frá erfiðum
sjúkdómum og leikur nú með Guðs
englum. Stebbi litli var alinn upp í
ástríki foreldra sinna og systkina
sem vakin voru yfir velferð hans.
Gegnum Jesú helgast hjarta
í himininn upp ég líta má,
Guðs míns ástar birtu bjarta
bæði fæ ég að reyna og sjá.
Htyggðarmyrkrið sorgar svarta
sálu minni hverfur þá.
(H.P.)
Elsku Sigga, Einar, Pálmi Þór
og Thelma Sif. Guð geymi ykkur
og gefi ykkur trú og styrk.
Harpa, Nonni, Tara
Lind og Karólína Iris.
Til minningar um elskulegan
frænda, sem guð tók í faðm sinn
eftir langa baráttu við erfið viek-
indi. Lítinn dreng, sem dvaldi stutt
hjá okkur en gaf svo mikið. Minn-
ing hans mun ylja okkur um ókom-
in ár. Guð geymi Stebba litla.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem braut hina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir. .
Og upphiminn fegri en augað sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson)
Elsku Sigga, Einar, Pálmi og
Thelma, guð veiti ykkur styrk í
sorginni.
Jónas og Begga,
Dunna og Palli,
Tryggvi og Inga,
Lingi.
Hví var þessi beður búinn,
bamið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan; „Kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum,
hólpin sál með ljóssins öndum.
(Sb. 1886 - B. Halld.)
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
í minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Ekki eru tek-
in til birtingar frumort ljóð um hinn látna. Leyfilegt er að birta til-
vitnanir í ljóð, tvö erindi, eftir þekkt skáld, og skal þá höfundar
getið. Sama gildir ef sálmur er birtur. Meginregla er sú, að minning-
argreinar birtist undir fullu nafni höfundar.
Með þessum orðum viljum við
kveðja lítinn vin. Við skiljum ekki
af hveiju hann var hrifinn svona
snögglega burt úr faðmi foreldra
sinna.
Jesús sagði: „Leyfið börnunum
að koma til mín, varnið þeim þess
eigi því þeirra er himnaríki." (Matt.
19.14.) Þessi heilnæmu orð verða
foreldrum hans vonandi huggun
þegar fram líða stundir. En þau
sýndu honum ávallt sérstaka nær-
gætni og ást allt hans líf og voru
vakin og sofin yfir velferð hans.
Þau gerðu allt sem í þeirra valdi
stóð til að létta honum lífið.
Elsku Sigga og Einar, nú er sól-
argeislinn ykkar horfinn á braut.
Hann vermdi okkur öllum um skeið
og við eigum margar yndislegar
minningar um hann sem munu lifa
áfram.
Við treystum því að Jesús muni
aldrei sleppa hendi sinni af honum
og við treystum því að hjá honum
geti hann látið ljós sitt skína og fái
að njóta þess sem hann fékk ekki
notið hér.
Margar spumingar líða um hug-
ann en fátt verður um svör. Við
stöndum eftir með tvær hendur
tómar, hvað getum við gert, nema
leggja þær saman í bæn að leiðar-
lokum.
Faðir, þú breiðir arma bjarta
og bamið faðmar þitt,
ég finn þitt heita hjarta
og hjartað fagnar mitt.
Eg vil ei við þig skilja,
ég vel þitt náðarskjól.
Mitt veika líf er lilja
þín líkn er hennar sól.
Sigurður Sigurðsson,
Þorbjörg Sigurðardóttir
og fjölskylda.
Mig langar með þessum sálmi
að kveðja litla drenginn sem okkur
öllum var svo kær.
Gráttu, móðir, gjöfina Drottins friðu,
gráttu þá með djúpri hjartans blíðu.
Sérðu ei sigurbjarma?
Sérðu ei líknarvarma
breiða sig um bamsins engilhvarma?
Því til hans, sem bömin ungu blessar.
biðjum hann að lesa rúnir þessar,
heyrum, hvað hann kenndi:
Hér þótt lífið endi
rís það upp í Drottins dýrðarhendi.
Vertu sæl, vor litla ljúfan blíða,
lof sé Guði, búin ertu að striða.
Upp til sælu sala
saklaust bam án dvala
Lærðu ung við engla Guðs að tala.
(Sb. 1945 - M. Joch.)
Elsku Sigga, Einar og böm, Guð
veiti ykkur styrk við ykkar sára
missi.
Svanhvít Tómasdóttir
-----»-»-«-----
Leiðrétting
Kafli í minningargrein Páls
Magnússonar um Bernódu Sigurð-
ardóttur er birtist í blaðinu um
helgina, féll niður í vinnslu. Þar
segir á þessar leið:
Næstelsti sonur hennar, Örlyg-
ur Haráldsson, lést í hörmulegu
slysi 1965, og eiginmann sinn,
Svein Ársælsson, missti Bedda
1968 og stóð þá ein uppi með fimm
böm. En maðurinn með ljáinn
hafði enn ekki lokið tollheimtu
sinni af þessari konu.
Yngsti sonur hennar og æsku-
vinur minn, Karl Sveinsson, lést
1990 eftir langvarandi baráttu við
hræðilegah sjúkdóm. Skömmu síð-
ar var Bedda sjálf heltekin af
krabbameini, sem nú hefur leitt
hana til fundar við horfna ástvini.
Jafnvel þróttmestu manneskjur
geta brotnað undan slíku álagi,
eða þá hitt, sem kannski gerist
oftar, brynjað sig hijúfri skel gegn
öllu og öllum í umhverfinu. En
ekki Bedda.
Beðist er velvirðingar á þessum
mistökum.