Morgunblaðið - 09.10.1992, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. OKTÓBER 1992
-t
TM Reg. U.S Pal Off.—all rights reserved
• 1992 Los Angeles Times Syndicate
Ég nýt þess að ganga með þér. Ég man öll mótmælaskjöl sem
Mér finnst ég vera svo sporlétt- ég hef skrifað upp á. En ekki
ur. hvort ég hef stutt eitt eða neitt.
BRÉF TTL BLAÐSINS
Aðalstræti 6 101 Reykjavík - Sími 691100 - Símbréf 691222 (
<
Kakaó og Háskólinn
í Estremadura
Frá Aitor Yraola:
Á dögunum var ég svo lánsamur
að fá styrk úr FID-sjóðnum (Fondo
Interamericano de Desarrolo), sem
gerði mér kleift að ferðast um loft-
in blá til íjarlægra staða. Eins og
allir vita, er „heimskt heimaalið
bam“, enda hefur mig alltaf
dreymt um að leggjast í ferðalög.
Fyrsti viðkomustaður minn var
eyja heilags Dominíkusar, og þótt
margt ætti eftir að bera fyrir augu
á ferð minni, þá jafnaðist ekkert
á við dvöl mína á eyjunni. Það vil
ég segja sem háskólamenntaður
maður.
Nýlega hafði gengið yfir eyjuna
það, sem á tungu innfæddra kall-
ast „hvirfilvindur ríkisstjómarinn-
ar“ (tifón gubernamental), en vart
er þörf á að skýra, að hvirfilvindur
sogar allt til sín og kastar því upp
í iðu. Háskólamenn vom einmitt í
slíku iðukasti, þegar mig bar að
garði. Stafaði það af því, að kakaó-
verð var hrapað niður úr öllu valdi
vegna rányrkju. Minnkaður
baunakvóti 1989 olli því (ásamt
öðra sem of langt mál yrði upp
að telja), að ráðherrar ríkisstjóm-
arinnar „blésu sig saman“ með
fýrrgreindum afleiðingum. Auk
þess var tíðarfar með verra móti,
engin þíða hafði gengið yfir eyjuna
um langan tíma, að minnsta kosti
ekki nægjanleg til að þíða gadd-
freðin laun kollega minna. Fékk
ég að skoða línurit, sem sýndi það
svart á hvítu (raunar vora litirnir
fleiri), að þeir sem reyta illgresi á
eyjunni, fá hærri laun og betri
hlunnindi en þeir sem hlúa að
gróðri menntanna. Ég hef alltaf
vantreyst línuritum, og sjálfsagt
hefur mátt lesa það úr svip mín-
um, því að við mig var sagt:
„Farðu og sjáðu það sjálfur. Farðu
til Extremadura" (útleggst: Ysta
Nöf).
Og þangað fór ég. Torsótt
reyndist að fá upplýsingar um
háskólann þarj því að starfslið
skólans, jafnt kennarar sem aðrir,
vora ýmist vant við látnir, eða fjar-
verandi. Ég fann ekki svo mikið
sem húsvörð. Ung stúlka var
þama á rölti um auða ganga skól-
ans, ég sneri mér til hennar, og
tjáði hún mér, að allir í landinu
sem kæmu nálægt menntun,
stunduðu pluriempleo (dálítið erf-
itt að þýða það orð, en felur í sér,
að menn skipta sér milli margra
vinnustaða). Ég spurði hvað hún
gerði í skólanum. Hún sagði: „Ég
er að kanna hvort í einhverri stofu
sitji einhveijir nemendur og hlýði
á kennara. Sama er mér um hvað
hann talar, mig langar að læra
og vita.“ Ekki var annað sýnilegt
en stofur allar væra auðar, svo
við ákváðum að ganga yfir í næstu
álmu, en til að stytta okkur leið
gengum við yfír grasflötina fram-
an við skólann. Þar var verið að
stafla upp af sér gengnum sófum,
stólum og borðum. Ég spurði hvort
vaninn væri að kenna úti. Hún
sagði, að þennan dag ætti að halda
uppboð á húsmunum hugfræða-
deildar, sem þegjandi samkomulag
hefði orðið um, að nefna aldrei á
nafn upphátt, enda hefði hún að
allra mati verið bæði óarðbær og
samræmdist hreint ekki nútíma-
hugsun. Vildu menn leggja stund
á greinar þær sem þar höfðu ver-
ið kenndar, færa þeir til annarra
landa og væri ekki óalgengt, að
fjölskyldur nemendanna efndu til
samskota, stæðu jafnvel með bauk
á helstu götuhomum.
Ég vildi taka upp léttara hjal í
því skyni og minnugur Woody
Allen spurði ég hvort koma ætti
menntun endanlega fyrir kattar-
nef. Hún leit upp til mín tindrandi
augum. „Það er búið að því. En
við eigum kakaó.“ Ég leit á úrið
mitt í flýti og þóttist eiga erindi
úti í bæ, afþakkaði að skoða bæk-
ur, málstofur og mötuneyti sem
brasilíska happdrættið styður.
Eins og nærri má geta varð ég
þeirri stund feginn, þegar ég gekk
út í flugvél, sem átti að bera mig
til næsta viðkomustaðar. Af ýms-
um sólarmerkjum að dæma vora
eyjarskeggjar að búa sig undir
næsta hvirfílvind. Upp í hugann
kom ódauðleg spuming dóminik-
anska heimspekingsins Abel Pelot-
as: „No sabías, hombre, que la
idiotización es irremediable? (Viss-
ir þú ekki maður, að forheimskun-
in er óforbetranleg?)
AITOR YRAOLA
gistikennari í spænsku við
Háskóla íslands
Bréftil
blaðsins
Morgunblaðið hvetur les-
endur til að skrifa bréf til
blaðsins um hvaðeina, sem
hugur þeirra stendur til. Meðal
efnis, sem vel er þegið, eru
ábendingar og skoðanaskipti,
fyrirspurnir og frásagnir, auk
pistla og stuttra greina. Bréf
þurfa að vera vélrituð, og nöfn,
nafnnúmer og heimilisföng að
fyigja.
Sérstaklega þykir ástæða til
að beina því til lesenda blaðs-
ins utan höfuðborgarsvæðis-
ins, að þeir láti sinn hlut ekki
eftir liggja hér í dálkunum.
Velvakandi
Velvakandi svarar eftir sem
áður í síma frá mánudegi til
föstudags.
(
Yíkveiji skrifar
Bergur Gíslason stórkaupmaður
ritaði nýlega grein hér í blað-
ið og færði gild rök fyrir því að
leggja eigi bundið slitlag á veginn
frá frá Þingvallavegi, yfír Lyngdals-
heiði, austur að Geysi og Gullfossi.
Að mati Víkveija era þetta orð í
tíma töluð og vonandi að sam-
gönguráðherrann og forráðamenn
Vegagerðarinnar taki þetta mál til
athugunar.
Bergur Gíslason hefur mikla
þekkingu á samgöngumálum enda
starfað að þeim málaflokki, og þá
sérstaklega flugmálunum, í meira
en hálfa öld. Enda þótt Bergur verði
85 ára í næsta mánuði er hann
ennþá brennandi í andanum þegar
framfarir í samgöngumálum era
annars vegar, eins og grein hans
ber vitni um.
xxx
Víkveiji brá sér á Laugardals-
völlinn í fýrrakvöld. Leikurinn
olli vonbrigðum en gaman var að
sjá hin nýju flóðljós, sem virðast
vera ákaflega vel heppnuð. Víkveiji
hefur séð knattspymuleiki í flóðljós-
um víða í útlöndum og þessi ljós
eru ekkert síðri en ljós á stærstu
knattspymuvöllum í útlandinu.
Ekki spillti fyrir að veður var hlýtt
og stillt og fannst Víkveija eins og
hann væri staddur á leik á megin-
landi Evrópu en ekki á íslandi.
XXX
Astæða er til þess að ifagna far-
sælum lyktum kirkjubygg-
ingardeilunnar í Kópavogi. Þung
orð hafa fallið, sem vonandi gleym-
ast. Það sem Víkveija þykir mikil-
vægast er að Digranessöfnuður
eignist kirkju. Þær raddir hafa
heyrst að kirkjur séu alltof margar
og stórar fyrir eina messu í viku.
Þetta er rangt, eins og menn hafa
getað sannfærst um í októberbyijun
hér í Morgunblaðinu, þegar kirkj-
umar á höfuðborgsvæðinu voru að
greina frá vetrarstarfinu. í kirkjun-
um er starfað frá morgni til kvölds
að margvíslegum menningar- og
mannúðarmálum.
Víkveiji var með stillt á útvarps-
stöðina Sólina fyrir skömmu.
Þar var útvarpað auglýsingu sem
hljómaði svona: „Pizza sixty seven
takes you to heaven.“ Að svona
nokkuð skuli birtast frá íslenzku
fyrirtæki í íslenzkri útvarpsstöð er
hneyksli.
XXX
Laugardagskvöldin hafa hingað
til verið helstu sjónvarps-
kvöldin. Gjaman hafa verið
skemmtiþættir þessi kvöld og góðar
bíómyndir. Ríkissjónvarpið er á
góðri leið með að eyðileggja þessi
kvöld með ömurlegri dagskrá. Botn-
inum var náð sl. laugardagskvöld
þegar sýndar voru tvær óboðlegar
kvikmyndir.
Iþróttaþátturinn daginn áður var
einnig hneyksli. Uppistaða þáttar-
ins var upptaka af skautadansi á
Ólympíuleikunum sem fram fóru í
febrúar sl.I Aðeins einokunarfyrir-
tæki geta leyft sér svona nokkuð.