Morgunblaðið - 29.08.1992, Side 29

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. ÁGÚST 1992
29
Minning-
Ingimundur Sigurður
Magnússon frá Bæ
Með þessu litla ljóði kveð ég elsku
Munda minn að sinni. Það minnir
á hann og fallegu sveitina hans -
bernskusveitina mína.
Yfír tindum öllum
er ró,
friður á fjöllum,
fugl í tó
hljóðnaður hver;
Það bærist ei blær eða kliður.
Einnig þinn friður
framundan er.
(J.W. Goethe)
Elsku Sjöfn mín, fallega Laufey
mín og Hjödda, Sverrir og Maggi
- ykkur sem og alla aðra ástvini
hans Munda okkar, biðjum við
Freyr góðan Guð að blessa og
styrkja í sorg ykkar og söknuði.
Sif Ragnhildardóttir,
Ragnar Freyr Rúnarsson.
Borinn er til moldar í dag hinn
mætasti maður, Ingimundur Magn-
ússon, húsasmíðameistari, Hof-
görðum 2 á Seltjarnarnesi, ættaður
frá Bæ í Króksfirði. Hann lést úr
krabbameini 21. ágúst síðastliðinn
eftir stutt en hart banastríð, tæp-
lega 59 ára gamall.
Hann varð harmdauði öllum
mönnum, sem hann þekktu, virtur
og vinsæll mannkostamaður, sem
ævinlega og alls staðar kom fram
til góðs og hafði bætandi áhrif á
umhverfi sitt, hvar sem hann fór.
Hann var einstaklega háttvís,
graridvar og gætinn í orðum og hið
mesta prúðmenni í öllum háttum.
Gerhugull, ráðhollur og svo traust-
vekjandi að menn leituðu gjarnan
til hans þegar einhvers þótti við
þurfa, sem gott var að geta borið
undir skynsemi hans og góðvilja.
Og sem hann var góðum gáfum
gæddur, velvirkur og vel að sér í
öllu, sem hann tók sér fyrir hend-
ur, varð hann fljótt eftirsóttur til
vandasamra verka og ábyrgðar-
starfa. Gat hann sér hvarvetna gott
orð og brást í engu því, sem honum
var til trúað. Því var hann mikils
metinn af húsbændum sínum og
samverkamönnum, elskaður og
dáður af ástvinum sínum, eigin-
konu, börnum og stórum systkina-
hópi og öllu skylduliði. Ég var svo
einn í miklum fjölda óskyldra og
óvanabundinna, sem hittum hann
með einhverjum hætti á lífsleiðinni
og fundum fljótt hve mikilsháttar
maður hafði orðið á vegi okkar.
Leiðir okkar lágu saman þegar
ég flutti vestur í Reykhólasveit þar
sem ég átti heima í 20 ár. Þá var
Ingimundur unglingur innan við
tvítugt á miklu menningarheimili á
stórbýlinu Bæ í Króksfirði í stórum
systkinahópi. Við kynntumst vel og
nokkrum árum seinna var ég svo
lánsamur að vera í brúðkaupi hans
er hann gekk að eiga glæsilega
stúlku, Sjöfn Smith úr Reykjavík.
Það var eftirminnilegt brúkaup, því
að Hákon, tvíburabróðir Ingimund-
ar, gekk þá sömu stund, að eiga
fallega Stúlku af Barðaströnd, Unni
Jónsdóttur frá Vaðli. Og svo hélt
faðir bræðranna, höfðinginn Magn-
ús Ingimundarson, veglega brúð-
kaupsveislu í hótel Bjarkarlundi
þangað sem flestum úr sveitinni var
boðið og mörgum öðrum víða að.
Fleira er eftirminnilegt frá þessu
brúðkaupi og ég þykist vita að þau,
sem voru brúðhjón þá, muni það
með mér þó að ekki verði meira
um það sagt hér. En þarna treyst-
ust vináttubönd, sem ekki hefur
slaknað á síðan.
Þegar þetta rifjast upp fyrir mér
á gamals aldri nú við ótímabært
andlát Ingimundar frá Bæ kemur
margt merkilegt upp í hugann.
Árið 1948 þegar ég fór vestur með
áætlunarbíl til að taka við prests-
embætti á Reykhólum þekkti ég
engan mann þar. Læknirinn hafði
lofað að sækja mig í Bjarkarlund
og hýsa fyrsta kastið. En þegar
þangað kom var engan lækni að
sjá. Ég var ungur og kvíðinn, og
skimaði ráðvilltur í allar áttir. Þá
gekk til mín höfðinglegur maður,
sem þama var staddur, bauð fram
aðstoð sína og spurði hvort ég væri
kannski presturinn. Svo rétti hann
fram hönd og bauð mig velkominn
og kynnti sig. Magnús í Bæ. Hand-
takið hans var það fyrsta sem
mætti mér þar í sveit og sá mann-
þekkjari, sem hann var, vissi hann
af mannviti sínu og höfðingslund
hvað mér kæmi bezt á þeirri stundu
og kom því vel til skila í handaband-
inu, svo vel að ég gleymi því aldrei
meðan ég lifi. Handtak hans var
öðruvísi en annarra manna, það var
í því svo mikill innileiki, svo mikil
meining, velvild og traust og fleira,
sem ólýsanlegt er.
Þannig urðu fyrstu kynni mín
af Magnúsi í Bæ og síðan hans
fólki, Sigríði húsfreyju og bömun-
um, sem vom nú óðum að stálpast
og sum orðin fullorðin. Þau drógu
öll dám af Magnúsi, hvert með sínu
móti, ævinlega með vinsemd og
trygglyndi, hjálpsemi og velvilja.
Þannig minnist ég systkinanna frá
Bæ og húsbændanna. Þeim á ég
öllum mikla skuld að gjalda, sem
aldrei verður hægt að greiða. Samt
get ég ekki látið það vera, nú við
andlát vinar míns, Ingimundar
Magnússonar, að segja frá því hve
mikils ég mat hann og hve vænt
mér þótti um þau hjónin frá fyrstu
tíð, og votta Sjöfn og bömum þeirra
samúð mína, þó að skammt dugi.
Minningin um velvilja, vináttu
og tryggð systkinanna frá Bæ er
snar þáttur í því, sem mér þykir
einna mest um vert í lífshlaupi mínu
þar vestra fyrr á áram.
Ingimundur Sigurður Magnús-
son, eins og hann hét fullu nafni,
var fæddur á Reykhólum 11. sept-
ember 1933. Fæddist þá um leið
tvíburabróðir hans, Hákon. Þeir
voru yngstir barna foreldra sinna.
Eldri voru Sigríður, Lúðvik, Arndís
og Erlingur, og svo fóstursystir
þeirra, Hulda Pálsdóttir, sem var
elzt og ólst upp með þeim eins og
væri hún skilgetin systir þeirra.
Foreldrar Ingimundar vora
Magnús Ingimundarson, stórbóndi,
hreppstjóri og vegaverkstjóri frá
Bæ í Króksfirði, sem var mikilshátt-
ar maður og héraðshöfðingi á sinni
tíð og kona hans, Jóhanna Kristín
Hákonardóttir frá Reykhólum, en
móðir hennar var Arndís Bjarna-
dóttir, og bændahöfðinginn Bjarni
Þórðarson á Reykhólum því langafi
Ingimundar. Ég hef það fyrir satt
að Jóhanna, móðir Ingimundar,
hafi verið einstaklega væn kona,
þekkt fyrir hjartagæzku sína og
hjálpsemi við smælingja. Þegar hún
og Magnús Ingimundarson hófu
búskap var erfitt um jarðnæði í
sveitum. Fyrstu árin voru þau í Bæ
með Ingimundi, föður Magnúsar,
síðan á Hríshóli og Miðjanesi. Og
á þeim árum eignuðust þau öll sex
börnin sín og Huldu Pálsdóttur, sem
þau tóku í fóstur og ólu upp sem
sína dóttur. Seinast voru þau á
Reykhólum með Hákoni og Arnd-
ísi, en fluttu þaðan að Bæ í Króks-
firði er móðir Magnúsar hafði dáið
og faðir hans bragðið búi. Þau
bjuggu síðan í Bæ og þar ólst Ingi-
mundur upp.
Þá gerðist sú sorgarsaga í júlí
1937 að húsfreyjan á bænum, Jó-
hanna Hákonardóttir, móðir Ingi-
mundar, dó á besta aldri, frá 7
börnum ungum. Hún var aðeins 36
ára gömul, tvíburamir voru þá í
frambernsku og elzta barnið, fóst-
urdóttirin Hulda, nýfermd. Þetta
varð skiljanlega hið mesta áfall fyr-
ir ung börnin og mikilhæfan hús-
bóndann, sem harmaði mjög ágæta
konu sína.
Þá gerðist falleg saga, sem sneri
þessari hörmung á bezta veg. Á
heimilinu í Bæ var ljósmóðir hrepps-
ins, Sigríður Guðjónsdóttir, og
hjúkraði veikri vinkonu sinni. Þegar
Jóhanna sá að hverju dró með veik-
indi sín mun hún hafa beðið Sigríði
að yfirgefa ekki börnin og annast
þau í bernsku sinni. Og það gerði
sú mæta kona Sigríður Guðjóns-
dóttir svo sannarlega. Hún gekk
þeim öllum i móðurstað. Og það
veit ég að Ingimundur var henni
ákaflega þakklátur og unni henni
mjög, eins og reyndar systkinin öll.
Sigríður var húsfreyja í Bæ með
Magnúsi í 22 ár og héldu þau uppi
slíkri höfðinglegri reisn að frægt
varð unn allt land. Gestrisni þeirra,
góðgerðir og góðvilji virtugt engin
takmörk eiga á heimili þeirra. Þau
eignuðust tvo drengi, sem bættust
við systkinahópinn, Ólaf, sem lengst
af fylgdi móður sinni, og Gunnlaug,
sem er yngstur.
Það fer ekki hjá því að uppeldi
á svona miklu menningarheimili
hafi varanlega áhrif á þá, sem njóta.
Það sannaðist á Ingimundi Magnús-
syni, hann 'var verðugur fulltrúi
sinnar ættar og jók ágæti áa sinna
með drengskap sínum og manns-
brag.
Ingimundur lærði húsasmíði og
varð góður iðnaðarmaður. Hann
lagði víða hönd að verki og stjóm-
aði smíði fjölda húsa og mann-
virkja, svo sem sólarhúsa og ann-
arra bygginga, sem ég kann ekki
að nefna. Hann hafði oftast manna-
forráð og fór vel með.
í stuttu æviágripi í kennaratali
stendur að hann hafi tvítugur tekið
handavinnukennarapróf frá kvöld-
skóla iðnaðarmanna í Vestmanna-
eyjum. Tvo vetur var hann kennari
við gagnfræðaskólann þar. Meist-
araréttindi í húsasmíði fékk hann
1964, lauk prófi úr Meistaraskólan-
um í Reykjavík 1978. Hann var
kennari við Héraðsskólann á
Reykjanesi við ísafjarðardjúp
1958-1966.
Og árið 1958 varð hann bóndi í
Bæ í Króksfirði á bernskuheimili
sínu. Ári seinna, hinn 25. júlí 1959,
giftist hann unnustu sinni, Sjöfn
Karólínu Smith úr Reykjavík,
Sverrisdóttur, loftskeytamanns.
Þau stofnuðu nýbýlið Hábæ úr
Bæjarlandi og bjuggu þar við reisn
og myndarskap til 1977 er þau
fluttu til Reykjavíkur. Ingimundur
varð hreppstjóri svo sem verið höfðu
faðir hans og afi. Fór honum það
vel úr hendi eins og annað. Hann
hafði ætíð traust manna og tiltrú.
Ekki dugði honum búskapurinn
og trúnaðarstörf í sveitinni. Hann
stundaði jafnframt húsbygginga-
vinnu með búskapnum og lagði
hönd að verki víða. Mér er það t.d.
minnisstætt þegar Vestfirðingar
héldu mikla landnámshátíð í Vatns-
dal á Barðaströnd 1974 var hann
þar verkstjóri við miklar fram-
kvæmdir, sem gera varð til undir-
búnings stórri hátið lengst inni í
óbyggðum dal. Þegar þau Ingi-
mundur og Sjöfn fluttust til Reykja-
víkur með börnum sínum fjórum,
sem þau höfðu eignast í Bæ, stofn-
uðu þau heimili vestur á Seltjamar-
nesi þar sem heitir í Hofgörðum
númer 2. Börnin eru: Magnús,
byggingameistari í Bolungarvík;
Laufey Anna, heima hjá móður
sinni; Sverrir, matsveinn í Reykja-
vík og Hjördís, nemi og býr heima.
Þau búa nú við mikinn harm og
syrgja ágætan heimilisföður. Þeim
vildu allir góðir menn geta lagt eitt-
hvert lið. Og ég veit að þar mun
muna um Bæjarættina, sem marg-
reynd er í baráttu við þrautir og
mannskaða og ætíð komið styrkari
úr hverri raun.
Frá 1983 var Ingimundur eftir-
litsmaður með fasteignum ríkisins
á vegum fjármálaráðuneytisins og
fór að vanda vel með mikla ábyrgð
og mannaforráð. Ekki var við öðra
að búast en að hann ætti í því starfi
farsæla framtíð. En þá tók það
vald í taum, sem allir verða að lúta.
í júlí greindist hann með banvænan
sjúkdóm, sem dró hann til dauða
mánuði síðar. Hann háði hart bana-
stríð með fullri meðvitund fram á
seinasta dag, gekk æðralaus og
ósmeykur gegn örlögum sínum.
Hann dó 21. ágúst. Þann sama dag
fyrir nákvæmlega 10 áram síðan
var Magnús faðir hans jarðsunginn
í Reykhólakirkjugarði.
Blessuð sé minningin um Ingi-
mund Sigurð Magnússon frá Bæ í
Króksfirði.
Þórarinn Þór.
Ingimundur Magnússon, bygg-
ingameistari, sem kvaddur er í
hinsta sinn frá Fossvogskirkju í
dag, kom til starfa hjá Fasteignum
ríkissjóðs snemma árs 1984. Hann
hafði þá að baki langan starfsferil
sem bóndi, byggingameistari, kenn-
ari og hreppstjóri, auk ýmiskonar
félagsmálaþátttöku. Það kom fljótt
í ljós að ráðinn hafði verið athug-
ull og samviskusamur starfsmaður
til að veita vaxandi stofnun forystu.
Seinna varð það öllum ljóst, sem
með honum unnu, að starfsþrek
hans var mikið. Verkefnum Fast-
eignanna fjölgaði, þau urðu fjöl-
breytilegri, en Ingimundur tók á
móti hverju nýju verkefni sem við
bættist með sama áhuga og festu
sem hinum fyrri.
Við störf sín hafði Ingimundur
samstarf við mjög marga ríkis-
starfsmenn, iðnaðar- og tæknimenn
og er ánægjulegt að vita hve víða
Ingimundur naut virðingar þeirra
sem hann skipti við. Ljóst er að sá
eiginleiki hans að geta séð fleiri
hliðar en eina, m.a. þá broslegu,
létti undir með honum í samskiptum
við fólk. Gott var að vinna með
Ingimundi. Hann undirbjó málin
þannig að fljótt var komið að kjarna
málsins og aukaatriðum lítill gaum-
ur gefinn. Þannig nýttist tíminn vel
að ræða aðalatriðin og komast að
niðurstöðu um aðgerðir.
Nú þegar Ingimundur er allur
er okkur það ljóst að sæti hans
verður vandfyllt, en jafnframt að
hann skilaði góðu búi, sem njóta
mun arfsins. Samstarfsmenn hans
sakna hans sem vinar og félaga.
Yfír minningunni um Ingimund
Magnússon er birta af sérstæðum
ágætismanni sem hafði ánægju af
því að takast á við erfið verkefni,
sem hann leysti með prýði.
Fjölskyldu hans sendum við okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Stjórn og starfsfólk
Fasteigna ríkissjóðs.
t
Ástkœr eiginkona mín, móðir, amma
og langamma,
ÁSDÍS VÍDALÍN
KRISTJÁNSDÓTTIR,
Njálsgötu 86,
lést í Landspítalanum 28. ágúst.
Jón Halldórsson,
börn, barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkœreiginkona mín, móðir, tengdamóðir, amma og langamma,
GUÐRÚN ÓLAFSDÓTTIR,
Háalundi 3,
Akureyrl,
sem lést í Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri 25. ágúst sl., verður
jarðsungin frá Akureyrarkirkju mánudaginn 31. ágúst kl. 13.30.
. Ásgeir Halldórsson,
Ólafur Asgeirsson, Bente Ásgeirsson,
Halldór Ásgeirsson, Guörún Stefánsdóttir,
Sofffa Ásgeirsdóttir, Þorsteinn Friðriksson,
Ásgeir Ásgeirsson,
Gunnar Ásgeirsson, Hansfna M. Haraldsdóttir,
Ásrún Ásgeirsdóttir, Halldór Þórisson,
Haukur Ásgeirsson,
Guðrún Ásgeirsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum öllum er sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför sonar okkar og bróður,
GUÐMUNDAR INGA ÞORVARÐARSONAR,
Miötúni 23,
Höfn, Hornafiröi.
Foreldrar og systkini.
t
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför
TEITS DANÍELSSONAR
frá Grímastöðum,
Andakfl.
Dóra Þórðardóttir,
synir, tengdadætur og barnabörn.