Morgunblaðið - 17.04.1993, Blaðsíða 38

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 17. APRIL 1993
■ ■ ■;ttrr-rt.. ; 1 ■■;A.jV.■'J—
Guðjón Gunnars-
son - Minning
Fæddur 9. maí 1975
Dáinn 10. apríl 1993
Enn er ungur maður hrifinn á
brott í umferðarslysi. Mótorhjóla-
slysi. Að þessu sinni 17 ára gamall
unglingur frá Fáskrúðsfirði, Guðjón
Gunnarsson.
Hann var sonur hjónanna Gunnars
J. Jónssonar og Bryndísar Guðjóns-
dóttur, þar í bæ; en systkini hans
eru Jósep Freyr og Selma Ósk.
Ég var í tvö ár aðalkennari Guð-
jóns við Grunnskólann á Fáskrúðs-
firði, og þótti vænt um hann. Ég
fylgdist með honum þriðja árið með-
an ég enn bjó þar, - og hitti hann
og spurði af honum oft síðan. Og
auðvitað fjarri mér að búast við slík-
um tíðindum, því þrátt fyrir allt telur
maður einatt sjálfgefið að ungir
menn eigi sitt líf fyrir höndum. Og
ég get ekki að því gert, að eykst nú
æ andúð mín á notkun vélknúinna
tveggja hjóla farartækja, og beini
ég því til annarra nemenda minna
sem mér er hlýtt til austur þar, -
en það hef ég sagt þeim áður.
Nemendur manns eru ólíkir. Og
gjaman eru kennara minnisstæðastir
þeir óþægustu jafnt sem hinir þæg-
ustu. Guðjón var hvorki meðal hinna
fyrmefndu né hinna síðamefndu, en
þó í huga mér eins og hann hafi
verið hvort tveggja í senn. Og reynd-
ar gat hann verið það: stundum öllum
öðmm prúðari, stundum hrókur alls
fagnaðar nemendanna í ólátum. Að
vísu bara endrum og sinnum, eins
og títt er um vel gefna drengi.
Eri það er ekki hegðun sem mér
verður hugsað til þegar ég minnist
þessa drengs, heldur þeir eiginleikar
hans sem ekki eru öllum gefnir og
ég man svo vel: Einlægni og fallegt
augnaráð; og fer gjama saman.
Vandamál er orð, sem aldrei átti
við Guðjón. Það er of sterkt. Aftur
á móti hafði hann í sínu lífi einhver
próblem, svo sem kallað er á ýmsum
úlienskum tungum, - rétt eins og
liver annar sem stendur á mörkum
barnæsku og fullorðinsára; en það
var um það leyti sem ég hafði mest
af Guðjóni að segja. Og stundum
angraði hann eitthvert slíkt smá-
vandamál, og braust út; kannski með
offorsi, - og það er á slíkum augna-
blikum sem reynir mest á samband
nemanda og kennara. En frá þeim
tilvikum á ég ekki nema góðar sögur
af Guðjóni að segja: þá sjaldan ég
tók hann á eintal fór ávallt ailt á
sömu leið - hann þuldi upp vand-
kvæði sín óðamála, og starði á mig
um leið, og stöðugt, sínum einlægu
augum. Og kvaddi svo eins og ekk-
ert hefði í skorist, og við vorum vinir.
Guðjón hafði líka góða hæfileika
til náms og stóð sig vel. En eins og
svo margir aðrir - og undirritaður
ekki undanskilinn - einkum þegar
hann nennti. En um námsgetu hans
þarf reyndar ekki mörg orð, heldur
lýsir henni best sú staðreynd að
stærðfræðikennarinn taldi hann
mann á sínu sviði og var ánægður,
en íslenskukennarinn sá í honum
stoltur góðan húmanista. Ég sagði
við hann oft að einhvern tíma yrði
hann prófessor í íslensku, og það var
af því honum leiddist ekki málfræði,
og af því hann hafði tilfinningu fyrir
góðu máli, og hann gat búið til bestu
sögur.
Hátterni Guðjóns var sannarlega
í samræmi við gott heimili og ástúð
foreldra hans. Það fór ekki framhjá
kennara að í þeim samskiptum ríkti
bara trúnaður; þar var allt einsog
maður getur helst hugsað sér um sín
eigin böm. Hann átti móður og föður
sem studdu hann, sem báru svo
hæfiiega mikinn metnað fyrir hans
hönd, en sem settu ofaní við hann
þegar við átti. Og það var auðvitað
þess vegna sem hann sendi þeim líka
blik sinna fögru augna.
Eftir grunnskólapróf hóf Guðjón
nám við Alþýðuskólann á Eiðum, en
undi þar ekki, heldur tók sér leyfi
og vann fyrir sér í rúmt ár. Um síð-
ustu áramót tók hann upp nám að
nýju, og þá við Verkmenntaskóla
Austurlands, á bóknámsbraut, - en
reyndar óráðinn um framhaldið. Það
framhald hefði óefað orðið öllum til
ánægju og stolts.
Við erum mörg sem sjáum á bak
ungum manni með söknuði, þó mest-
ur sé auðvitað harmur fjölskyldu
hans. En skólafélagar og vinir; allt
þetta unga fólk áttar sig nú á þeirri
staðreynd, að það er skammt milli
lífs og dauða; það sér nú svo augljós-
lega að hin ýmsu vamaðarorð full-
orðna fólksins eru ekki alveg útí blá-
inn. 0g ég vil láta í Ijósi þá von að
þetta hörmulega slys leiði þó af sér,
að þeir sem brunað hafa með Guð-
jóni um götumar taki hér eftir væg-
ar í bensíngjöfina. Því allt er í raun-
inni auðveldara fyrir þann sem deyr,
en fyrir hina sem eftir lifa.
Amþóri, félaga Guðjóns og bekkj-
arbróður, og fjölskyldu hans, sendum
við Edda okkar hlýjustu óskir, og
biðjum þeim styrks á erfiðri stundu.
Gunnari og Bryndísi, og systkinum
Guðjóns, sem og öðrum ættingjum,
sendum við okkar innilegustu samúð-
arkveðjur. Og þetta líka að lokum,
sem ég hef sjálfur lært: Það eru til
í íslensku máli margir fallegir máls-
hættir, en aðrir rangir. Einn segir
að tíminn lækni öll sár. Það er ekki
rétt. Það er komið sár sem grær
ekki. Það grær aldrei. En það er
hægt að læra að lifa með því - og
það má bera á það smyrsl góðra
minninga, til að draga úr sársauka.
Það vona ég að ykkur takist.
» Gunnar Þorsteinn
Halldórsson
Lífið er lánið,
lán þess er stopult.
Dauðinn oft nær en vér hyggjum hér.
Vinimir bestu
verða að fara
og dapur heimur eftir er.
(K.H.)
Hver er hann þessi dauði, sem
vogar sér að taka þá frá okkur sem
við elskum og þykir vænt um? Að
taka frá okkur góðan dreng í blóma
lífsins sem á alla framtíðina fyrir
sér?
Spurningum sem þessum skaut
upp í huga mér þegar ég fékk fregn-
ir af dauðsfalli Guðjóns frænda
míns. Sorgin verður nístandi köld,
allt eitthvað svo tilgangslítið þegar
við verðum svo áþreifanlega vör við
þann dómara sem ekki verður áfrýj-
að hjá. En þegar frá líður og erfið-
asti hjallinn er að baki á seinfarinni
slóð sorgarinnar kemur upp í hug-
ann mynd af glaðlegum dreng með
glettið blik á auga. Og þannig mun
Guðjón lifa í minningu okkar sem
eftir erum. Elsku Gunnar, Bryndís,
Jósep og Selma Ósk, megi allt verða
ykkur til hjálpar í þeim mikla missi
sem þið hafið orðið fyrir.
Jón Finnbogason og fjölskylda.
Til eru fræ, sem fengu þennan dóm:
að falla í jörð, en verða aldrei blóm.
Eins eru skip, sem aldrei landi ná,
og iðgræn lönd, er sökkva í djúpin blá,
og von, sem hefur vængi sína misst,
og varir, sem að aldrei geta kysst,
og elskendur, sem aldrei geta mæst,
og aldrei geta sumir draumar ræst.
Til eru Ijóð, sem lifna og deyja í senn
og lítil böm, sem aldrei verða menn.
Ég vil hér í nokkrum orðum minn-
ast ástkærs frænda míns. Guðjóns
Gunnarssonar, sem fórst af slýsför-
um aðfaranótt laugardagsins 10.
apríl. Að horfa á eftir svona ungum
dreng í blóma lífsins er stór biti að
kyngja. Fyrst neitar maður að svona
nokkuð geti gerst, en á endanum
verður maður að horfast í augu við
sannleikann og kyngja bitanum.
Hann Guji er farinn. Eftir situr minn-
ing um góðan dreng.
Við Guji vorum bræðraböm. Á
milli okkar var aðeins eitt ár og sam-
gangur mikill, þannig að ég kynntist
honum snemma. Við lékum okkur
oft saman og þær voru ófáar fjall-
göngurnar og hjólreiðatúrarnir sem
við fórum í ásamt Jósepi bróður hans
og oft fleirum og var Guðjón að jafn-
aði fremstur í flokki. Hann var
ákveðinn og stóð fast á sínu og var
því oftast ósjálfrátt valið foringja-
hlutverkið.
Guðjón var mikill dundari í sér og
ég þykist vita að þær séu margar
sem sjálfseignarbílstjóri á Vörubíla-
stöð Vestmannaeyja. Það starf
stundaði hann í hartnær fjörutíu ár.
Var hann farsæll í starfí, enda sam-
einaðist þar vinna og áhugamál, og
flestar viðgerðir á bifreiðum sínum
stundirnar sem hann hefur eytt í
kjallaranum heima hjá sér við að
smíða eitthvað eða lagfæra. Hann
vr mjög handlaginn við hvað sem
hann gerði, hvort sem það var að
smíða einhvem grip eða lagfæra og
betrumbæta reiðhjólin sín. Ég man
til dæmis eftir því einu sinni að hann
tók eitt af hjólunum sínum og reif
það allt í sundur, þreif það og setti
saman aftur. Þetta litla dæmi lýsir
því vel hversu iðinn og duglegur
Guji var þegar hann tók sér eitthvað
fyrir hendur sem hann hafði áhuga á.
Guji stundaði mikið íþróttir, bæði
fijálsar, fótbolta og skíði á veturna.
Hann stóð sig mjög vel í öllu og
vann til fjölda verðlauna.
Að loknum grunnskóla lá leið
Guðjón sína í Alþýðuskólann á Eið-
um. Þar fann hann sig ekki nógu
vel og eftir eina önn tók hann sér
frí frá námi í eitt ár. í byijun þessa
árs hóf hann svo nám við Verk-
menntaskóla Austurlands í Neskaup-
stað.
Að lokum langar mig að fara fáum
orðum um fjölskyldu Guðjóns. Hann
var elstur þriggja bama hjónanna
Bryndísar Guðjónsdóttur og Gunnars
Jóseps Jónssonar. Bróðir hans heitir
Jósep Freyr, fæddur 1977, og systir
Selma Ósk, fædd 1987. Bryndís og
Gunni eru einstakir foreldrar og sam-
heldni fjölskyldunnar er alveg sér-
stök. Það var sama hvað gert var,
skíðaferðir eða útilega. Alltaf fylgd-
ust þau að. Það sama gilti um þá
bræður Guðjón og Jósep. Oftast var
það þannig að þegar annar var
nefndur fylgdi hinn á eftir. Ég held
að það sé ekki ofsögum sagt að segja
að Jósep er nú ekki einungis búinn
að missa yndislegan bróður, heldur
líka góðan félaga og vin. Litla systir
Guðjóns, hún Selma Ósk, er aðeins
á sínu sjötta aldursári og á eflaust
erfitt með að átta sig á þessu öllu
saman, en ég óska þess að í huga
sínum varðveiti hún minningu um
elskulegan bróður.
Við andlát þessa unga frænda
míns er komið stórt skarð í frænd-
systkinahópinn sem aldrei verður
fyllt. Guðjón er nú kominn á annan
stað, okkur ókunnugan. Við vonum
bara að hann sé ekki síðri en sá
heimur sem hann hefur nú yfirgefið.
Elsku Bryndís, Gunni, Jósep,
Selma Ósk, afar og amma. Guð styrki
ykkur í ykkar miklu sorg og gefí
ykkur styrk til að komast í gegnum
þessa erfiðu raun í lífi ykkar. Ég vil
fyrir hönd foreldra minna og systkina
votta ykkur okkar dýpstu samúð.
Helga F. Finnbogadóttir.
Með fáum orðum viljum við minnast
Guðjóns, bekkjarfélaga okkar, er lést
í umferðarslysi laugardaginn fyrir
páska. Við vorum rúmlega 20 í ár-
ganginum og flest fædd og uppalin
á Fáskrúðsfírði. Við þekktumst því
vel frá upphafi og héldum vel hóp-
inn. Þoldum við saman súrt og sætt
10 vetur í grunnskólanum og er því
að vonum að minningar frá skólaár-
unum streymi fram er eitt okkar er
kallað brott svo skyndilega og alltof
fljótt. En okkur skortir orð á sorgar-
stund og því verður hinsta kveðjan
til Guðjóns vinar okkar fátæklegri
en vert væri.
Guðjón var einstaklega góður og
skemmtilegur félagi sem gaman var
annaðist hann sjálfur, enda verklag-
inn og fróður um allt er að bflum
sneri.
Sumarið 1938 urðu kaflaskil í lífi
Hauks, en þá kynntist hann ungri
stúlku frá Siglufírði, Jóhönnu Jósefs-
dóttur, sem kom til vinnu hingað til
Vestmannaeyja og felldu þau hugi
saman og stofnuðu heimili er þau
héldu saman allt til þess er Jóhanna
lést árið 1982. Eignuðust þau þijú
börn, en þau eru Svala Guðný, gift
undirrituðum og eiga saman þijú
böm; Oliver Guðni, ókvæntur; og
Sigurður Högni, kvæntur Fanneyju
Jónsdóttur og eiga þau tvær dætur.
Þau Haukur og Jóhanna áttu
lengst af heima í austurbænum í
Vestmannaeyjum í einbýlishúsi, sem
hann reisti í túnjaðrinum á æsku-
heimili sinu og þar bjuggu þau hjón
er ég kynntist þeim fyrst og fór að
venja komur mínar þangað í heim-
sókn til einkadótturinnar. Var mér
strax tekið sem einum af fjölskyld-
unni og þar kynntist ég fjölskyldulífi
eins og það gerist best hjá stórfjöl-
skyldunni hér á landi, en er því mið-
ur líklega á undanhaldi í sívaxandi
streitusamfélagi. Síðan áttum við
Minning
Haukur Högnason,
Vestxnannaeyjum
Fæddur 7. júlí 1912
Dáinn 13. apríl 1993
A milli viná þörnin geymir
þelið hlýtt.
Það yrði tjáð með orðagjálfri
einskis nýtt.
Hjartans þökk. Guð fýlgi þér.
(Gömul þýðing.)
í dag, laugardaginn 17. apríl,
verður jarðsunginn frá Landakirkju
tengafaðir minn, Haukur Högnason
frá Vatnsdal i Vestmannaeyjum.
Haukur fæddist í Vestmannaeyj-
um hinn 7. júlí 1912. foreldrar hans
voru hjónin Sgiríður Brynjólfsdóttir,
ættuð úr Reykjavík, og Högni Sig-
urðsson, hreppstjóra Sigurfinnsonar
frá Heiði i Vestmannaeyjum. Haukur
var því af merku fólki kominn, 7.
maður frá Högna Sigurðssyni, presti
á Breiðabólstað í Fljótshlíð.
Haukur var næstyngstur sex al-
systkina og ólst upp hjá foreldrum
sínum í föðurgarði, en ungur missti
hann móður sína sem lést árið 1921.
En hann og þau systkinin áttu því
láni að fagna að faðir hans kvæntist
aftur, Guðnýju Magnúsdóttur úr
Landeyjum, og hlaut hann því gott
uppeldi á sæmdarheimili. Þá bættist
í hópinn hálfbróðir, þannig að oft
hefur líklega verið annasamt á þvi
stóra heimili.
Á sínum yngri árum lagði Haukur
stund á alla algenga landvinnu, jafn-
framt því sem hann lagði hönd á
plóginn við búskap föður síns. En
aðalstarf Hauks varð akstur bifreiðar
að umgangast. Jafnan brosmildur og
upplífgandi svo að sjaldan var hægt
að vera fúll í návist hans. Hann var
í eðli sínu æringi og hafði gaman
af að bregða á leik við ólíklegustu
tækifæri. Fóru kennarar okkar ekki
varhluta af uppátækjum hans í skól-
anum, enda var oft gaman í tímum
og mikið fjör sem við tókum öll þátt
í. Það voru frábærar stundir sem
geymast en gleymast ekki þótt árin
líði. En Guðjón var ekki bara gleði-
gjafi. Hann var einnig mjög góður
námsmaður, einkum var stærðfræðin
honum Iétt. Þar var hann fremstur
meðal jafningja og virtist stundum
ekkert þurfa fyrir henni að hafa. Því
var hann oft kallaður til svars er við
hin máttum játa okkur sigruð. Þá
má ekki gleyma leikhæfileikum Guð-
jóns sem birtust í frábærri ræðu-
mennsku. í 10. bekk var ræðu-
mennska sett á í nokkrar vikur í
stað samfélagsfræði. Þar naut hann
sín vel og flutti ræður með tilþrifum
svo að unun var á að hlýða. Guðjóni
voru því allir vegir færir er hann
lauk námi við Grunnskóla Fáskrúðs-
fjarðar vorið 1991. Leið hans lá í
Éiðaskóla um haustið eins og margra
okkar hinna og frá síðustu áramótum
var hann nemandi við Verkmennta-
skóla Austurlands og lagði þar stund
á vélvirkjanám.
Þótt leiðir okkar bekkjarsystkin-
anna hafí vitanlega legið í ýmsar
áttir eftir að grunnskóla lauk höfum
við flest komið heim í leyfum. Svo
var einnig um þessa páskahelgi. Frí-
ið hafði verið frábært, vor í lofti og
skammt til sumars, enda farfuglarn-
ir sem óðast að koma til árlegrar
hreiðurgerðar. Það var einnig vor í
hugum okkar og tilhlökkun er geng-
ið var til náða á föstudaginn langa.
Harmafregn laugardagsins stöðvaði
vorkomuna um sinn. Allir dijúpa
höfði og spyija: Hver er tilgangur
iífsins? Hvers vegna eru sumir kall-
aðir til annars heims í blóma lífsins
en aðrir lifa til hárrar elli jafnvel
sjúkir á sál og líkama? Von er að
spurt sé, en svar fæst ekki. Við vilj-
um trúa því að til sé líf eftir þetta
og að Guðjón vinur okkar dvelji nú
þar og hafí verk að vinna. Við þökk-
um honum samfylgdina og geymum
minningu um góðan dreng í hugum
okkar.
Foreldrum hans, systkinum og
öðrum ástvinum sendum við innileg-
ar samúðarkveðjur og biðjum góðan
Guð að styrkja þau í sorginni.
Bekkjarsystkini úr Grunnskóla
Fáskrúðsfjarðar.
Til minningar um góðan, hæversk-
an og vel gerðan frænda minn.
Nú er sál þín rós
í rósagarði Guðs
kysst af englum
döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir
aldrei framar mun þessi rós
blikna að hausti.
(Ragnhildur Pála Ófeigsdóttir.)
Elsku Bryndís, Gunni, Jósep,
Selma Ósk, amma og afí, Kotmúla,
og Jón afí, Fáskrúðsfírði, megi góður
Guð veita ykkur styrk í sorg ykkar.
Blessuð sé minning elsku Guja
frænda míns.
Valdís.
hjónin, og þá sérstaklega börn okk-
ar, því láni að fagna að búa í ná-
grenni við afa og ömmu og þar voru
þau ætíð velkomin og áttu lengst af
sitt annað heimili og griðastað. Voru
enda ófáar ferðimar til afa og ömmu,
þar sem börnin nutu hins trausta og
hlýlega viðmóts, er einkenndi Hauk
alla tíð. Settust hinir fullorðnu þá
gjarnan í eldhúsið og fengu sér kaffi-
bolla og ræddu um landsins gagn
og nauðsynjar enda fylgdist Haukur
vel með því sem var að gerast í þjóð-
lífínu og hafði sínar skoðanir þar á,
auk þess sem hann var fjölfróður um
menn og málefni frá liðnum tíma og
hafði góða frásagnargáfu og gat því
teygst nokkuð úr viðverustundunum
í eldhúsinu hjá tengdaforeldrum mín-
um.
Á þessari stundu erum við hrygg
og sorgmædd, en í hjörtum okkar
búa bjartar og hreinar minningar,
sem munu ylja okkur um ókomin ár.
Vil ég nú að leiðarlokum þakka góð-
um tengdaföður samfýlgdina og böm
mín, þau Haukur, Bjarki og Jóhanna
Inga, kveðja yndislegan afa. Blessuð
sé minning hans.
Jón Hauksson.