Morgunblaðið - 09.10.1992, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. OKTÓBER 1992
Brynhildur Sigþórs
dóttir - Minning
Fædd 26. febrúar 1917
Dáin 3. október 1992
Hinsta kveðja
í dag verður tengdamóðir mín,
Brynhildur Sigþórsdóttir, til moldar
borin og mig langar til að minnast
hennar með kæru þakklæti fyrir
hlýhug í minn garð.
Fyrir um tuttugu árum kom ég
fyrst inn á hennar heimili og var
mér allt frá fyrsta degi vel og ástúð-
lega tekið.
Þegar dætur mínar bættust í
bamadætrahópinn varð mér strax
ljóst að umhyggja hennar fyrir vel-
ferð þeirra og líðan var einstök og
byggðist á fölskvalausri ást en líka
skilningi á vissum aga sem öllu
uppeldi fylgir.
Brynhildur var mér alltaf ein-
staklega bóngóð og greiðvikin og
sótti ég marga hjálpina til hennar.
En það lýsir Brynhildi best
hversu sterk og yfirveguð hún var
að þegar þessi erfiði sjúkdómur
hafði lagt á hana þungar byrðar
vildi hún heldur ræða um aðra og
annað en sig enda væri ekkert
óvenjulegt að henni.
Þessi styrkur hélst til hinstu
stundar en þá varð í kringum hana
friður og ró sem gleymist aldrei
þeim sem þar voru.
Nokkrum dögum fyrir andlát
tengdamóður minnar sat ég einn
morguninn ein hjá henni. Hún leit
upp horfði á mig og sagði: „Ertu
hér ennþá elskuleg“ og fór að tala
um að hún væri hrifm af litnum
af nýrri kápu sem ég var í, enda
hafði Brynhildur gaman af klæðn-
Verð kr. 2.290
Verb kr. 1.950
*
i ÚTILÍFP
GLÆSIBÆ . SÍMI 812922
aði, sem hún vann lengi við að selja.
Svona var hún.
Ég vil þakka tengdamömmu
minni fyri allt og ég mun minnast
hennar sem góðrar og sanngjamrar
manneskju.
Guð styrki Harald eftir missi lífs-
fömnautarins og síns besta vinar.
Megi Brynhildur hvfla í friði.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Ásta Benný Hjaltadóttir.
Brynhildur Sigþórsdóttir, sem er
til moldar borin í dag, er þeim sem
henni kynntust sannarlega eftir-
minnileg kona. Afar viðfelldin fram-
koma og aðlaðandi yfirbragð,
skemmtilegt afdráttarleysi í við-
ræðum, yfirlætisleysi, hreinlyndi,
ekki einu sinni sú upptalning góðra
kosta, sem hún hafði alla til að
bera, skýrir þá persónutöfra sem
Brynhildur var gædd. Sjálfur man
ég enn þegar ég sá hana fyrst fyr-
ir meira en 50 árum og vissi þá
engin deili á henni, ekki einu sinni
nafn. Hún afgreiddi mig í búð og
síðan stendur hún ljóslifandi fyrir
mér eins og hún var þá — hvers
vegna get ég ekki skýit með öðru
en framkomu hennar og ef til vill
útliti. Allmörgum árum síðar trúlof-
aðist ég náfrænku hennar, Jóhönnu
Pétursdóttir frá Hjalteyri. Hún
kynnti mig þá fljótt fyrir þessari
vinkonu sinni, sem þá var orðin frú
í Reylqavík, og sá ég þá strax að
þama var komin stúlkan sem ég
hafði einu sinni séð við afgreiðslu
í verslun fyrir norðan og ég gat
ekki gleymt. Ég sagði henni frá
þessu frábæra minni mínu og henti
hún gaman að.
Síðan hafa Brynhildur Sigþórs-
dóttir og eiginmaður hennar, Har-
aldur Sigurðsson, síðast aðalféhirð-
ir hjá Pósti og síma, verið miklir
vinir okkar hjóna.
Móðir Brynhildar var Aðalbjörg
Jónasdóttir frá Halldórsstöðum í
Reykjadal og faðir hennar, Sigþór
Magnússon frá Ægissíðu í Vestur-
Húnavatnssýslu. Hún missti á ung-
um aldri báða foreldra sína og ólst
eftir það upp hjá Snjólaugu Jónas-
dóttur, móðursystur sinni, á Akur-
eyri, en þær voru systur Péturs
Jónassonar, framkvæmdastjóra á
Hjalteyri, föður konu minnar.
Og nú er Brynhildur Sigþórsdótt-
ir öll eftir veikindi sem vitað var
að mundu fljótlega draga hana til
dauða. Þau veikindi vom vissulega
erfíð þeim hjónum báðum, en Bryn-
hildur lét eins lítið á þeim bera og
unnt var og vildi ekkert um þau
tala.
Við hjónin kveðjum Brynhildi
Sigþórsdóttur með einlægri þökk
og miklum söknuði og vottum Har-
aldi, eiginmanni hennar og bömum
þeirra, þeim Önnu Snjólaugu og
Gunnari, og öðmm aðstandendum
innilega samúð.
Eiríkur Hreinn Finnbogason.
Með fáeinum orðum langar mig
að minnast góðrar vinkonu, Bryn-
hildar Sigþórsdóttur, er lést eftir
hetjulega baráttu 3. október sl.
Kynni okkar Bíbíar hófust er eig-
inmenn okkar urðu vinir og stúku-
bræður í Oddfellowreglunni fyrir
nærri ijörutíu ámm og á ég margt
og mikið henni að þakka. Hún geisl-
aði alla tíð af svo mikilli gleði og
lífsþrótti að við sem umgengumst
hana hlutum að hrífast með.
Það var mikið lán fyrir verslunina
Eros er Bíbí kom þar til starfa en
þar vann hún í yfír þijátíu ár og
það er gott dæmi um tryggð henn-
ar og trúmennsku. I öll þessi ár við
afgreiðslustörf kom smekkvísi og
glaðlegt viðmót hennar sér vel, við-
skiptavinum til ánægju og einnig
okkur hinum sem unnum með
henni.
Þau hjónin Bíbí og Haraldur vom
sérstakir höfðingjar heim að sækja
og meðan maðurinn minn lifði átt-
um við margar ógleymanlegar
stundir á heimili þeirra hjóna.
Bíbí var mjög listræn, málaði á
postulín og saumaði marga fallega
hluti. Hún hafði fagra söngrödd,
sem margir hafa notið, en þau hjón-
in sungu í mörg ár í kór Hallgríms-
kirkju og var það henni mikil gleði
að dótturdóttirin, Sigrún Þorgeirs-
dóttir, hefur erft söngröddina og
lagt út á listabrautina.
Síðustu árin höfum við fjórar vin-
konur spilað saman bridge og í
hvert sinn er heilsa hennar leyfði
vom spilin tekin fram og oft var
þá glatt á hjalla.
Við eigum eftir að sakna Bíbíar
og þökkum henni af alhug sam-
fylgdina, en sárastur er söknuður
fjölskyldunnar og sendi ég Haraldi
og bömunum hugheilar samúðar-
kveðjur.
Kristín Þorvaldsdóttir.
Amma Bíbí var sérlega lífsglöð
kona. Maður sér hana fyrir sér bros-
andi og káta. Hún fylgdist með
okkur öllum af miklum áhuga og
lá ekki á skoðunum sínum ef hún
taldi að þær gætu komið að gagni.
Hún var kraftmikil og dugleg. Jafn-
vel síðustu vikumar fór hún á tón-
leika, í bæinn og að hitta vini og
vandamenn. Þessi mikli kraftur var
smitandi og dreif hún alla sem ná-
lægt henni vom með sér.
Eitt af mörgum áhugamálum
ömmu var tónlist. Hún söng ásamt
afa í kór Hallgrímskirkju um
margra ára skeið og eigum við syst-
umar góðar minningar ofan af loft-
inu í kirkjunni þar sem við fengum
að vera hjá þeim í messum. Hafði
þessi tónlistarupplifun mikil áhrif á
okkur allar og hefur eflaust átt sinn
þátt í því að ein okkar lagði tónlist
fyrir sig.
Einstaklega gott var að sækja
ömmu heim. Heimili hennar og afa
á Háló stóð okkur alltaf opið og
fann maður þá hlýju og umhyggju
sem þaðan streymdi.
Við þökkum allar þær góðu
stundir sem við áttum með ömmu
og biðjum Guð að styrkja afa,
mömmu, Gunnar og alla ástvini
ömmu í sorginni. Hennar verður
sárt saknað.
Sigrún, Brynhildur
og Elísabet.
í dag verður tengdamóðir mín
Brynhildur Sigþórsdóttir jarðsett.
Með henni er gengin mikil öðlings-
kona, sem varpaði birtu inn í líf allra,
sem áttu þess kost að kynnast henni.
Brynhildur fæddist á Akureyri
hinn 26. febrúar árið 1917 og varð
því sjötíu og fímm ára í febrúarmán-
uði síðastliðnum. Hún var Norðlend-
ingur að ætt og uppruna, dóttir hjón-
anna Sigþórs Magnússonar verslun-
armanns, sem var ættaður úr Húna-
vatnssýslu, og konu hans Aðalbjarg-
ar Jónasdóttur frá Halldórsstöðum
í Reykjadal. Þau Sigþór og Aðal-
björg áttu fyrir einn son, Árna
Magnús, sem var fæddur árið 1915.
Þegar Brynhildur var rúmlega árs
gömul missti hún föður sinn, sem
var þá aðeins tuttugu og fimm ára
að aldri. Um nokkurra ára skeið
naut hún samvista við móður sína
og bróður hjá móðurfrændum sínum
á Akureyri og Hjalteyri. Þau mæðg-
in létust bæði á þriðja tug aldarinn-
ar, Árni árið 1926 og Aðalbjörg
þrem árum síðar. Brynhildur var þá
tólf ára gömul og var hún tekin í
fóstur af móðursystur sinni Snjó-
laugu Jónasdóttur og manni hennar
Sigurbirni Péturssyni bónda á Þverá
í Fnjóskadal. Gengu þau henni í for-
eldrastað, en áður höfðu þau Sigur-
björn og Snjólaug tekið fósturdótt-
ur, sem Sigríður hét. Þau hjón
bjuggu rausnarbúi að Þverá og átti
Brynhildur margar góðar minningar
frá dögum sínum í Fnjóskadal. Sá
tími varð hins vegar ekki langur,
þar sem Sigurbjörn og Sigríður
veiktust af berklaveiki og voru um
hríð á Kristneshæli, þar sem þau
létust bæði. Var þá ekki annarra
kosta völ fyrir Snjólaugu en selja
búið og flytjast ásamt Brynhildi fóst-
urdóttur sinni til Akureyrar. Bjuggu
þær síðan um árabil á Akureyri að
Krabbastíg 4. Brynhildur gekk þar
í skóla og lauk hún gagnfræðaprófi
frá Menntaskólanum á Akureyri.
Naut hún mikillar umhyggju Snjó-
laugar fóstru sinnar og átti Ijúfar
minningar frá uppvexti sínum á
Akureyri, þrátt fyrir þá miklu erfið-
leika, sem áður höfðu yfír dunið og
fyrr er getið.
Árið 1938 kynntist Brynhildur
eftirlifandi eiginmanni sínum Har-
aldi Sigurðssyni, sem hafði komið
norður til starfa hjá Kaupfélagi Ey-
fírðinga að loknu prófí frá Sam-
vinnuskólanum. Skömmu síðar hélt
hún til Reykjavíkur, þar sem hún
var veturlangt við nám í Hússtjórn-
arskólanum, sem þá var til húsa í
Kvennaskólanum í Reykjavík. Þau
Haraldur gengu í hjónaband 5. júlí,
1940 á Akureyri en stofnuðu síðan
heimili í Reykjavík á Baldursgötu
5. Tveim árum síðar eignuðust þau
Haraldur fyrsta barn sitt. Um sama
leyti flutti Snjólaug fóstra Brynhild-
ar til þeirra. Þrem árum síðar flutt-
ist fjölskyldan í nýtt hús, sem þau
hjón byggðu á Hólsvegi 10 í Klepps-
holti. Bjó Snjólaug hjá þeim Haraldi
fram á elliárin og gekk börnum
þeirra í ömmu stað.
Alls urðu börnin þijú talsins; Anna
Snjólaug, fædd 1942, gift Þorgeiri
Pálssyni, Björg, fædd 1945, en hún
lést rúmlega ársgömul, og Gunnar,
fæddur árið 1949, kvæntur Ástu
Benný Hjaltadóttur. Missir Bjargar
var þeim hjónum þungt áfall, sem
enn bætti djúpu sári við þá erfíðu
lífsreynslu, sem Brynhildur hafði
orðið fyrir á unga aldri. Vafalaust
hefur þetta sár aldrei náð að gróa
til fulls, enda var Brynhildur einkar
tilfínningarík kona, sem var afar
annt um fjölskyldu sína og vini.
Brynhildur var listfeng kona og
tónelsk með afbrigðum. Einkum
hafði hún mikla ánægju af söng og
hafði ágæta altrödd. Auk þess hafði
hún yndi af að mála á postulín og
fást við útsaum. Hún átti ekki langt
Það var komið haust og aftur
stóð ég frammi fyrir nýjum hópi
nemenda. í þetta sinn var hann
dálítið hávær sem oft og tíðum er
merki um taugaóstyrk. Sumir reyna
að sýnast mun borubrattari en þeir
eru til þess að fela óöryggið. Allt
er nýtt, húsakynnin, bekkjarfélag-
arnir og kennarinn og erfitt er að
tilheyra yngsta aldurshópi skólans.
Einn þessara nemenda var Ólafur
Guðni Friðriksson, en hann hafði
sig alls ekki í frammi heldur beið
rólegur þess sem verða vildi. Skrif-
legum verkefnum var útdeilt og í
gegnum þau hófust kynni okkar
Olafs Guðna hægt og sígandi. Hann
var afskaplega hlédrægur piltur,
samviskusamur og skilaði öllum
sínum verkefnum af stakri prýði.
Sveitin heillaði hann og þegar við
komumst að því að við þekktum
bæði til í Eyjahreppnum dokaði
hann gjarnan við í skólastofunni
eftir að aðrir voru farnir og ræddi
tengslin við sveitina. Fyrst í stað
ákaflega hikandi en smám saman
af meira öryggi.
Ólafur Guðni hafði mikinn áhuga
á dulrænum málefnum, var trúaður
piltur og talaði um þessi mál af
einlægni sem var svo ríkur þáttur
í fari hans. Hann fór heldur ekki
dult með hve vænt honum þótti um
móður sína og brosti ætíð á sinn
að sækja áhuga sinn á tónlistinni,
því Sigþór faðir hennar mun hafa
verið ágætur fiðluleikari auk þess
sem hann fékkst við myndlist í frí-
stundum. Brynhildur starfaði lengi
í kirkjukór Hallgrímskirkju ásamt
eiginmanni sínum, en Haraldur var
einn af stofnfélögum þessa kórs.
Um langt árabil fóru þau hjón til
messu í Hallgrímskirkju á sunnudög-
um og öðrum hátíðisdögum kirkj-
unnar og sóttu þangað þann andlega
styrk, sem trúin veitir. Mörg hin síð-
ari árin tóku þau Brynhildur og
Haraldur dótturdóttur sína Sigrúnu
með sér til kirkju og opnuðu henni
þannig heim kirkjutónlistar. Þrátt
fyrir erfið veikindi á undanfömu ári
hélt Brynhildur ótrauð áfram að
sækja tónleika, oft sárþjáð. Svo mik-
ilvægur þáttur var sönglistin í lífi
hennar.
Kynni mín af tendamóður minni
ná yfir meira en þrjá áratugi. Voru
þau öll á einn veg, því aldrei minn-
ist ég þess að hafa heyrt styggðar-
yrði af hennar vömm. Hún var glað-
vær á góðri stund og frá henni staf-
aði sú innri birta, sem fylgir hreinu
hjarta. Umhyggja hennar fyrir vel-
ferð fjölskyldunnar og barnabarna
sinna mun seint úr minni líða. Bryn-
hildur var félagslynd í besta skiln-
ingi þess orðs og kunni vel við sig
á mannamótum. Hún starfaði um
langt árabil í Oddfellowreglunni
ásamt Haraldi og átti sá félagsskap-
ur hug hennar og hjarta, ekki síst
hin síðari ár. Sótti hún fundi í Odd-
fellowhúsinu allt þar til rúmri viku
fyrir andlát sitt.
Eftir að veikindi Brynhildar hóf-
ust fyrir rúmu ári kynntist ég nýrri
hlið á tengdamóður minni. Kom þá
í ljós hið ótrúlega þrek og æðm-
leysi, sem þessi viðkvæma og tilfinn-
ingaríka kona bjó yfír. Þótt ljóst
væri að hveiju stefndi, var hún stað-
ráðin í að njóta þess tíma, sem eftir
var. Því hélt hún áfram að taka þátt
í félagsstarfi, fara á mannamót og
heimsækja fy'ölskyldu sína, þrátt fyr-
ir þverrandi þrek og oft mikla vanlíð-
an. Gerði hún jafnan lítið úr veikind-
um sínum og sóttist ekki eftir með-
aumkun. Enginn vafí er á því, að
samheldni þeirra hjóna, trúin á góð-
an guð og mikil Iífsreynsla lögðust
á eitt að veita henni þrek og létta
henni ævikvöldið.
Þegar ég kveð nú Brynhildi
tengdamóður mína í hinsta sinn
hrannast upp minningar um bjartar
samverustundir með fjölskyldunni í
meira en þijá áratugi bæði hér á
landi og erlendis. En fyrst og fremst
lifír minningin um velviljaða og heil-
steypta konu, sem átti hug og hjarta
flestra, sem henni kynntust.
Þorgeir Pálsson.
hlýlega hátt ef hann minntist á
hana. Það var ljóst að samband
þeirra var mjög náið og móðir hans
fylgdist sérlega vel með námi sonar-
ins og vildi veg háns sem mestan.
Ólafur Guðni var viðkvæmur og
einlægur drengur. Stærð líkamans
villir okkur oft sýn en sjálfsöryggið
fer ekki eftir stærðinni, síður en svo.
Enn og aftur er komið haust og
í dag er Ólafur Guðni Friðriksson
borinn til grafar. Nú hefur hann
eflaust fengið svör við þeim spum-
ingum sem brunnu svo heitt á hon-
um. Líf hans var ekki ætíð auðvelt.
Tilgangslausir hlutir og pijál vom
honum ekki svo mikils virði og því
fylgdi hann ekki alltaf straumnum.
Hann vildi eitthvað annað og meira.
Um leið og ég kveð rólegan, sam-
viskusaman og einlægan nemanda
minn bið ég guð að veita móður
hans og öðrum aðstandendum styrk
í sorginni og leyfi mér að vitna í
orð Kahlils Gibrans: „Skoðaðu hug
þinn vel þegar þú ert glaður og þú
munt sjá að aðeins það sem valdið
hefur hryggð þinni gerir þig glað-
an. Þegar þú ert sorgmæddur skoð-
aðu þá aftur huga þinn og þú munt
sjá að þú grætur vegna þess sem
var gleði þín.“
Ég trúi því að nú sé Ólafur Guðni
glaður og núna líði honum vel.
Inga Karlsdóttir, kennari MK.
Olafur G.Friðriks
son — Minning