Morgunblaðið - 08.07.1995, Blaðsíða 26

26 LAUGARDAGUR 8. JÚLÍ 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUNNLAUGUR
JÓNSSON
Gunnlaugur
Jónsson fæddist
á Selfossi 4. apríl
1965. Hann lést af
slysförum 30. júní
siðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Jón Gunnlaugsson
og Helga Guðrún
Guðmundsdóttir.
Unnusta Gunnlaugs
er Hanna Rut Jónas-
dóttir, f. 2. október
1972. Hann átti eina
dóttur, Guðrúnu
Jóninu, f. H. októ-
ber 1985. Gunnlaug-
ur stundaði hefðbundið nám á
Selfossi og útskrifaðist stúdent
frá Fjölbrautaskóla Suður-
lands. Hann stundaði einnig
nám á flugliða-
braut við Fjöl-
brautaskóla Suð-
urnesja. Gunn-
laugur lagði stund
á flugnám í Banda-
ríkjunum 1989-
1990. Gunnlaugur
hóf störf hjá SBS
hf. vorið 1986 og
starfaði þar til
vorsins 1995 með
hléum. Hann flaug
fyrir Flugfélag
Vestmannaeyja af
og til ásamt öðrum
störfum en var
orðinn fastráðinn flugmaður.
Útför Gunnlaugs fer fram frá
Selfosskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.00.
Vort líf er oft svo örðug fór
og andar kalt í fang,
og margur viti villuljós
og veikum þungt um gang.
En Kristur segir: Kom til mín,
og krossinn tekur vepa þin.
Hann Ijær þér bjarta sólarsýn,
þótt syrti um jarðarvang.
(KE)
Skammt er á milli gleði og sorg-
ar, bjartra framtíðardrauma og
brostinna vona. í einni andrá er
öllu snúið við. Óveðursský byrgja
alla sýn. Sorgin heltekur hjartað
og tárin bijótast fram. „En þótt við
förum um dimman dal og örvænt-
ingin nísti hjartað nær ljós Guðs
og kærleiki að lýsa upp og styrkja
í neyð. Bænir og andvörp hafa stig-
ið upp til hins lifanda Guðs um að
hann veiti huggun og styrk þeim
sem mest hafa misst.
Minningarnar um góðan, heil-
steyptan og tryggan dreng hafa
undanfarna daga verið rifjaðar upp
og fjölskyldumyndir skoðaðar.
Minningamar svo dýrmætar um
löngu liðin atvik og samvistir síð-
ustu dagana. Allar þessar minning-
ar hafa verið á einn veg og borið
Gulla okkar fagurt vitni. Víst hefur
það verið sárt að rifja þær upp og
vita að við fáum ekki að njóta
nærveru hans og hæfileika lengur.
En minningamar hafa líka verið
ljósgeisli er lýst hefur upp sorgard-
alinn og þær munu lifa í hjarta
okkar og verða okkur styrkur á
leiðinni fram eftir veg.
Ég kynntist Gulla fyrst fyrir
3*uokkrum árum er- ég ferðaðist
reglulega með sérleyfisbílum SBS
milli Hveragerðis og Reykjavíkur.
Ég minnist þess sérstaklega er ég
fyrst fór upp í bílinn hjá Gulla
hversu myndarlegur hann var þessi
ungi maður og hlýja og velvild geisl-
uðu út frá honum. Ég undraðist oft
hversu öruggum höndum hann fór
um stýrið og var fljótt fullviss um
að ég þyrfti ekki að hafa áhyggjur
jafnvel þótt bylurinn yrði svartur á
Hellisheiðinni. Gulli var alltaf róleg-
ur og yfirvegaður og kom farþegum
sínum á áfangastað.
Þegar ég flutti frá Hveragerði
skildi leiðir um tíma en svo kom
hann inn á heimili okkar einn góðan
veðurdag í för með dóttur okkar
Hönnu Rut og brátt var hann orð-
inn hluti af fjölskyldunni. Prúður í
fasi og öruggur í framkomu hafði
hann góð áhrif á þá sem hann
umgekkst og brátt urðu hann og
sonur okkar Jónas Ingi mestu mát-
ar. Jónas Ingi fékk að keyra með
Gulla og fljúga líka og leit hann
upp til hans með lotningu unga
drengsins er á sér drauma um að
keyra bíl og fljúga flugvél.
Gulli og Hanna Rut leigðu sér
litla íbúð í Heiðmörk 1 á Selfossi
og hófu sinn búskap þar í byijun
árs. Hanna Rut hafði lokið fyrstu
prófunum sínum við Háskólann.
Hún ætlaði að verða hjúkrunar-
fræðingur og hann sá framtíð sína
í fluginu. Umvafin kærleika ætt-
ingja og vina blasti framtíðin við
þeim og því er þetta svo óskiljan-
legt og eftir sitjum við með margar
spurningar, spumingar sem við
fáum ekki svör við. En eitt getum
við verið viss um að Guð þekkir
sorg okkar og söknuð. Hann vill
koma með sína líknandi hönd og
lina sársaukann, styrkja og gefa trú
á lífið. Við þökkum Guði fyrir Gulla,
fyrir að hafa fengið að kynnast
honum og njóta samvista við hann
og svo allt sem hann var okkur og
biðjum Drottin að blessa minning-
una sem mun lifa.
„Þinn friður mun oss fylgja,
sem fyrr þín miskunn er,
þá stormur um oss æðir,
er öruggt skjól hjá þér.
Á tómsins langa tíma,
á tregans þunp stund,
Maðurinn minn. t BJARNI HOLM,
Flórída,
andaðist 11. júní sl. Aðalheiður Þ. Holm og fjölskylda.
t
Faðir okkar og tengdafaðir,
HILDIÞÓR LOFTSSON
fyrrv. kaupmaður,
Eyrarvegi 7,
Selfossi,
til heimilis i Grænumörk 1,
lést 3. júlí.
Útförin fer fram frá Selfosskirkju þriðju-
daginn 11. júlí kl. 14.00.
Fjóla Hildiþórsdóttir, Sigurður Sighvatsson,
Anna Hildiþórsdóttir, Sigurjón Sigurðsson
og fjölskyldur þeirra.
þú ert vort athvarf, Drottinn,
þótt önnur lokist sund.“
(S.G.)
Ingibjörg, Jónas Þórir
og Jónas Ingi.
Æ vertu hjá oss, Herra,
þá hljóðnar stormsins raust,
og þegar vina vitjum,
sem vefur pafamaust.
Vér biðjum blessun þeirra
æ búa megi oss hjá,
í göfp hjarta geyma
þá gæsku er barst þeim frá.
(S.G.)
Djúpur söknuður fyllir hjarta
okkar nú er við kveðjum þig, Gulli
minn. Við áttum dásamlegar stund-
ir saman með þér og Hönnu Rut.
Framtíðin blasti við okkur og fram-
tíðardraumar voru ræddir. Gáski
og gleði ríkti er við komum saman
og umræður oft skemmtilegar. Þú
varst eins og ljósgeisli sem lýstir í
kringum þig og það var svo gott
að vera í návist þinni.
Við hittumst öll í Engjaselinu í
lok maí. Lambalæri var grillað og
hátíð í bæ. Atli og Halla voru á
leið til útlanda og því mundu leiðir
skiljast um tíma. Engan óraði fyrir
því að þetta yrði í síðasta skiptið
sem við hittumst öll hér á þessari
jörð. Við áttum ógleymanlega stund
saman sem mun verða dýrmæt
minning um þig, kæri vinur, ásamt
svo mörgum öðrum samverustund-
um.
Við þökkum þér, Gulli, fyrir allt
sem þú varst okkur. Það voru for-
réttindi að fá að eiga þig sem vin
og tilvonandi mág og svila. Sért
þú ætíð Guði falinn. Hann blessi
okkur minninguna um góðan dreng
sem alltaf mun eiga sitt pláss í
hjörtum okkar.
Hanna Rut, Guð blessi þig og
styrki á þessum erfiðu tímum og
gefi þér, Guðrúnu litlu og foreldrum
og systkinum Gulla sinn frið.
Hulda Björg og Kristján,
Halla og Atli, Hrönn
og Þóra Björk.
Ég man ekki hvenær við Gulli
kynntumst fyrst, reyndar finnst
mér að við höfum alltaf þekkst, Það
hefur líklega verið í ársbyijun 1989
sem Gulli flutti til mín og bjó þar
fram á seinni hluta síðasta árs að
frátöldum þeim tíma sem hann
dvaldi í Bandaríkjunum við áfram-
haldandi flugnám og lauk þar at-
vinnuflugmannsprófi. Heimili okkar
varð að eins konar óformlegum
fundarstað okkar yngri flugáhuga-
manna á Selfossi. Þar sátum við
oft á kvöldin og ræddum um flug
og allt sem því við kom. Vantar nú
eina rödd sem ekki heyrist aftur í
þeim hópi.
Flugið var hans aðal áhugamál.
Oft flugum við saman eða hvor á
sinni vélinni og stundum nokkrir
saman í hóp, annað hvort eitthvað
út á land eða til Vestmannaeyja.
Margar af þeim ferðum gleymast
aldrei. Gulli þekkti landið vel, hafði
ekið nánast alla vegi og flogið um
það þvert og endilangt. Ég er ekki
einn um þá skoðun að Gulli hafi
verið góður flugmaður. Hann flaug
mjög vel.
Ég minnist hans alla tíð sem
ljúfs, yfirvegaðs og rólegs. Við
störfuðum saman og áttum sömu
áhugamál, þannig að það var engin
tilviljun að leiðir okkar lágu oft
saman. Það leiddi af sér mikla vin-
áttu. Gulli starfaði í mörg ár sem
bílstjóri hjá S.B.S. Þar vann hann
mjög farsælt starf, enda hans fag
að flytja fólk milli staða hvort sem
var í bíl eða flugvél. Hann átti svo
gott með að umgangast fólk, talaði
blíðlega til þess og liðsinnti því sem
hann best gat enda var hann ljúf-
menni í framgöngu.
Það var mánudaginn 26. júní síð-
astliðinn sem ég hitti Gulla síðast.
Þá var hann að fara með flugvélina
TF-VEN til Reykjavíkur í skoðun.
Hann hafði komið úr Reykjavík á
annarri vél, skilið hana eftir og
hélt fljótlega í loftið aftur.
Ég fylgdist með flugtakinu. Ekki
hvarflaði að mér að þetta væri í
síðasta sinn sem við hittumst. Ég
hélt reyndar að hann væri rétt um
það bil að hefja langt og farsælt
ævistarf. Eftir að Gulli fór í loftið
fórum við Valur Andersen, yfirmað-
ur Gulla, í ökuferð og snæddum
kvöldverð á Laugarvatni. Við rædd-
um mest allan tímann um Gulla.
Valur lýsti ánægju sinni með Gulla,
hversu lipur hann væri, duglegur,
útsjónarsamur og þægilegur. Það
var sama hvað hann bað Gulla um,
Gulli var yfirleitt búinn að því og
ef ekki var strax gengið að verki.
Þannig var Gulli og ég vissi það.
Að endingu vil ég votta unnustu
Gulla, dóttur hans, foreldrum,
systkinum, tengdafólki og vinum
öllum samúð mína við þetta snögga
og óvænta fráfall góðs drengs og
vinar.
Guðmundur Jónsson.
Okkur langar í fáum orðum að
minnast góðs vinar sem svo skyndi-
lega var kallaður á brott frá okkur.
Gulli var alveg einstaklea góður
vinur og félagi og alltaf jafn gaman
að vera nálægt honum. Við höfðum
þekkt Gulla í þrjú ár eða allt frá
því að Hanna Rut besta vinkona
okkar kynntist honum.
Hanna og Gulli voru nýbúin að
stofna heimili, það var alltaf svo
gaman að koma til þeirra, þau voru
svo einstaklega gestrisin og oftar
en einu sinni tók Gulli fram vöfflu-
járnið og bakaði heimsins bestu
vöfflur.
Okkur langar að þakka fyrir
þann tíma sem við fengum að njóta
með Gulla. Við eigum alveg yndis-
legar minningar sem við munum
varðveita, þá sérstaklega úr Þórs-
merkurferðini sem við • fórum öll
saman í síðasta sumar.
Elsku Hanna okkar, við getum
ekki skilið hvers vegna Gulli var
kallaður frá okkur en við vitum að
hann er á góðum stað og að drott-
inn hefur haft ástæðu til að kalla
hann til sín svona snemma. Við
verðum að leyfa Guði að styrkja
okkur. Við munum öll hittast aftur
en þangað til verðum við að takast
á við lífið og læra að lifa með sorg-
inni.
Megi algóður Guð styrkja ykkur
öll.
Hví var þessi beður búinn,
bamið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gepum dauðans nótt.
Það er kveðjan: „Kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum,
hólpinn sál með ljóssins öndum.
(B. Halld.)
Margrét Hallmundsdóttir,
Birgir Smárason, Sóley
Björnsdóttir.
Enn á ný hefur maðurinn með
ljáinn, höggvið skarð í hóp vina og
ástvina, er hann hreif á brott góðan
vin og félaga Gunnlaug Jónsson eða
Gulla eins og hann var ávallt kallað-
ur.
Eftir sitjum við og skiljum ekki
hve hverfult og miskunnarlaust lífið
getur verið. Maður í blóma lífsins
er hrifinn á brott, langt um aldur
fram.
Gulli kom fyrst inn á heimili okk-
ar er hann hóf störf sem flugmaður
hjá Flugfélagi Vals Andersens í
Vestmannaeyjum. Hann varð strax
eins og einn úr fjölskyldunni. Gulli
var ábyrgur og traustur jafnt í
starfí sem og félagi og aldrei var
langt í glettnina. Hann var einstak-
lega þægilegur og kurteis svo af
bar og þau verk sem hann tók að
sér leysti hann af vandvirkni og
samviskusemi.
Þín er nú sárt saknað. Erfitt
er að trúa því að þú komir aldrei
aftur inn á heimili okkar í spjall
og vangaveltur. Við viljum trúa því
að þér líði vel núna og að þér sé
ætlað annað og meira hlutverk. Við
þökkum þér fyrir allar góðu stund-
irnar sem lifa munu í minningunni.
Við vottum unnustu, foreldrum,
dóttur, systkinum og öðrum ástvin-
um dýpstu samúð. Megi Guð styrkja
ykkur á þessari sorgarstund.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn siðsta blund.
(V. Briem.)
Pétur og Hrefna.
Það voru dapurleg tíðindi er mér
voru færð sl. föstudagskvöld þegar
mér var sagt að Gunnlaugur Jóns-
son æskuvinur og vinnufélagi til
margra ára hefði látist í hörmulegu
slysi. Manni varð orða vant og hug-
urinn fór á kreik, mér þótti það
óraunverulegt að góður vinur og
jafnaldri væri horfinn af sjónarsvið-
inu.
Kynni okkar Gulla, eins og hann
var alltaf kallaður, hófust þegar við
vorum 11 ára en þá flutti ég í hús-
ið við hliðina á honum og fjölskyldu
hans.
Eins og oft vill verða með stráka
á þessum aldri urðum við vinir og
leikfélagar, ásamt fleiri strákum
úr götunni. Það sem veröldin sner-
ist um á þessum árum voru bílar.
Þannig háttaði til að feður okkar
beggja vom atvinnubílstjórar og
lifðum við og hrærðumst í þeim
hugarheimi er því fylgir. Við þvæld-
umst mikið með pöbbum okkar á
þessum ámm og ósjaldan voru
sagðar sögur af ævintýmm sem við
höfðum upplifað eða þá feður okkar
og drógum við hvergi af okkur. Svo
fór að við Gulli ásamt bróður hans
Guðmundi og fleirum komum okkur
upp aðstöðu á moldarsvæði í ná-
grenninu. Þar var verið í vegavinnu
og stórframkvæmdum og smíðaðir
voru handa okkur öllum bílar til að
draga og kenndi þar margra grasa,
vömbílar, rútur og jeppar. Þóttu
rúturnar og vörubílarnir þó merki-
legust. Ekki má gleyma reiðhjóla-
útgerðinni. Víða var farið, hjólað
niður á Eyrarbakka þar sem við
báðir áttum frændfólk og var tekið
á móti okkur þar eins og hetjum
með jólakökum og öðru góðgæti.
Eitt áhugamál áttum við í viðbót
en þar skákaði Gulli okkur öllum,
það var módeldellan, þar voru flug-
vélar hans sérsvið og leyndi sér
ekki hvert hugurinn stefndi. Þar
kom líka í ljós að hann hafði meiri
þolinmæði en við hinir sem hlupum
frá öllu út í móa að keyra.
Svona leið tíminn, alltaf gaman
og nóg að starfa. Svo liðu unglings-
árin, við unnum okkar sumarvinnu
en stunduðum báðir nám í Fjölbraut
á veturna. Við vorum saman á
meiraprófsnámskeiði og stefndum
þá að sama marki, okkur langaði
báða til að keyra stærri bíla en í
móanum. Vorið 1986 hófum við
báðir störf hjá SBS við að keyra
rútu. Það þarf ekki að lýsa því hér
hvað lífið var skemmtilegt á þessum
tíma, nóg að gera og við báðir að
vinna þau störf er okkur líkuðu vel
og höfðum gaman af. Margs er að
minnast, kaffistundir á BSÍ, helgar-
ferðir til Akureyrar eða Vest-
mannaeyja, fimm klukkutíma bollu-
veisla, veðurtepptir í Hveragerði og
margt fleira. I þessu starfi reynir
oft á vinnufélagana, sér í lagi við
erfiðar aðstæður. Þarna var Gulli í
sérflokki og alltaf boðinn og búinn
að rétta hjálparhönd ef með þurfti.
En það sem skipti kannski meira
máli var að farþegarnir voru alltaf
vissir um að þeir voru í öruggum
höndum. Oft var það rætt meðal
okkar vinnufélaganna hvernig best
væri að bera sig að við aksturinn
og oftar en ekki var svarið: „eins
og Gulli gerir."
Ótrúlega margt fylgdist að hjá
okkur Gulla. Hættum báðir tíma-
bundið hjá SBS og fórum að læra
það sem við höfðum hugsað okkur
að vinna við í framtíðinni. Gulli
hélt til Bandaríkjanna að mennta
sig betur í fluginu, báðir fórum við
aftur að keyra eftir námsleyfið eins
og við kölluðum það og biðum eftir
tækifæri til að hefja störf á nýjum
vettvangi. Nú var svo komið að við
vorum báðir búnir að skipta um