Morgunblaðið - 23.02.1995, Síða 33

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 23. FEBRÚAR 1995- 33
var það eðlislægt að miðla öðrum
og talaði tungumál sem sjómenn
skildu. Frásagnargáfa hans var
mikil og þótti mér gaman að fylgj-
ast með því hve nemendur mínir
voru oft snortnir af að hlusta á
Ásgrím. Hann hafði líka ákaflega
skemmtilegan húmor og var
hláturmildur maður og þó hann
væri að tala um grafalvarlega hluti
eins og björgun úr sjávarháska
kom hann yfirleitt í lokin með bráð-
fyndna sögu sem fékk viðstadda
til að brosa. Ásgrímur var mikill
Slysavamafélagsmaður og hafði
brennandi áhuga á öryggismálum
sjómanna og öryggisbúnaði skipa.
Hann varð landskunnur fyrir erin-
drekstúr á vegum Slysavarnafé-
lagsins og ógleymanlegur þeim
sem honum kynntust. Miklu af sín-
um frítíma eyddi hann fyrir félagið
og var ávallt reiðubúinn ef á þurfti
að halda. Um árabil var hann skip-
stjóri á björgunarbátnum Gísla J.
Johnsen og nú síðustu árin var
hann skipstjóri á Henry A. Hálf-
danssyni ásamt öðmm. Aðeins
fimm dögum fyrir andlát sitt fór
Ásgrímur sína hinstu ferð á sjó
og þá með félaga úr unglingadeild
björgunarsveitar Slysavarnafé-
lagsins á Seltjamamesi. Farin var
æfingar- og kynnisferð með hópinn
út á Flóa og það átti vel við Ás-
grím því honum féll vel að um-
gangast unglinga.
Ásgrímur var hávaðalaus maður
og flíkaði ekki tilfínningum sínum,
hann var ekki fyrir að láta bera á
sér, það skipti hann engu máli.
Þegar hann var búinn að vinna
sitt verk og koma skipi sínu og
áhöfn heilli í höfn var hann ekki
að guma af afrekum sínum, hann
var ekki þannig maður.
Þann stutta tíma sem ég hef
starfað hjá félaginu kom hann
annað slagið upp í björgunardeild
og fékk sér kaffisopa og spjallaði
við okkur starfsmenn. Hann var
ætíð hress og það lyftist brúnin á
okkur öllum þegar hann birtist,
þá var alltaf stutt í brosið. Við
fráfall Ásgríms Björnssonar hefur
Slysavamafélagið misst einn sinn
besta dreng og starfsmenn góðan
félaga.
Ég vil þakka Ásgrími fyrir kynn-
in og gott samstarf innan félagsins
og ekki síður fyrir allar sjóferðim-
ar með nemendur mína úr Stýri-
mannaskólanum. Aðstandendum
sendi ég samúðarkveðjur.
Páll Ægir Pétursson.
Með Ásgrími S. Björnssyni er
genginn góður maður sem lifði í
samræmi við lífsskoðun sína. Hann
gekk að hveiju verki af einlægni,
trúmennsku og yfirlætisleysi, með
það eitt að markmiði að láta gott
af sér leiða og hann náði meiri
árangri á sinn hógværa hátt heldur
en margur maðurinn gerði sér
grein fyrir. Þegar ég hringdi og
sagði gömlum Viðeyingum að Ás-
grímur væri fallinn frá, sagði einn
úr hópnum eftir að hafa beðið
honum blessunar: „Hann skilaði
góðum lífdögum.“ Þeir sem til
þekkja vita að þetta voru orð að
sönnu.
Kynni okkar Ásgríms eru orðin
löng því báðir erum við aldir upp
heima inni í Viðey, þar sem faðir
hans var verkstjóri hjá útgerðarfé-
laginu Kára á þriðja áratug þessar-
ar aldar, en móðir mín og faðir
Ásgríms voru systkini. Faðir hans
var einnig fetjumaður milli lands
og eyjar í áratugi en feijumanns-
starfið féll snemma í hlut Ás-
gríms, raunar á bamsaldri, og má
með sanni segja að hann hafi ver-
ið alinn upp á Sundunum við
Reykjavík, enda má fullvíst telja
að enginn hafi þekkt þau betur en
hann. Kom sú þekking að miklum
notum í störfum hans fyrir Slysa-
varnafélagið hér í Reykjavík. Hann
stjórnaði bátum þess hér á flóanum
í áratugi og kenndi fjölda ungra
manna að þræða þær vandrötuðu
siglingaleiðir.
Ásgrímur var nokkrum árum
eldri en ég og gat því frætt mig
um margt sem gerðist í eynni fyr-
ir mitt minni. Ein var sú saga sem
hann sagði mér oft og virtist alltaf
gleðja hann jafnmikið í minning-
unni. Það var þegar móðir mín, sem
var boðberi slysavama í eynni,
skrifaði hann barn að aldri ásamt
nær öllum öðrum Viðeyingum inn
í Slysavamafélagið skömmu eftir
stofnun þess. Boðskapur félagsins
hafði djúpstæð áhrif á bamssálina,
áhrif sem vörðu allt hans líf. Ás-
grímur réðst ungur að árum til
Skipaútgerðar ríkisins og var orð-
inn skipstjóri á strandferðaskipun-
um þegar hann söðlaði um og gerð-
ist erindreki SVFÍ. í því starfi
heimsótti hann slysavarnadeildir
og björgunarsveitir um allt land;
kynntist fólkinu sem hið raunvera-
lega slysavamastarf mæddi á og
efldi með því samheldni og kjark
til átaka. Ásgrímur var mjög vel
mái farinn og átti gott með að ná
til fólks úr ræðustól, með látleysi
sínu, sannfæringarkrafti og
góðlátlegri kímni, sem þó var aldr-
ei á kostnað annarra. Hann var
ekki maður hinna stóra funda,
kærði sig ekki um þá, en kaus
þess í stað að fara leið Jóns Berg-
sveinssonar, fyrsta erindreka fé-
lagsins, en hún var fólgin í því að
ná persónulegu sambandi við fólk
í heimahúsum eða á vinnustað og
tengjast því þannig böndum sem
entust lengur en augnablikið.
Ég hygg að erindrekstur Ás-
gríms hafi haft dýpri og heillavæn-
legri áhrif fyrir slysavamastarfið
í landinu en hægt er að gera sér
grein fyrir í fljótu bragði. Ásgrím-
ur var samhliða erindrekastarfinu
einn virkasti félaginn í Björgunar-
sveit Ingólfs og má með sanni
segja að þar ól hann uþp ungt fólk
til ábyrgðarstarfa innan félagsins.
Ásgrímur var fæddur æskulýðs-
leiðtogi. Hann var óþreytandi að
boða ungu fólki hinn sanna félag-
sanda, og um þá einstaklinga sem
hann mótaði mest í sínum anda,
var og er jafnvel enn sagt í gamni
og alvöra að þeir væra Ásatrúar.
Máli mínu til skýringar skal þess
getið að meðal vina og kunningja
var hann gjarnan kallaður Ási.
Ásgrímur stundaði slysavama-
starfið af köllun en ekki til þess
að láta á sér bera. Hann dró sig
alls staðar í hlé þar sem hann gat
því við komið. Hann var sjálfum
sér samkvæmur. Hann leit ekki á
félagið sem sína eign. Mun fremur
að hann liti á sig sem eign félags-
ins. Þegar Ásgrímur varð sjötugur
lét ég þess getið að það hefði ver-
ið stærsta framlag fjölskyldunnar
til slyavarna þegar móðir mín inn-
ritaði Ásgrím í Slysavarnafélagið.
Éger enn þeirrar skoðunar.
Ásgrímur var þeirrar gæfu að-
njótandi að eignast einstæðan lífs-
föranaut, Camillu Pétursdóttur.
Það hefur verið aðdáunarvert að
fylgjast með samheldni þeirra og
styrk í þeim erfiðleikum sem lífið
lagði þeim á herðar. Veikindi
sneiddu ekki hjá garði þeirra. Þau
misstu næstyngsta barn sitt eftir
langvarandi og erfið veikindi og
Camilla hefur árum saman barist
við sjúkdóm sem hefur bundið hana
við hjólastól. Þessir veraldlegu erf-
iðleikar bratu þau ekki niður, held-
ur efldu þau og styrktu og lyfti'
sambandi þeirra í hæðir. Camilla
var þrátt fyrir fötlun sína ekki síð-
ur hinn sterki aðili en frændi minn,
Ásgrímur. Það hallaðist ekki á á
milli þeirra, þau byggðu hvort ann-
að upp, þau voru eitt í blíðu og
stríðu.
Allt frá stofnun Viðeyingafé-
lagsins hefur Ásgrímur verið þar
virkur félagi. Án aðstoðar hans og
Slysavarnafélagsins hefði ekki ver-
ið hægt að innrétta gamla vatns-
geyminn í eynni_ og breyta honum
í félagsheimili. í Viðey áttum við
Ásgrímur margar sælustundir
saman, ýmist tveir einir eða með
fjölskyldum okkar og vinum. Ég
hygg að ég muni aldregi ganga
svo um hinar vallgrónu rústir Við-
eyjarstöðvar að ég minnist ekki
þessa góða drengs og þakki for-
sjóninni fyrir kynni okkar.
MINNINGAR
Ég færi fjölskyldu Ásgríms sam-
úðarkveðjur allra úr fjölskyldu
minni, sem og Viðeyinga allra, og
bið henni blessunar.
Orlygur Hálfdanarson.
Góður vinur og yndislegur ná-
granni er fallinn frá. Kallið kom
allt of fljótt og án nokkurs fyrir-
vara, eftir sitjum við með söknuð
í hjarta og yljum okkur við minn-
ingarnar.
Fyrir liðlega 20 árum hófum við
byggingu húss okkar við Langa-
gerði. Strax veittum við Ásgrími
og fjölskyldu athygli. Það var unun
að fylgjast með honum í afahlut-
verkinu, barnabörnin vora með
honum öllum stundum, á skíðum,
skautum og í sjóferðum. Síðan var
komið heim til ömmu í kakó.
Þegar börnin okkar fæddust átti
hann líka tíma og áhuga fyrir þau.
í garðyrkjunni fengu þau að fylgj-
ast með honum og aldrei gleymd-
ust afmælin þeirra. Síðar þegar
sjómennska náði tökum á okkur í
fjölskyldunni voram við svo lánsöm
að hafa Ásgrím með okkur. Hann
var hvergi traustari en úti á sjó,
þar var öryggið ofar öllu og öllum
leið strax vel undir hans stjóm.
Eitt sinn varð honum á orði að
nægt tilefni væri að skreppa út á
sjó til þess eins að dást að dásemd-
um hafsins og fá sér kaffísopa.
Hann Ásgrímur var mikið náttúra-
barn og kunni hvergi betur við sig
en í útivera.
Skemmtilegt er að rifja upp Við-
eyjarferðimar sem Ásgrímur fór
með okkur. Hann sagði þannig frá
að fyrram íbúar eyjarinnar stóðu
okkar Ijóslifandi fyrir hugskots-
sjónum. Hann sýndi okkur staðinn
þar sem hann lék sér sem bam,
skólann sinn og hvar hann sat í
kennslustofunni. Allar þessar ferð-
ir vora stórkostlegar.
Kæra Camilla og börn, missir
ykkar er mikill, megi góður Guð
styrkja ykkur í sorg ykkar.
Fjölskyldan Langagerði 27.
Mig setti hljóða er ég heyrði að
vinur okkar Ásgrímur Stefán
Bjömsson væri látinn. Slysavama-
deild kvenna í Reykjavík á þér svo
margt að þakka, allar ferðimar
út á „sundin blá“ og allar sögurn-
ar sem þú sagðir sölubörnunum
okkar á hinni árlegu siglingu út í
Viðey. Þú varst eins og hafsjór af
fróðleik um allt er varðaði slysa-
varnamál og sagðir svo skemmti-
lega frá, að allir, bæði börn og
fullorðnir, gleymdu bæði stund og
stað. Allt vissir þú um Viðey, enda
fæddur þar og uppalinn og unnir
henni mjög. Slysavamaskóla sjó-
manna varstu mjög stoltur af, og
þangað Iá leiðin einnig mörgum
sinnum, einnig með sölubörnin
okkar, og ekki var þekking þín
síðri þar á öllu sem snerti sjó-
mennsku og slysavarnir á sjó. Og
alltaf var stutt í spaugarann hjá
þér. Hafðu þökk fyrir allt. Við
sendum Camillu og ijölskyldu inni-
legar samúðarkveðjur. Þetta orti
Hákon Aðalsteinsson til SVRÍ
1988 og lýsir það svo vel því starfi
sem þú ræktir í yfir 40 ár:
Þegar sækir hætta að hðndum
haflð ólgar meðfram ströndum
úti um landið verðir vaka
viðbúnir til starfa taka.
Karlmennska með þreki, þori
þarf að fylgja hveiju spori
fram til sigurs ferðir margar
farið hafa þeir til bjargar.
Göngum fram með hug og hjarta
hefjum sókn í framtíð bjarta
nú skal treysta bræðrabandið
byggja vé um gjörvallt landið.
Tengjum saman traustar hendur
tðkumst á við fjöll og strendur.
Styrkjum gðfugt starf í verki
stöndum vörð um okkar merki.
(H.A.)
F.h. Slysavarnadeildar kvenna í
Reykjavík,
Greta María Sigurðardóttir.
t
Ástkaer eiginmaftur minn, faðir okkar, sonur, bróðir og mágur,
GUÐMUNDUR SVEINSSON
kennari,
Stekkjarhvammi 26,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Hafnarfjarðarkirkju föstudaginn 24. febrúar
kl. 15.00.
Guðlaug Kristmundsdóttir,
Sveinn, Kristmundur og ríelga,
Emma Magnúsdóttir,
Kamilla Sveinsdóttir, Hans Ove Hansen,
Gunnlaugur Sveinsson, Elín Ástráðsdóttir.
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ODDBJÖRG SONJA EINARSDÓTTIR
sjúkraliði,
Langholtsvegi 133,
Reykjavík,
lést í Borgarspítalanum að kvöldi 17. febrúar.
Jarðarförin fer fram frá Grafarvogskirkju föstudaginn 24. febrúar
kl. 15.00.
Gunnlaugur Valdimarsson,
Einar G.D. Gunnlaugsson, Þóra M. Sigurðardóttir,
Yngvinn V. Gunnlaugsson, Jóhanna Þorleifsdóttir,
Anna Edvardsdóttir Nielsen,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Faðir minn, afi og langafi,
JENS HOLM,
portkeri,
Færeyjum,
er látinn.
Mortan Christian Holm
og fjölskylda.
+
Móðir okkar,
ANNA JÓNSDÓTTIR,
Reynimel 49,
lést aðfaranótt 22. febrúar.
Jarðarför verður auglýst síðar.
Jón Ólafsson,
Ólafur Jóhann Ólafsson.
+
Foreldrar okkar, tengdaforeldrar, amma og afi, langamma
og langafi,
STELLA JÓFRÍÐUR BJÖRNSDÓTTIR
, °g
JÓN SIGURÐSSON,
verða jarðsungin frá Kirkjubæjarkirkju í Hróarstungu laugardaginn
25. febrúar kl. 14.00.
Róbert Jónsson, Halldóra Guðmundsdóttir,
Sigurður Jónsson, Margrét Birna Hannesdóttir,
Ólafur Rafn Jónsson, Margrét Ólafsdóttir,
Anna Þórný Jónsdóttir, Snorri Blöndal,
Alda Þuríður Jónsdóttir, Slgurður Sigurjónsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
Lokað
Vegna jarðarfarar ERLINGS A. JÓNSSONAR
verður verslun Innvals á Nýbýlavegi 12, Kópa-
vogi, lokuð í dag, fimmtudaginn 23. febrúar.
Innval.