Morgunblaðið - 29.07.1993, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. JÚLÍ 1993
„ /i&dómurinn f/nnur SaJcborrjing
éakLausan, ve&rux; ge&biluruzir."
Með
morgunkaffínu
Hvað meinarðu með að hafa
sett allt I uppþvottavélina? Við
eigum enga uppþvottavél.
Ast er ...
... að horfast í augu
TM Reg. U.S Pat Ott.—all rights reserved
© 1993 Los Angeles Times Syndicate
Sópurinn brotnaði, svo ég fékk
lánaðan tannburstann hjá
Rosta rostungi.
BRÉF TTL BLAÐSINS
Kringlan 1 103 Reykjavík - Sími 691100 - Símbréf 691329
Nýir spámenn eða fals-
spámenn í ferðaþjónustu
Frá Ingólfí Guðbrandssyni:
HINGAÐ til Ítalíu hefur mér borist
lítið tilskrif með áminningu frá Unni
Guðjónsdóttur, sem verið hefur dans-
kennari lengi, m.a. í Svíþjóð, en
kennir sig við „Kínaklúbbinn" á síð-
um Morgunblaðsins. Svona ómerki-
legt skítkast er auðvitað ekki svara-
vert, enda hendir DV óspart gaman
að því daginn eftir í Ummælum dags-
ins, en fyrir þá, sem ekki vita betur
og kynnu að trúa orðum hennar,
óska ég birtingar á eftirfarandi at-
hugasemd.
Ahugi minn á Kína vaknaði ekki
með Unni Guðjónsdóttur, sem fyrir
nokkru fékk birta gi'ein eftir sig um
Kína í Lesbók Morgunblaðsins.
Greinin var þó minnst um Kína en
mest um Unni Guðjónsdóttur og að
hún hefði farið tvær ferðir til Kína
sjálf. Reyndar vantaði lítið annað en
samasemmerki milli Unnar og Kína,
og er það auðvitað ljós vottur um
lítillæti höfundar. Út á þetta telur
hún sig greinilega einhvem Kína-
fræðing, sem hún er auðvitað ekki
fremur en ég, enda dugir vart minna
en mannsaldur til. Gott skipulag,
reynsla og fagkunnátta gerir það
hinsvegar kleift að gera út ferðalög
um fjarlæg lönd með aðstoð inn-
fæddra. A unga aldri var ég svo lán-
samur að kynnast tveimur löndum
mínum, sem höfðu dvalist langdvöl-
um í Kína og gátu með réttu talist
Kínafræðingar, en þeir voru trúboð-
amir Ólafur Ólafsson og Jóhann
Hannesson. Fyrir þeirra tilstilli m.a.
hef ég átt kínverska spekinga eins
og Lao Tse og Konfúsíus að læri-
meisturum frá unga aldri.
Ekki hef ég trú á að árstíðir né
náttúruöfl breytist neitt í Kína, þótt
við Unnur Guðjónsdóttir séum þar á
ferðinni; og við höfum sáralítil áhrif
á ferðamannatímabilið þar í landi.
Hins vegar er ódýrara að ferðast um
Kína eins og önnur lönd að vetrar-
lagi, en ég þekki það af reynslunni
að aðeins það besta í Kína er nógu
gott fyrir kröfuharða Vestur-
landabúa. Lítil auglýsing Heims-
klúbbsins á ferð, sem er löngu upp-
seld, benti á þá alkunnu staðreynd
að september sé betri ferðamánuður
en nóvember í Norður-Kína, en hvers
vegna er konan svona uppstökk þess
vegna? íslendingar sem búa við kulda
og vosbúð næstum allt árið vilja frek-
ar ferðast í góðu veðri og við það
verður Unnur að sætta sig.
„Ekki er allt sem sýnist“
Klúbbar eru í tísku um þessar
mundir. Með misjöfnum árangri hafa
ýmsir reynt að líkja eftir því sem ég
hef tekið mér fyrir hendur, sem er
í sjálfu sér ágætt, meðan það veldur
ekki hagsmunaárekstrum. Heims-
klúbburinn hefur átt góðu gengi að
fagna, hann nýtur almennra vin-
sælda og virðingar. Það þýðir þó
ekki að hver sem er og hefur eitt-
hvað ferðast geti stofnað klúbba eða
atvinnurekstur að hans fyrirmynd,
án þess að uppfylla ákveðin skilyrði
hvað snertir leyfí, tryggingar, skatt-
greiðslur, auk reynslu og kunnáttu.
Fyrir tveimur til þremur árum var
Unnur Guðjónsdóttir tíður gestur á
ferðakynningum mínum hjá Heims-
klúbbnum. Síðan sótti hún fast að
fá starf hjá mér sem aðstoðarfarar-
stjóri í heimsreisum til að læra af
mér tilhögun og skipulag ferðalaga,
en ég gat ekki orðið við ósk hennar.
Upp úr því stofnaði hún „Kínaklúbb-
inn“, sem hún af lítillæti sínu leggur
að jöfnu við Heimsklúbb Ingólfs og
er þess nú albúin að taka mig á skóla-
bekk. Hins vegar er margt á huldu
um starfsvettvang og réttindi þessa
fyrirbæris, sem hún kallar „Kína-
klúbb“ Unnar.
í upphafi þessa árs reis upp nýr
þjónustuaðili sem kallaði sig „Fram-
tíðarferðir" og bauð fólki hvorki
meira né minna en „Allan heiminn
fyrir lægra verð“; þátttöku í „stærsta
ferðaklúbb heimsins", og voru stórar
myndir birtar m.a. af lögreglufull-
trúa með frú til að staðfesta heiðar-
leikann og sannleiksgildi. Ég gerði
mér ferð til að kynnast þessu ein-
stæða tilboði og komst fljótt að því
að svik voru í tafli og fyrirtækið
ekki einu sinni skráð. Þrátt fyrir
ábendingu mína brást samgönguráð-
herra seint við, með þeim afleiðing-
um að hópur fólks lét pretta sig og
hefur væntanlega tapað stórum fjár-
hæðum.
Unnur Guðjónsdóttir spáir óförum
Heimsklúbbsins en fyrirtæki sínu,
„Kínaklúbbnum" miklum frama á
minn kostnað. Er vandséð, hvort það
ber vott um lítillæti hennar eða ör-
yggisleysi. Þeir sem þekkja mig bet-
ur en hún, hafa aldrei orðað mig við
ósannsögli né oflof, en ferðir mínar
standa vel undir því lofí sem þær fá
frá fjölda fólks í áraraðir. Löngu á
undan Unni Guðjónsdóttur ferðaðist
ég vítt og breitt um Kína til að velja
bestu aðstöðu fyrir farþega mína,
þótt Unnur lýsi því yfir, að ég hafí
aldrei þangað komið. Árið 1987 efndi
ég til fyrstu stóru Kínaferðar íslend-
inga með þátttöku um 100 manns.
Omakleg aðdróttun hennar dæmir
sig sjálf.
Fjöldi fólks stundar ferðalög til
fjarlægra landa sér til fróðleiks og
ánægju, en fyrir það eitt verður eng-
inn sjálfskipaður sérfræðingur né
atvinnumaður og ferðaskipuleggj-
andi í neinu landi. Lögum um ferða-
mál hefur verið illa fylgt eftir á ís-
landi, eins og sést af nýlegu dæmi
um „Framtíðarferðir", sem áttu sér
enga framtíð. Á umræddri ferða-
kynningu „Kínaklúbbs Unnar" á
Holiday Inn á dögunum komst ég
að því, sem mig grunaði, að Unnur
Guðjónsdóttir skipuleggur sjálf ferðir
fyrir einkafyrirtæki sitt og áuglýsir
ferð „Kínaklúbbsins 1. október í eig-
in nafni. Sé Unnur Guðjónsdóttir
hinn raunverulegi skipuleggjandi og
ábyrgðarmaður ferða „Kínaklúbbs-
ins“, brestur hana allar heimildir til
þess starfs samkvæmt landslögum,
jafnvel þótt hún hafi löglegan útsölu-
stað. Brugg er ólöglegt og bruggari
verður ekki löglegur fyrir að selja
framleiðslu sína í löggiltri verslun.
Það er lítil fiskisæld á íslandi í dag,
einnig á sérhæfðum ferðamarkaði.
Enginn fær lengur að físka án leyf-
is, jafnvel þótt hann bjóði feng sinn
fram á löglegum fiskmarkaði. Það
er krafa þeirra sem fara að lögum
og borga skatta sína og skyldur að
aðrir geri hið sama. Það er ijóst, að
Unnur sniðgengur bæði sannleikann
og lögin. Sú aðferð hlýtur nú að fá
umfjöllun á réttum stöðum.
INGÓLFUR GUÐBRANDSSON,
Heimsklúbbi Ingólfs,
Austurstræti 17,
Reykjavík.
HÖGNI HREKKVÍSI
Víkverji skrífar
að var vel til fundið hjá Reykja-
víkurhöfn að halda hafnardag
um síðustu helgi. Víkveiji fór niður
á höfn til að skoða fiskútsölumark-
að sem þar var settur upp í tilefni
dagsins. Það er ekki að orðlengja
það, að Víkverji hreinlega gleymdi
sér við að ganga á milli söluborð-
anna og skoða og bragða á sjávar-
fanginu sem þar var á boðstólum.
Það er undarlegt að markaðir af
þessu tagi skuli ekki fyrir löngu
vera orðnir rótgrónir í borginni eins
og í öðrum fiskihafnarborgum úti
í heimi. Og Víkveiji er raunar að
vona að undirtektirnar við markað-
inum á laugardaginn verði til þess
að hann festist í sessi. Víkveiji bar
að minnsta kosti úttroðna poka af
fiski út úr tjaldinu sem hýsti fisk-
markaðinn og sá ekki betur en flest-
ir aðrir gerðu slíkt hið sama. Einu
óánægjuraddirnar sem Víkveiji hef-
ur heyrt eru frá börnum hans en
að þeirra mati hefur helst til oft
verið fiskur í matinn síðustu dag-
ana.
xxx
Víkveija brá nokkuð í brún þeg-
ar hann las fréttir af því að
Mick Jagger væri orðinn fímmtug-
ur. Það virtist svo stutt síðan Jagg-
er var eitt helsta átrúnaðargoð
unglinganna og jafnframt einn
helsti hrellir foreldra en nú eru
Jagger og Rolling Stones orðnar
virðulegar stofnanir í dægurlaga-
heiminum.
Þetta leiddi huga Víkveija að því
hve unglingatískan hér á landi hef-
ur undanfarin misseri horft til for-
tíðarinnar. í vetur komst tónlist
áranna 1968-73 skyndilega í tísku
og hljómsveitin Trúbrot varð aftur
ein vinsælasta hljómsveitin meðal
unglinganna þótt 20 ár væru frá
því hún hætti. Og allir fóru að
ganga í útvíðum buxum og her-
mannamussum eins og tíðkuðust á
þessum tíma.
Þegar líða tók á vorið hljóðnaði
blómabarnatónlistin smám saman
og nú heyrir Víkveiji ekki betur en
unga fólkið sé farið að hlusta á
diskótónlistina, sem var vinsælust
á síðari hluta áttunda áratugarins,
og aðra taktfasta tónlist frá þessum
tíma.
Víkveiji dagsins var á táninga-
aldrinum á þessum árum og þykir
þetta því ekkert miður.. Það er hins
vegar nokkuð einkennileg tilfinning
að heyra útvarpsstöðvarnar nánast
hraðspóla dægurtónlistartísku heils
áratugar á tæpu ári.' Með þessu
áframhaldi fer tónlistartískan að
minna á slöngu sem bítur í halann
á sér, því hún er að ná upphafi 9.
áratugsins, áratug Bubba Morthens
sem enn er í fullu fjöri og hefur
raunar náð hliðstæðri stöðu í ís-
lenska dægurlagaheiminum og
Mick Jagger í þeim alþjóðlega.