Morgunblaðið - 09.10.1992, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. OKTÓBER 1992
27
Guðmundur Oli
Hauksson — Kveðja
Fæddur 16. febrúar 1983
Dáinn 30. september 1992
Þriðjudaginn 30. september sl.
lést af slysförum Guðmundur Óli
Hauksson, 9 ára að aldri. Hann
var sonur Birnu Bjarnadóttur og
Hauks Ingibergssonar. Hann var
ungur handknattleiksmaður í 6.
flokki Breiðabliks og er nú skarð
fyrir skildi við fráfall hans, enda
Guðmundur einstaklega vænn
drengur og ljúfur í umgengni eins
og allt hans fólk.
Fjölskylda Guðmundar hefur
verið tilþrifamikil í handboltanum
hjá Breiðabliki um nokkurra ára
skeið. Hann naut, eins og Guðjón,
bróðir hans, mikils styrks af for-
eldrum sínum í handboltanum, og
eru þau tíðir gestir á leikjum og
æfingum Breiðabliks.
Við félagar þeirra í Breiðabliki
urðum höggdofa, þejgar frétt barst
um að Guðmund Ola hefði hent
alvarlegt slys í sundlaug Kópa-
vogs. Fregnin af dauða hans sló
okkur harmi. Við vitum að fjöl-
skylda hans má nú þola miklar
raunir. Hugsanir okkar hafa verið
hjá þeim, þótt þær megi sín ef til
vill lítils. En við félagar þeirra
vonum að þær megi veita þeim
einhvem styrk á þessum erfiðu
tímum.
F.h. handknattleiksdeildar
Breiðabliks,
Ásmundur Ásmundsson
formaður, Aðalsteinn
Jónsson þjálfari 6. flokks.
Ég vil minnast lítils drengs, lít-
ils vinar okkar sem tekinn var frá
okkur svo snöggt. Þeir deyja ungir
sem Guð elskar, en hvers vegna
er svo ungur drengur í blóma lífs-
ins tekinn frá okkur svo óvænt.
Við eigum erfitt með að skilja það.
Guðmundur óli var aðeins 9 ára,
fjörmikill strákur, góður vinur son-
ar míns, Helga Páls, sem nú sakn-
ar leik- og skólabróður síns sárt.
Það var engin lognmolla þegar
þeir voru komnir í boltaleik heima
hjá okkur. Það var líf og fjör og
látið heyrast vel í sér eins og hress-
ir strákar gera. Guðmundur Óli
naut sín í íþróttum og keppnum,
íþróttamaður sem átti framtíðina
fyrir sér. Oft voru þeir félagar
saman á morgnana þangað til skól-
inn byijaði og Helgi Páll var stund-
um varla vaknaður þegar hann
spurði hvort hann mætti ekki
hringja í Gumma vin sinn. Nú eru
tár í augum lítils drengs sem lab-
baði með vini sínum hinstu skref
hans morguninn örlagaríka.
Við fjölskyldan viljum þakka
Guðmundi Óla fyrir þau ár og þá
, daga er hann var með syni okkar
sem þó var alltof stuttur tími.
Kæra Birna, Haukur og fjöl-
skylda, við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð sem þó má sín lítils
í ykkar miklu sorg.
Einar Pétursson
og fjölskylda.
Ó, faðir, gjör mig lítið ljós
um lífs míns stutta skeið
til hjálpar hveijum hal og drós
sem hefur villst af leið.
(Matth. Joch.)
Guðmundur Óli var vissulega
ljós á vegi okkar sem þekktum
hann og þess vegna kemur þessi
fallegi uppáhaldssálmur minn frá
barnæsku upp í hugann þegar ég
sest niður til að reyna að skrifa
j fáein orð frá okkur í 4.-M, en það
var bekkurinn hans í Kársnesskóla.
Þessi viðkvæmi, ljúfí og líka
þróttmikli og duglegi drengur setti
sinn svip á bekkinn minn sem ég
hef nú reynt að kenna á annað ár.
| Hann var mjög duglegur og sam-
viskusamur í námi, gerði allt vel
sem hann var beðinn um. Hann
hafði sérstaklega fallega rithönd
og teiknaði fallegar myndir þó örv-
hentur væri. Hann var mjög vin-
sæll í bekknum og virtist foringja-
efni. Hann hafði yndi af fótbolta
og öðrum boltaleikjum sem bömin
stunda gjarnan í frímínútum en
hann hafði alla tíð verið hræddur
við vatn og átti þess vegna dálítið
erfitt með sundnámið en var samt
kominn vel á veg að yfirvinna ótt-
ann.
Brosið hans bjarta og fallegur
svipur mun halda áfram að ylja
okkur í minningunni. Okkur sem
eftir stöndum og skiljumekki neitt.
Fyrir stuttu vorum við svo lán-
söm að sjá regnbogann í allri sinni
dýrð yfir Fossvoginum út um
gluggann í skólanum okkar og
þetta fannst okkur merkilegt þar
sem við vorum einmitt að fjalla
um regnbogann í Biblíusögunum
sem tákn Guðs til mannanna. Guð-
mundur talaði sérstaklega mikið
um þessa upplifun, einnig heima
hjá sér þar sem hann talaði um
þetta við foreldra sína og reyndi
svo að hlaupa undir regnbogann í
annað sinn og munaði litlu að tæk-
ist.
Við mennimir skiljum það aldrei
að böm skuli tekin burt með þess-
um hætti en við huggum okkur
með því að trúa því að Guð ætli
þeim ákveðið hlutverk sem ekki
getur beðið.
Ég ætla svo að vitna í sögu
Astrid Lindgren sem ég er að lesa
fyrir bekkinn minn og hefur mikil
áhrif á börnin og segi: Nú er Guð-
mundur Óli kominn til Nangijala
og þar líður öllum vel.
Við sendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur til foreldra Guð-
mundar Óla og allra aðstandenda.
Megi Guð hjálpa ykkur öllum.
Minnirigin lifir um góðan dreng.
4.-M og Gerður P. Krist-
jánsdóttir kennari.
Mig langar til að minnast og
kveðja Guðmund Óla Hauksson
sem svo ungur hvarf úr tilveru
okkar. Sjaldan verða orð eins fá-
tækleg og á slíkum stundum, en
minningarnar lifa og verða ekki
frá okkur teknar.
Veturinn 1988—1989 var ég
með Guðmundi Óla á leikskóla. Þá
var hann 5 og 6 ára gamall, ég
33 og 34 ára fóstra og við lærðum
hvort af öðru. Frá þeim tíma á ég
margar yndislegar minningar, sem
ég vil nú færa í orð til að minnast
góðs drengs.
Ég man þá stund er Guðmundur
Óli sat og tefldi við hin börnin.
Það er ein af þessum yndislegu
minningum sem lifa enn í mínum
huga. Þegar hann sat mjög þungt
hugsi, velti fyrir sér skákstöðunni,
telfdi, leit spekingslega upp og
horfði á mótspilarann og sagði: „Þú
átt leik.“ Guðmundur Oli kunni að
tefla, ég kunni rétt mannganginn
og hin börnin kunnu enn minna.
Guðmundur Óli vann flestar ef
ekki allar skákir sem tefldar voru
á deildinni þann vetur og það var
alltaf jafn vinsælt hjá bömunum
að tefla við hann. Það var svo
mikil reisn yfír leiknum, eins og
eitt barnanna sagði: „Þetta er al-
vöru.“
Annað minningabrot er að eitt
sinn er ég var nýbúin að segja
börnunum sögu um álf sem var
svo lítill að hann sást ekki og kom
inn um gluggann í leikskólanum
og skoðaði bömin sem lágu þar
og hvíldu sig. Þegar sögunni var
lokið stóð Guðmundur Óli upp,
gekk að glugganum, horfði út og
sagði: „Ég sé spor í snjónum eftir
álfinn.“ Þar með var allur barna-
hópurinn sannfærður um komu
álfsins.
Guðmundur Óli hafði sterka
réttlætiskennd. Eitt minningar-
brotanna er frá matarborðinu. Oft
var rætt um það að vera kurteis
og að taka tillit til annara, fá sér
ekki of mikið á matardiskinn
o.s.frv. Svo var það eitt sinn að
Guðmundur Óli fær sér af fatinu,
réttir mér það næst og þegar ég
er búin að fá mér á diskinn þá
horfir hann á mig með sínum sér-
stöku augum og segir: „Guðrún
Alda! Þú tekur tvær kartöflur!
Hugsaðu þér ef allir gera það, þá
fær Elías ekki neina!“
Minningarnar eru margar en
ekki verða fleiri færðar hér í orð.
Börn eru sérstök hvert á sinn hátt
og Guðmundur Óli var og verður
alltaf mjög sérstakur í mínum
huga. Lífið er þannig að sum börn
höfða meira til manns en önnur,
sumir einstaklingar ná betur sam-
an en aðrir.
Guðmundur Óli átti það til að
vera mjög alvörugefinn og varkár,
en það var stutt í kímnina og gleð-
ina. Fallegu brúnu augun hans
glömpuðu og andlitið ljómaði af
gleði. Þannig minnist ég hans.
Elsku Birna og Haukur, Guð
veiti ykkur styrk í ykkar miklu
sorg. Ég votta ykkur og fjölskyld-
um ykkar mína dýpstu samúð.
Minningin um yndislegan dreng
lifir í huga okkar.
Guðrún Alda Harðardóttir.
Þegar fréttin um hið hörmulega
slys í Sundlaug Kópavogs barst,
setti menn hljóða. Minningarnar
sem tengdust Guðmundi Óla fóru
ósjálfrátt að rifjast upp. Fyrir rúm-
um fjórum árum kom hann í fylgd
foreldra sinna, þeim Birnu og
Hauki, á sína fyrstu æfingu.
Þrátt fyrir að vera í yngri
kantinum hvað aldur varðar, sagð-
ist hann vera kominn til þess að
æfa knattspymu hjá Breiðabliki.
Athygli vakti strax hvað hann tók
leiðbeiningum og kennslu um und-
irstöðuatriði knattspyrnunnar með
opnum hug, enda var hann fljótur
að hagnýta sér þá þekkingu í leikj-
um. Félagslega þættinum sinnti
hann af mikilli prýði, hvort sem
hann var sveittur í búningsklefa
með jafnöldrum sínum, eða við
dreifingu blaða eða annars efnis
fyrir knattspyrnudeildina. Fram-
koma hans og framganga í leik
og starfi var foreldrum hans og
Breiðabliki alltaf til sóma.
í dag kveðja félagar hans í
knattspymudeildinni einn sinn
besta vin. Guðmundur Óli gaf þeim
margt og fyrir það eru þeir þakkl-
átir. Hann var þeim fyrirmynd á
mörgum sviðum. Eftir sitja félagar
hans og spyrja sig spurninga sem
fá svör fást við. Umsjónarmenn
og félagar úr 6. flokki knatt-
sjjyrnudeildar þakka Guðmundi
Ola samfylgdina, og senda um leið
ástríkum foreldrum og systkinum
og öðrum ættingjum innilegar
samúðarkveðjur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Lífshlaup Guðmundar Óla var
stutt en hamingjuríkt.
Fyrir hönd knattspyrnudeildar
Breiðabliks,
Gunnar Ragnarsson um-
sjónarm., Sveinbjörn
Strandberg, umsjónarm.
Það var í febrúar fyrir níu árum
að ég stóð við rúm vinkonu minnar
á Fæðingadeild Landspítalans og
samgladdist henni með fæðingu
yndislegs sonar hennar, Guðmund-
ar Óla.
Það var sannarlega bjart og
sólskin þennan dag, þrátt fyrir
skammdegið, birta af gleði og
hamingju Birnu, yfir litla drengn-
um hennar. í dag er dimmt — lít-
ill drengur kveður mömmu sína
og heldur léttur og brosandi í sund-
tíma en annar tími hafði verið
honum ákveðinn, tíminn sem við
öll eigum eftir að mæta í, en við
vitum bara ekki hvenær. Spámað-
urinn Gibran segir: „Sorgin er
gríma gleðinnar. Þegar þú ert
sorgmæddur, skoðaðu þá huga
þinn og þú munt sjá að þú grætur
vegna þess sem var gleði þín.“
Guðmundur Óli var gleðigjafi
og sólargeisli, geisli sem fékk að
skína skært, en svo alltof stutt.
Við verðum að trúa því að geisla
hans hafi verið meira þörf annars
staðar.
Við biðjum að birtan og gleðin
vegna þessa litla drengs, yfírvinni
dimmuna og sorgina. Veri Guð-
mundur Óli góðum Guði falinn.
Helga Mattína Björnsdóttir.
Það er merkilegt hvernig hver
einstök manneskja virkar á um-
hverfi sitt með mismunandi hætti.
Tilfinningin er svo misjöfn.
Þetta á ekki síður við um börnin
sem eru að þroskast með okkur
fullorðna fólkinu. Mín reynsla er sú
að þegar ég heyri nefnd nöfn sem
ég þekki, svífur fyrir hugskotssjón-
um mínum svipmynd, svipmynd
sem ég geymi í hugskoti mínu af
viðkomandi.
Þegar ég heyrði um andlát Guð-
mundar Óla Haukssonar þutu svip-
myndirnar í gegnum huga minn
aftur og aftur og leiftur nýliðinna
samverustunda urðu svo einstak-
lega skýr.
Sunnudaginn 27. september
hringdi Óli í Guðna, son minn, og
bauð honum að koma með sér í
fótbolta á sandgrasinu í Kópavogi
með pabba sínum og systkinum og
bað hann að taka mig með en dag-
inn áður höfðu þeir leikið sér allan
daginn og fram á kvöld með svo
einstöku samkomulagi að við for-
eldrarnir höfðum sérstaklega orð á
því. Guðni var fljótur til og ég fór
með í fótboltann. Þarna lékum við
saman í tvo tíma.
Þessi fótboltaæfing stendur mér
nú fyrir hugskotssjónum eins og
opin bók. Persónueinkenni koma oft
glöggt fram í íþróttum og hjá Guð-
mundi Óla komu þau fram í leiftr-
andi glaðværð og keppnisskapi. Það
var allt gefið í leikinn beint frá
hjartanu.
Að eiga slíka minningu er flestu
öðru dýrmætara. Við erum rík að
eiga' svo einlæga minningu um
nokkurn mann. Leiftrandi sál með
sakleysi barnsins er svipmynd mín
af Guðmundi Óla Haukssyni.
Við skyndilegt brotthvarf svo
ungs drengs úr þessum heimi vakna
svo ótal spurningar. Hvert var hlut-
verk hans í þróuninni? Hvað má
læra af niðurstöðum sem maður
gefur sjálfum sér? Mér finnst ég
fá mjög afgerandi svar hvað mig
varðar í þessu tilviki. Eftir stendur
minning um jákvæðan persónuleika
sem gaf allt af einlægri gleði til
lífsins.
Með því að minnast hans á mað-
ur að meta lífið á jákvæðan hátt
og taka þátt í því með gleði og njóta
þess eins fölskvalaust og Guðmund-
ur Óli.
Kæru Birna og Haukur. Minning-
in um fallega sólargeislann ykkar
með stóru sálina mun verma ykkur
um ókomna tíð. Fátækleg orð mega
sín þó lítils. Því biðjum við góðan
Guð að styrkja ykkur og fjölskyldur
ykkar á komandi tímum.
Kristján B. Snorrason
og fjölskylda.
Hví fólnar jurtin Mða
og fellur blóm svo skjótt?
Hví sveipar bamið blíða
svo brátt hin dimma nótt?
Hví verður von og yndi
svo varpað niður í gröf?-
Hví berst svo burt í skyndi
hin besta lífsins gjöf?
Já sefist sorg og tregi
þér saknendur við gröf
því týnd er yður eigi
hin yndislega gjöf.
Hann hvarf frá synd og heimi
til himins - fapað því
svo hann guð þar geymi
og gefi fegri á ný.
(Bjöm frá Laufási)
Miðvikudagurinn 30. september
byijaði eins og flestir dagar, en
skyndilega breyttist þessi fallegi
haustdagur í martröð þegar dóttir
okkar kom hlaupandi hágrátandi
og sagði okkur að vinur okkar,
hann Gummi, hefði drukknað. Hún
stóð í þeirri trú að honum hefði
verið bjargað. Guð sleppir ekki allt-
af hönd sinni af þeim sem hann
hefur augastað á og elsku Gummi
hefur átt að taka við stærra verk-
efni. Því vill maður trúa þegar svo
ungt bam er hrifsað úr faðmi elsk-
andi foreldra og systkina.
Já, elsku Birna og Haukur. Aldr-
ei hugsuðuð þið um ykkur fyrst,
alltaf hvað hentaði Gumma ykkar,
þessum fallega dreng með fallegu
brúnu augun. Maður verður svo
máttvana og ýmsar minningar
flögra um hugann, bömin spyija
en það verður fátt um svör. Þá
reynda þau sjálf að finna svör sem
þau sætta sig við og oft eru þessi
svör yndisleg eins og þegar Gummi
var að leita að svari við hvar regn-
boginn endaði.
Einhver svör fékk hann en var
ekki alveg viss hvort þau væm
rétt, því Gummi litli var mjög svo
nákvæmur. Núna eru vinkonur
hans búnar að fínna svar sem þær
era vissar um að sé rétt svar, þær
segja regnbogann vera brú til
Nangiala, en Gummi sagði Evu
Ruzu á mánudaginn að þegar hann
myndi deyja þá ætlaði hann til
lands sem heitir Nangiala. Eva
Ruza vill trúa því að Gummi vinur
hennar hafi flögrað eins og fiðrildi
eftir regnboganum til Nangiala
þangað sem góðu börnin fara, þar
hafi hann það hlutverk að frelsa
Þyrnirósadal. Tinna litla heldur að
hann sé í Riddaragarði að spila
fótbolta. Debbý segir hins vegar
að Gummi haldi áfram að læra
vals og dansi svo til þeirra þegar
þeirra tími kemur.
Já, Gummi var ótrúlegur. í sum-
ar bytjaði hann af fullum krafti í
dansnámi því þau Evu Ruzu lang-
aði svo að dansa saman. Þvi miður
var tími þeirra of stuttur, alltof
stuttur. En dans er hægt að nota
alls staðar svo núna dansar hann
í Nangiala. Ósköp eiga sunnudag-
amir eftir að vera tómlegir án
hans sem ávallt hringdi og bað
Stanko að koma með stelpurnar
sínar niður á grasvöll í fótbolta.
Mikið hló Stanko þegar þeir voru
síðast í fótbolta og Gummi til-
kynnti að hann vildi ekki vera með
gömlu mönnunum í liði. Hann vildi
vera með Stanko. Já, stórt skarð
hefur verið höggvið. Minningin um
elsku Gumma mun verma okkur.
Ef ég væri karlinn í tunglinu
myndi ég gretta mig
framan í bísperrt mannkertin
niðri á jörðunni
og kalla þyrstur til þeirra
strax í nótt:
hugsið þið um ykkur sjálf
og látið mig í friði.
(Jóhannes úr Kötlum)
Kæru vinir. Við vonum að Guð
gefi ykkur allan þann styrk sem
Hann á til og litli augasteinninn
ykkar mun fylgja ykkur öll ykkar
spor. Við vottum bömum ykkar
og foreldrum okkar dýpstu samúð.
Laufey, Stanko, Dubr-
avka Laufey, Eva Ruza og
Stefanía Tinna.