Morgunblaðið - 28.02.1992, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. FEBRÚAR 1992
Minning:
Vilhjálmur Þ. Þor-
hergsson frá Hraunbæ
Fæddur 4. ágúst 1931
Dáinn 17. febrúar 1992
Mínir vinir fara Qöld,
feigðin þessi heimtar gjöid.
(Bólu-Hj álmar)
Þegar leiðir skilja um sinn langar
mig að senda örfá kveðjuorð. Hver
hefði trúað því að sá sem yfirgæfi
okkur fyrstur, yrði Vilhjálmur svo
stór, sterkur og stæltur sem hann
var. En vegir Guðs eru órannsakan-
legir er okkur kennt. Hver verður
næstur? Ef til vill ég. Því kvíði ég
ekki. Ég veit að Vilhjálmur tekur
á móti mér brosandi eins og ævin-
lega og býður mig velkominn.
Hann var á margan hátt einstak-
ur maður. Alltaf kátur og hress.
Jafnvel fram til síðustu stundar
bollalagði hann næstu ferð, sem
átti að vera selveiðar á Ströndum.
Hann hafði hug á að afla sér tilskil-
inna leyfa og það efaðist enginn
um að hann mundi fara og koma
aftur með sel, fremur en um aðrar
ferðir hans.
Eftir að Vilhjálmur Þór hætti
fastri vinnu vegna veikinda fór
hann á hreindýraveiðar þvert yfir
landið, eða vaknaði eldsnemma á
morgnana til að skjóta gæs. Og
hann var alltaf fengsæll og þess
nutum við svo sannarlega, sem vor-
um honum tengdir eða skyldir.
Ungur kvæntist hann fyrri konu
sinni, Ingibjörgu Jóhannsdóttur.
Þau eignuðust saman tvö efnileg
börn, Aðalheiði og Jóhann, áður en
leiðir skildu. Og hvað var svo sem
athugavert við það? Þetta á sjálf-
sagt eftir að mæta þúsundum ís-
lendinga um komandi framtíð. Og
hvemig á annað að vera, þegar
húsbóndinn að loknum löngum og
erfiðum vinnudegi fer að byggja
sitt hús og dvelur við þann starfa
fram á nótt og alla frídaga og kon-
an fær enga hjálp við uppeldi og
heimilisverk?
Ef til vill vinnur hún einnig úti
og er þreytt þegar heim er komið.
Þá er stutt í orð og æði sem ekki
verða tekin til baka.
En þó að vegir skildu var ævin
samt ekki öll. Þau giftust bæði aft-
ur og eignuðust maka og lifðu sæl
í nýju hjónabandi. Að minnsta kosti
var mér kunnugt um að hjónaband
hans og Maríu Henley var einstak-
lega ljúft og gott. Ég var ekki einn
um að taka eftir því. Það var haft
á orði að hann ávarpaði hana aldrei
öðruvísi en: „María mín“, þegar
hann talaði til hennar eða um hana
og þetta hlýja ávarp segir okkur
meira en mörg orð um þeirra ljúfu
kynni.
Skap Vilhjálms var einstakt. Ég
hef aldrei heyrt um það rætt að
hann hafi reiðst. Bros hans og hlát-
ur yljaði öllum sem honum kynnt-
ust. Margar minningar sækja á
hugann: Ég man þegar stoltur nýr
bíleigandi bauð honum og vinnufé-
lögum hans í ökutúr á nýja jeppan-
um sínum, en lagði hann snoturlega
á hliðina þegar hann vék fyrir spóa.
Eða þegar hann sagði okkur frá
stóra bóndanum sem símamenn
hittu á göngu. Hann steig öðrum
fæti upp á kampinn á húsinu sínu
og hvíldi sig þannig fram á fótinn
meðan hann talaði við þá.
Einu sinni rifjaði Vilhjálmur Iíka
upp söguna af því, þegar gest bar
að garði í Hraunbæ á æskuárum
þeirra bræðra. Menn vissu, að hann
mundi dvelja um stund og stálust
því til að prófa klofstígvélin hans í
jakahlaupi á Guðnýjartjörn skammt
norðan bæinn. Auðvitað endaði slík-
ur glannaskapur með því að jakinn
sporðreistist og bræðumir skreidd-
ust heim holdvotir. Svona voru sög-
urnar sem Vilhjálmur sagði og það
var steindauður maður sem ekki
hreifst af frásagnargleði hans og
smitandi hlátri.
Um árabil var Vilhjálmur í síma-
vinnu hjá hinum kunna verkstjóra
Kjartani Sveinssyni frá Vík. Það
leiddi til þess að margir símamenn
fengu konur úr fjarlægum héruð-
um. Það gekk svo langt að móður-
bróðir Vilhjálms, Jón Gíslason, al-
þingismaður í Norðurhjáleigu hafði
orð á því að það þyrfti að senda
þá Bjama bróður Vilhjálms og Böð-
var son sinn í símavinnu! Því miður
fóru þeir aldrei og eru því ógiftir
enn!
En þrátt fyrir lífsgleði Vilhjálms,
blundaði alvaran undir. Hafi ég
ekki vitað það sá ég það og heyrði
í haust, þegar settur var forláta
kross á leiði móðursystkinanna í
Hraunbæ austur í Þykkvabæjar-
klausturkirkjugarði. Þann kross
hafði Vilhjálmur auðvitað útbúið.
Þá fór hann með Guðsorð og við
báðum öll saman Faðir vorið. Það
var hátíðlegt, einfalt og ógleyman-
legt. Sama máli gegndi um störf
hans að félagsmálum. Gilti þar einu
hvort um var að ræða að vinna
fyrir Lionshreyfinguna eða kirkjuna
í Vogunum þar sem hann var safn-
aðarfulltrúi um árabil.
Vilhjálmur var snillingur í hönd-
unum eins og sagt er. Ófá munu
þau byssuskefti sem hann smíðaði.
Hann gat gert gamla hólka sem
nýja. Það vita þeir gjörla sem ein-
hver kynni hafa af byssum að þar
má engu skeika til að byssan flytji
rétt. Hann lagði metnað sinn í smíði
byssuskeftanna og það gat enginn
séð að hér væri ekki um erlenda
smíði að ræða ef Vilhjálmur fór sín-
um högu höndum þar um. Sömu
sögu var að segja um bílasmíði
hans og þær fjölmörgu uppfinning-
ar hans sem margir nutu góðs af.
Aldrei vissi ég til að hann sækti
um einkaleyfi fyrir smíði þeirra þó
að vafalítið hefði sú leið verið opin.
Honum var miklu meira í mun að
gera öðrum greiða en hagnast á
því sem hann vann við.
Og nú þegar leiðir skilja togast á
í huga mér söknuður og gleði. Gleði
yfir því að lokið sé þrautum hans
sem fáir hefðu borið með slíkri reisn
sem hann og söknuður yfir því að
leiðir okkar liggja ekki saman um
sinn.
Maríu konu hans sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur svo og
bömunum þeirra, Kristínu og Vil-
hjálmi.
Og svo að ég vitni að lokum aft-
ur í Bólu-Hjálmar:
Ég kem eftir, kannski í kvöld
með klofinn hjálm og rofmn skjöld,
brynju slitna, sundrað sverð og syndagjöld.
Með alúðarkveðju.
Albert Jóhannsson.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Fátt er hægt að segja þegar
dauðinn knýr dyra, engin orð lýsa
þeim sáru tilfinningum sem heltaka
mann þegar slík fregn berst manni,
jafnvel þó að fréttin hafi ekki kom-
ið á óvart.
Slík frétt minnir okkur óneitan-
lega á hvað við erum smá gagnvart
dauðanum, enginn mannlegur
máttur getur komið í veg fyrir hann.
Hinn 17. febrúar sl. andaðist Villi
á Borgarspítalanum eftir erfið og
mjög kvalafull veikindi hin illskæða
sjúkdóms, krabbameinsins.
Við sem syrgjum nú þennan vin
okkar, minnumst þess að aðeins
þessum kafla í lífi hans er lokið.
Við þökkum honum samfylgdina,
hún var okkur mikils virði.
Villi var fæddur og uppalinn í
Hraunbæ Álftaveri. Foreldrar hans
voru Guðlaug Gísladóttir húsmóðir
í Hraunbæ, fædd 3. september
1903, dáin 2. september 1989, og
Þorbergur Bjarnason, fæddur 4.
maí 1902, bóndi í Hraunbæ.
Villi ólst upp í stórum systkina-
hópi, þau voru 13 systkinin- í
Hraunbæ en eru nú 12 eftir á lífi.
Villi menntaðist að mestu í skóla
lífsins. Var hann ákaflega fróður
um hin ýmsu málefni og alltaf var
hann að bæta við sína kunnáttu,
ekki síður eftir að hann veiktist,
hann var opinn fyrir öllu. Við sem
kynntumst honum verðum óneitan-
lega fyrir sterkum áhrifum hins
fríða, skemmtilega og söguglaða
manns, sem lag hafði á að krydda
sínar frásagnir með léttum húmor,
sem honum var einum lagið.
Villa mági mínum kynntist ég
fyrst í september 1963 þegar hann
og fyrri kona hans, Ingibjörg Jó-
hannsdóttir, skutu skjólshúsi yfir
Guðrúnu konu mína, þegar hún kom
af fæðingarheimilinu með okkar
fyrsta barn, Lindu. Þá höfðum við
Guðrún ekki stofnað heimili og
starfaði ég við Hótel Reynihlíð við
Mývatn. Hafa kynni okkar Villa
verið óslitin síðan.
Villi og Ingibjörg slitu samvistir,
áttu tvö böm, Áðaleiði og Jóhann.
Síðar kvæntist Villi Maríu Henley
og byggðu þau sér einbýlishús í
Vogum á Vatnsleysuströnd. Það
munu fáir iðnaðarmenn hafa unnið
í því húsi. Þegar að smíði hússins
kom var Villi jafnvígur á öll þessi
störf; trésmíði, múrverk, raflagnir
og pípulögn.
María og Villi eignuðust 2 börn,
Kristínu og Vilhjálm.
Að lokum kveð ég Vilhjálm og
þakka honum aftur samfylgdina og
óska honum góðrar ferðar. Algóður
Guð gefi honum Þorbergi styrk.
Elsku María, Kristín, Villi, Alla,
Jóhann og aðrir aðstandendur, Guð
veri með ykkur.
Metúsalem Björnsson.
— ♦ ♦ ♦------------
Leiðrétting
í MINNINGARGREIN um Önnu
Emilsdóttur, sem birtist hér í
blaðinu sl. laugardag, höfðu skol-
ast til nokkrar staðreyndir.
í greininn var ógreinilega sagt
frá Ottó, albróður Onnu, en hann
ættleiddu hjónin Valdimar Björns-
son og Anna Guðmundsdóttir, er
bjuggu á Naustum, Akureyri.
Davíð Jónatansson, bóndi í
Brúnagerði í Fnjóskadal, var rang-
feðraður í greininni.
Eftimafn Jónasar, seinni manns
Baldvinu, móður Önnu, var Jónas-
son, en ekki Ögmundsson, eins og
misritaðist. Ranghermt var og að
hann hefði verið bifreiðastjóri, þar
sem standa hefði átt ökumaður,
enda bifreiðir sjaldséðar á íslandi
um aldamótin. Hann var frá Kjarna
í Hrafnagilshreppi.
Guðbjörg fóstra Önnu fæddist
2. október 1898.
Anna nam við Skógaskóla.
Draumnafn fyrsta sonar Önnu
var eingöngu Einar, en hitt nafn
hans, Emil, er í höfuðið á afa hans.
Magnús maður Önnu fæddist á
Bæ í Króksfirði, en ekki Múla í
Gufudalssveit.
Hús þeirra Magnúsar og Önnu,
Múli, dró ekki nafn sitt af fæðingar-
stað hans, sbr. ofangreint.
+ BJARNI GESTSSON,
Hjarðarholti,
Kjós,
er látinn.
Jarðsett verður frá Reynivallakirkju laugardaginn 29. febrúar
kl. 14.00. Aðstandendur.
Systir okkar, + KRISTÍN GUÐNADÓTTIR,
Furugerði 1,
Reykjavfk,
lést í Landspítalanum 27. febrúar.
Ingibjörg Guðnadóttir, Ebbi Jens Guðnason, Kristján Guðnason.
t
Faðir okkar,
EGGERT HALLDÓRSSON,
Sundstræti 26,
ísafirði,
verður jarðsunginn frá Hnífsdálskapellu laugardaginn 29. febrúar
kl. 14.00.
Óskar Eggertsson,
Haukur Eggertsson,
Ingólfur Eggertsson,
Jón Eggertsson.
t
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför bróður
okkar,
ÓLAFS DAÐA ÓLAFSSONAR
frá Bolungarvfk.
Sérstakar þakkirfærum við starfsfólki deildar 13D á Landspítalanum.
Systkinin.
t
Eiginkona mín, móðir okkar og tengdamóðir,
GERÐUR MAGNÚSDÓTTIR
kennari,
Bústaðavegi 67,
er látin.
Tómas Gíslason,
Sverrir Tómasson, Sigrfður Þorvaldsdóttir,
Magnús Tómasson, Jóhanna Ólafsdóttir,
Þóranna Tómasdóttir Gröndal, Gylfi Gröndal,
Sigurður G. Tómasson, Steinunn Bergsteinsdóttir,
Sigríður Tómasdóttir, Robert Christie,
Gerður Tómasdóttir, Sveinn Þórisson.
+
Elskulegur eiginmaður minn,
PÁLMI PÁLSSON
bóndi,
Hjálmsstöðum,
verður jarðsunginn frá Skálholtskirkju laugardaginn 29. febrúar
kl. 13.30.
Farið verður frá B.S.Í. kl. 11.30 með viðkomu íÁrnesti, Selfossi.
Jarðsett verður á Laugarvatni.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Ragnheiður Sveinbjörnsdóttir.
+
Alúðarþakkir til allra, sem sýndu okkur
samkennd og vinarhug við andlát og
útför sonar míns, bróður og barna-
barns,
GRÍMS FJALARS PÉTURSSONAR,
Miðvangi41,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar
13 E, Barnaspítala Hringsins, fyrirgóða
umönnun og hlýhug allan.
Guðrún J. Ásgrímsdóttir,
Nanna Birta Pétursdóttir.
Kristjana Pétursdóttir,
Ásgrfmur Jónsson.