Morgunblaðið - 28.01.1994, Side 39

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. JANÚAR 1994
39
Sigrún Ásgeirs-
dóttir — Minning
Fædd 15. október 1915
Dáin 17. janúar 1994
Send mér eld í anda
eilífðar úr heimi,
Drottinn. Lífs af lindum
ljós þitt til mín streymi.
Grafist gamlar sorgir.
Gleymist dagsins mæða.
Sé mín þrá og sigur
sókn til þinna hæða.
(E.M. Jónsson)
Sigrún Ásgeirsdóttir fæddist
hinn 15. október 1915 á Óspaks-
eyri í Bitrufirði. Foreídrar hennar
fluttu norður á Krossnes, þar sem
hún ólst upp.
Árið 1937 fluttist hún til Reykja-
víkur, þar sem hún var lögð inn á
berklaheimilið á Vífilsstöðum.
Kynntist hún þar Gísla Sigurðssyni
sem síðar varð hennar lífsförunaut-
ur þar til hann lést.
Sigrún var Gísla mikil stoð og
stuðningur sem kemur best fram í
því þegar eitt barna Gísla, dó um
aldur fram, þá sýndi hún í verki
þá manneskju sem hún hafði að
geyma og studdi hann gegnum þá
efiðleika með einlægni sinni og
hlýju.
Sigrún var mjög vinnusöm og
óhætt held ég sé að fullyrða að
henni hafi aldrei fallið verk úr
hendi. Er hún hætti störfum sem
hjúkrunarkona sakir aldurs sat hún
ekki auðum höndum, heldur gerðist
blaðberi á gamals aldri.
Hin síðari ár átti Sigrún við veik-
indi að stríða og dvaldist á Drop-
laugarstöðum allt til þess dags er
hún lést hinn 17. janúar síðastlið-
inn.
Fyrir hönd aðstandenda Gísla vil
ég koma fram þakklæti fyrir hóg-
værðina og hlýjuna sem við fengum
að kynnast hjá henni.
Blessuð sé minning hennar.
Guðmundur Haraldsson.
Hinn 17. janúar sl. andaðist mág-
kona mín, Sigrún Ásgeirsdóttir, á
Droplaugarstöðum við Snorrabraut,
á sjötugasta og níunda aldursári.
Sigrún var fædd á Óspakseyri við
Bitrufjörð í Strandasýslu. Foreldrar
hennar voru hjónin Ásgeir Guð-
mundsson frá Ófeigsfirði, bóndi og
síðar kaupfélagsstjóri á Krossnesi
við Norðurfjörð á Ströndum, og
Valgerður Jónsdóttir frá Tröllatungu
í Steingrímsfirði.
Þegar Sigrún var á fyrsta ári
fluttust foreldrar hennar að Krossa-
nesi, þar sem þau bjuggu myndarbúi
til ársins 1943 er þau fluttu til Akra-
ness. Válgerður andaðist þar árið
1945, en Asgeir árið 1971.
Alls voru systkinin fjögur. Af þeim
er nú Ólafía ein eftir á lífi, gift Pétri
Stefánssyni. Hin voru: Ásgeir, sem
kvæntur var Gróu Siguijónsdóttur,
en hann lést árið 1975, Snorri, sem
kvæntur var Kristjönu Heiðberg
Guðmundsdóttur, en hann lést árið
1989, og Sigrún, sem hér er kvödd.
Hún var þeirra elst. Sigrún ólst upp
á Krossnesi við venjuleg sveitastörf
þeirra ára. Bærinn Krossnes stendur
á nesi norðan megin við mynni Norð-
urfjarðar, en Reykjaneshyrnan á
móti hinum megin fjarðarins. Yfir
bænum gnæfir Krossnesmúli, en
endalaust úthafið blasir við beint
fram undan bænum. Stórbrotið
landslag, fagurt og hrikalegt, traust
en á stundum kuldalegt. I fjörunni
eru fallegir klettadrangar sem báran
gælir við á blíðum sumardögum en
öldurnar skella á með þunga ef
hvessir að norðan. Þannig fóstrar
norðurhjarinn börn sín, umhverfið
mótar manninn. Sigrún minntist oft
æskuáranna og hafði frá mörgu að
segja um þá erfiðleika sem fólk í svo
afskekktri byggð mátti una við og
þá miklu vinnu sem fólk varð að
leggja á sig til að framfleyta sér og
sínum. En það voru líka margar
skemmtilegar minningar frá mönn-
um og málleysingum. Hún var mik-
ill dýravinur og veitti mörgu eftir-
tekt í umhverfinu og náttúrunni.
Foreldrar Sigrúnar voru framtakss-
amir og fylgdust með nýjungum í
búskaparháttum. Kargaþýfi var
breytt í slétt tún, byggt var tveggja
hæða hús í stað torfbæjarins, sjórinn
var sóttur af kappi, gengið á reka
og timbrið unnið í staura. Öll föt
voru saumuð heima, en sagt var að
Sigrún hefði nú meiri áhuga á út-
saumi en fatasaumi. Ullin var unnin
heima og pijónavélin nýtt að fullu.
Og börnin tóku þátt í vinnunni strax
og þau höfðu krafta og getu til.
Einnig aðstoðaði Sigrún föður sinn
í Kaupfélaginu, sérstaklega við að
skrifa reikninga, en hún hafði af-
burða fallega rithönd.
Sigrún fór ekki í barnaskóla en
naut kennslu foreldra sinna heima
og tók próf á vorin. Sóttist henni
námið, því að hún var ágætlega
greind og stálminnug. Eftir að
kennslan í útvarpinu kom til sögunn-
ar stunduðu bömin á Krossnesi nám
í íslnesku, dönsku og ensku. Sendu
verkefni suður til kennaranna og
fengu þau leiðrétt um hæl. Þetta
nám dugði svo vel að er þau yngri
fóru í framhaldsskóla nýttist það
þeim eins og um reglulega skóla-
göngu hefði verið að ræða.
Hugur Sigrúnar stóð til frekara
náms, en örlögin komu í veg fyrir
það. Sautján ára að aldri fékk hún
bijósthimnubólgu og eftir það var
heilsa hennar mjög tæp. Var hún
oft rúmföst í lengri tíma. En rúm-
lega tvítug að aldri hleypti hún heim-
draganum og hélt suður til Reykja-
víkur til að stunda nám við Húsmæð-
raskóla Reykjavíkur. En ekkert varð
úr þeirri skólavist, því stuttu eftir
komu hennar suður kom í ljós að
hún hafði smitast af berklum og var
lögð inn á Vífilsstaði, þar sem hún
var síðan á annað ár. Þá fékk hún
að fara heim, en eftir um það bil
eitt ár tók sjúkdómurinn sig upp á
ný og varð hún þá að fara aftur á
Vífilsstaði, þar sem hún var sjúkling-
ur um margra ára skeið. Sigrún var
þó það hress síðari árin að hún vann
þar sem starfsstúlka, eins og svo
margir sjúklingar gerðu á þeim
árum, ef kraftar og geta leyfðu.
Eftir að Sigrún útskrifaðist hélt hún
áfram að vinna á Vífilsstöðum, eða
til ársins 1976, er hún flutti til
Reykjavíkur, en næstu fjögur ár
vann hún í eldhúsinu á Hvítaband-
inu.
Á Vífilsstöðum kynntist hún Gísla
Sigurðssyni. fyrrverandi bóna á Völl-
um í Garði, en hann hafði misst
konu sína frá mörgum börnum og
var nú sjálfur orðinn berklaveikur.
Þeim Sigrúnu varð vel til vina og
stóð sú vinátta allt þar til Gísli and-
aðist árið 1982. Seinustu árin bjuggu
þau á Bergþórugötu 23 í Reykjavík.
Það er mikið áfall fyrir unga
stúlku í blóma lífsins að sjá alla sína
framtíðardrauma hrynja til grunna.
En aldrei heyrði ég Sigrúnu kvarta.
Hún Yók því sem að höndum bar
með jafnaðargeði. Sigrún hafði stórl
skap, en fór vel með það. Hún virt-
ist ætíð sjálfri sér nóg og leitaði
aldrei aðstoðar til eins né neins.
Samúðin var ríkur þáttur í eðli Sigr-
únar og hjálpaði hún oft af sínum
litlu efnum þeim sem minna máttu
sín.
Sigrún og Gísl lifðu í sínum heimi
sem við hin áttum ekki svo greiðan
aðgang að og þegar Gísli féll frá var
sem tilgangi lífs hennar væri lokið.
Hún hafði kynnst Gísla ung að árum,
tryggðin og kærleikurinn til hans
var hennar líf. Þau studdu hvort
annað á lífsbrautinni, fyrst sem sjúk-
lingar, með hvíta sverðið yfir höfðum
sér, síðar sem aldrað fólk með engar
Jóna Oddnv Torfa
dóttir — Minning
Fædd 9. ágúst 1909
Dáin 23. desember 1993
Jóna var fædd á Búðum við Fá-
skrúðsfjörð og þar var hennar
heimabyggð til æviloka. Foreldrar
hennar voru Torfi Sigurðsson og
Ragnheiður Jónsdóttir. Hún giftist
aldrei en eftir fráfall móður hennar
rak hún bú með föður sínum um
árabil og annaðist hann af mikilli
alúð uns hann lést. Þau feðginin
tóku í fóstur þriggja ára dreng Birgi
Ágústsson, en hann hafði misst
föður sinn er vélbáturinn Kári fórst
í sjóróðri frá Fáskrúðsfirði. Lífið
hélt áfram og enn voru verkefnin
næg. Jóna réðst ráðskona til Jakobs
Stefánssonar er hafði misst eigin-
konu sína frá tveimur börnum. Þar
var hún uns hann lést. Hún reynd-
ist í hvívetna hin besta húsmóðir
og lét sér ávallt annt um farsæld
annarra.
Jóna átti dóttur, Torfhildi, með
Friðjóni Guðmundssyni, og bjuggu
þær mæðgur einar saman um tíma.
Torfhildur giftist Óskari Gunnars-
syni og til þeirra flutti Jóna, og var
hjá þeim allt til dauðadags.
Hún lifði tímana tvenna í at-
vinnusögu byggðarinnar og störf
hennar tengdust oftast úrvinnslu
sjávarafurða. Ég hygg að fullyrða
megi að hún hafí unnið við alla
þætti þess að auka verðmæti og
geymsluþol sjávarfangs.
Hlutskipti verkakvennanna
þekkti þún allt frá fyrri hluta aldar-
innar og hafði reyndar ekki verið
mulið undir þær á þeim árum. Vinn-
an á saltfiskreitunum, en þeir voru
brattir og erfiðir yfirferðar, hefur
áreiðanlega oft gengið nærri lík-
amsþreki þeirra.
Einhverntíma sagði hún mér að
þvotturinn á blautfiskinum hefði
reynst sér einkar erfiður og var hún
þó ekki vön að kvarta.
Hlífðarfötin voru ófullkomin og
vatnið kalt í frostum að vetrarlagi
en vinnan fór fram utanhúss, oft á
bryggjunum sjálfum.
Þá kom það fyrir að hún féll í
yfirlið við ísaðan þvottakassann
vegna kuldans, en samverkakon-
urnar reistu hana við og áfram var
haldið vinnunni.
Samviskusemi, ósérhlífni, og
vinnusemi voru ríkir þættir í eðlis-
fari hennar. Hún var heiðruð á sjó-
mannadaginn fyrir vel unnin störf
er langt var liðið á starfsævina.
Handbragð hennar bar ávallt
vitni vandaðra og traustra vinnu-
bragða og var þá sama hvort hún
vann við sauma eða fiskvinnslu. í
öllu viðmóti sínu við aðra var Jóna
heilsteypt og hélt ótrauð fram sín-
um skoðunum er hún taldi réttar
en aðrir nutu sannmælis. Hún var
glaðvær og alltaf stutt í brosið.
Börnum reyndist hún vel og munu
þau vera mörg er sakna hennar.
Síðustu árin sem Jóna lifði var
sjón hennar farin að bila.
Læknar skiptu þá um annan
augasteininn og gáfu góða von um
framtíðarvonir né heldur tækifæri.
Þau voru stolt og sjálfstæð og vildu
enga meðaumkvun. Og þegar aldur
meinaði henni að fá vinnu á almenn-
um markaði, gafst hún ekki upp, en
fór að bera út blöð. Þar sýndi hún
sömu samviskusemina og dugnaðinn
eins og ávallt endranær. En þrátt
fyrir heilsubrest og háan aldur áttu
þau líka góðar stundir. Þau voru
ætíð velkomin til Sigrúnar og börn
Gísla og barnabörn sýndu þeim
umhyggju og hlýju og fóru Sigrún
og Gísli oft í heimsóknir til þeirar
suður með sjó.
Eftir að Gísli féll frá bjó Sigrún
áfram á Bergþórugötunni og fór þá
brátt að bera á þeim sjúkdómi er
engin lækning er við.
Olafía systir Sigrúnar og Pétur
maður hennar urðu þá stoð og stytta
Sigrúnar. Allan þann tíma er hún
var ósjálfbjarga heima og beið eftir
plássi á hjúkrunarstofnun, færðu
þau henni mat daglega og aðstoðuðu
hana á allan hátt. Verður þeim seint
eða aldrei fullþökkuð sú hjálpsemi
og kærleikur er þau sýndu henni
alla tíð.
Árið 1991 flutti Sigrún að Drop-
laugarstöðum við Snorrabraut og
dvaldist þar þangað til hún fékk
hvíldina. Þar naut hún mikillar um-
hyggju og hlýju. Öllu starfsfólki
Droplaugarstaða eru hér með fluttar
hugheilar þakkir fyrir þá umönnun
og nærgætni sem henni var sýnd
allt þar til yfir lauk.
Sigrún var manni mínum góð
systir og sonum mínum góð frænka.
Snorri maður minn og Sigrún áttu
margt sameiginlegt í skapferli og
ríkti mikill kærleikur á milli þeirra,
en í hennar huga var hann alla tíð
litli bróðir. Það var gaman að fá
Sigrúnu í heimsókn og heyra þau
systkini ræða um liðna daga. Sigrún
hafði frá mörgu að segja, var víðles-
in og fylgdist vel með.
Synir mínir og fjölskyldur þeirra
þakka Siggu frænku fyrir velvild og
hlýju í þeirra garð. Ég mun ætíð
minnast Sigrúnar með virðingu og
hlýjum huga. Aldursmunur okkar
og lífsreynsla hennar umfram mína
á fyrri árum gerði það að verkum
að við urðum ekki mjög nánar fyrst
í stað, en með hveiju ári sem leið
náðum við betur saman og nú er ég
kveð hana í hinsta sinn, finn ég
hversu mikils virði hún var mér og
mínum. Það var lærdómsríkt að
ganga með henni veginn.
Blessuð sé minning mágkonu
minnar, Sigrúnar Ásgeirsdóttur.
Kristjana H. Guðmundsdóttir.
Elsku Sigrún er látin. Hún, þessi
góða kona, er komin til himnaríkis
og líður þar vel. Sigrún amma eins
og við kölluðum hana var konan
sem studdi Gísla afa í einu og öllu.
Þau voru ekki gift en voru saman
í mörg ár, virtu og unnu hvort öðru.
Þegar við systkinin vorum lítil,
hlökkuðum við alltaf til jólanna, þá
komu Gísli afi og Sigrún amma í
heimsókn með jólapakka sem voru
áberandi fallega innpakkaðir. Sig-
rún var svo natin við allt. Hún skrif-
bætta sjón að nokkrum tíma liðnum.
Jóna dvaldi hjá okkur í nokkrar
vikur fyrir og eftir aðgerðina og
minnisstæð er gleði hennar er góð-
ur árangur kom í ljós. Þrátt fyrir
skerta sjón hennar, minnist ég
margra stunda, er við tókum í spil
á meðan hún var hjá okkur en það
stytti henni stundirnar.
Oft vildi spilamennskan fara á
dreif, þegar talið barst að Fáskrúðs-
firði og lífsháttum þar á fyrri tíð.
Það kom þó ekki að sök því alltaf
var hægt að byrja að nýju. Síðan
hélt Jóna heimleiðis og batinn hélt
áfram jafnt og þétt. Sambandi var
hatdið og dag nokkurn kvaðst hún
sér til mikillar gleði nú geta þrætt
saumavélina sína hjálparlaust á ný.
Horfði hún því enn vonglöð til fram-
tíðar, en enginn veit sína ævina
fyrr en öll er.
Það er með þakklæti í huga að
þessi hugljúfa vinkona er kvödd.
Minning hennar rís hæst í mann-
gildi, trúmennsku, vináttu og kær-
leika til annarra.
Öllum aðstandendum votta ég
samúð við fráfall hennar. Guð blessi
minninguna.
Ragnar Þorvaldsson.
aði vel, var blíðleg og róleg, alltaf
kát. Hvað sem hún gerði var yfir-
leitt óaðfinnanlegt.
Nú síðustu ár höfðum við lítið
haft samband við Sigrúnu, en þó
fréttum við alltaf af henni.
Elsku Sigrún, við þökkum þér
samfylgdina og hvað þú varst alltaf
blíð og góð við Gísla afa.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Systkinin frá Laufási, Garði.
Bílamarkaöurinn
Smiðjuvegi 46E
V/Reykjanesbraut. J
Kopavogi, sími éS
671800 ^
Opið sunnudaga
kl. 13-18.
jörug bílaviðskipti
ntar góða bíla á skrá

Daihatsu Applause 16x '90, vínrauður, 5
g., ek. 68 þ., vökvast., rafm. í rúðum o.fl.
V. 750 þús., sk. á ód.
MMC Pajero V-6 '91, grár/blár, sjálfsk.,
ek. 52 þ., sóllúga, álfelgur, rafm. í öllu
o.fl. V. 2.2 millj., sk. á ód.
Ford Orion CIX '92, hvítur, 5 g., ek. 35
þ. V. 870 þús.
MMC Pajero langur T.D. m/lntercoler
92, grænn/tvílitur, sjálfsk., ek. 52 þ., sól
lúga, álfelgur, rafm. í rúðum, central læs.
spoiler, 31 “ dekk o.fl. V. 3,1 millj., sk. á ód.
Subaru Legacy Artic '92, vínrauður,
sjálfsk., ék. 20 þ., rafm. í rúðum, álfelgur,
central læs. V. 1880 þús., sk. á ód.
Mazda 323 GLX '91, hvítur, 3ja dyra, 5
g., ek. 44 þ., rafm. í rúðum o.fl. V. 850
þús., sk. á dýrari eða ód.
MMC Colt GLX '89, rauöur, sjálfsk. ke
70 þ. V. 680 þús.
Toyota 4Runner SR5 EFi '87, 5 g., ek.
80 þ. mílur, 35“ dekk, cruscontrol, sóll
úga, rafm. í rúöum, álfelgur, central læs
V. 1550 þús.
Mikið breyttur Bronco '74, 4 g., 8 cyl.
(460 cc), 205 millikassi, Unimoc hásingar,
44“ dekk o.fl. V. 650 þús.
Toyota Douple Cap diesel '92, rauöur, 5
g., ek. 46 þ., upphækkaður, 33“ dekk,
lengd skúffa, brettakantar o.fl. Vsk-bíll.
V. 1890 þús.
Subaru Legacy station '90, brúnsans, 5
g., ek. 55 þ., rafm. í rúðum o.fl. V. 1270
þús., sk. á
Toyota 4Runner V-6 '92, blár, 5 g., ek.
37 þ., 33“ dekk, sóllúga, brettakantar o.fl.
V. 2.750 þús.
L