Morgunblaðið - 06.06.1992, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. JÚNÍ 1992
33
Minning:
Anna Mary Snorra-
dóttir, Syðra-Langholti
Mig langar til að minnast Önnu
Mary vinkonu minnar, sem lést 30.
maí sl. í mínum augum var hún
hetja. Fyrir um það bil þremur og
hálfu ári fékk Anna Mary að vita
að hún væri haldin mjög sjaldgæf-
um lungnasjúkdómi, sem er ólækn-
andi og eina vonin væri að fá ný
lungu. Þá gekk Anna Mary með
yngri dóttur sína, Örnu Þöll, en eldri
dóttirin var þá níu ára. Um sama
leyti voru Anna Mary og Sigmund-
ur Jóhannesson, maður hennar, að
byggja nýtt íbúðarhús í Syðra-
Langholti þar sem þau voru með
búskap. Kynni okkar hófust fyrir
alvöru þegar dóttir mín, Bima Dís,
réðst í vist til þeirra hjóna fýrir
tveimur árum. Þá var Anna Mary
farin að finna talsvert fyrir sjúk-
dómnum án þess að hún léti þó á
nokkru bera. Anna Mary var sér-
staklega iðjusöm og var henni lítt
að skapi að sitja auðum höndum,
enda bar heimilið vott um sérstaka
snyrtimennsku og góðan smekk.
Anna Mary og Simmi voru þá flutt
inn í nýja húsið og var þar öllu
haganlega fyrir komið til þess að
létta henni heimilisstörfin. Birna
Dís hændist mjög að Önnu Mary
enda tók hún henni strax opnum
örmum og var hún nánast eins og
ein af heimilisfólkinu. Anna Mary
og Simmi voru ákaflega skemmtileg
heim að sækja enda höfðu þau
bæði lag á að láta gesti sína finna
að þeir væru innilega velkomnir.
Þau voru bæði sérstaklega gestrisin
og því kom ekki á óvart að gesta-
gangurinn var jafnan mikill í Syðra-
Langholti. Oft var fullt hús af fólki
en þá var alltaf hægt að bæta við
einni dýnu eða svefnpoka því hús-
rými virtist aldrei skorta. Allt var
gert til þess að gestunum liði sem
best. Anna Mary var sérstaklega
aðlaðandi persóna. Hún var lágvax-
in, grönn og fríð sýnum. Hún var
svarthærð og öll bæði fínleg og
nett. Hún hafði ákaflega létta lund
og var að auki félagslynd og
skemmtileg. Þá hafði hún mikla
skapfestu sem sýndi sig í því að
hún lét ekkert aftra sér að gera
það sem hana langaði til þó svo hún
væri algjörlega háð súrefniskútn-
um. Fyrir einu ári var ákveðið að
Anna Mary færi til London á
Brompton-sjúkrahúsið og biði þar
eftir lungnaskiptum. Þá var móðir
Önnu Mary, Svala Auðbjörnsdóttir,
þar fyrir en hún var haldin sama
sjúkdómi. Svala hafði þá beðið eftir
nýjum líffærum á annað ár en sú
bið bar því miður ekki árangur því
rúmum mánuði eftir að Anna Mary
kom til Brompton lést móðir henn-
ar. Þetta var eins og gefur að skilja
gífurlegt áfall fyrir Önnu Mary,
systkini hennar og föður, Snorra
Ólafsson, en hann var lengst af
búinn að bíða með Svölu á sjúkra-
húsinu. Anna Mary kom heim til
þess að fylgja móður sinni til graf-
ar en hélt síðan aftur út til þess
að bíða sjálf eftir líffærum á sama
sjúkrahúsi. í veikindum sínum sýndi
Anna ótrúlegan styrk. Aldrei heyrð-
ist hún kvarta og aftók með öllu
að láta vorkenna sér. Ef hún var
spurð hvernig hún hefði það þá
svaraði hún að bragði að hún þyrfti
nú ekki að kvarta. í ágúst í fyrra
heimsótti ég og Fanney, svilkona
Önnu Mary, hana til London. Þá
var Þorbjörg, yngsta systir Önnu,
hjá henni og hafði hún verið þar
allt sumarið og einnig sumarið áður
hjá mömmu sinni. Hún var því eins
og besti leiðsögumaður fyrir okkur
í heimsborginni. Við áttum saman
góðar stundir þessa viku, veðrið var
yndislegt, sól og hiti upp á hvern
dag. Við gerðum ýmislegt okkur til
skemmtunar, fórum í leikhús, út
að borða, kíktum í búðir eða sátum
bara úti og horfðum á mannlífið.
Alltaf var Anna Mary tilbúin að
koma með okkur þrátt fyrir að hún
þyrfti að vera í hjólastól og með
súrefniskútinn. Hún lét það þó ekki
aftra sér. Simmi, sem hefur staðið
eins og klettur við hlið Önnu í veik-
indum hennar, fór út til konu sinn-
ar í haust til þess að vera með henni
á sjúkrahúsinu í vetur. Þau komu
heim í desember til þess að halda
jólin hátíðleg með dætrum sínum
og fjölskyldu. Síðan var haldið strax
út aftur í janúar. Dæturnar urðu
eftir á íslandi, Tinna Björk hjá afa
og ömmu í Syðra-Langholti en Arna
Þöll hjá Línu Dóru, móðursystur
sinni á Akranesi. Loksins komu boð
um að rétt líffæri hefðu borist og
Anna Mary fór í lungnaskiptaað-
gerð á Harfield sjúkrahúsinu að-
faranótt 23. maí sl. Aðgerðin
heppnaðist vel og allt leit mjög vel
út. En skjótt skipast veður í lofti.
Skyndilega gerðist eitthvað sem
enginn sá fyrir. Anna Mary lést
viku eftir aðgerðina. Elsku Simmi,
Tinna og Arna Þöll. Ykkar missir
er sárastur. Við biðjum Guð um
styrk ykkur til handa. Einnig vott-
um við öllu heimilisfólkinu í Syðra-
Minning:
Friðrik S.
Okkur langar að kveðja góðan
vin okkar með nokkrum línum,
hann Friðrik Ólafsson sem lést þann
10. maí síðastliðinn. Við þekktum
hann í 11 ár.
Ég kynntist honum í lok ársins
1981 þegar ég réði mig í vinnu hjá
íslenskum Aðalverktökum. Þá var
hann að vinna upp í „ammó“, eins
og þá var kallað, í sprengiskýlunum.
Þar fékk ég vinnu lika en við unnum
þar saman í eitt og hálft ár. Eftir
það fórum við í annað verk og unn-
um við saman í hitaveituofnum í
tvö og hálft ár. Það var mjög gam-
an að vinna með Frikka, eins og
hann var alltaf kallaður, fyrir utan
það að vera duglegur, samvisku-
samur og harður af sér, þá var
hann svo glettinn og meinstríðinn.
Við tókum smá pásu frá verktökun-
um og fórum að vinna hjá Fiskverk-
un R.A. Pétursson í Njarðvík í eitt
til tvö ár. En fórum svo aftur til
verktakanna en hvor í sínu lagi.
Hann tók meirapróf og vann í véla-
deild alveg fram á seinasta dag og
sleppti varla úr degi.
A þessum tíma eða árið 1983
þegar ég varljúin að kynnast minni
Ólafsson
konu, þá kynntist hann systur henn-
ar. Við fjögur vorum mikið saman
og fórum víða, bæði til útlanda og
í kringum landið. Við áttum dýrð-
lega daga saman. Frikki var svo
kátur og skemmtilegur og var alltaf
tilbúinn til að rétta fram hjálpar-
hönd þegar þess þurfti, en hann var
líka hæglátur maður og ekki allra.
Þau voru óaðskiljanleg í tvö ár þar
af eitt ár í sambúð. Eftir að þau
slitu samvistum þá hafði hann allt-
af samband við okkur hjónin og
okkur fannst alltaf ánægjulegt að
fá hann í heimsókn. Auk þess bjó
hann alltaf í nágrenni við okkur.
Hann fór í aðra sambúð seinna
eða árið 1989 og eignaðist dreng
árið 1990. Það var ein mesta ham-
ingjustund í lífi hans þegar dreng-
urinn fæddist. Hann heitir Árni
Ólafur. Frikki var honum mjög góð-
ur faðir.
Við munum aldrei gleyma þess-
um yndislega tíma sem við áttum
með honum. Megi Guð varðveita
hann að eilífu og blessa minningu
hans.
Viljum við votta syni hans og
foreldrum, Óla og Öldu, bræðrum
Langholti og Snorra, föður Önnu
Mary og systkinum hennar, okkar
dýpstu samúð. Guð veri með ykkur
öllum.
Hjördís Björnsdóttir
og fjölskylda.
Það var hörmuleg frétt sem barst
símleiðis laugardagskvöldið 30. maí
sl. Hún Anna okkar er dáin. Þessi
frétt kom eins og þruma úr heið-
skíru lofti. Ó, Guð hvað þetta er
sárt og óréttlátt. Hún Anna er horf-
in og við sjáum hana ekki aftur,
það er stórt skarð komið í okkar
góða hóp sem verður aldrei fyllt.
Ég kynntist Önnu Mary veturinn
1981. Þá var ég nýflutt í hreppinn
og stelpurnar sem voru sex í sauma-
klúbb saman buðu mér að vera sjö-
unda í hópnum, sem ég þáði, en
fyrsti saumaklúbburinn sem ég fór
í var hjá Önnu Mary. Ég var dálít-
ið feimin og kveið fyrir að mæta
og kynnast stelpunum, en það var
alveg óþarfí. Til dyranna kom Anna
eins og hún var klædd, hlý, róleg
og brosmild eins og hún var alltaf
þótt hún væri sárlasin þá var hún
sko ekkert að kvarta. Það er sárt
að horfa á eftir góðri vinkonu sem
ég hefði viljað þekkja miklu meira
en ég gerði. En Anna Mary er kom-
in yfir móðuna miklu þar sem birt-
an, friðurinn og fegurðin ríkir, í
ríki Drottins, góður Guð leiðir nú
Önnu um grundir sínar og, faðmur
hans er hennar skjól, og þar mun
hún örugg vera.
Ég mun minnast Önnu í bænum
mínum því þótt dauðinn sé sár og
sárt að missa þá verðum við hin
að hjálpa þeim sem farnir eru,
áfram, því það er líka erfitt fyrir.
þá að vera farnir. Ég vil með þess-
um fátæklegu orðum þakka Önnu
Mary fyrir stutt kynni en góðar
stundir.
Elsku Simmi, Tinna og Arna, ég
og fjölskylda mín viljum senda inni-
legustu samúðarkveðjur til allrar
fjölskyldunnar, góður Guð gefí ykk-
ur styrk í þessari miklu sorg.
Guð blessi minningu Önnu Mary
Snorradóttur.
Sofðu vært hinn síðsta blund,
uns hinn dýri dapr ljómar,
Drottins lúður þegar hljómar
hina miklu morgunstund.
(V. Briem)
Allt eins og blómstrið eina
upp vex ájléttri grund
fagurt með fijóvgun hreina
fyrst um dags morpnstund,
á snögp augabragði
af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði, -
líf mannlegt endar skjótt.
(H. Pétursson.)
Hjördís Harðardóttir.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji guðs englar yfir mér.
(Sb. 1945 H. Pétursson)
Með þessum litla sálmi viljum við
kveðja kæra skólasystur og vin-
konu, Önnu Mary Snorradóttur,
sem lést í London 30. maí sl. eftir
langvarandi veikindi.
Það er sárt þegar ung kona í
blóma lífsins er hrifin á brott frá
ástvinum og fjölskyldu langt fyrir
aldur fram. Megi Guð gefa þeim
styrk í þeirra mikju sorg.
Minningin um Önnu Mary mun
áfram lifa í hjörtum okkar allra.
Árgangur 1960
í Vestmannaeyjum.
Helga I. Guðmunds-
dóttir — Kveðjuorð
Helga Ingveldur Guðmundsdótir
frá Seli hefur kvatt þennan heim á
áttugasta og níunda aldursári.
Leiðir okkar hafa lengi legið sam-
an, eða allt frá árinu 1937 að for-
eldrar hennar og bræður fluttu frá
Seli og settust að á Hömrum í tví-
býli við foreldra mína.
Á Seli bjuggu þau í tvíbýli svo
góðu að orð fór af. Eins var tvíbýl-
ið á Hömrum og átti faðir minn
varla nógu sterk orð um góðvild
þeirra og hjálpsemi.
Hógværð, hjálpsemi og góðvild í
garð allra einkenndi þau. Við þetta
ólst Helga upp og bar hún þess
glöggt merki.
Þegar foreldrar Helgu fluttu að
Hömrum var hún fyrir löngu gift
Ingólfi Þorsteinssyni, yfirvarðstjóra
hjá Rannsóknarlögreglunni.
Á sumrin dvaldi hún á Hömrum
með drengina og aðstoðaði móður
sína við búverk og þó einkum saum-
askap. Á þessum árum kynntist ég
Helgu fremur lítið, mér fannst hún
svo fín Reykjavíkurfrú að ég var
hálf feimin við hana, en yrði ég á
vegi hennar var hún hlýleg í við-
móti og talaði við mig eins og full-
orðna manneskju og kunni ég því
vel.
Svo var það haustið 1941 að ég
hans og öðrum ástvinum okkar
dýpstu samúð og biðjum Guð að
styrkja þau í sorg sinni.
Af eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þunp greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson)
Hjörtur og Dagný.
giftist og settist að í Reykjavík.
Ekki var ég fyrr komin suður en
Helga leggur land undir fót og held-
ur inn í Sogamýri ásamt tilvonandi
mágkonu sinni, verðandi húsfreyju
á Hömrum, til að færa okkur Ein-
ari brúðargjöf.
Nokkur tími leið þar til ég bauð
þeim hjónum heim í kaffi á sunnu-
degi. Vel féll á með Ingólfi og Ein-
ari og mikill samgangur varð milli
heimila okkar. Það þótti sjálfsagt
að við tækjum þátt í öllum hátíðar-
höldum þeirra og eru mér jólaboðin
einkar minnisstæð, þegar ættingjar
þeirra og vinir söfnuðust saman á
heimili þeirra og Ríta, vinkona
þeirra, tók í slaghörpuna og jóla-
sálmar voru sungnir hárri raust.
Og svo gjarnan fáein falleg skosk
lög á eftir.
Um árabil eyddu þau gamlárs-
kvöldi með okkur á Sogamýrar-
bletti 46 okkur til mikillar ánægju.
Nokkrum sinnum fórum við í
sumarfrí saman ýmist 4 saman eða
í hóp með fleira fólki. En sumarið
1950 héldum við austur yfir Mos-
fellsheiði á tveimur bílum með tvö
tjöld og tvo litla snáða og héldum
___________Brids______________
Umsjón Arnór G. Ragnarsson
Bridsdeild Sjálfsbjargar í
Reykjavík
Laugardaginn 16. maí sl. lauk
vetrarstarfi deildarinnar með af-
hendingu verðlauna eftir veturinn.
Kaffi og meðlæti var einnig á boð-
stólum. Starfsemin var góð í vetur
sem endranær. í deildinn keppa
fatlaðir og ófatlaðir hlið við hlið,
sumir stoppa stutt við, en aðrir
lengur. Þakk ég þeim öllum fyri
góða og skemmtilega spila-
mennsku, og vonast til að sjá þá
alla aftur á hausti komandi. Ákveð-
ið er að byija aftur í haust, mánu-
daginn 7. september. Keppnisstjóri
í vetur var Páll Siguijónsson.
var ein-
skipuðu
228 stig
222 stig
213 stig
að Skálabrekku. Við nutum gest-
ristni hjónanna þar og fengum að
tjalda og renna fyrir silung í vatn-
inu.
Stóra tjaldið var baðstofan okk-
ar, en það litla eldhúsið. Þegar sól-
skin var, var sitið inni við spil og
hlustað á mýbitið lenda á tjaldinu
eins og stóra regndropa, en þegar
dró fyrir sólu var veitt í vatninu.
Ekki var hægt að geyma veiðina
svo silungur var í alla mata og var
hann matreiddur á ótal vegu stund-
um svo að engum datt silungur í
hug.
Eftir að ég fór að keyra fórum
við Helga stundum í bíltúr saman.
Mér er minnsstæð ferð austur að
Hömrum í tilefni af 40 ára brúð-
kaupsafmæli foreldra minna. Helga
færði þeim stóran rósavönd í vasa
eftir listamanninn Guðmund frá
Miðdal. Finnst mér þetta lýsa
smekk Helgu fyrir fögrum og vönd-
uðum hlutum. Þessi vasi féll í minn
hlut að móður minni látinni og
minnir mig á Helgu.
Að leiðarlokum þakka ég Helgu
allar ánægjustundirnar sem við átt-
um saman. Öll þessi ár, sem ég
þekkti Helgu, sá ég hana aldrei
skipta skapi, en oft sá ég hana
brosa og brosa hlýtt. Að síðustu
votta ég aðstandendum hennar og
vinum samúð mína. Megi minningin
um góða konu milda sorg ykkar.
Guð blessi minningu hennar.
Ingibjörg Tönsberg.
Kristinn Jónsson 212stig
Ásmundur Guðmundsson 207 stig
í vetur keppti deildin við brids-
klúbb á vegum Vatnsveitunnar og
Hjónaklúbbinn. Þetta er orðinn ár-
legur viðburður, og gaman að etja
kappi við aðrar bridsdeildir.
Sigurrós M. Sigurjónsdóttir.
Bridsdeild eldri borgara
í Kópavogi
Sl. þriðjudag var spilaður 12 para
tvímenningur og urðu eftirtalin pör
efst:
Jón Friðriksson - Stefán Þorgrímsson 120
Ingiriður J ónsdóttir - Helga Helgadóttir 116
Einar Elíasson—Gústaf Lárusson 115
Jón Hermannsson - Margrét Sigurðardóttir 115
Spilað er alla þriðjudaga kl. 19 og
annan hvern föstudag kl. 13.
ERFIDRYKKJUR
Perlan á Öskjuhlíð
pT^TI^n sími 620200
LEGSTEINAR
MOSAIK h.f.
Hamarshöf ða 4 — sími 681960
Síðasta keppni vetrarins
menningur. Éfstu 5 sætin
eftirfarandi:
Reynir Hall
Páll Vermundsson
Karl Pétursson