Morgunblaðið - 10.01.1995, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 10. JANÚAR 1995 35
ZÓPHÓNÍAS ÁRNl
GYLFASON
■+■ Zóphónías Árni
' Gylfason var
fæddur á Stokks-
eyri 7. febrúar
1976. Hann lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
að morgni nýárs-
dags. Zóphónías
var sonur Gylfa
Zóphóniasarsonar
sjómanns, f. 16.
apríl 1948, d. 15.
janúar 1982, og
Helgu Magnúsdótt-
ur húsmóður, f. 1.
mai 1944. Hann átti
fjögur systkini. Elstur var
Kjartan f. 19. september 1964,
d. 3. október 1991. Yngri systk-
ini hans eru Þröstur, f. 22. febr-
úar 1977, Lovísa, f. 1. mars
1982, og Ragnheiður Björg, f.
11. desember 1984. Tæpra sex
ára missti hann föður sinn og
sumarið 1983 fluttist hann með
fjölskyldu sinni til Grenivíkur.
Þar átti hann heima síðan.
Hann stundaði nám á matvæla-
braut í Verkmenntaskólanum
þegar hann lést. Minningarat-
höfn um Zópónías Arna fór
fram frá Grenivíkurkirkju sl.
laugardag. Útför hans fer fram
frá Stokkseyrarkirkju í dag.
VINUR er farinn. Ljósið er slokkn-
að og tárin* streyma. Þetta er svo
ótrúlega sárt.
Ég kynntist Zóphóníasi þegar ég
kenndi honum í tólf ára bekk. Ég
man svo vel þann sólbrúna, stælta
strák sem bjó yfir svo miklum
krafti, kímni og fjöri. Ég kenndi
honum íslensku — í staðinn lærði
ég ýmislegt af honum um já-
kvæðni, seiglu og þolgæði.
Síðan þá höfum við átt margar
góðar samverustundir, í gleði og
sorg. Ofarlega í huganum eru þær
stundir sem ég átti með honum
þegar hann heimsótti mig til Sví-
þjóðar. Þá var mikið ærslast og
hlegið í góðra vina hópi, spáð og
spjallað fram á nætur.
Lífsgleði Zóphóníasar og bjart-
sýni var smitandi þannig að ekki
var annað hægt en hrífast með.
Styrkur hans síðustu ævidagana
var undraverður. Ég skynjaði smám
saman hversu hratt hann tók út
andlegan þroska. Það var þroski
hins hughrausta manns sem svo
ungur horfðist í augu við dauðann.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið logaskæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
i okkar mædda hjarta.
(Friðrik G. Þórleifsson)
Elsku Helga, Þröstur, Lovísa og
Ragnheiður, Guð gefi ykkur styrk
á erfiðum tímum. Megi hin góða
minning um Zóphónías ylja okkur
öllum um ókomin ár.
Kristín S. Bjarnadóttir.
Af hverju hann, svona ungur og
okkur fannst hann ætti svo mikið
ógert hérna? Við stöndum bara löm-
uð eftir og skiljum ekki tilganginn.
Zóphónías leigði hjá mér ásamt
bróður sínum veturinn 1993-94 er
þeir voru í VMA. Þeir voru mjög
ólíkir en mér þótti vænt um þá
báða. Zóphónías var alltaf tilbúinn
að elda matinn, enda var mat-
reiðsla hans uppáhald og hann ætl-
aði að verða kokkur. En það sem
hæst ber í minningunni um Zóphón-
ías er gjafmildi hans,
alltaf var hann að
hugsa um að gleðja
aðra og oft færði hann
mér eitthvað. Aldrei
var hann glaðari en
þegar aðrir glöddust.
Þess vegna verðum við
að reyna að gleðjast
yfir því að hann skuli
vera laus við þenna
veika líkama sinn.
Elsku Helga mín,
Þröstur, Lovísa og
Ragnheiður. Megi Guð
gefa ykkur styrk í ykk-
ar miklu sorg.
Dúna og stelpurnar
í Múlasíðu 7a.
Það var í fyrravetur sem þessi
ungi drengur birtist eitt kvöldið á
samkomu í húsakynnum KFUM og
KFUK i Sunnuhlíð á Akureyri.
Þetta munu hafa verið hans fyrstu
kynni af því starfi sem þarna fór
fram. Augljóslega líkaði Zóphóníasi
félagsskapurinn, því hann varð
fljótlega einn af trúfastari sam-
komugestum. Allir eru velkomnir á
þessar samkomur, en Zóphónías tók
boðskapinn um fagnaðarerindið al-
varlega og undir vor gekk hann
formlega í aðaldeild félagsins okk-
ar. Hann lét ekki mikið yfir sér
þessi 18 ára drengur, en fljótlega
komu í ljós hjá honum þeir kostir
sem við fyrst og síðast munum
minnast hans fyrir. Hann sá út
verkefni í samfélaginu sem hann
sinnti af einstakri kostgæfni og svo
mikilli samviskusemi að hann var
orðinn ómissandi starfskraftur.
Þetta voru ekki endilega þau verk-
efni sem mest bar á, en verkefni
sem eftir var tekið ef þau voru
vanrækt eða þeim ekki sinnt.
Svo var það eina vikuna fyrir jól
að Zóphónías birtist ekki á sam-
komunum, og þá kom í ljós hve
nauðsynlegur hann var orðinn. Við
fréttum skömmu síðar að hann lægi
alvarlega veikur á sjúkrahúsi. Við
sem trúum á mátt bænarinnar báð-
um fyrir honum, en Guði þóknaðist
að taka hann til sín á fyrsta degi
þessa árs. Auðvitað er mönnum
sorg í brjósti þegar ungir menn
deyja, en við sem höfðum gengið
með Zóphóníasi síðasta árið vitum
að nú er hann hjá Drottni sem hann
þjónaði, tilbað og lofsöng hér á
þessari jörð. Zóphónías trúði á Guð
og þekkti fyrirheit hans um eilíft
líf, nú lofsyngur hann, tilbiður og
þjónar Guði á himnum. Mætti þessi
staðreynd verða móður hans og
öðrum aðstandendum huggun í
sorginni.
Við viljum þakka fyrir það starf
og þá fyrirmynd sem þessi ungi
drengur eftirlét samfélaginu okkar.
Guð sendi okkur Zóphónías til að
minna okkur á þjónustuna við sig.
„Drottinn gaf og Drottinn tók, lofað
verði nafn Drottins," sagði Job.
Bjarni E. Guðleifsson.
„Fyrir því látum vér ekki hugfall-
ast. Jafnvel þótt vor ytri maður
hrörni, þá endurnýjast dag frá degi
vor innri maður. Þrenging vor er
skammvinn og léttbær og aflar oss
eilífrar dýrðar sem stórum yfir-
gnæfir allt.“ (II. Kor. 4.16-17.)
Geta sorgin og gleðin átt sam-
leið? Þessi spurning hefur gerst
áleitin við mig nú í upphafi árs.
Að kvöldi nýársdags hitti ég góða
vinkonu mína og óskaði henni gleði-
legs nýs árs. Hún var sorgmædd.
„Guðmundur, hefurðu ekki heyrt
það, hann Zóphónías er dáinn.“ Það
þyrmdi yfir mig. Aður var ég glað-
ur, nú var hryggð í huga mínum.
Smám saman vann ég úr sorginni
og hjarta mitt fylltist gleði. Ekki
yfir því að kær vinur minn var dá-
inn. Nei, heldur vegna þess að ég
vissi að nú var Zóphónías í fangi
Frelsara síns, Jesú Krists. Hann
hafði öðlast dýrðarlíkama eins og
Páll postuli segir um í Fil. 3.21.
„Hann (Jesús) mun breyta veikum
og forgengilegum líkama vorum og
gjöra hann líkan dýrðarlíkama sín-
um.“
Ég gladdist líka vegna þess að
ég hafði orðið þeirrar gæfu aðnjót-
andi að kynnast Zóphóníasi. Þau
kynni vöruðu ekki lengi. Aðeins
nokkra mánuði. Þau nægðu til að
sýna að þar fór drengur sem hafði
þjónustulund, hann var trúr, iðinn
og samviskusamur í því sem hann
tók sér fyrir hendur. Ég vissi það
ekki þegar ég kynntist honum að
hann gekk með illvígan sjúkdóm.
Hann bar það ekki með sér, hann
kvartaði ekki.
Að heimsækja Zóphónías meðan
hann háði lokabaráttuna var mjög
sérstakt. Hann átti svo mikla ró,
svo mikinn styrk að ég fór ríkari í
hjarta en ég kom. Það var Iíka svo
gott að fá að biðja með honum,
deila því sem við áttum sameigin-
legt. Hann var svo þakklátur fyrir
allt.
Nú er hann horfinn sjónum okk-
ar. Eftir sitja indælar minningar
og vissan um að hann er í dýrðinni
hjá Guði.
Helga, Þröstur, Lovísa og Ragn-
heiður, ég og fjölskylda mín vottum
ykkur okkar innilegustu samúð í
sorg ykkar og söknuði. Ég bið góð-
an Guð um að veita ykkur huggun
og styrk. Megi minningar um ljúfan
dreng veita ykkur gleði og huggun.
Guðmundur Ómar
Guðmundsson.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast Zóphóníasar sem dó
eftir baráttu við erfiðan sjúkdóm.
Ég þekkti hann ekki mikið en strax
við fyrstu kynni fann ég að hann
var sérstakur. Hann byijaði að
koma á fundi KFUM og KFUK í
byrjun árs 1994. Hann var hægur,
hlédrægur en alltaf virtist honum
líða vel. Hann var ábyrgur og fékk
strax hlutverk sem hann sinnti mjög
vel. Hann afgreiddi í sjoppunni og
hitaði kaffi eftir samkomur. Gjarn-
an kom hann með brauð sem hann
hafði bakað handa okkur. Það var
það sem gerði Zóphónías frábrugð-
inn okkur hinum, það var þjónustu-
lundin, hann var alltaf reiðubúinn
að gera allt fyrir aðra og gefa af sér.
Þegar Zóphónías varð veikur
báðum við mikið fyrir honum og
fjölskyldu hans. Við báðum Guð um
lækningu fyrir Zóphónías. Guð
læknaði hann á annan hátt, nú er
hann í fullkomlega heilbrigðum lík-
ama hjá Guði. Oft er erfitt að skilja
fyrirætlanir Guðs en Guð huggar
okkur einnig í sorg. Hann gaf okk-
ur Zóphónías sem var okkur hinum
fyrirmynd. Þakka má Guði fyrir að
Zóphónías þekkti hann og treysti
honum þannig að hann gat hitt
hann sáttur eftir dvöl sína hér.
Guð blessi fjölskyldu hans og
alla ástvini.
„Varpa áhyggjum þínum á Drott-
in, hann mun bera umhyggju fyrir
þér.“ (Sálm. 55,23.)
Hanna Þórey
Guðmundsdóttir.
Fyrir átta, níu mánuðum eða svo
fór Zóphónías að koma reglulega
til okkar í KFUM-KFUK í Sunnu-
hlíð. Hann virkaði frekar einn á
báti til að byrja með, eins og oft
vill verða á nýjum stað, en fljótlega
var hann farinn að mæta hvar sem
eitthvað var um að vera og var
hjartanlega boðinn velkominn enda
féll hann strax í hópinn. Áður en
langt um leið tók hann þá ákvörðun
að ganga formlega í félagið okkar.
Þegar hausta tók fórum við að sjá
að hann tók Guð mjög alvarlega
og hann þráði samfélag við Guð og
trúsystkin sín. Við urðum þess einn-
ig snemma vör að eitthvað var að
angra Zóphónías og síðar sagði
hann okkur frá þessum sjúkdómi
sem við skildum þó harla lítið í þá
og þekktum ekki heldur einkenni
eða afleiðingar hans. Þegar líða tók
á veturinn fundum við að Guð var
að gera eitthvað sérstakt í Zóphón-
íasi, við sáum að Guð var að snerta
við hjarta hans og að Hann var að
kalla Zóphónías til sérstakrar þjón-
ustu fyrir sig.
Zóphónías fór að hafa það fyrir
vana að koma manna fyrstur á stað-
inn og gera húsið tilbúið fyrir sam-
komur og aðra mannfagnaði. Hann
hellti á könnuna, raðaði í salinn og
margt fleira og þegar fólk mætti á
staðinn tók hann á móti því og
bauð það velkomið með vingjarn-
legu og' einlægu brosi. Þetta voru
í flestum tilfellum verkefni sem
aðrir höfðu nú ekki beint hlaupið í
af sjálfsdáðum en hann vann þessi
verkefni glaður og af mikilli sam-
viskusemi. Þessi þjónusta sem hon-
um var falin átti eftir að setja
mark sitt á okkur hin eftir því sem
vikurnar liðu, því að þessi þjónustu-
lund, sem hann af mikilli trú-
mennsku og einlægni rækti svo
vel, verður okkur hinum um langan
tíma fordæmi um hlýðni við Guð,
fúsleika, fórnfysi, einlægni, trú-
mennsku og kærleika til þess sam-
félags sem Guð hafði leitt hann inn
í.
Þegar Guð snerti við hjarta hans
fór Zóphónías að biðja Guð að
lækna sig af sjúkdómi sínum, það
var mikið beðið með honum og
hann var viss um það að Guð ætl-
aði að lækna sig. En Guð er óút-
reiknanlegur Guð og oft skiljum við
ekki hvað það er sem hann ætlar
okkur.
En það var eitthvað annað sem
Guð hafði í hyggju með Zóphónías.
Síðustu vikurnar sem hann var á
sjúkrahúsinu báðum við Guð að
gefa honum það í jólagjöf að hann
mætti verða heill. Skömmu fyrir
áramót vorum við að biðja fyrir
honum og þá uppgötvuðum við að
á síðustu mánuðum hafði Guð kall-
að hann til samfélags við sig svo
að Zóphónías mætti eignast eilíft
líf á himnum með sér. Er hægt að
eignast betri gjöf en þá að mega
dveljast með Guði Föður vorum á
himnum um eilífð? Þá skildum við
að ef Guð ætlaði ekki að lækna
hann hér á jörðinni þá átti hann
enn betra í vændum á himnum,
heilbrigt, eilíft líf með Guði. Zóph-
ónías eignaðist, á þessum fáu mán-
uðum sem hann átti eftir að lifa
hérna á jörðinni, þessa dýrmætu
gjöf og einnig fékk hann fyrir nafn
Jesú Krists að gefa öðrum að sjá
hvað einlægt og traust hjarta getur
gert ef Guð fær að nota okkur eins
og Hann vill.
Guð hefur gefið okkur þessar
dásamlegu minningar um góðan
dreng og góð verk sem hann vann
fyrir Drottinn sinn og Herra, til
eftirbreytni, og ég bið hann að
blessa það ríkulega.
Að lokum vil ég biðja Guð að
blessa fjölskyldu hans, að Hann
sefi trega og sorg og gefi frið í
hjarta þannig að minningarnar um
dýrmætan dreng lifi um ókomna tíð
og að þær megi verða til að minna
okkur á það að Zóphónías er nú á
himnum með Guði.
Jóhannes Valgeirsson.
Skóli er viðkomustaður líkt og
lestarstöð. Alltaf einhveijir að
koma, aðrir að fara. Sumir koma
inn með látum og vekja á sér at-
hygli meðan þeir staldra við og
verða minnisstæðir fyrir vikið. Aðr-
ir fara með veggjum, ganga um
hljóðlega og gleymast fyrr. Nokkrir
lifa leijgur í minningunni einmitt
vegna þess að þeir fóru hægt og
vöktu athygli fyrir ljúfmennsku
fremur en gauragang. í þeim hópi
var Zóphónías Árni.
Af einhverjum ástæðum man ég
betur eftir fyrstu komu hans í skól-
1 I I Krossar
I I I áleÍÖ'
I viðarlit og máloSjr.
Mismunandi mynslur, vönduo vinna.
Simi 91-35929 oq 35735
ann en flestra annarra nemenda.
Líklega af því að ég hafði þá aldrei
séð hann áður eins og alla hina.
Hann kom lallandi með móður
sinni, lítill strákur með stórt höfuð.
Ég tók eftir því hvað hann var
háleitur. Mér fannst það vera til
þess að þessi stóru, þungu gler-
augu, sem hann þurfti að hafa,
dyttu ekki fram af þessu litla nefi.
Á andlitinu, ekki bara vörunum,
heldur andlitinu öllu, örlaði á nettu
brosi. Þetta bros stækkaði oft og
varð að hlátri á þeim skólaárum sem
framundan foru. En afar sjaldan
sá ég það hverfa með öllu.
Tvennt var það sem gerði að ég
hafði meira saman að sælda við
Zóphónías en flesta aðra nemend-
ur. Lengst af skólagöngu sinni hélt.
hann þeim vana að byija daginn
með því að setjast andartak inn til
mín og ræða landsins gagn og nauð-
synjar á sinn hátt. Og síðustu árin
sátum við tvisvar í viku tveir sam-
an, stundum við þriðja mann, og
glímdum við torræðar gátur stærð-
fræðinnar eða önnur vísindi sem
skólakerfið lagði á herðar okkar að
beijast gegnum.
Zóphónías var ekki einn af þeim
sem gleypa í sig skólabækurnar
fyrirhafnarlaust. Bóklegt nám var
honum erfitt. En hann sannaði það
að fleiri hafa sitthvað að gefa en
þeir einir sem hafa leiftrandi náms-
hæfileika. Ég er ekki frá því að
þegar hann átti í hlut hafi það oft- w
ar verið lærimeistarinn sem nam
en lærisveinninn sem kenndi. Hann
kenndi umburðarlyndi með um-
gengni sinni við aðra, alltaf ljúf-
mennskan uppmáluð hvað sem í
skarst. Hann kenndi jafnaðargeð
með því að haggast aldrei þótt glím-
an við viðfangsefnið væri oft og
tíðum töpuð fyrirfram. Hann kenndi
æðruleysi með viðhorfi sínu til þess
hlutskiptis sem hann vissi að síð-
ustu árin beið hans; að ná e.t.v.
aldrei fullorðinsaldri.
Frá unga aldri var ljóst að Zóph-
ónías gengi með sama ólæknandi
sjúkdóm og lagði föður hans að
velli. Þrettán ára gekkst hann und-
ir erfiðan uppskurð þegar tekið var
æxli úr höfði hans. Hann náði sér
furðulega vel eftir þá aðgerð. En
eftir það var þó ljóst að tæplega
mundi hann ná háum aldri.
Nú hefur hann kvatt okkur á
miðjum morgni lífsins og við sitjum
eftir með áleitnar spurningar sem
enginn fær svarað. Við getum ekk-
ert að gert nema þakkað fyrir sam-
fylgdina þennan stutta spöl og vott-
að aðstandendum hans alla samúð
okkar.
Ef það gengur eftir, sem hann
trúði, að við hittumst aftur hinum
megin þá mun hann taka á móti
okkur með nýbakaða köku og bros
á vör þegar okkar tími kemur.
Björn Ingólfsson.
Blómmtofa
Friöfinns
Suðuriandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið ðil kvöld
tilki. 22,-einnig um helgar.
Skreytingar við ðll tilefni.
Gjafavörur.