Morgunblaðið - 18.08.1992, Blaðsíða 38

38
> ,MOHfíimBIApifi ÞB-IDffiUAG.yR, 13,yÁGft5T,/1992
Helga Alice Jó-
hanns — Muuiiiig
Fædd 26. september 1955
Dáin 12. ágTÍst 1992
Enn og aftur á skötnmum tíma
erum við kennarar við Glerárskóla
kallaðir saman til að kveðja í hinsta
sinn samkennara okkar í gegnum
átta ár, Helgu Alice Jóhanns.
Helga Alice, eða Alice, eins og hún
var kölluð daglega, var fædd 26.
september 1955. Hún ólst upp hér á
Akureyri hjá afa sínum og ömmu,
Jóhanni Angantýssyni og Hildi Páls-
dóttur, og hér var starfsvettvangur
hennar.
Hún tók stúdentspróf frá Kenn-
araháskóla íslands vorið 1976 og
árið eftir hóf hún störf við Glerár-
skóla þar sem hún sjálf hafði áður
verið nemandi. Við skólann starfaði
hún í átta ár. Samhliða kennslunni
stofnaði hún Dansstúdíó Alicar og
hóf þar brautryðjendastarf í kennslu
í eróbikk hér í bæ. í Glerárskóla
starfaði hún til vorsins 1985.
Alice var mjög umhugað um alla
heilsurækt og hvatti hún alla til dáða
á sinn ljúfa en viljasterka hátt til að
hugsa um heilsu sína, hreyfa sig og
borða hollan mat. Henni var einstak-
lega lagið að laða fram í hveijum
og einum jákvætt hugarfar og
styrlqa persónuleika meðbræðra og
systra sinna.
Áhugamál Alicar var hreyfiþroski
yngri bama og eftir að hún hóf nám
í Kennaraháskóla íslands að nýju
árið 1988 til að ná sér í tilskilin rétt-
indi sem kennari, kom fram í verk-
efnum hennar staðgóð þekking og
reynsla á því sviði. Öll verkefni henn-
ar voru mjög góð og kom vel fram
í þeim hversu mikil nákvæmnismann-
eskja Alice var.
Álice var mikill leiðtogi og kom
það glöggt fram í því hversu vel
henni fórst úr hendi stjómun bekkja
og stórra hópa. Hún gerði kröfur til
nemenda sinna en var ekki ósann-
gjöm. Til sjálfrar sín gerði hún mikl-
ar kröfur því hún taldi að sá sem
leiðbeindi bömum þyrfti að sýna
góða fýrirmynd.
Fyrir 9 ámm kynntist Alice lífs-
fömnaut sínum, Haraldi Pálssyni, og
árið 1989 eignuðust þau svo dóttur-
ina Katrínu Mist. Haraldur hefur
staðið eins og klettur við hlið hennar
í strangri og erfíðri baráttu við hinn
illkynja sjúkdóm sem sigraði að lok-
um. í þessari baráttu kom viljastyrk-
ur Alicar best í ljós því hún gafst
aldrei upp og hélt reisn sinni fram á
síðasta dag.
Nú þegar við kveðjum Alice biðjum
við Guð að styrkja Hadda og Katrínu
í þeirra miklu sorg.
Fyrrum samstarfsfólk og
félagar í Glerárskóla.
Það sannast núna, einu sinni enn
að Guð kallar til sín þá sem búa
yfir mætti honum til dýrðar. Hann
vitjar með kalli sínu, ekki bara þeirra
sem markvisst, meðvitað eða ei „mis-
bjóða“ heilsu sinni heldur og líka
þeim sem markvisst vilja bæta og
viðhalda henni, dag eftir dag og ár
eftir ár.
Alice var eftir því sem ég best
fékk séð, brautryðjandi til eflingar
heilbrigðum lifnaðarháttum á Akur-
eyri. Hún þorði að koma með nýjung-
ar í leikfimi og dansi og mátti oft
glíma við keppinauta, sem viðhalda
fornum hugsunarhætti og íhalds-
semi, en hún lét aldrei bugast. Hún
var í einu orði sagt góð manneskja.
Alltaf gaf hún öðrum tíma og til
þess að lýsa henni best lagði hún á
sig ferð til mín í Svíþjóð til þess að
kynna sér það nýjasta á sviði líkams-
ræktar. Hún var fastur gestúr á öll-
um leiðbeinendanámskeiðunum sem
haldin voru í Reykjavík.
Við hittumst fýrst á einu slíku í
Kennaraháskólanum. Við dönsuðum
saman og hlógum, og með okkur
tókst sterk vinátta þó samverustund-
irnar væru ekki margar. Það var/er
svo auðvelt að elska Alice, svo auð-
velt að umgangast hana. Við töluðum
um bömin okkar, líkamsrækt og
megmn, um samkeppni drengilega
og ódrengilega, um nýjungar í eró-
bikk og alltaf var Alice jákvæð, svo
jákvæð, þroskuð og heiðarleg að mér
fannst stundum að hún yrði að bíta
meira frá sér. En auðvitað vitum við
hvemig fólk sparkar í hundana sína.
Dansstúdíó Alice hefur ávallt verið
feti framar á Akureyri og þó á móti
hafi blásið þá var það ekki vegna
skorts á dugnaði eða þekkingu, held-
ur frekar röð óhappa. Akureyringar
mega vera stoltir af þeim hjónum
og hve dugleg þau voru og trú sann-
færingu sinni að jafnvel á Akureyri
geti þrifist einkarekstur þar sem
áræðni eigendanna er metin meira
en ættir séra Jóns.
Við kveðjum ekki Alice, aldrei, hún
mun lifa og vera áfram hjá okkur,
en mest mun hún fýlgja óskasteinin-
um sínum elsku litlu dóttur sinni og
svo stoðinni sem eins og klettur á
villtum sjó stóð við hlið hennar. Haddi
minn, Guð blessi þig elsku vinur
minn. Vonandi höfum við sem við
hlið þér göngum og eftir lifum styrk
til þess að „líta inn“, kyssa tárin,
halda í þreyttar hendur og biðja með
þér, að stjama Alicar þinnar haldi
áfram að skína skært.
Þegar við svo að á ný njótum
nærgætni hennar, getum við öll
dansað saman, hlegið og trúað áfram
á jákvæðnina.
Jónína Benediktsdóttir.
„Hún Alice okkar er dáin.“
Þessi tilkynning skólasystur okkar
og vinkonu nísti mig í hjartastað og
við grétum báðar. Það er erfitt að
sætta sig við að ung kona í blóma
lífsins skuli vera hrifin burt frá ungu
bami sínu og eiginmanni. Hún hafði
svo mikið að lifa fyrir og hlutverki
hennar því ekki lokið hér á jörð. Við
skiljum ekki tilganginn en drúpum
höfði í sorg.
Kynni okkar Alice hófust í Kenn-
araháskóla íslands árið 1988. Þar
var saman kominn hópur leiðbein-
enda, er átti það sameiginlegt að
hafa kennt 6 ár eða lengur og vera
nú sestur á skólabekk í KHÍ í rétt-
indanám grunnskólakennara. Við
vorum víðs vegar að af landinu, öll
fullorðið fólk af ýmsum stærðum og
gerðum. Við erum misjafnlega af
guði gerð. Alice fékk í vöggugjöf
gott útlit og gáfur góðar. Hún var
einstaklega - glæsileg kona með
óvenju falleg augu og litaraft. Hún
hafði fallegan líkama, sem hún hugs-
aði vel um. Hún stundaði íþróttir og
líkamsrækt og kenndi m.a. dans. En
hún miklaðist ekki af útliti sínu, eins
og ein skólasystir okkar úr Kennó
sagði: „Það var svo gott að sitja við
hliðina á henni, þótt maður væri nú
ekki með súper útlit.“
Alice var gáfuð og skynsöm kona
og bera verkefnin hennar úr Kennó
þess glögg merki. Hún var afar list-
hneigð og hafði alveg einstaklega
fallega rithönd.
Margs er að minnast á kveðju-
stund. Við minnumst þess,' þegar
Alice, þessi hljóðláta og gefandi kona
fékk „strákana“ til að dansa can can
á fyrsta skemmtikvöldinu, sem þessi
misliti hópur hélt í KHÍ til að kynn-
ast og blanda geði saman. Búninga
galdraði Alice frá Akureyri og
„strákamir" klæddust þeim að sjálf-
sögðu. Einn af prestunum okkar
sagði að þeir væru nú „vanir að
ganga í kjól“. Alice hafði ekki hátt
um hlutina en framkvæmdi þá. Hún
var góður leiðbeinandi. Eftir þetta
var Alice sjálfkjörin þegar eitthvað
var um að vera í félagslífinu. Hún
var hugmyndarík, hafði kjark til að
framkvæma og hreif aðra með sér.
Hún var fordómalaus. Hún reykti
ekki sjálf en sat oft í reykstofu KHÍ
tl að njóta samvista og taka þátt í
umæðum er þar fóru fram. Við vor-
um ekki aðeins skólasystur og vinir.
Hún var Ííka nemandi minn á nám-
skeiðum í leikrænni tjáningu, bæði
í KHI og Kramhúsinu. Hún kenndi
sjálf bömum leikræna tjáningu á
Ákureyri, heimabæ sínum. Grann-
holda og veikburða kom hún á kenn-
aranámskeið í Kramhúsinu í fyrra-
vor. Líkamlegir kraftar voru ekki
miklir en baráttuviljinn, þrautseigjan
og bjartsýnin voru til staðar í ríkum
mæli. Ég lærði mikið af henni sem
skólasystur en enn þá meira sem
nemanda.
Eftir 6 ára sambúð fæddist Alice
og Haraldi Pálssyni hinn 5. mars
1989 dóttir er hlaut nafnið Katrín
Mist. Hún var óskabarn og auga-
steinn þeirra. Alice hélt ótrauð áfram
kennaranáminu og hafði oft Katrínu
litlu Mist með sér í tímum. Við kölluð-
um hana „barnið okkar“. Þegar Sig-
urður Konráðsson var að fræða okk-
ur um máltöku barna hjalaði Katrín
Mist hástöfum. Hennar innlegg átti
vel við og gæddi kennsluna meira
lífi. í bréfi með verkefni hinn 12.
nóvember 1990 segir Alice orðrétt:
„Litli gimsteinninn minn stækkar og
dafnar vel. Hún er alltaf að danda
(dansa) og gera ævi (æfingar).“
Þetta segir okkur hvað Alice hefur
haft litlu stúlkuna sína mikið með
sér, 20 mánaða gömul er hún farin
að dansa og æfa eins og mamma en
Alice rak dansstúdíó á Akureyri.
Alice gat ekki lokið kennaranám-
inu vegna veikindanna, er nú hafa
lagt hana að velli. Lokaritgerðin var
ofarlega í huga hennar og löngunin
til að ljúka henni var sterk. Bækur
og aðrar heimildir lét hún fylgja sér
á þrautagöngu krabbameinsins af
þeirri bjartsýni sem henni var svo
eiginleg og í þeirri von að hún fyndi
stund milli stríða — til að loka loka-
ritgerðinni og ná markinu, námslok
og grunnskólakennari. En baráttan
fyrir lífinu leyfði ekki slíkt. Alice var
góður kennari og næm fyrir mikil-
vægi mannlegra samskipta.
Við skólafélagamir í KHI kveðjum
hana með virðingu og þökkum henni
góða samfylgd. Við minnumst konu
er var góðum kostum gædd og vildi
öllum gott gera. Okkur leið vel í
návist hennar og lærðum margt af
henni. Haraldi Pálssyni, manni henn-
ar, og litlu dótturinni, Katrínu Mist,
sendum við okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Sigríður Eyþórsdóttir.
Kveðjuorð:
Sigurgrímur
Vemharðsson
Fæddur 7. janúar 1958
Dáinn 9. ágúst 1992
Sá sem skrifaði „Enginn veit
hvað átt hefur fyrr en misst hefur"
visi hvað hann sagði. Því í gær var

sími 67 48 44
Siggi bróðir borinn til grafar. Er
ég var lítil dýrkaði ég „Sigga bróð-
ir“. Hann átti flottar græjur, flotta
bíla og var alltaf svo góður við mig.
Ég man þann dag er Anna
frænka fékk gefins hest. Þann dag
grét ég sárt. Er Siggi frétti þetta
sagði hann „Ekkert mál; þú mátt
bara eiga hana Jörpu“. Á tánings-
aldri fékk ég að fara margt því
Siggi bróðir tók mig alltaf með og
sagði við mömmu „Ég passa hana
litlu systur.“
Er árin liðu fórum við sitt í hvora
áttina en alltaf fann ég þörf fyrir
að hitta hann, því alltaf var létt
yfír honum. Bjarsýnin skein út frá
honum. Er eitthvað bjátaði á hjá
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjóm blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Iteykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
mér leitaði ég ávallt svara hjá
Sigga. Samneyti okkar var alltaf
spaug, grín og glens.
/ Á sunnudaginn, rétt áður en ég
frétti andlát hans, hugsaði ég: „Er
ég kem til Reykjavíkur verður það
mitt fyrsta verk að fara til Sigga
og spjalla við hann um lífið og til-
veruna.“ En svo varð nú ekki. Ég
mun ætíð elska Sigga og þakka
stundimar sem við áttum saman.
Katrín systir.
Sigurgrímur var fæddur og upp-
alinn í Holti, Stokkseyrarhreppi.
Foreldrar Vemharður Sigurgríms-
son og Gyða Guðmundsdóttir,
bændur í Holti. Hann gekk í barna-
skóla á Stokkseyri. Gagnfræða-
skóla lauk hann á Selfossi. Síðan
lá leið hans í Bændaskólann á
Hvanneyri. Eftir það starfaði hann
bæði til sjós og lands, mest við
vélar og viðgerðir, enda mjög laginn
við hvom tveggja. Sigurgrímur
gekk að eiga Herborgu Pálsdóttur
1980 og eignuðust þau tvær dætur,
Herdísi 12 ára og Hildi 6 ára.
Um tíma stunduðu þau hjónin
búskap bæði á Skálmholti og Heið-
arbæ og Villingaholtshreppi. Síðan
rak Sigurgrímur eigið verktakafyr-
irtæki ásamt bróður sínum Eiríki.
Sigurgrímur átti fjögur systkini.
Þau heita Guðbjörg, Guðmundur,
Katrín og Eiríkur.
Sigurgrímur var mikið náttúru-
bam og hefði helst alltaf viljað búa
í sveit, sótti mjög mikið til fjalla.
Hann var mikill vinnuþjarkur, já-
kvæður og bjartsýnn með sterka
réttlætiskennd. Glettinn var hann,
hafði góða kímnigáfu og traustur
vinur vina sinna.
Við þökkum elsku bróður okkar
fyrir samfylgdina og Guð veri með
honum fyrir handan.
Systkinin.
Minning:
*
Oskar Karlsson
Fæddur 9. febrúar 1943
Dáinn 7. ágúst 1992
Það er með söknuði og döprum
huga, sem ég sest niður til að skrifa
nokkrar línur um góðan dreng, sem
um aldur fram er horfinn á braut frá
okkur sem störfuðum með honum
og áttum hann að vini.
I hálft annað ár átti Óskar í bar-
áttu við ólæknandi sjúkdóm sem
magnaðist stig af stigi þar til hann
lést á heimili sínu 7. ágúst síðastlið-
inn.
Ármann Óskar Karlsson, eins og
hann hét fullu nafni, fæddist í
Reykjavík 9. febrúar 1943. Hann var
sonur Ólafar Markúsdóttur og Karls
Þorsteinssonar bakara. Fimm ára
fluttist hann með foreldrum sínum
að Hellu á Rangárvöllum og ólst þar
upp.
Óskar var kvæntur Guðbjörgu Evu
Kristjánsdóttur og áttu þau saman
tvo syni, Kristján Hans, fæddan 1980
og Markús Má, fæddan 1985. Áður
hafði Óskar eignast fjögur böm.
Snemma fór Óskar til starfa við
sjávarútveginn. Hann fluttist vestur
á Suðureyri við Súgandafjörð og hóf
þar farsælan verkstjórnarferil sinn
liðlega tvítugur. Var hann því einn
af yngstu verkstjórunum sem starf-
andi voru í frystihúsum hér á landi.
Þá hafði hann öðlast alhliða mats-
réttindi til framleiðslu sjávarafurða.
Persónulega á ég Óskari margt
að þakka. Það eru mikil forréttindi
að hitta og eiga samstarf við mann
sem hann. Ég og Óskar áttum náið
samstarf frá árinu 1978, þegar hann
kom til starfa hjá Sjólastöðinni hf. í
Hafnarfirði. Hann hafði reyndar
starfað nokkrum árum áður hjá fyrir-
tækinu,_ en byrjaði nú sem yfirverk-
stjóri. Ég hóf störf við fyrirtækið að
námi loknu nokkrum vikum á undan
Óskari og reyndist hann mér ætíð
hinn besti samstarfsmaður. Hann
hafði mikla reynslu varðandi rekstur
slíkra fyrirtækja og sat í stjórn Sjóla-
stöðvarinnar hf. um fjögurra ára
skeið. Fyrirtækið var í mikilli upp-
byggingu og örum vexti og því var
oft mikið álag og annasamt hjá Ósk-
ari. Þá kom fram hversu frábær
starfsmaður Óskar var og hvern
mann hann hafði að geyma. Fram-
koma hans og skapgerð var mjög
traustvekjandi. Það var sama hvaða
verkefni var tekist á við. Þá átti
Óskar afar auðvelt með að hafa
heildaryfirsýn yfir fyrirliggjandi
verkefni, gera greinarmun á aðalat-
riðum og aukaatriðum, forgangsað-
gerðum og síðari aðgerðum. Oskar
var sannur leiðtogi, og hafði góða
stjóm á starfsfólki sínu og ávann sér
virðingu og vináttu þess sem einn
af þeim. Hann var glaðvær, hlýr í
viðmóti, greiðvikinn og drengur góð-
ur. Hógværð hans, vinnugleði og
samviskusemi vakti virðingu þeirra
sem ti! hans þekktu. Það eru margir
sem hafa hafið starfsævi sína undir
verkstjórn Óskars og sjá nú á eftir
frábærum stjórnanda sem lagt hefur
hornstein að síðari störfum þeirra.
Ég vil þakka Óskari allar þær
samverustundir sem við höfum átt
saman og síðast en ekki síst dreng-
lyndi hans og vináttu.
Að lokum sendi ég eiginkonu hans,
börnum og tengdabörnum, bama-
bömum, aldraðri móður og öðrum
ættingjum og vinum mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hans.
Haraldur Jónsson.