Morgunblaðið - 13.05.1995, Blaðsíða 28

28 LAUGARDAGUR 13. MAÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
FRANS VANHOOFF
+ Frans van Ho-
off fæddist í
»■ Gendringen í Hol-
Iandi 9. apríl 1918.
Hann lést i Jerúsal-
em 4. maí síðastlið-
inn er hann var
staddur þar í sinni
árlegri vorferð til
landsins helga. For-
eldrar hans voru
Albert van Hooff,
f. 6.5. 1891, d. 10.5.
1951, bæjarstjóri í
Veldhoven, og An-
tonetta Jaspers, f.
, 15.8. 1891, d. 27.4.
1918, húsmóðir. Fósturmóðir
Frans var Maria Verhoeven, f.
11.1. 1893, d. 2.10. 1972, hús-
móðir. Frans van Hooff átti
átta hálfsystkin, sem öll voru
yngri en hann.
Frans van Hooff var vígður
til prests í Hollandi 25. júlí
1942. Preststörf sín stundaði
hann lengst af í föðurlandi sínu
eða til ársins 1979 að Hinrik
Frehen, þáverandi biskup kaþ-
ólskra á íslandi, bað hann að
koma til Islands og var hann
búsettur hér síðan. Hér á landi
starfaði séra Frans lengst af
sem prestur Karmelsystra í
f Hafnarfirði.
Útför sr. Frans fór fram frá
Kristskirkju í Landakoti 12.
maí sl.
MEÐ ÞESSUM fáu orðum langar
mig að kveðja kæran vin og félaga,
séra Frans van Hooff, klausturprest
Karmelsystra í klaustrinu í Hafnar-
fírði. Það var einmitt í Karmel-
klaustrinu sem ég kynntist séra
Frans. Ég hafði verið nokkuð tíður
gestur þar og eftir
morgunmessu bauð
séra Frans messugest-
um ætíð í morgunkaffí.
Séra Frans hafði
sérstakt dálæti á börn-
um. Þau löðuðust að
honum og hjálpuðu við
að líma biblíumyndir á
spjöld. Hann fór gjam-
an með þau að Guðslík-
amáhúsinu í kapellu
klaustursins til að
heilsa upp á Jesú sem
þar býr í heilögu altar-
issakramenti, ásamt
því að kenna þeim
bænir. Séra Frans var slyngur
töframaður og það kunnu bömin
vel að meta.
Þá vil ég nefna þátt í lífí séra
Frans, sem margir kannast við, en
það vom hjálparsendingar hans til
bágstaddra í öðrum löndum. Fyrsta
sendingin fór til Póllands og var
ekki stór í sniðum. En umsvifín
jukust gífurlega og var hann farinn
að senda 40 feta gáma til þurfandi
í Afríku og Rússlandi.
Séra Frans var fyrst og fremst
einlægur trúmaður og tryggur
þjónn kirkju sinnar. Þungamiðja lífs
hans var heilög messa og altaris-
sakramentið, þar sem kærleikur
Krists verður mönnum nálægur á
einstakan hátt. Þannig hafði séra
Frans í rúm fímmtíu ár borið Kristi
vitni með lífí sínu og þjónustu.
Ég vil þakka séra Frans allan
þann kærleik og þá vináttu sem
hann sýndi mér. Og Guði þakka ég
fyrir að hafa kynnst slíkum manni.
Karmelsystmm í Hafnarfirði, prest-
unum, svo og ættingjum Frans
sendi ég samúðarkveðjur.
Megi séra Frans hvíla í friði.
Jón Agústsson.
t
Elskuiegur bróðir okkar,
GUÐMUNDUR HARALDSSON
frá Háeyri,
lést í Borgarspítalanum 1. maí sl.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey.
Þökkum auðsýnda samúð.
Fyrir hönd aðstandenda,
Unnur Dóróthea Haraldsdóttir.
t
Bestu þakkir til allra, sem sýndu okkur samúð og hlýhug við and-
lát og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÓLAFÍU KATRÍNAR GUÐMUNDSDÓTTUR,
Aöalgötu 5,
Keflavfk.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki og læknum á Borgar-
spítala, Sjúkrahúsi Suðurnesja og sr. Sigfúsi Ingvasyni.
Sólveig Óskarsdóttir, Júlfus Guðmundsson,
Sigriður Óskarsdóttir, Bragi Finnsson,
Trausti Óskarsson, Sangwan Sinprú,
Jónas Óskarsson, Jóhanna Long,
barnabörn og barnabarnabörn.
Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavfk, og á skrifstofu blaðsins í Hafnarstræti 85,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinamar í símbréfí í
númer 691181. Það eru vinsamleg tilmæli blaðsins að lengd grein-
anna fari ekki yfír eina og hálfa örk A-4 miðað við meðallínubil og
hæfílega línulengd — eða 3600-4000 slög. Greinarhöfundar eru beðn-
ir að hafa skírnamöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar
greinar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmæl-
isfréttir ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tví-
verknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu
tali eru nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfín Word og
Wordperfect einnig auðveld í úrvinnslu.
MINNINGAR
+ Sigríður J.
Skagfjörð var
fædd í Reykjavík
22. júlí 1908. Hún
lést í Reykjavík 26;
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðlaug Arna-
dóttir og Jóhann
Hafstein Jóhanns-
son forstöðumaður
manntalsskrifstof-
unnar í Reykjavík.
Hún var næstelst
ellefu systkina. Eig-
inmaður hennar var
Kristján Skagfjörð
múrarameistari. Hann lést í
febrúar 1979. Foreldrar hans
voru María Jónsdóttir og Krist-
ján Skagfjörð, múrarameistari.
Sigríður og Kristján gengu í
hjónaband áríð 1931 og eignuð-
ust þrjár dætur, Hrönn, f. 1933,
gift Aðalsteini Thorarensen og
eiga þau fjögur börn; Guð-
laugu, f. 1937, og á hún sex
böm; Maríu, f. 1944, gift Hann-
esi Hall. María á einn son.
Barnabörn Sigríðar era því ell-
efu talsins og barnabaraabörn-
in þrettán.
Utför Sigríðar fór fram í
kyrrþey.
HÚN amma mín hefur lokið langri
göngu um ævinnar veg og hvílir nú
í náðarfaðmi Drottins allsheijar.
Mér er efst í huga þakklæti fyrir
að hafa fengið notið návistar henn-
ar á uppvaxtarárunum, hjartahlýju,
örlætis og þeirrar takmarkalausu
umhyggju sem hún bar fyrir velferð
minni, alla daga allan
ársins hring. Síðast
þegar við áttum tal
saman, meðan hún var
enn em þrátt fyrir
háan aldur og nokkurt
heilsuleysi, spurði hún
fyrst: „Gengur þér
ekki vel?“ Þessi stöð-
uga umhyggju gat mér
á stundum þótt helsti
mikil á meðan ég var
enn óharðnaður ungl-
ingur og næsta fá-
kunnandi um lífíð og
tilveruna, en eftir því
sem árin liðu lærði ég
að meta hana og með þessu kenndi
hún mér hve mikilvægt það er að
hafa metnað og að setja sér tak-
mark í lífínu. Velgengni ofar öllu,
í stóru sem smáu, það skipti hana
ömmu mína meira máli en margt
annað, en hún minnti mig líka ævin-
lega á að vandi fylgir vegsemd
hverri og alltof sjaldan hef ég haft
vamaðarorð hennar að leiðarljósi.
Þegar ég hugsa til hennar, minnist
ég allra góðu stundanna sem ég
átti með henni og þær vom ekki
svo fáar. Það er erfítt að fínna orð
sem lýsa því hve mikils virði slíkar
samverustundir em í sál bams, sem
naut þess að vera hampað af ömmu
sinni við hvert tækifæri og þótt
stundum hafí jaðrað við að hún
ofdekraði mig, lét hún ekki hjá líða
að lesa mér pistilinn ef henni mislík-
aði. En ávallt af sanngimi, reiðubú-
in að fyrirgefa hveija yfírsjón og
studdi við bak mér í hverri raun.
Hún var rík af kímnigáfu og stutt
í hláturinn hennar, var elsk að öllu
sem sneri að menningu og listum.
Hún var sérlega músíkölsk, unni
leikhúsi, ljóðum og hvers kyns bók-
menntum og veitti mér innsýn í
allt þetta á meðan ég var að vaxa
úr grasi. Hún kostaði mig til píanó-
náms og hvatti mig til dáða á því
sviði til margra ára og kann ég
henni ómældar þakkir fyrir.
Amma bar alltaf hag lítilmagn-
ans fyrir bijósti og var ávallt tilbú-
in að reisa hvern þann á fætur sem
hrasaði, þerra hvert tregatár,
hugga hveija hrellda sál og drífa
þann dáðlausa til afreksverka ef
með þurfti. Heimili hennar stóð
opið hveijum sem þangað leitaði
og á stórhátíðum var alltaf mikið
um dýrðir, einkum og sér í lagi
þegar við barnabörnin vorum enn
að leika okkur að gullum og hitt-
umst við jól og áramót heima hjá
ömmu og afa. En svo lýkur bernsk-
unni og við taka fullorðinsárin og
þá er dýrmætt það veganesti sem
amma hefur af rausn sinni látið í
pokann og ég þarf ekki að spyija:
„Hvað er i pokanum?" því ég veit
það og mættum við niðjar hennar
bera gæfu til að varðveita allt sem
þar er og nýta það áfram til handa
okkar eigin börnum, því það er oft
gott að grípa til þess þegar þau
misstíga sig og segja: „Ja, hún
amma mín sagði alltaf..."
En nú er ævikvöldið á enda og
eftir stöndum við niðjar hennar,
full saknaðar þótt hvíldin sé henni
kær eftir langa vist, fullri af reisn
og glæsileika þrátt fyrir erfíða
glímu við heilsubrest síðustu árin.
Elsku hjartkæra amma mín, ég
kveð þig með söknuði í bijósti.
Þakka þér fyrir allt sem þú kennd-
ir mér, allt sem þú gafst mér, kær-
leikann sem þú auðsýndir mér, gleð-
ina sem þú veittir mér og megi
Drottinn Guð geyma þig og afa að
eilífu.
Valgeir Skagfjörð.
SIGRIÐUR J.
SKAGFJÖRÐ
+ Siguijón Gísli
Jónsson fæddist
9. júlí 1944 á Eystri-
Hellum, Gaulverja-
bæjarhreppi. Hann
lést 4. maí sl. For-
eldrar _ hans vora
Jón Oskar Guð-
laugsson, d. 1974,
og Kristín Erlends-
dóttir, býr nú í Sam-
byggð 10 í Þorláks-
höfn. Systkini
Siguijóns eru Guð-
laug Kristín, býr á
Eyrarbakka, Er-
lendur, Ólafur Ás-_
geir og Guðlaugur Óskar, allir
búsettir í Þorlákshöfn. Sig-
urjón átti einn son, Krístin
Gísla, f. 31. mars 1989. Móðir
hans er Svanhvít Sigurðardótt-
ir.
Sigurjón verður jarðsunginn
frá Þorlákskirlqu í dag og hefst
athöfnin kl. 14.00.
SIGURJÓN GÍSLI, eða Siggi eins
og hann var kallaður af sínum nán-
ustu, var næstelstur systkinanna
fímm frá Eystri-Hellum. Sautján
ára gamall hleypti hann heimdrag-
anum og fór til sjós til Vestmanna-
eyja og má segja að eftir það hafí
sjómennska verið hans aðalstarf,
hann reri aðallega á vertíðarbátum
og togurum, en stundum tók hann
sér frí frá sjómennskunni og vann
þá í landi tíma og tíma. Um 1972
byggði Siggi sér hús á Lýsubergi 3
í Þorlákshöfn og bjó þar alla tíð
síðan eða þar til hann lést. Fyrir
fáum árum gerði hann sér grein
fyrir því að heilsa hans leyfði eki
erfiði sjómennskunnar og kom hann
þá alkominn í land.
Siggi var mikill náttúruunnandi,
hafði gaman af tjaldferðum og úti-
vist og hafði næmt auga fyrir því
sem verðmætt var og fágætt í nátt-
úrunni. Á meðan hann
stundaði sjóinn kom
hann oftsinnis heim
með fágæta fiska og
ýmislegt merkilegt
sem kom upp úr sjón-
um með trolli eða net-
um. Eitt sinn kom
hann með í land æva-
gámla tólgarskildi sem
talið er að hafí legið í
djúpi hafsins um aldir.
Sumt af þeim munum
er nú varðveitt á söfn-
um. Þann 31. mars
1989 kom lítill sólar-
geisli inn í líf Sigga en
þá fæddist sonur hans Kristinn
Gísli, eftir það var hann vakinn og
sofínn yfír velferð sonar síns og var
ekki nema hálfur maður nema
Kristinn væri með honum hvert sem
hann fór, hann tók hann til sín svo
oft sem hann gat og saman fóru
þeir í ferðalög, sund, heimsóknir til
ættingja og eitt og annað sem lítill
drengur hafði gaman af. Þeir voru
ekki bara feðgar sem hittust um
helgar, þeir voru einstaklega góðir
vinir.
Siggi vildi ekki tala mikið um
trúmál og sló jafnan á létta strengi
þegar þau bar á góma, en þó var
hann kirkjurækinn og fór oft í
kirkju og fór með Kristin í símnu-
dagaskólann þegar hægt var.
Eflaust hefur hann hugsað fleira
en hann sagði um þau mál. Fyrir
fáum dögum var talað um að taka
á leigu sumarbústað og halda þar
upp á 75 ára afmæli móður hans.
Siggi var manna kátastur yfir þess-
ari ákvörðun og var þegar farinn
að ráðgera ferðina og að sjálfsögðu
hvort Kristinn gæti ekki verið með,
en nú verðum við að fara án hans
hvort sem okkur líkar betur eða
ver, ef af verður. Enginn bjóst við
að hann færi í þessu löngu ferð,
þó vorum við búin að sjá að hann
gekk ekki heill til skógar og síðast-
liðinn vetur var honum erfíður, oft
var hann lúinn og þreyttur að vinnu-
degi loknum.
Siggi var félagi í Lionsklúbbi
Þorlákshafnar sem var honum mik-
ilvægur félagsskapur. Hann var
áhugasamur um starfsemi félagsins
og þar átti hann góða vini.
Guð blessi litla Kristin Gísla sem
hefur misst föður sinn og besta vin.
Blessuð sé minning þín, kæri
bróðir og mágur.
Guðlaug, Erlendur, Halla,
Ólafur, Sigrún, Óskar
og Herdís.
Enginn ræður sínum næturstað,
það sannaðist enn einu sinni þegar
góður vinur og félagi hvarf yfir
móðuna miklu langt fyrir aldur
fram. Siguijón veiktist skyndilega
að morgni 4. maí. Hann var fluttur
í sjúkrahús þar sem hann lést án
þess að læknar fengju að gert.
Siguijón stundaði sjómennsku
mestan hluta ævinnar, en varð að
láta af henni er hann slasaðist fyr-
ir nokkrum árum. Eftir það vann
hann við fiskverkun. Hann eignað-
ist son sem hann unni mjög. Hann
var hæglátur, fremur dulur en með
hlýtt hjartalag. Ævi hans var ekki
eintómur dans á rósum, og má vera
að hið milda hjartalag hans og trún-
aðartraust hafí orðið honum nokkur
fjötur um fót.
Siguijón var á meðal eldri félaga
í Lionsklúbbi okkar. Það fór ekki
leynt að hann mat mikils starfíð í
klúbbnum. Hann tranaði sér ekki
fram en var ætíð reiðubúinn til að
starfa í þágu klúbbsins, sem hefur
mannúðarmál að leiðarljósi. Allt
sem hann tók að sér vann hann
með sérstökum trúnaði. Andlát
hans kom okkur mjög á óvart, hann
hafði t.d. verið í forystu fyrir sölu
á rauðu fjöðrinni fyrir rúmum mán-
uði og engan gat grunað að ganga
hans væri senn á enda.
Við kveðjum Siguijón með trega
og trúum að hann verði í nálægð
við okkur áfram. Við flytjum syni
hans, móður og systkinum, okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Félagar í Lionsklúbbi
Þorlákshafnar.
SIGURJÓN GÍSLI
JÓNSSON