Morgunblaðið - 08.07.1995, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 8. JÚLÍ 1995 2tf.
hlutverk og farnir að nýta menntun
okkar í öðrum störfum.
Það er sárara en orð fá lýst að
sjá á eftir góðum vini og félaga
loksins þegar hann var búinn að
ná langþráðu marki. En svona er
lífið, enginn veit hvenær samfylgd-
inni lýkur. Ég trúi því og treysti
að Gulli hafí nú verið kallaður til
mikilvægra starfa sem hann mun
án efa leysa af hendi með sóma og
sann.
Hanna, Guðrún, Jón, Rúna, Guð-
mundur og Lára, við Aslaug send-
um ykkur okkar innilegustu samúð-
arkveðjur. Megi góður Guð leiða
ykkur og styrkja.
Sigurður E. Steinsson.
í dag kveðjum við bekkjarfélaga
okkar Gunnlaug Jónsson sem hrifinn
var á brott í blóma lífsins til æðri
starfa.
Árið 1965 fæddist á Selfossi stór
hópur fólks. Einn þeirra var Gunn-
laugur Jónsson sem síðar varð okkar
bekkjarbróðir alla bekki grunnskól-
ans og góður félagi fram á þennan
dag. Okkar bekkur sem hin síðari
ár var í okkar hópi kallaður Jónu-
bekkur ætlaði einmitt að hittast í
haust í tilefni af tímamótaári þrít-
ugsaldursins en það mót verður ekki
með sama blæ þegar vantar í hópinn
eitt af bgekkjarsystkinunum, það
fyrsta sem yfirgefur þessa jarðvist
úr okkar hópi. Samvera okkar flestra
hófst í gamla skátaheimilinu í
„stubbadeildinni" hjá henni Iðunni
Gísladóttur sællar minningar og þar
með voru stigin fyrstu sporin á
skólabekk. Því næst lá leiðin í Bama-
skólann, þennan stóra, í kennslu hjá
Bergljótu Aradóttur og síðar Jónu
Hannesdóttur.
Gulli eins og hann var ávallt kall-
aður var glettinn og brallaði margt
um dagana. Einnig eru eftirminnileg
kökukvöldin og hjólaferðalögin sem
farin voru. Gulli var traustur og
vandvirkur í því sem hann tók sér
fyrir hendur. Líka var hann í hesta-
mennsku sem fjölmargir í bekknum
stunduðu af krafti. Hann var fjöl-
hæfur íþróttamaður og var mjög lið-
tækur í flestum íþróttagreinum þó
hann legði helst stund á badminton
á tímabili. í tveimur fyrstu bekkjun-
um í „Gaggó" hélst bekkjarskipanin
en eftir það riðlaðist hún og þar
með hinn ágætlega samhenti bekkur
Sem deilt hafði tíma sínum í starfi
og leik í níu ár. Eins og oftast vill
verða fækkar samverustundum þeg-
ar hver heldur í sína áttina en þó
höfum við tvívegis haldið bekkjarmót
til að rifja upp liðna daga.
Við bekkjarsystkinin þökkum
Gulla samfylgdina og minnumst
hennar með bæði gleði og söknuði.
Svo og fylgja kveðjur frá kennurum.
Eitt getum við verið viss um að við
eigum öll eftir að hittast aftur. Minn-
ingin um góðan dreng lifir. Dýpstu
samúð vottum við unnustu, dóttur
og fjölskyldu allri á saknaðarstundu.
F.h. bekkjarsystkina og kennara,
Kjartan Björnsson.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
ins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym-
ist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynn-
ast þér.
(Ingibj.Sig.)
Hugheilar samúðarkveðjur send-
um við fjölskyldunni allri.
Adam og Hafdís.
Við skyndilegt fráfallt góðs vinar
okkar allra og vinnufélaga um
margra ára skeið, verður manni
orða vant. Gulli var ávallt fremstur
í flokki hvort heldur sem var í leik
eða við störf. Létta skapið og bjarta
brosið sem alltaf var svo stutt í
hafði bætandi áhrif á þá sem nærri
voru. Það er erfitt að hugsa sér
hópinn okkar án hans.
Elsku Gulli, hafðu þakkir fyrir
samfylgdina.
Ykkur, sem hann mat mest og
næst honum stóðuð, sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
F.h. Starfsmannafélags SBS,
Ragnheiður Bogadóttir.
SOLGERÐUR
MA GNÚSDÓTTIR
+ Sólgerður
Magnúsdóttir
fæddist á Orrustu-
stöðum í Vestur-
Skaftafellssýslu
23. ágúst 1916.
Hún lést á heimili
sínu í Kópavogi 29.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Katrín Sigur-
laug Pálsdóttir og
Magnús Jón Sig-
urðsson bóndi á
Orrustustöðum.
Sólgerður var
fjórða í röðinni af
12 börnum þeirra hjóna. 1.
desember 1940 giftist Sólgerð-
ur Halldóri Maríusi Einarssyni
bónda og útibússtjóra á Hörgs-
landi á Síðu í Vestur-Skafta-
fellssýslu, f. 22. september
1912, d. 6. apríl 1948. Foreldr-
ar hans voru Guðríður Ólafs-
dóttir og Einar Pálsson. Dætur
Sóigerðar og Halldórs eru: 1)
Sigurlaug Magnea, maki Björn
Þórhallsson. Þeirra börn eru:
Halldór Garðar,
Þór og Bylgja
Hrönn. 2) Guðríður
Erla, maki Bertram
Möller. Þeirra börn
eru: Guðrún, Sóley
Halla og Einar
Kári. 3) Málfríður
Hadda, maki Högni
Jónsson. Þeirra
börn eru: Esther
Gerður, Þórunn og
Birgir Þór. Dætur
Sólgerðar og ívars
Björnssonar eru: 4)
Kolbrún, maki Þór
Þórarinsson. Börn
þeirra eru: Garðar Orn, María
Björk og Einar Andri. 5)
Hekla, maki Sigurður Stefnis-
son. Barn þeirra: Óskírður
drengur, fæddur 5. júlí 1995.
Minningarathöfn um Sól-
gerði fór fram í Fossvogs-
kirkju i gær en útför hennar
fer fram frá Prestbakkakirkju
á Síðu í V-Skaftafellssýslu í
dag og hefst athöfnin klukkan
14.
I DAG, þegar ég kveð tengdamóður
mína Sólgerði Magnúsdóttur hinstu
kveðju, hlýtur hugurinn að reika
aftur, til þess tíma er ég kynntist
henni fyrst, fyrir rúmum þijátíu
árum, en þá vorum við að slá okkur
saman, ég og Guðríður Erla, dóttir
Sólgerðar.
Nafnið Sólgerður var einstakt og
ég þurfti ekki langan tíma til að
sjá að persónan Sólgerður var ein-
stök.
Strax í upphafi tók hún mér sem
einum af fjölskyldunni, en Sólgerð-
ur bjó þá í Kópavogi ásamt nokkr-
um systkinum sínum og dætrum.
Þó að þröngt væri setinn bekkurinn
var alltaf hægt að búa til pláss
handa einum í viðbót og þannig
fannst mér Sólgerður alltaf vera,
ástvinir hennar og gestir gengu
fyrir og alltaf var nóg til handa
þeim.
Sólgerður var gríðarlega fróð um
allt er laut að sveitinni hennar í
Skaftafellssýslunni og það tók ekki
langan tíma fyrir hana að vekja
áhuga minn á sveitinni og fólkinu
sem þar bjó. Það lá því beint við
þegar ég og Erla höfðum eignast
okkar eigið heimili, og þegar leiðin
lá austur á Hörgsland að þá var
gott að hafa Sólgerði með til að
fræða mig um það sem fyrir augu
bar og kynna mig fyrir frændfólki
sínu og vinum fyrir austan.
Ég man að þegar ég var að skipta
um bíla fór ég gjaman með þá til
Sólgerðar til að sýna henni og það
fyrsta sem hún skoðaði var farang-
ursrýmið, til að tryggja að nóg pláss
væri fyrir farangur og mat þegar
farið yrði austur.
Þá var líka eins gott að vera tilbú-
inn á réttum tíma því Sólgerður var
með afbrigðum stundvís og oftar
en ekki beið hún úti er við komum
til að sækja hana.
Ferðirnar austur voru stórkost-
legar og gaman að fylgjast með þvi
hvernig Sólgerður bókstaflega lifn-
aði við eftir því sem austar dró.
Hún sagði gjaman þegar komið var
austur undir Eyjafjöll að „loftið
væri greinilega að batna“ og ekki
gleymi ég því er við fórum eitt sinn
norður í land hvað Sólgerði fannst
lítið til lambanna koma eftir því sem
norðar dró, það væri nú eitthvað
annað að sjá lömbin fyrir austan.
Svona mikið elskaði Sólgerður
sveitina sína.
Þá var Sólgerður einstök við okk-
ur tengdasynina og gleymi ég því
aldrei er við vorum eitt sinn fyrir
austan og Sólgerður kom ásamt
einni systur sinni á ferðalagi og
ætlaði inn í Laka. Var hún vel nest-
uð en við tengdasynirnir kvörtuðum
við hana í gríni um að dætur henn-
ar gæfu okkur ekki nóg að borða.
Þá opnaði hún nestisboxið sitt sem
ætlað var til ferðarinnar inn í Laka
og bað okkur vel að njóta. Svona
var Sólgerður Magnúsdóttir.
Oft gustaði um Sólgerði. Hún
vildi hafa hlutina í röð og reglu og
fannst það sleifarlag ef ekki var
farið í að gera hlutina strax eftir
að búið var að ákveða að gera þá.
Hún bjó sér og yngri dætrum sínum
fallegt heimili í Kópavogi og marg-
ar áttum við gleðistundimar með
Sólgerði þegar öll fjölskyldan kom
saman, t.d. á jólum og þorrablótum
sem hún og dætur hennar sáu um
að halda árlega.
Sólgerður var stolt, sjálfstæð
kona sem kaus að vinna verkin sjálf.
Það hefur því ekki verið auðvelt
fyrir hana, þegar heilsu hennar tók
að hraka, að þurfa að þiggja aðstoð
annarra. En þá átti hún dætur sín-
ar að, sem hjúkmðu henni af alúð
og vöktu yfír henni allt þar til yfír
lauk. Einnig fékk Sólgerður dygga
aðstoð frá Heimahlynningunni og
starfsfólk þar annaðist hana af alúð
og kostgæfni. Þá naut hún hjúkrun-
ar starfsfólks á Landspítalanum.
Og nú er komið að leiðarlokum.
Ég veit að ég tala fyrir hönd allra
tengdasona þinna er ég þakka þér,
tengdamóðir mín, fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir okkur. Við vitum
að nú ert þú í góðum höndum og
þjáningar þínar á enda.
Megi góður Guð geyma þig og
styrkja ástvini þína í sorginni.
Þinn tengdasonur,
Bertram Möller.
Föðursystir okkar Sólgerður
Magnúsdóttir er dáin. Það kom
ekki á óvart, hún var búin að vera
veik lengi, en hún var sterk kona
sem ekki lét svo auðveldlega undan
manninum með ljáinn.
Það var alltaf birta í kringum
Sólu í huga okkar systkinanna þó
ekki hafi sambandið verið mikið
seinni árin, en við bjuggum í fjölda
ára í sama húsi í Laufbrekku 27 í
Kópavogi, við 10 systkinin og for-
eldrar niðri og Sóla ásamt dætrum
sínum og Einari bróður sínum, sem
drukknaði 1968, á efri hæðinni.
Sóla var sjálfstæð, sterk og hlýleg
kona sem gott var að hafa sam-
skipti við og oft vorum við eins og
hennar eigin börn.
Þó samverustundimar hafi verið
færri hin síðari ár, voru samt alltaf
geymndar góðar hugsanir og hlýjar
tilfinningar í hjartanu. Það kom
ljóslega fram i vor, þegar faðir okk-
ar Guðjón dó, en þá lágu þau systk-
inin á sömu deild á Landspítalanum.
Það gladdi okkur hversu vel hún
tók á móti okkur og við fundum
gamlar hugsanir og tilfinningar
koma fram hjá okkur um ljúfa konu.
Það var mikill styrkur fyrir pabba
að hafa systur sína nálægt sér, því
þrátt fyrir veikindi sín og að hún
væri vel meðvituð um að hún ætti
ekki lengt eftir lifað, þá var friður
í kringum hana og hún var sátt við
Guð sinn. Eftir að pabbi dó veitti
hún okkur mikinn styrk og hjálp
með nærveru sinni, þrátt fyrir eigin
veikindi og því munum við aldrei
gleyma.
Við biðjum Guð að gefa dætrun-
um Sillu, Erlu, Höddu, Kollu, Heklu
og íjölskyldum þeirra styrk í sorg-
um sínum, því þær hafa misst góða
móður.
Kærar kveðjur og hvíl í friði.
Guðjónsbörn og Áslaug,
Laufbrekku 27, Kópavogi.
Þegar andlátsfregnir berast,
verður maður oftast sleginn, en þá
hrannast upp í hugann minningar,
og litið er til baka. En sú hugsun
framkallast, við fráfall Sólgerðar.
Mín fyrsta minning er um tímabilið
þegar ég kom sem bam til Sveit-
ardvalar að Hörgslandi á Síðu, en
þar bjó Sólgerður, þá eklq'a með
þijár dætur sínar, ásamt tengdaföð-
ur og mágkonu, og var það allt ein
stór fjölskylda, sem ánægjulegt var
að kynnast og umgangast. Sólgerð-
ur var mér eins og bezta móðir og
leiddi mig bamið um leyndardóma
almennra sveitastarfa og kynningar
á lífinu og náttúranni. Ekki var
frændsemi milli okkar heldur til að
spilla fyrir. Æskuminningamar frá
þessum árum, em sem einstæðir
tilverupunktar, þegar litið er til
baka.
Sólgerður varð ung ekkja og var
lifsbaráttan hjá henni erfíð eins og
hjá fleimm. Árið 1956 flyst Sól-
gerður frá sínum heimahögum til
Reykjavíkur og síðan í Kópavog,
en þar bjó hún með móður sinni
og systkinum, í Auðbrekku en
seinni árin á Kjarrhólma. í Reykja-
vík eignaðist Sólgerður tvær dætur,
og var því nóg um að hugsa. Mik-
ill samgangur var með mér og eldri
dætmm Sólgerðar, sem og foreldr-
um mínum, sem ég vil af alhug
þakka að leiðarlokum.
Sólgerður unni æskustöðvum sín-
um afar heitt, og allt til síðustu
stundar var ferð austur á Síðu
hennar lífs endurnæring, dætur
Sólgerðar og fjölskyldur þeirra var
það sem hún lifði fyrir og um-
hyggja hennar fyrir þeim, var ein-
stök.
Ég vil með þessum fátæklegu
orðum senda fjölskyldu Sólgerðar
mínar innilegustu samúðarkveðjur,
og þakka þér, Sólgerður mín, fyrir
allar okkar samvemstundir gegnum
árin. Hafðu kærar þakkir fyrir allt
og allt.
Hafdís Hannesdóttir.
Það er að koma helgi og okkur
fínnst virkilega erfítt að halda aftur
af spenningnum sem er að bijótast
um í litlu kroppunum okkar. Við
eigum að fá að gista hjá ömmu í
„Kópí“ og það er heilt ævintýri fyr-
ir okkur. Við eigum í vændum kvöld
fullt af skemmtilegum sögum'úr
sveitinni, góðum mat og síðast en
ekki síst eins mikið af ís, kökum
og sælgæti og við getum í okkur
látið.
Öll munum við barnabörnin eftir
þessari einstöku tilfínningu og
spenningnum sem henni fylgdi og
nú þegar amma hefur kvatt okkur
getum við glatt hvert annað með
flóði af minningum frá samveru-
stundum með henni.
Amma lagði alltaf mikla áherslu
á að halda fjölskyldu sinni saman
og rækta þau tengsl sem við bama-
bömin höfðum hvert við annað. Og
jafnvel þó að flest okkar hafí nú
náð fullorðinsárunum, hélt heimili
ömmu ætíð áfram að vera litla fé-
lagsmiðstöðin okkar. Það var svo
ríkur þáttur í tilveru okkar að
skreppa til „ömmu í Kópí“ því alltaf
átti hún eitthvað í svanginn og alla
sunnudaga vora veislukræsingar á
borðum. Sunnudagsbíltúramir end-
uðu alltaf hjá ömmu og þar hitfcö
maður oftast eitthvað af hinum
bamabömunum. Ef einhveija vant-
aði í hópinn hafði amma allar nýj-
ustu fréttir um ömmubömin sín.
Þessi eiginleiki ömmu gerði það að
verkum að þótt við bamabömin
hefðum stundum ekki tækifæri á
því að hittast langtímum saman,
hélt amma okkur svona í óbeinu
sambandi hveiju við annað.
En eitt var víst að þótt stundum
liðu nokkrir mánuðir milli funda
okkar bamabamanna, Ieyfði enginn
sér að missa af jólaboðinu hjá
„ömmu í Kópí“ á jóladag. Fyrir
okkur var það jafnómissandi hluti
af jólunum og að opna pakkana.
Én nú hefur hún amma kvaíf
okkur í bili en við emm svo heppin
að standa eftir með hvert annað
og fjársjóð af minningum.
Guð blessi þig, amma, og þakka
þér fyrir alla þá ást og hlýju sem
þú veittir okkur á lífsleiðinni. Minn-
ing þín verður ljós í lífí okkar.
Barnabörain.
Nú er hún langamma orðin eng- .
ill hjá Guði. Guð bað hana að koma
til sín vegna þess að hún var áftY
veik. En það er allt í lagi því að
nú þegar langamma er orðin engill
þá getur hún komið og sagt góða
nótt við okkur öll á kvöldin. Góða
nótt elsku langamma.
Nú iegg ég augun aftur
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egiisson)
Langömmubörain.
Sérfræðingar
í bloniaskroylingiiiii
við «11 la-kifa-ri
Skólavördustíg 12,
á horni Bergstadastrætis,
sími19090
Birting afmælis- og
minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar end-
urgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjóm blaðsins í Kringl-
unni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Hafnarstræti 85, Akur-
eyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinamar í símbréfí í númer
691181. Það eru vinsamleg tilmæli blaðsins að lengd greinanna fari
ekki yfir eina og hálfa örk A-4 miðað \ið meðallínubil og hæfilega línu-
lengd — eða 3600-4000 slög. Greinarhöfundar era beðnir að hafa skím-
amöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins em birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfrétt-
ir ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentun-
inni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali
eru nefndar DOS-textaskrár. Þá era ritvinnslukerfin Word og Word-
perfect einnig auðveld í úrvinnslu.