Morgunblaðið - 28.02.1992, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. FEBRÚAR 1992
27
Ingigerður F. Magnús-
dóttir og Magnús Ein-
arsson - Hjónaminning
Ingigerður Fanney
Fædd 2. júlí 1916
Dáin 16. febrúar 1992
Magnús
Fæddur 13. mars 1906
Dáinn 19. nóvember 1986
í dag verður jarðsungin frá Bú-
staðakirkju frænka mín, Ingigerður
Fanney Magnúsdóttir. Um árabil
höfðu hún og eiginmaður hennar,
Magnús Einarsson, sótt guðsþjón-
ustu í Bústaðakirkju, og þaðan var
Maggi einnig jarðsunginn, en hann
lést í nóvember 1986.
Andlát Magga fékk mjög á
Fanneyju, og hrakaði heilsu hennar
stöðugt upp frá því. Hvíldin var
henni kærkomin.
Fanney fæddist 2. júlí 1916 í
Vík í Mýrdal. Foreldrar hennar
voru Steinunn K. Andrésdóttir og
Magnús Ingileifsson. Fanney var
elst 5 systkina, næstur henni var
Bergsteinn, fæddur 1918, en hann
drukknaði 18 ára, Óskar, fæddur
1922, hann drukknaði á 9. aldurs-
ári, Andrés, fæddur 1924 og
Magnea Steinunn, fædd 1925,
bæði búsett í Reykjavík.
Á unga aldri fór Fanney að
gæta barna á sumrin, bæði á ýms-
um bæjum í Mýrdalnum og í Meðal-
landinu. Einnig var hún hjá föður-
bróður sínum, Ólafi Ingileifssyni, í
Vestmannaeyjum.
Ung að árum kynntist hún eigin-
manni sínum, Magnúsi Einarssyni,
og gengu þau í hjónaband 6. júní
1935, en þá var Fanney tæpra 19
ára. Þau settust að í Reykjavík og
byggðu sér hús í Fossvogi. Þau
eignuðust 3 dætur, sem allar eru
búsettar í Reykjavík. Þær eru: Ósk,
gift Birni Ásgeirssyni, Jóna, gift
Gunnari Ásbjörnssyni, og Þóra,
gift Guðmundi Guðbjarnasyni.
Einnig ólu þau up dótturdóttur sína
og nöfnu, Fanney Möggu, en hún
er gift og á eitt barn og er búsett
í Svíþjóð. Barnabörnin eru 11, og
barnabarnabörnin 7.
Fanney og Maggi voru fjölskyldu
minni mjög náin, þar sem þau
bjuggu í sama húsi í Fossvoginum
framan af, og síðan á Hverfisgöt-
unni í nokkur ár. Ég hef varla
gert greinarmun á hvort heimilið
var mitt, þeirra eða mitt eigið, og
gekk þar út og inn að vild, enda
dætur þeirra mér eins og eldri syst-
ur. Og þegar kom að því að við
flyttum hvert í sitt húsið, sótti ég
mikið til þeirra og var alltaf tekið
með góðvild og hlýju eins og ég
væri yngsta barnið á heimilinu.
Fanney var hlý í viðmóti. Snyrti-
mennskan var henni í blóð borin.
Sérstaklega bar heimili þeirra í
Melgerði 10 vitni um það, með stóra
fallega garðinum. Hún hafði yndi
af að hugsa um blómin, bæði úti
og inni. Það var gaman að koma
í Melgerðið og ganga með henni
um garðinn. Þá gaf hún mér stund-
um af blómunum sínum til að setja
í garðinn minn heima í Vestmanna-
eyjum.
Sumarið 1978 komu þau Fanney
og Maggi ásamt Fanney Möggu
að heimsækja mig til Eyja. Hún
hafði þá ekki komið til Eyja í rúm
40 ár, eða síðan hún var í vist hjá
föðurbróður sínum. Þeim fannst
gaman að koma og sjá þær breyt-
ingar sem orðið höfðu á þessum
tíma, og oft var minnst á það síðar
þegar við fórum á Stórhöfðann, en
þar var þá logn, en það gerðist
ekki oft.
Fanney var einstök hannyrða-
kona, og eru til eftir hana mörg
falleg verk. Eftir að Maggi hætti
að vinna, styttu þau sér stundir við
handavinnu, saumuðu út saman og
pijónuðu lopapeysur. Alltaf var
jafn notalegt að koma til þeirra og
fundu börnin mín þar sömu góðvild-
ina, þau hugsuðu um að eiga alltaf
eitthvað til sem gladdi börnin. Hafi
þau þökk fyrir allt.
Ég vil svo ljúka þessu með eftir-
farandi ljóðlínum:
Þegar ég leystur verð þrautunum frá
þegar ég sólfagra landinu á
lifi og verð mínum lausnara hjá
það verður dásamleg dýrð handa mér.
Ástvini sé ég, sem unni ég hér
árstraumar fagnaðar berast að mér
blessaði frelsari, brosið frá þér
það verður dásamleg dýrð handa mér.
(C.H.G. Redhlberg, sálmur úr söngb. Hvíta-
sunnusafnaðarins.)
Ástvinir syrgja. Ég og fjölskylda
mín biðjum þeim öllum Guðs bless-
unar. Góðar minningar eru mikill
auður.
Jóna B. Andrésdóttir.
Amma mín, Ingigerður Fanney
Magnúsdóttir, fæddist 2. júlí 1916
í Vík í Mýrdal. Foreldrar hennar
voru Steinunn Andrésdóttir og
Magnús Ingileifsson. Hún var elst
5 systkina. Tveir bræður hennar
drukknuðu báðir ungir að árum,
annar aðeins 8 ára gamall, en hinn
18 ára. Eftir lifa nú tvö systkini
hennar, Andrés og Magnea Stein-
unn. Hún giftist 6. júní árið 1935
afa mínum, Magnúsi Einarssyni.
Hann fæddist 13. mars 1906, einn-
ig í Vík í Mýrdal. Einn albróður
átti hann og 13 hálfsystkin, 2 að
móður og 11 að föður. Mikinn hluta
starfsævinnar var afi bílstjóri. Hann
keyrði áætlunarbíl austur í Vík, þá
voru ár víða óbrúaðar og þurftu þá
bílstjórar oft að nota hyggjuvit og
lagni til að allt færi vel, einnig ók
hann suður í Ilafnarfjörð. Seinni
hluta ævinnar var hann starfsmað-
ur í Landssmiðjunni.
Alltaf var mikið að gerast á heim-
ili þeirra hjóna. Börn, barnabörn
og barnabarnaböm komu í heim-
sókn. Börnin til þess að leika við
afa og spila við ömmu eða bragða
á góðgætinu sem hún lúrði iðulega
á. Þannig var þetta einnig með
mig. Ég vandi oft komur mínar
þangað fyrir eða eftir íþróttaæfing-
ar til þess að fá eitthvað í svanginn
og eiga góða stund með þeim.
Það var svo 19. nóvember 1986
að ég fór sem oftar í Marklandið
til þess að bíða um stund uns æfíng
hæfist. Það varð svo úr að afi ákvað
að keyra mig á æfinguna, hann
hafði nú ekki annað að gera, sagði
ustu rúmlegu 4 árin var hún sjúkl-
ingur á þessum spítala og naut þar
góðrar umönnunar alls þess ágæta
starfsfólks sem þar er. Sérstaklega
ber að þakka Jóhönnu Brynjólfs-
dóttur hjúkrunarforstjóra heilsu-
verndarstöðvarinnar, sem var henni
ómetanlegur vinur, eftir að hún
þurfti á hjálp að halda, áður en hún
fór á sjúkrahúsið og æ síðan. Fór
til hennar kvölds og morgna og sá
um að hún hefði það sem hún þurfti
á að halda, bæði lyf og ekki síður
umhyggju. Sama er að segja um
trygga vini hennar_ í rúmlega 60
ár, Matta Osvald Ásbjörnsson og
Torfhildi Guðbrandsdóttur. Alla tíð
voru þau .boðin og búin að aðstoða
Þórunni á allan hátt og fylgdust
með hennar högum, svo hún var
aldrei ein á báti þó að ekkert af
hennar skyldfólki væri í Keflavík.
Síðustu árin heimsóttu þau hana
næstum á hveijum degi og sátu hjá
henni síðustu stundirnar. Slík
tryggð og vinátta sem þetta fólk
sýndi er falleg og einstök. Þökk sé
þeim.
Við systkinabörnin vorum stund-
um send til Tótu frænku i „sveit“.
Það voru viðbrigði fyrir okkur að
koma á barnlaust heimili frá systk-
inahópnum heima en Tóta frænka
var alltaf hress og kát, fór með
okkur í beijamó eða gönguferðir
niður á bryggjur þar sem bátarnir
komu að og í aðgerðahúsin þar sem
fiskurinn var unninn. En mest var
gaman að fara með henni út og
sækja vatn í fötur úr brunni sem
var dælt upp úr með handdælu,
sækja egg i hænsnastiuna og gefa
hænsnunum. Þórunn var félagslynd
og starfaði mikið að félagsmálum
m.a. í slysavarnafélaginu, stúkunni
og hjá leikfélaginu. Þar lék hún
með í nokkur ár og mér er sagt
að hún hafi verið góð leikkona.
Drottinn blessi Tótu frænku og við
hann. Við gengum saman þessi síð-
ustu spor hans, ökuferðin varð ekki
margir metrar, þá hné hann fram
á stýrið. Nú þegar ég lít til baka
er ég þakklátur fyrir að hafa getað
verið með honum á þessari örlaga-
ríku stundu og veitt honum síðustu
aðhlynningu. Eftir þetta áfall náði
amma sér aldrei.
Einn var sá staður þar sem fjöl-
skyldur dætra þeirra hittust oft á
faliegum sumardögum en það var
Skammidalur. Þar söfnuðumst við
saman til þess að eiga góðan dag
með ömmu og afa. Alltaf höfðu þau
af nógu að gefa bæði af tíma og
þolinmæði til leikja og skemmtana
sem vinnuþreyttir foreldrar hafa
minna af. Skipti þá engu hvort það
var sparkað í bolta með ömmu eða
byggt hús með afa. Þarna áttu fjöl-
skyldumar sinn unaðsreit frá
morgni til kvölds uns sólin settist
og kyrrðin tók völdin. Þau höfðu lag
á því að gera hveija ferð þangað
að ævintýri.
Þau höfðu alla tíð mikinn áhuga
á garðrækt og var garðurinn þeirra
í Melgerðinu sem paradís á jörðu.
Líkt og þau ræktuðu garð sinn
ræktuðu þau fjölskyldu sína með
þeim kærleik og dugnaði sem ein-
kenndi þau. Þau uppskám eins og
þau sáðu. Þau eignuðust þijár dæt-
ur, einnig ólu þau upp dótturdóttur
sína. Barnabörnin em 11 og barna-
barnabörnin 7.
þökkum henni fyrir ánægjulega við-
kynningu.
Herdís Þorvaldsdóttir.
Vinkonu minnar, Þórunnar
Bjarnadótturjangar mig til þess að
minnast með nokkrum orðum. Hún
var lengst af nágranni minn á
Mánagötu 3 í Keflavík.
Þómnn fæddist í Höfnum á Suð-
urnesjum 25. júlí 1897. Foreldrar
hennar voru Herdís Nikulásdóttir
og Bjarni Tómasson, útgerðarmað-
ur í Höfnum. Systkini hennar vom
Þorvaldur kaupmaður í Hafnarfirði
og Vilfríður húsfreyja á Stöðvar-
firði, síðar í Reykjavík. Þau eru
bæði látin. Þómnn var yngst systk-
ina sinna. Hún ólst upp við öll al-
geng störf til sjávar og sveita. Átti
góða æsku og var aldrei barnslúin,
eins og hún komst sjálf að orði.
Kært var með henni og foreldmm
hennar og annaðist hún móður sína,
sem dó á heimili hennar í hárri elli.
Rúmlega þrítug giftist Þórunn
Sú minning sem stendur hvað
hæst hjá mér vom jólaboðin hjá
ömmu og afa. Því þau táknuðu
ekki aðeins hátíð ljóss og friðar
heldur líka sameiningu ástvina
þeirra. Sérstakur fögnuður og æv-
intýraljómi var ávallt yfir þröngt
setnu borðhaldinu í stofunni hjá
þeim. Borðið var hlaðið kræsingum
frá ömmu og eftir matinn var jóla-
tréð dregið fram á mitt gólf og afi
stýrði dansi og söng sem allir tóku
þátt í, ungir sem aldnir.
Árin sem amma lifði eftir að afí
kvaddi þennan heim vom henni
erfið, hún reyndi að standa stöðug
en smám saman bugaðist hún. Hún
missti heilsuna og síðustu árin
dvaldi hún á elli- og hjúkrunarheim-
ilinu Gmnd. Þar naut hún sérstak-
lega góðrar umönnunar.
Sunnudaginn 16. febrúar kvaddi
amma þennan heim úr örmum
dætra sinna og systur sem veittu
henni hinstu aðhlynningu og þakk-
arorð af þeim sem hún ævinlega
hlúði svo fagurlega að. Nú liggur
leið hennar á ný til síns heittelskaða
eiginmanns og lífsförunautar, afa
míns. Þannig eru þau ævinlega
sameinuð, sameinuð fyrir augliti
Guðs.
Megi mihningin um ömmu og afa
lifa í hjörtum okkar um aldur og
ævi og verða okkur styrkur þegar
á bjátar.
Magnús Guðmundsson.
Þórarni Brynjólfssyni vélstjóra og
bjuggu þau alla sína búskapartíð í
Keflavík. Þau reistu myndarlegt
hús á Mánagötunni og bjuggu þar
í 3 ár, en þá lést Þórarinn, sem
hafði átt við vanheilsu að stríða um
árabil. Þómnn átti mikið baráttu-
þrek og sjálfsbjargarviðleitni og er
hún varð ekkja 48 ára gömul, fór
hún að reka matsölu og gistingu.
Það var fyrsti vísir að hótelrekstri
í Kéflavík. Þessa starfsemi sína rak
hún í 36 ár. Eljusemi hennar og
dugnaði var viðbrugðið.
Fyrstu kynni mín af Þórunni vom
á sjötta áratugnum, er hún leigði
herbergi fyrir hjúkrunarfræðinga
og ljósmæður, er störfuðu í Sjúkra-
húsi Keflavíkur, en þá starfaði ég
sem hjúkrunarforstjóri þess sjúkra-
húss. Síðar kynntist ég henni bet-
ur, er ég flutti í nágrenni við hana
árið 1976. Þá var hún komin á átt-
ræðisaldur. Sjálfstæði hennar og
dugnaði dáðist ég að, hún stóð á
meðan stætt var.
Þórann var sérstæður persónu-
leiki. Hún var glæsileg kona, björt
yfirlitum með mikið ljóst hár. Yfir
henni var reis og minnisstæð er hún
í íslenskum búningi með svartan
silkimöttul yfir sér. Frásagnargáfu
og glaðværð sinni hélt hún langt
fram á elliár. Henni féll betur að
gefa en þiggja. Félagslynd var hún
og vinmörg. Hún starfaði lengi með
góðtemplarastúkunni í Vík og í
Sjálfstæðiskvennafélaginu Sókn í
Reykjavík. Ung tók hún þátt í leik-
listarstarfi og taldi þær einhveijar
bestu stundir lífs síns.
Á tíræðisaldri fór að halla undan
fæti hjá Þórunni. Síðustu árin
dvaldist hún í Sjúkrahúsi Keflavík-
ur, og þá stofnun arfleiddi hún að
íbúð sinni.
Blessuð sé minning Þórunnar
Bjarnadóttur.
Jóhanna Brynjólfsdóttir.
Minning:
Þórunn Bjarnadóttir
Fædd 25. júlí 1897
Dáin 22. febrúar 1992
í dag verður til moldar borin,
okkar kæra frænka Þómnn Bjarna-
dóttir, eftir langa ævi, 94 ár.
Þómnn fæddist á bænum Klöpp
í Höfnum 25. júlí 1897. Foreldrar
hennar vom Bjarni Tómasson, ætt-
aður frá Teigi í Fljótshlíð og Her-
dís Nikulásdóttir frá Vælugerði í
Flóa. Þórunn ólst upp hjá foreldrum
sínum ásamt bróður sínum Þorvaldi
Tómasi og Vilfríði ásamt uppeldis-
bróður Þórði. Þegar hún hafði aldur
til fór hún í ýmis störf, bæði í sveit-
um og bæjum. Um þrítugsaldurinn
1927, giftist hún Þórarni Brynjólfs-
syni vélstjóra, ættuðum frá Vík í
Mýrdal, en alin upp hjá frændfólki
í Keflavík. Fyrstu 15 árin bjuggu
ungu hjónin á Brunnstíg 3, Kefla-
vík, þangað fluttist móðir Þómnnar
til þeirra og var hjá þeim til dauða-
dags. Seinna byggði Þórarinn hús
á Mánagötu 3. Áður en því var
fyllilega lokið veiktist hann hastar-
lega og lést skömmu síðar. Með
dugnaði og útsjónarsemi tókst Þór-
unni að ljúka við húsið og borga
skuldir, hún brá á það ráð að stofna
gistiheimili, leigði út herbergi með
morgunmat og tókst þannig að sjá
sér fyrir viðurværi. Þetta starf átti
vel við Tótu frænku, eins og við
systkinabörnin kölluðum hana. Hún
var glaðlynd og félagslynd og naut
þess að hafa fólk í kringum sig.
Þeim hjónum varð ekki barna auð-
ið, svo hún stóð ein eftir þegar hún
missti manninn. Þessir gistivinir
hennar urðu henni þess vegna mik-
ils virði, bæði til ánægju og lífs-
reynslu. Þannig kynntist hún alls-
konar fólki bæði innlendu og er-
lendu og hafði oft frá mörgu
skemmtilegu að segja. Þetta gisti-
heimili rak hún í rúm 30 ár og arf-
leiddi síðan sjúkrahúsið í Keflavík
að sinni íbúð, eftir sinn dag. Síð-
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar
greinar um fólk sem er 70 ára eða eldra. Hins vegar eru birtar afmæl-
isfréttir með mynd í dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er á það lögð að handrit séu vel frá gengin, vélrituð
og með góðu línubili.