Morgunblaðið - 07.06.1992, Blaðsíða 18

ú L
18
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 7. JÚNl' 1992
Sighvatur Bjamason er rétt rúmlega þrítugur. Hann sest í framkvæmda-
stjórastól Vinnslustöðvarinnar hf. á næstunni. Síðustu tvö árin hefur hann
alið manninn í Frakklandi þar sem hann hefur stýrt 180 manna dótturfyr-
irtæki SÍF og á þeim tíma hefur velta þess fyrirtækis tvöfaldast.
eftir Jóhönnu Ingvarsdóttur
„EF EKKERT hefði verið að
gert hefði fyrirtækið orðið
gjaldþrota innan árs. Aðeins
dauðinn var framundan. Ég á
mér þann draum að koma þessu
fyrirtæki á fætur á ný svo það
geti orðið það öflugt að það
geti bjargað sér sjálft í framtíð-
inni. Þetta er það eina, sem
maður setur stefnuna á í bili.
Það þýðir auðvitað það að ég
er að festa mig i einhver ár úti
í Eyjum,“ segir Sighvatur
Bjarnason, sem tekur við starfi
framkvæmdastjóra eins stærsta
sjávarútvegsfyrirtækis landsins
um næstu mánaðamót, Vinnslu-
stöðinni hf. í Vestmannaeyjum.
Um leið flytur hann heim frá
Frakklandi þar sem hann hefur
búið undanfarin tvö ár ásamt
eiginkonu og þremur börnum
og stjórnað saltfiskverksmiðju
i eigu Sölusambands íslenskra
fiskframleiðenda.
Sighvatur fæddist í Vest-
mannaeyjum 4. janúar
1962 og því rétt orðinn
þrítugur. Hann er sonur
Bjarna Sighvatssonar og
Dóru Guðlaugsdóttur og sonarson-
ur Sighvats Bjamasonar, eins af
stofnendum Vinnslustöðvarinnar og
forstjóra þar til þrjátíu ára. Eftir
stúdentspróf frá Verslunarskóla Is-
lands 1981 fór Sighvatur í viðskipt-
afræðinám í Háskóla íslands og
þaðan lá leiðin til Árósa í Dan-
mörku þaðan sem hann lauk hag-
fræðinámi vorið 1987. Hann hafði
unnið töluvert fyrir SÍF og fór
þangað aftur haustið 1987 eftir
stutta viðkomu hjá Útflutningsráði.
í fyrstu sá hann um flutningamál
og tók síðan við sölumálunum.
Haustið 1990 tók Sighvatur við
rekstri Nord-Morue verksmiðjunnar
í Frakklandi.
Nord-Morue
„Okkur hefur tekist að tvöfalda
veltu verksmiðjunnar á tveimur
árum, en veltan á síðasta ári nam
2,3 milljörðum króna. Það sem ger-
ir þetta fyrirtæki svo spennandi er
hversu nálægir við erum markaðn-
um. Við erum bókstaflega með
neytendurna á bakinu allan daginn
enda styttum við okkur vemlega
leiðina í átt að þeim vegna þess
hversu milliliðimir era mun færri
Morgunblaðið/Sigurgeir Jónasson
hjá okkur en tíðkast hjá öðrum
sambærilegum fyrirtækjum. Að
undanfömu hefur átt sér stað mik-
il verðlækkun á saltfiski á heims-
markaði, en með þessu fyrirkomu-
lagi okkar höfum við getað haldið
stórum hluta af okkar sölu á
óbreyttu verði vegna þess að við
seljum beint til stórmarkaða. Styrk-
urinn liggur í beinum tengslum við
neytendurna.
í fyrra komu 68% af hráefninu
frá íslandi. Þá kaupum við fisk til
vinnslu alls staðar að, eða þar sem
hann býðst á réttu verði hveiju
sinni, flytjum hann til okkar og
geymum frosinn í geymslu, flökum
síðan og fletjum eftir því sem við
á.“ Hjá Nord-Morue, eða Norðúr-
þorski eins og það útleggst á ís-
lensku, starfa 180 starfsmenn, allt
Frakkar, utan þriggja íslendinga.
„Við höfum gott og iðjusamt starfs-
fólk. Eini gallinn við Frakka er að
víðsýni er kannski ekki þeirra sterk-
asta hlið. Að þeirra mati er Frakk-
land nafli alheimsins og þess vegna
eiga þeir svolítið erfitt með að skilja
að aðrir markaðir geti gefið eitt-
hvað af sér. Svo um leið og hlutirn-
ir era farnir að ganga, styðja þeir
mann heilshugar og þá er mikill
kraftur í þeim.“
Velgengni
„Ég þakka þessa velgengni stöð-
ugu og góðu hráefni og sömuleiðis
höfum við elft mjög mikið markaðs-
setninguna. í fyrra voru tæp 60%
af veltunni í Frakklandi og um 40%
á öðram mörkuðum. Við höfum t.d.
selt mikið til frönsku nýlendnanna
svo og til staða eins og Barbados,
Puerto Rico, Brasilíu, Angóla og
Mósambík. Það eru gífurlega miklir
markaðsmöguleikar við Karíbahaf-
ið enda era þær þjóðir sem þar búa
miklar saltfiskneysluþjóðir. íslend-
ingar hafa ekkert verið á þessum
markaði fyrr en fyrst núna með
þessu fyrirtæki okkar í Frakklandi."
Kaupverð verksmiðjunnar var
190 milljónir íslenskra króna fyrir
tveimur áram sem er álíka mikil
fjárfesting og í þokkalegum bát
með um 500 tonna kvóta, að sögn
Sighvats. „Verksmiðjufjárfestingin
er bara miklu gáfulegri vegna þess
að okkar ágætu stjórnmálamönnum
getur dottið í hug hvenær sem er
að setja á veiðileyfagjald. Hvað
verður þá um alla kvótafjárfesting-
una sem menn hafa verið að leggja
í?“
Sölusamtök
„Að mínu mati er franska fyrir-
tækið eitt fyrsta skrefið af mörgum
sem íslenskir saltfiskframleiðendur
þurfa að taka í átt að neytendunum.
Ég er á þeirri skoðun að við ættum
að fara næst til Spánar. Við ættum
t.d. að setja upp verksmiðju í Barc-
elona sem sæi um vinnslu og dreif-
ingu á íslenskum fiski, frosnum,
söltuðum og ferskum. Þriðja skrefið
hlýtur svo aftur að liggja í gegnum
Portúgal. Þá ættum við að auka til
muna samstarf íslensku sölusam-
takanna þriggja. Reyndar held ég
að farsælast væri að sameina sölu-
samtökin þijú í eina sæng. Hags-
munum okkar allra yrði örugglega
best borgið þannig. Háar fjárhæðir
myndu sparast í kostnaði og skrif-
stofuhaldi þannig að hægt væri að
leggja aukna áherslu á markaðs-
starfið sjálft sem mér hefur þótt
skorta á til þessa. Við þurfum að
komast í návígi við neytendurna og
það kostar peninga. I öllu talinu
um hagræðingu í sjávarútveginum
eru sölusamtökin ekkert stikkfrí.
Þau þurfa að taka til hjá sér alveg
eins og aðrir í greininni. Við eram
meira að segja búnir að ákveða
nafnið á sameinuðum sölusamtök-
um. Þannig er að ef við tækjum
S-ið frá Sölumiðstöð hraðfrystihús-
anna, í-ið frá íslenskum sjávaraf-
urðum og F-ið frá Sölusambandi
íslenskra fiskframleiðenda, þá yrði
þetta bara SÍF áfram,“ segir Sig-
hvatur og glottir út í annað.
„í alvöru talað þurfa íslendingar
að læra að framleiða og selja neyt-
endavöru, en ekki hráefni, eitthvert
annað á sama tíma og kvótinn fer
minnkandi. Við þurfum að læra að
ganga mun betur um okkar hráefni
en gert hefur verið til þessa. Millilið-