Morgunblaðið - 02.06.1994, Síða 40

40 FIMMTUDAGUR 2. JÚNÍ 1994
MORGUNBLAÐIÐ
MIEMNINGAR
+ Reynir Geirsson
fæddist í Rúts-
staðanorðurkoti í
Gaulveijabæjar-
hreppi 27. ágúst
1920. Hann lést í
Landspítalanum 24.
maí 1994. Foreldrar
hans voru Ingibjörg
Guðmundsdóttir og
Geir Vigfússon.
Ingibjörg er enn á
lífi. Þegar Reynir
var þriggja vikna
gamall fór hann í
fóstur að Klængseli
til hjónanna Mar-
grétar Tómasdótt-
ur og Einars Halldórssonar.
Reynir átti tíu hálfsystkini og
tvö uppeldissystkini. Eftirlif-
andi eiginkona hans er Guðlaug
Bjarney Elíasdóttir, f. 13. sept-
ember 1928. Þau eignuðust
fimm börn saman og Reynir
gekk elstu dóttir Guðlaugar í
föðurstað þegar þau giftu sig
4. desember 1954. Elst er því
dóttirin Þórdís Hulda, f. 8.
október 1948, þá Margrét Eyr-
ún, f. 18. maí 1955, Bjarni
Ómar, f. 15. október 1956, Elías
Rúnar, f. 17. apríl 1958, Sólrún
Lára, f. 5. mai 1961 og Björk,
f. 31. mars 1968. Barnabörnin
eru orðin 16. Reynir starfaði
framan af sem sjómaður. Þar
á eftir vann hann ýmis verka-
mannastörf í Iandi, en síðustu
15 árin á starfsferli sínum
starfaði hann sem næturvörður
í Sjómannaskólanum. Útför
Reynis fer fram frá Bústaða-
kirkju í dag.
“t DAG kveðjum við tengdaföður
okkar og afa, Reyni Geirsson, sem
lést á 74. aldursári eftir stutt en
erfið veikindi. Með þessum fáu lín-
um viljum við kveðja hann og auð-
sýna virðingu manni sem var okkur
öllum kær og ávallt hjálplegur þeg-
ar á þurfti að halda.
Reynir var einstakt ljúfmenni.
Hann var heimakær og hafði unun
af lestri góðra bóka, en líklega naut
hann sín best hin síðari ár í tjaldúti-
legum umkringdur fjölskyldu sinni,
börnum, tengdabörnum og barna-
börnum. Hann hafði einnig gaman
af því að blanda geði við annað
fólk, sérstaklega þegar þau hjónin
_ fóru út að skemmta sér og dansa
gömlu dansana.
Reynir var mótaður af uppeldi
sínu, þar sem allir þurftu að gera
sitt ítrasta til að hafa í sig og á.
Hann vann alla tíð mjög mikið,
enda með stóra fjöl-
skyldu sem þurfti að
fæða og klæða. Hann
var meðal annars í 18
ár á sjó frá Grindavík,
en hin seinni ár vann
hann ýmis störf hér í
Reykjavík. Þá var
vinnudagurinn oft
langur og komu þau
tímabil að börnin sáu
lítið af föður sínum.
Reynir var hógvær
og kurteis maður og
sjálfum sér nógur.
Hann var rólegur og
stutt í brosið hjá hon-
um. Hann' var barn-
góður og hjálpsamur, en umframt
allt annað var hann einfaldlega
góður maður.
í dag kveðjum við tengdaföður
okkar og afa. Við söknum hans og
munum varðveita minningu hans í
huga okkar.
Jón, Sonja, Reynir og Geir.
Elsku pabbi. Nú ertu farinn og
eftir sitjum við öll og minnumst
þín. Sorg og söknuður hellist yfir
og minningarnar streyma fram í
hugann. Smáatriði sem hafa
gleymst í dagsins önn rifjast upp
og veita gleði. Þú varst ekki alltaf
margorður en það sem þú sagðir
gleymist ekki. Hjá þér var það þín
eina hugsun að sjá vel fyrir okkur
systkinunum sex og skapa okkur
gott og kærleiksríkt heimili með
henni mömmu og það tókst ykkur
með glæsibrag. Oft varstu farinn
til vinnu þegar við vöknuðum að
morgni og komst ekki heim fyrr
en við vorum sofnuð svo það leið
stundum langt á milli samveru-
stunda, en þú bættir okkur það svo
sannarlega upp þegar þú hafðir
tíma. Ljúft er að minnast útilegu-
ferðanna með fjölskyldunni. Þá nut-
um við samvistanna vel og sýnir
það best að það eru gæðin en ekki
magn þeirra stunda sem eitt skiptir
máli. Elsku pabbi, það verður tóm-
legra að kíkja í kaffi í Alftamýrina
núna þegar þú ert farinn, en
mamma er þar áfram og minningin
um þig lifir í hjörtum okkar allra.
Takk fyrir allt.
Og vertu nú sæll.
Það fer vel um þig nú,
og vorgyðjan oná þig breiði,
og sætt er það þreyttum
að sofa eins og þú,
með sólskin og minning á leiði.
(Þorst. Erl.)
Þinn sonur
Bjarni Ómar.
Fósturbróðir minn, Reynir, var
af sunnlenskum ættum og í lág-
sveitum Arnessýslu átti hann sinn
uppruna, fæddur tveim dögum fyrir
höfuðdag sumarið sem ungmennin
foreldrar hans urðu tvítug. Móðir
hans er Ingibjörg Guðmundsdóttir
yngsta dóttir í Norðurkoti í Hrút-
staðahverfi í Gaulvetjabæjarhreppi,
f. 19. ágúst 1900, síðar húsmóðir
í Reykjavík og lifir enn, og faðir
var Geir Vigfússon bóndasonur í
Suðurkoti í Hrútstaðahverfi, f. 3.
júlí 1900, síðar bóndi í Hallanda í
Hraungerðishreppi, d. 1975.
Þegar ég man fyrst eftir mér í
Klængseli austur í Flóa voru þar
sex manns í heimili: Hjónin Mar-
grét Tómasdóttir og Einar Hall-
dórsson, fósturbörn þeirra þrjú,
Reynir Geirsson sem nú er kvadd-
ur, Hulda Magnúsdóttir (dóttir Láru
Ágústsdóttur frá Arnarhóli) og ég
(sonur Herborgar og Kristgeirs í
Hellahjáleigu); enn fremur var þar
vandalaus Sigurður Sigurðsson,
áður vinnumaður en þá óvinnufær
orðinn, blindur og örvasa. Miseldri
nokkurt var á okkur fósturbörnun-
um, ég yngstur, Huldá sjö árum
eldri en ég og Reynir heilum þrett-
án árum eldri. Það var því ekki til-
efni til sameiginlegra leikja á minni
tíð, en vel fundum við til systkina-
tengsla og öllum okkur voru þau
Margrét og Einar væntumþykjandi
foreldrar, enda kölluðum við þau
mömmu og pabba. Öll vorum við
upprunnin þar í sveitinni og áttum
það sammerkt að foreldrar Okkar
höfðu litla sem enga möguleika á
að annast okkur. Fóstrið í Klæng-
seli var því guðsþakkarvert og látið
í té af ósíngirni og heilu hjarta líkt
sem við hefðum fæðst þeim og ekki
öðrum. Af Margréti í Klængseli,
veraldarstríði hennar og annarra
Flóamanna, birti ég þátt hér í blað-
inu á áttræðisafmæli hennar, 31.
janúar 1975.
Ingibjörg í Norðurkotinu, dóttir
Guðmundar Þorkelssonar hrepp-
stjóra og Stefaníu Magnúsdóttur
konu hans, var síðast borin 13
systkina, fríð, æskuglöð og haldin
útþrá til annarra staða og annarrar
framtíðar en heimasveitin bauð.
Veturinn 1919-20 hafði hún verið
á vist í Reykjavík en fór austur um
krossmessuleytið gangandi. Þegar
komið var á Bolavelli blasti við
krapadjúp í klyftir „og ekki grunaði
hann Jón í Kílhrauni að hann væri
að bera tvo þegar hann óð með
mig yfir í átt að Kolviðarhóli“ hefur
Ingibjörg sagt mér. Það var ekki
hughreystandi verðandi móður að
koma heim í foreldrahús; föður
hennar hafði skyndilega daprast
mjög sjón og varð að selja jörðina
í hendur annarra þá um vorið en
mátti þó dvelja þar fram á haustið.
Ekki mörgum dögum eftir fæðingu
barnsins þá síðsumars bar gesti að
garði, nágrannahjónin í Klængseli,
og vildu finna ungu stúlkuna og
móður hennar að máli út undir
vegg. Sögðu sem var að þeim gengi
allt í haginn í sínum búskap en eitt
skyggði á, þau væru barnlaus, og
vildu þau bjóða hinum unga sveini
fóstur. Þetta varð að ráði og ólu
þau Reyni upp að öllu leyti sem
sitt barn. Ingibjörg mun hafa alið
með sér þá von að geta tekið Reyni
að sér síðar þegar hún ásamt bróð-
ur og foreldrum gæti komið fótum
undir sig í Reykjavík en úr því varð
ekki. Hennar beið ófyrirsjáanlega
mikið lífsstarf og langt við fallvalta
lukku sem þó féll á farsældarveg.
Var þá eins gott að njóta heiman-
fylgju að austan í ómældu þreki og
góðlyndi. Ævinlega var kunnings-
skapur með móður barnsins og
heimilisfólkinu í Klængseli; vel féll
mömmu Margréti, fóstru okkar
Reynis, orð til Ingibjargar, og ekki
taldi Ingibjörg eftir sér að eiga hlut
að hjúkrun Margrétar þegar hana
sótti elli hér syðra. Þar var fagurt
dæmi um gagnkvæma hjálp á vor-
degi lífs og haustkveldi og skildu
áratugir milli.
Börn Ingibjargar, hálfsystkini
Reynis, eru: Sverrir Kjartansson,
f. 1924, Haraldur Þórðarson, f.
1927, Ingibjörg Þórðardóttir, f.
1928, og Gerða Eiríksdóttir, f.
1934, öll í Reykjavík. Þessu góða
fólki átti Reynir eftir að kynnast á
fullorðinsárum; á ferðum sínum í
verið og úr átti hann innhlaup í hús
móður sinnar og fyrir kom að hann
dvaldi þar þegar hann vann dag-
launavinnu í Reykjavík.
Til bamsföðurins, Geirs í Suður-
kotinu, mun enginn hafa gert nein-
ar kröfur. Foreldrar hans, Vigfús
Vigfússon og Sigurbjörg Hildi-
brandsdóttir, fluttust ári síðar úr
Bæjarhreppnum og upp að Hall-
anda í Langholtshverfi. Geir var
dugandismaður og tók fljótlega við
búsforráðum og bjó við barnalán
með konu sinni Margréti Þorsteins-
dóttur frá Langholti. Böm Geirs,
hálfsystkini Reynis, em: Helga, f.
1923, Sólveig, f. 1924, Karitas, f.
1927, Óskar, f. 1928, Sigurbjörg,
f. 1932, Margrét, f. 1934. Ennfrem-
ur var fóstursonurinn Hörður. Einu
sinni man ég eftir að Geir kom í
Klængsel, glaður og reifur, og var
vel fagnað. Þá sá ég að Reynir sótti
talsvert af yfirbragði til hans.
Allir erfa eitthvað frá foreldrum
þótt fjórðungi bregði til fósturs.
Reynir var verklaginn maður, í
meðallagi fljótur, en vannst þó bet-
REYNIR GEIRSSON
t
Elskulegur sonur okkar, bróðir og
mágur,
ÖRN ARNARSON,
Litlubæjarvör 1,
Álftanesi,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
á morgun, föstudaginn 3. júní, kl. 15.00.
Dagmar Jóhannesdóttir, Hannes Sigurðsson,
Anna Arnardóttir, Guðmundur Svavarsson.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir og afi,
BJARNI HÓLMGEIR
SUMARLIÐASON,
Hjallabraut 33,
Hafnarfirði,
lést á heimili sínu 25. maí.
Jarðarförin fer fram frá Fríkirkjunni f
Hafnarfirði föstudaginn 3. júní kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent
á Krabbameinsfélagið.
Helga Sigurgeirsdöttir,
Sumarliði Birkir Andrésson,
Maria Bjarnadóttir, Jóhann Sæmundsson,
Ingvar Jóhannsson, Helga Guðlaug Jóhannsdóttir.
t
Útför móður minnar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
FINNDÍSAR FINNBOGADÓTTUR,
Sauðafelli,
fer fram frá Snóksdalskirkju laugardaginn 4. júní kl. 14.00.
Jarðsett verður að Sauðafelli.
Ferð verður með Vestfjarðaleið frá Umferðarmiðstöðinni kl. 10.00.
Hörður Haraldsson, Kristin Ágústsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
BJARNI SIGURÐSSON
frá ísafirði,
lést á Droplaugarstöðum 22. maí
1994.
Útförin hefur þegar verið gerð.
Við þökkum auðsýnda samúð.
Örn Bjarnason, Áslaug Guðbrandsdóttir,
Guðbrandur Örn Arnarson, Björk Gísladóttir,
Gísli Örn Guðbrandsson,
Herdfs Birna Arnardóttir, Arna Ösp Magnúsardóttir,
Edda Björk Arnardóttir, Guðmundur Jóhann Olgeirsson,
Jóhann Birkir Guðmundsson, Bjarni Davíð Guðmundsson,
Iris Huld Guðmundsdóttir.
ur en hvað hann fór sér hratt.
Hann rasaði ekki að verkefnum en
það fannst á að hann fór skemmstu
leið að lausn þeirra. Snyrtimennska
var honum eiginleg og hann skilaði
verkfærum heilum og hreinum.
Reynir var ljúfmenni í viðkynningu,
ekki orðmargur að fyrra bragði en
þægilegur í viðræðu og hóflega
gamansamur. Ég geri ráð fyrir að
þetta sem ég nú hefi sagt og mið-
ast við ár og störf í Klængseli hafi
fylgt honum alla tíð; þá var hann
ef til vill allt að því draumlyndur
og býst ég við að það hafi snúist í
aðgætandi blíðu á eigin heimili síð-
ar. íhygli og stillilegt fas hygg ég
að hann hafi haft frá Ingibjörgu
móður sinni, þrautseigju frá foreldr-
um báðum. Ymislegt af verkhygg-
indum hafi áunnist í garði fósturfor-
eldra.
Reynir ólst upp við almenn
sveitastörf og vann öll sumur á
búinu í Klængseli fram að hjúskap-
arstofnun. Ég held það væri of-
mælt að segja að hugur Reynis
hafi staðið til sveitabúskapar. Hann
var góður við skepnur en ekki
hneigður fyrir þær. Heyskapur í
góðu veðri hygg ég að hafi verið
honum nokkurt yndi, enda var Fló-
inn þá sem sælureitur. Þess má
minnast að Ingibjörg móðir hans
hafði ömun af sveitalífi en Geir
faðir hans hinsvegar eindregið
hneigður til búskapar.
Unglingur tók Reynir að sækja
sjó á vetrarvertíðum eins og alsiða
var að Flóapiltar gerðu á hans tíma.
Þegar ég komst á legg hafði svo
mjög úr því dregið, að það var ekk-
ert ónáttúrulegt við það að ég skyldi
aldrei kynnast sjávarsíðunni. Mér
var því vertíðarlíf Reynis framandi
heimur og get fátt frá því greint
sem mun þó hafa átt ríkan þátt í
mótun hans. Ég held helst að Reyn-
ir hafi farið til sjós í Þorlákshöfn
þegar veturinn eftir fermingu, og
alls mun hann hafa róið um 20
vertíðir, þar af 18 í Grindavík. Aldr-
ei held ég hann hafi verið á togur-
um, heldur vetrarvertíðina alltaf á
bátum. Meðal báta sem hann reri
á mun hafa verið aflaskipið Hrafn
Sveinbjarnarson, ég held jafnvel
fleiri en einn bátur með því nafni,
og bendir það til þess að hann hafi
verið stöðugur í skiprúmi hjá hinum
farsæla formanni Sigurði Magnús-
syni. Segir það sitt um hásetann.
Á haustin kom fyrir að Reynir
væri á sjó, m.a. einu sinni á rekneta-
bát í Grindavík hjá Tómasi Karls-
syni í Hafsteini á Stokkseyri, syst-
ursyni Margrétar í Klængseli.
Það fór ekki hjá því að stundum
hafi verið kvíði í Klængseli þegar
vetrarveður geisuðu og vitað að
bátar höfðu verið á sjó. Man ég
sérstaklega eftir einu atviki þegar
a.m.k. sumir Grindavíkurbátar
komust ekki aftur inn á Hópið úr
róðri og Reykjanesröst ólmandi en
ekki um annað að gera en að halda
í átt til Keflavíkur. Það var hlustað
grandgæfilega á útvarpsfréttir og
mikill léttir þegar allt fór vel að
lokum. Þetta var varla í eina skipt-
ið þegar hurð skall nærri hælum,
og slysalausar voru þessar vertíðir
ekki, fremur en verið hefur fyrr og
síðar.
Þegar ég var kominn um tvítugt
voru fósturforeldrar okkar um sex-
tugt og pabbi farinn að finna fyrir
sliti af mikilli vinnu. Það var ljóst
að ekkert okkar fóstursystkina
mundi taka við búinu; Hulda löngu
farin að heiman, ég í langskólanámi
svonefndu og Reynir hafði tekið
aðra stefnu en á búskapinn. Að vísu
var hann enn staðfestulaus, kominn
yfir þrítugt, og var ekki laust við
að mamma minnti hann stöku sinn-
um á það, á sinn glettna hátt. Reyn-
ir lét lítt yfir og sótti sumarböll út
um suðurlandsundirlendið með sín-
um félögum og sagði frá hæfilega
okkur sem heima sátum. Sumarið
1954 mun hann í síðasta sinn hafa
unnið með okkur að heyskapnum
og varð þá smám saman ljóst að
heima í sveitinni væri kvenmaður
sem hann legði hug á og vildi binda
trúss sitt við. 4. desember það ár
gekk hann að eiga þessa konu,
Guðlaugu í Hólshúsum í Gegnis-