Morgunblaðið - 02.06.1994, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ

________________MIWWIMGAR
KONRÁÐINGIMUNDARSON
+ Konráð Ingi-
mundarson,
fyrrverandi lög-
reglumaður, var
fæddur á Stokks-
eyri 3. júlí 1913.
Hann lést á
Borgarspítalanum
að morgni 25. maí
síðastliðinn. Kon-
ráð var næstelstur
barna hjónanna
Ingimundar Jóns-
sonar, útvegs-
bónda frá Strönd á
Stokkseyri, og
Ingibjargar Þor-
steinsdóttur. Eldri var Jó-
hanna (látin), en yngri Guð-
björg (látin), Jenný, Sigurður
og Sigurbjörg. Eftirlifandi
eiginkona Konráðs er Þuríður
Snorradóttir frá Vestmanna-
eyjum. Börn þeirra eru Ingi-
gerður, f. 1937, Hrafnhildur,
f. 1941, Gylfi, f. 1943, og Ingi-
mundur, f. 1946. Hann gerðist
lögreglumaður í Reykjavík 1.
apríl 1941 og rak um árabil
fiskverkun og útgerð frá
Reykjavík og síðar Grindavík.
Útför hans verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag.
ÉG KYNNTIST ekki Konráði Ingi-
mundarsyni fyrr en hann var kom-
inn á miðjan aldur. Samt hafði ég
tekið eftir þessum einkennisbúna
manni sem drengur í miðbæ
Reykjavíkur og svo síðar út um
gluggann á Eimskipafélagshúsinu
þar sem hann gekk daglega frá
Lögreglustöðinni, sem þá var í
Pósthússtræti, að bílnum sínum,
grannur vexti og unglegur með
silfurgrátt hár. Mér datt þá ekki
í hug að ég ætti fljótlega eftir að
kynnast þessum manni svo náið
að í tæpa þrjá áratugi liði varla
sá dagur að við ættum ekki eitt-
hvað saman að sælda.
Konráð var glaður og aðsóps-
mikill í góðra vina hópi en hafði
ákveðnar skoðanir á hlutunum og
lét þær opinskátt og ákveðið í ljós.
Þessar skoðanir voru ekki beinlínis
stjórnmálalegar en mótuðust
meira af eldmóði og sjálfsbjargar-
viðleitni þess manns sem ólst upp
á fyrri hluta aldarinnar í litlu sunn-
lensku sjávarplássi. Hann var því
ekki allra og þá ekki allir hans,
síst þeir sem honum fannst slá
slöku við dagsins önn.
Einhvem veginn lánaðist okkur
á hljóðlegan hátt að tengjast sterk-
um vináttuböndum sem einkennd-
ust af vissum trúnaði í sögum frá
æskustöðvunum og sjósókninni frá
Stokkseyri. Frá tímum aksturs
vanbúinna flutningabíla milli-
stríðsáranna um vegi Suðurlands
og um Hellisheiði til Reykjavíkur.
Vertíðarlífi í Vestmannaeyjum.
Leigubílaakstri í Reykjavík fyrir
stríð. Sögum af því þegar hann
hóf störf sem ungur lögreglumað-
ur á stríðsárunum. Hvernig hann
jafnframt drýgði tekjur sínar með
ökukennslu og þegar hann síðar
nær því takmarki að snúa sér af
krafti að helsta áhugamáli sínu,
sjónum og sjósókn, með því að
stofna til fiskverkunar og útgerðar
frá Reykjavík og síðar frá Grinda-
vík. Fyrir mínum hugskotssjónum
rennur þetta lífshlaup Konráðs
Ingimundarssonar upp sem dæ-
migerð mynd af því fólki á íslandi
sem ekki fékk neitt sjálfgefíð upp
í hendurnar og varð að hefja lífíð
með tvær hendur tómar. Hann var
hluti þessarar kynslóðar sem nú
hefur lokið ævistarfí sínu og varð
að beijast fyrir sínum hlut í upp-
hafí mesta breytingatíma í sögu
þjóðarinnar.
Margar þessar sögur voru sagð-
ar þegar við vorum einir og út af
fyrir okkur, staddir við fallega
veiðiá og komnir í hús eftir langan
og strangan dag. Ég við matseld-
ina og hann að huga að ánamöðk-
um, flugum og veiði-
stöngum. Veiðin var
hans besta skemmtun
og ekki var slegið
slöku við þar frekar
en annars staðar. Það
var ekki mikið sagt
við ána eftir að sá
„stóri“ hafði sloppið
en meira var gaman
þegar vel veiddist.
Stundum svo vel að
honum varð það
feimnismál að skrifa
allan aflann í veiðibók-
ina.
Það var gaman að
fylgjast með áhuga hans á velferð
barnanna sinna og dugnaðinum
við að veita þeim hjálparhönd þeg-
ar taka þurfti til hendinni. Ákafinn
var jafn mikill í þessum störfum
sem öðrum og þurftu þá hlutirnir
gjarnan að ganga hratt og vera
gerðir eftir hans höfði.
Kvöldsólin mildar jafnan hið
daglega vafstur. Skarpari litir hins
daglega strits þorna í penslunum
og við taka mýkri og umburðar-
lyndari litir. Jafnframt þessu
lengjast skuggarnir og svo fer að
jafnvel vorsólin sest.
Þannig var lífshlaup Konráðs
Ingimundarssonar lögregluþjóns
og útgerðarmanns, sem barðist á
tveimur vígstöðvum í þágu þjóðfé-
lagsins og sigraði með sóma.
Ég mun minnast þín sem sigur-
vegara.
Halldór Sigurðsson.
Konráð Ingimundarson, minn
íslenski tengdafaðir.
Þegar ég var styrkþegi Fulbrig-
ht-stofnunar í Bandaríkjunum við
Háskóla íslands 1959 hitti ég Ingi-
gerði, greinda og glæsilega dóttur
Konráðs. Við gengum í hjónaband
á íslandi og þegar við fluttum til
Bandaríkjanna þá beið Konráð
ekki með okkur úti á Reykjavíkur-
flugvelli heldur fór hann upp á
Öskjuhlíð og fylgdist með flugvél-
inni fara í loftið. Við vorum alltaf
undir hans vemdarhendi.
Þegar börn Konráðs sóttu til
hans þá voru ráð hans gefin af
miklum skilningi og hvatningu til
að ná hátt, enda setti hann sjálfum
sér há markmið. Öll fíögur börn
Konráðs Ingimundarssonar og tólf
barnabörn hafa staðið sig vel á
þeim starfsvettvangi sem þau hafa
kosið sér.
Hann hafði mikinn áhuga á
veiðiskap og ég hef ekki þekkt
nokkurn mann sem eyddi jafn
miklum tíma í að skipuleggja veiði-
ferðirnar, hvort sem það var að
fara til veiða á bátskænu með
barnabörnunum út frá klettóttum
ströndum Maine í Bandaríkjunum,
þar sem við fjölskyldan eigum
sumarhús, eða renna fyrir lax í
Reykjavík.
Konráð var mjög góður öku-
maður enda reyndur í akstri lög-
reglubíla til margra ára og það
var mikið mál hjá honum að halda
bílunum sínum hreinum og bónuð-
um hvað sem á gekk.
Umhyggja Konráðs fyrir dóttur
sinni sem flutti til Bandaríkjanna
og hennar fjölskyldu var mikil.
Hann var þegar kominn í símann
ef fréttir bárust um að veðurofsi
eða uppþot skóku Bandaríkin, til
þess að fullvissa sig um að allt
væri í lagi hjá okkur. Við höfðum
alltaf á tilfínningunni að eftir okk-
ur væri litið af elsku og hlýju.
Konráð Ingimundarsson var
stoltur maður, sem gerði miklar
kröfur til sjálfs sín og fjölskyldu
sinnar. Við vissum að við yrðum
að standa undir væntingum hans
og gerðum því okkar besta.
Hann er horfinn okkur núna,
en honum munum við aldrei
gleyma.
Malcolm Frank Halliday,
tengdasonur í Ameríkú.
Hugann grunar, hjartað finnur lögin.
Heilinn nemur skemmra en nemur taugin.
Heimsins vél er knúð af einu afli,
einum segulvilja, er kerfin bindur.
Sama vald, sem veldur sólna tafli,
veitir sér í gegnum mannsins æðar.
Milli lægsta djúps og hæstu hæðar
heimssál ein af þáttum strengi vindur.
(Einar Benediktsson.)
Með kveðju til pabba,
Gerður.
Okkur langar að minnast afa
okkar, Konráðs Ingimundarsson-
ar, sem lést í Borgarspítalanum
að morgni miðvikudagsins 25.
maí.
Afi var hress og skemmtilegur
maður en jafnfram rólegur og
virðulegur. Sniðugur gat hann
verið svo um munaði og erfitt var
að hemja hláturtaugarnar þegar
hann tók sig til. Afí var mjög
snyrtilegur maður, ávallt með
bindi og aldrei fór hann út án
þess að setja upp hatt.
Við eigum margar góðar minn-
ingar um afa og tengjast þær flest-
ar heimsóknum okkar tii afa og
ömmu, fyrst í Miðtúnið og síðar á
Dalbraut. Það var ávallt gott og
hlýlegt að koma til þeirra. Um nóg
var að tala, oft var spilað á spil
og stundum horft á sjónvarpið. Á
Þorláksmessu og jóladag var ávallt
veisla hjá afa og öinmu, munu því
skötuveisla og hamborgarhryggur
minna okkur á skemmtilegar sam-
verustundir fjölskyldunnar með
þeim.
Afí vildi ávallt hafa eitthvað
fyrir stafni, gat sjaldan setið að-
gerðarlaus. Hann átti sumarbú-
stað við Rauðavatn þar sem öll
fjölskyldan átti margar góðar
stundir. Stundum var grillað þar
og farið í leiki. Stangaveiði var
afa að skapi. Hann fór í margar
veiðiferðir og veiddi oft vel. Þær
stundir sem við áttum með honum
í veiði voru við Elliðaárnar, þar
sem hann undi hag sínum vel, var
áhugasamur og ánægður. En eitt
var það þó sem afi hafði meiri
áhuga á en annað, það var bíllinn
hans. Afi keyrði bílinn sinn langt
fram eftir aldri og má segja að
fáir hafi keyrt eins vel og örugg-
lega og hann.
Við þökkum fyrir þær stundir
sem við áttum með afa. Við meg-
um vera stolt af að hafa þekkt
slíkan mann og minningarnar um
hann munu seint gleymast. Við
biðjum Guð að styrkja elskulega
ömmu okkar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Guðrún, Konráð og Þóra.
I
ERFI
DRYKKJl R
Látið okkur annast
erfidrykkjuna.
Fyrstaflokks þjónusta
og veitingar.
Rúmgóð og þœgileg
salarkynni.
Upplýsingar í síma 29900
FIMMTUDAGUR 2. JÚNÍ1994 39
SVANA
TEÓDÓRSDÓTTIR
+ Svana Teódórsdóttir var
fædd í Vestmannaeyjum 3.
október 1922. Hún lést 16. maí
1994. Móðir hennar var Þuríður
Skúladóttir og faðir Theódór
Ámason. Svana ólst upp í fæð-
ingarbyggð sinni og sótti síðar
hússtjórnarskóla í Hveragerði.
Útför hennar fór fram 26. maí.
MIG LANGAR til að minnast
Svönu frænku minnar nokkrum
orðum en hún lést eftir stutta
sjúkrahúslegu.
Svana réðst til vistar sem ráðs-
kona á heimili foreidra minna 1949.
Faðir minn dó árið 1957 skömmu
áður en ég fæddist. Móðir mín var
þá eina fyrirvinna heimilisins og
hafði fyrir þrem sonum að sjá með
mér nýfæddum. Auk þess var fjöl-
skyldan rétt flutt inn í nýbyggt hús
sem ekki var fullfrágengið. I þess-
um miklu vandræðum stóð Svana
eins og klettur stuðnings og kær-
leika. Hún gerði sáralitlar kröfur
til sjálfrar sín en var þeim mun
ákveðnari í að styðja fjölskylduna
og okkur drengina á heimilinu í
einu og öllu. Þegar ég nú lít til
baka yfír öll árin á æskuheimilinu
þá safnast saman fjöldi margvís-
legra minninga tengdum Svönu.
Margvíslegar hvað snertir stað,
tímasetningu og atburði en einsleit-
ar í að alltaf var Svana að hjálpa,
leiðbeina og styðja mig, lítinn
drengsvein í uppvexti.
Svana átti sjálf sínar erfíðu
stundir en í stað þess að fyllast
beiskju út í lífið nýtti hún þá reynslu
til aukinnar næmni á vanda ann-
arra. Og smásaman skyldist mér
að umhyggjusemi Svönu spratt frá
mikilli væntumþykju þroskaðrar
konu fyrir öllu því sem gróir og
þarfnast skjóls og hlýju. Þessi eigiwf-
leiki kom ekki eingöngu skýrt fram
í uppeldi okkar drengjanna heldur
einnig í ást og umhyggju hennar
fyrir öllu fólki, dýrum og náttúr-
unni í heild. Svana mátti ekkert
aumt sjá. Að alast upp undir henn-
ar verndarvæng var ómetanlegt
fararnesti.
Eftir að ég kvæntist varð Svana
fljótlega ein af bestu vinkonum
konu minnar, Sólveigar. Þegar eldri
dóttir okkar, Jóhanna, fæddist var
sú stutta fljót að þtta sig á að það
var eftirsóknarvert að komast í smá
vist hjá Svönu. „(S)Vana“ og íss!!!
voru með fyrstu orðunum sem Jó-
hanna lærði.
Nú er hún Svana okkar horfín4?r'
braut löngu áður en nokkrum tókst
að endurgjalda nema að litlum hluta
allt það sem hún hafði gert fyrir
sitt samferðafólk. En þeirra er auð-
urinn sem meira gefa en þiggja.
Bandaríkjunum, 23. maí 1994
Jón Jóhannes Jónsson.
t
Elskulegur eiginmaður minn og faðir
okkar,
MAGNÚS ÓSKAR
GARÐARSSON,
Skólagerði 20,
Kópavogi,
lést í Landspítalanum þriðjudaginn
31. maí sl.
Guðrún Jón
Jónas Óskar Magnússon,
Alda Júlía Magnúsdóttir,
t
Eiginmaður minn, faðir, afi og bróðir,
dr. ÁSKELL LÖVE,
grasafræðingur,
5780 Chandler Court,
95123 San José, Kaliforníu,
lést 29. maí.
Doris Löve, dætur,
barnabörn og systkini hins látna.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
FRIÐBERT PÉTURSSON,
Botni,
Súgandafirði,
verður jarðsunginn frá Suðureyrarkirkju
laugardaginn 4. júní kl. 14.00.
Kristjana Guörún Jónsdóttir,
Birkir Friðbertsson, Guðrún Fanný Björnsdóttir,
Kristjana Friðbertsdóttir, Hafsteinn Sigmundsson,
Kristín Friðbertsdóttir, Baldur Árnason,
Ásta Björk Friöbertsdóttir, Kjartan Þór Kjartansson
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
BERGUR EYDAL VILHJÁLMSSON,
Aöalstræti 71,
Patreksfirði,
verður jarðsunginn frá Patreksfjarðarkirkju 4. maí kl. 14.00.
Guðlaug Fjeldsted, > I
börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabarn.