Morgunblaðið - 26.09.1995, Qupperneq 35

MORGUNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 26. SEPTEMBER 1995 35
MINNINGAR
nefndum og ráðum fyrir bæjarfé-
lag sitt, Garðabæ.
Skammt hefur verið stórra
högga á milli og nú er litla fjöl-
skyldan af Lynghaganum öll, en
Lóló var einkabarn foreldra sinna.
Móðir hennar, Friðbjörg, lést í
mars 1994 og Sigurður lést í sept-
ember 1994, en þá var Lóló nýkom-
in úr skurðaðgerð og enn í sjúkra-
húsi, og nú, ári síðar er hún öll.
Kynni okkar hjóna við þau Lóló
og Mumma hófust í júní 1978, er
við vorum í sumarfríi á Ítalíu ásamt
tveimur af þremur börnum okkar.
Kynntumst við þar sjö hjón, sem
einnig voru þar í sumarfríi með
börn sín. Náði þessi hópur sérlega
vel saman þó ólíkur í mörgu væri
og það svo vel að ætíð síðan hefur
hópurinn komið saman þrisvar á
ári, þ.e. að vetri til á þorrablóti,
til skiptis heima hvert hjá öðru,
við skötuát á Þorláksmessu og svo
í útilegu einu sinni á sumri.
Þá strax, 1978, var tekin frá
ákveðin helgi sumars, — helgin
fyrir verslunarmannahelgina — er
skyldi vera helgin fyrir útileguna
okkar og ekkert fengi því breytt.
Þannig áttu allir að vita fyrirfram
að viðkomandi var upptekinn þessa
ákveðnu helgi hvers sumars.
Ég má til með að nefna það, að
Agga, mikil og góð vinkona Lóló-
ar, gaf þessum hópi okkar nafnið
„Ítalíupakkið" fyrir margt löngu
og höfum við allar götur síðan
kallað okkur þessu nafni og verið
stolt af.
Nú í sumar í síðustu útilegunni
sem haldin var á Lækjarbakka í
Skagafirði lét vinkona okkar, Lóló,
það ekki aftra sér að mæta, þótt
komin væri í hjólastól nokkru áður.
Veikindi sín ræddi Lóló tæpi-
tungulaust við okkur og vissi fyrir
löngu hvert stefndi. í júníbyrjun
sagði hún okkur eftir læknum sín-
um að „nú væri ekkert meira hægt
að gera“. Lóló sagðist þá þegar
vera búin að taka þá ákvörðun að
lifa einn dag í einu og reyna bara
að njóta hans sem best og það
gerði hún svo sannariega meðan
stætt var.
Þessi kona var einstök og var
okkur sem til þekktum ímynd
hreystinnar fyrir veikindin og
fannst okkur því lyginni líkast að
hún — þessi kona — skyldi veikj-
ast af þessum skelfilega sjúkdómi
sem alltof marga leggur að velli,
þrátt fyrir miklar framfarir lækna-
vísindanna hin síðari ár. Lóló var
útivistarkona, sífellt úti að ganga,
skokka eða hlaupa, á skíðum, að
synda eða jafnvel ganga á íjöll.
En, eins og máltækið segir, eng-
inn veit sína æfina fyrr en öll er.
Nú hafa tvö skörð verið höggvin í
litla hópinn okkar, Ítalíupakkið.
ívar Arnórsson lést af slysförum í
apríl 1994 og nú er Lóló okkar
farin. Sem sagt, við erum byrjuð
að týna tölunni og væri því hægt
að segja eitthvað á þessa leið:
Hópurinn er byijaður tölunni að týna
tveir eru þegar gengnir á Almættis fund.
Við skiljum þetta ekki, það sjálfsagt á að sýna
hve sáralitlu ráðum þó dveljum hér um stund.
Og nú er okkar vinkona, hún Lóló fallin frá
sem frískust var og hraustust allra kvenna.
Tilganginn með þessu er tæpast hægt að sjá
nú tómlegt er, - ég legg nú frá mér penna.
(I.G.)
Við kveðjum þessa elskulegu vin-
konu okkar og biðjum eiginmanni
hennar, börnum og tengdabörnum
Guðs blessunar í þeirra miklu sorg.
Hanna, Ingólfur Gíslason
og fjölskylda.
Sjá, móðir jörð ber gylltan geislahjúp.
Um gesti hennar flæðir Ijós og ylur,
og um þá lykst hið mikla megindjúp,
sem mannleg augu sjá, en enginn skilur.
Og fleiri stjömur fírðin bláa hylur
en fjöll og dalir eiga blóm og strá.
Og andi guðs mun yfirskyggja þá,
sem ætla sér að heyra það og sjá,
sem vizka hans og veldi öllum dylur.
Það gnæfir ofar gáfum dauðlegs manns
að geta skynjað leyndardóma hans.
(Davíð Stefánsson.)
Hún Lóló okkar er dáin. Við íbú-
ar Grenilundarins í Garðabænum
erum felmtri slegnir og djúp sorg
okkur í hjarta. Hún sem alltaf var
svo glöð og hress og drifkraftur í
öllu sem gert var.
Ekki er langt síðan við héldum
hina árlegu grillveislu okkar hér í
götunni. Auðvitað mætti hún þótt
bundin væri við hjólastól.
Fram á síðustu stundu hélt Lóló
virðingu sinni og reisn.
Elsku Guðmundur, Sigurður,
Einar og Margrét. Við biðjum góðan
Guð að styrkja ykkur og hjálpa í
þessari miklu sorg.
Ibúar Grenilundar.
Núna þegar ég horfi á eftir vin-
konu minni, Ólöfu Sigurðardóttur,
í faðm Guðs almáttugs er eins og
ég sitji í tómarúmi. Eg hef fylgst
með hetjulegri baráttu Ólafar sem
var í rauninni stutt en samt svo
ótrúlega löng og stWing. Það var
erfitt að standa álengdar og sjá
hana berjast til hinstu stundar og
vita jafnframt að mannlegur máttur
gat engu fengið áorkað henni til
hjálpar.
Ólöf Sigurðardóttir var engri
manneskju lík. Alls staðar var hún
í fararbroddi. Þessi litla, fallega og
granna kona var full af lífskrafti
og það geislaði af henni hvar sem
hún fór. Ólöf átti alltaf annríkt en
þrátt fyrir það gaf hún sér góðan
tíma fyrir okkur vinkonurnar og var
ætíð fyrst manna að rétta hjálpar-
hönd, jafnt í gleði sem sorg.
Þegar ég horfi til baka yfir farinn
veg með ðlöfu ber hæst góðar og
hlýjar minningar um þennan ein-
stæða vin. I fyrstu Reykjavíkur-
maraþonhlaupunum undirbjuggum
við okkur saman með því að skokka
vítt og breitt um Garðabæinn, okk-
ur til ánægju og heilsubótar. Hin
seinni ár varð þestamennskan snar
þáttur í lífi Ólafar og fjölskyldu
hennar og mun samveran með hest-
unum lengi lifa í minningunni.
Gönguferðir um hálendi Islands
voru enn eitt áhugamál Ólafar.
Þrátt fyrir fjöll og firnindi lét hún
lofthræðsluna ekki á_sig fá þegar
á hólminn var komið. Á Fimmvörðu-
hálsi fetaði hún einstigið yfir Katta-
hrygg skref fyrir skref af öryggi.
Þetta er aðeins lítið dæmi en er enn
einn vitnisburðurinn um að uppgjöf
og dugleysi voru ekki til í orðabók
Ólafar Sigurðardóttur.
Við fórum saman i okkar síðustu
gönguferð fyrir aðeins fáeinum vik-
um með okkar góða TBK-hópi. Ólöf
gekk þessa síðustu ferð frekar af
vilja en mætti en þar, eins og ætíð
í lífí hennar, var hún í fylkingar-
bijósti. Hugurinn bar hana hálfa
leið. Að leiðarlokum bið ég algóðan
Guð að blessa_ minningu minnar
kæru vinkonu, Ólafar Sigurðardótt-
ur. Guð gefi elskulegum eiginmanni
og börnunum þremur styrk í þeirra
sorg.
Ingibjörg Haraldsdóttir.
Þann 1. september 1964 hóf
störf hjá Almennum tryggingum
hf. ung og myndarleg stúlka, Olöf
Sigurðardóttir. Þótt hún væri að-
eins tæplega 17 ára gömul vakti
hún athygli, því hún var ákveðin
og dugleg. Hún var ráðin til vélrit-
unar og skrifaði um árabil flest
þau bréf sem frá mér fóru. Seinna
fékkst hún aðallega við bókhald
og störf því tengd. Ólöf, eða Lóló,
eins og hún var ávallt kölluð, vann
síðan með okkur næstu 12 árin,
en þá lét hún af störfum til þess
að helga sig uppeldi barna sinna.
Ekki átti það við Lóló að sinna
eingöngu heimilisstörfum og þess
vegna gerðist hún bréfberi í
Garðabæ, þar sem hún átti heimili
sitt. Það fannst okkur dæmigert
fyrir Lóló, því krafturinn og dugn-
aðurinn hlaut að krefjast fleiri
verkefna. Árið 1986 hóf hún aftur
störf hjá Almennum og hrósuðum
við happi að fá hana aftur til sam-
starfs. Hún vann síðan hjá Al-
mennum og síðar Sjóvá-Almennum
tryggingum allt til þess að hún
lést þann 17. september sl.
Lóló giftist ung Guðmundi Ein-
arssyni, rafvirkjameistara, og áttu
þau 3 börn. Á það hjónaband bar
aldrei skugga og þau stóðu saman
í blíðu og stríðu. Á síðari árum var
hestamennskan áhugamál þeirra
og tók Lóló þátt í því af þeim krafti
og áhuga sem einkenndi allar
hennar gerðir. Þau hjónin keyptu
ásamt vinafólki jörðina Skamm-
beinsstaði IV, í Holtahreppi og þar
sköpuðu þau frábæra aðstöðu til
hestamennsku og útilífs. Ekki eru
nema 3 vikur síðan Lóló dvaldi þar
næturlangt.
Fyrir u.þ.b. ári kenndi Lóló sér
meins sem því miður varð ekki við
ráðið. Þetta síðasta ár var henni
erfitt, en aldrei heyrðum við sam-
starfsmenn hennar hana æðrast
né votta fyrir biturð út í örlögin,
sem vissulega voru grimm svona
ungri og duglegri konu sem svo
margt átti ógert. Hún mætti til
vinnu allt til hins síðasta og eftir
að hún gat ekki lengur gengið lét
hún aka sér í hjólastól. Þannig var
Lóló og þannig munum við minn-
ast þessarar konu, sem lét ekkert
buga sig.
Fyrir hönd forráðamanna Sjóvá-
Almennra færi ég fjölskyldu henn-
ar innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Ólafar Sigurð-
ardóttur.
Ólafur B. Thors.
„Þeir deyja ungir sem guðirnir
elska“, þessi orð komu upp í huga
okkar þegar Lóló féll frá langt fyr-
ir aldur fram, þessi yndislega mann-
eskja sem yljaði manni oft um hjart-
arætur með nærveru sinni.
Okkur langar til að þakka henni
fyrir allar þær stundir sem við átt-
um með henni, bæði sem börn og
fullorðin. Skilur hún eftir mikið
tómarúm í hjörtum okkar en jafn-
framt skemmtilegar minningar um
yndislegar stundir.
„Skoðaðu hug þinn vel, þegar
þú ert glaður, og þú munt sjá, að
aðeins það, sem valdið hefur hryggð
þinni, gerir þig glaðan. Þegar þú
ert sorgmæddur skoðaðu þá aftur
huga þinn, og þú munt sjá að þú
grætur vegna þess, sem var gleði
þín.“
(Spámaðurinn)
Elsku Mummi, Margrét Björg,
Siggi, Einar Gunnar, Hrafnhildur
og Nicola, megi Guð styrkja ykkur
í ykkar miklu sorg.
Valur Valsson og
Hildur Valsdóttir.
Lóló hefur kvatt okkur í bili eft-
ir hetjulega baráttu við krabba-
mein. Þó að við sem höfum unnið
með henni í svo mörg ár höfum
gert okkur grein fyrir að baráttan
var erfið þá er kveðjustundin mjög
erfið og margar minningar leita á
hugann. Það er með söknuði í
hjarta og sorg sem við minnumst
hennar með nokkrum orðum.
Lóló var ótrúlega sterk í veikind-
um sínum og talaði raunsætt’um
þau, þó að hún vissi að brugðið
gat til beggja vona. Um tíma virt-
ist sem hún hefði betur í barátt-
unni og fylltist hún þá krafti og
hélt áfram ótrauð að sinna sínum
fjölmörgu áhugamálum.
Núna er okkur ofarlega í huga
baráttan sem hún háði síðastliðið
ár en minningar okkar með henni
ná mörg ár aftur í tímann og þá
er margs að minnast. Við minn-
umst hennar fyrir að láta aldrei
deigan síga, hún hafði ákveðnar
skoðanir á öllum málum, var stað-
föst án þess að vera ósanngjörn.
Það er afar erfitt að skrifa um
Lóló í þeim anda sem hún hefði
helst viljað sjálf og án þeirrar við-
kvæmni sem óneitanlega leitar á
hugann. Hún var svo laus við alla
sjálfsvorkunn og það er öruggt að
hún vill ekki að við sem eftir erum
hérna i þessum heimi minnumst
hennar öðruvísi en með gleði. Það
sópaði að henni hvar sem hún kom
og sérstaklega komum við til með
að muna eftir síðustu árshátíð,
þangað sem hún kom mjög stuttu
eftir mjög erfiðan og mikinn upp-
skurð. Hún var svo glæsileg að
engum sem ekki vissi hefði dottið
í hug að hún hefði verið að gera
nokkuð erfiðara en við hin, síðustu
vikurnar. Það var svo aðdáunar-
vert að hún ætlaði að lifa eins og
hún mögulega gat best þrátt fyrir
veikindi. Hún hafði gaman af því
að ferðast og núna í vor bauðst
henni að fara til Parísar og auðvit-
að fór hún með vinkonum sínum
og skemmti sér hið besta. Núna
er hún lögð af stað í ferðalagið sem
við öll leggjum af stað í einn dag-
inn. Við hefðum öll viljað njóta
návistar hennar svo miklu lengur
en það er næsta öruggt að hún
hefur auga með okkur og ef ein-
hver möguleiki er þá reynir hún
að háfa hönd í bagga með því sem
við hérna megin erum að aðhaf-
ast. Hvort sem það er hægt eða
ekki óskum við henni góðrar ferðar
og biðjum guð að aðstoða hana við
að feta sig í nýjum heimkynnum.
„Þó ég sé látinn, harmið mig
ekki með tárum. Hugsið ekki um
dauðann með harmi og ótta; ég er
svo nærri að hvert eitt ykkar tár
snertir mig og kvelur, þótt látinn
mig haldið .... En þegar þið hlæið
og syngið með glöðum hug, sál
mín lyftist upp í mót til ljóssins:
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem
lífið gefur, og ég, þótt látinn sé,
tek þátt í gleði ykkar yfir líf-
inu ...“ (Óþekktur höfundur.)
Við biðjum guð að styrkja
Mumma, Sigga, Einar Gunnar,
Margréti, Hrafnhildi og Nicolu í
sorg þeirra og söknuði. Guð blessi
minningu Lólóar.
^ Samstarfsfólk í bókhaldi
Sjóvár-Almennra.
Lóló var góður félagi sem hefur
kvatt okkur langt um aldur fram.
Við starfsmennirnir hjá Sjóvá-
Almennum vorum svo heppin að
njóta starfskrafta hennar innan
stjórnar starfsmannafélagsins um
nokkurra ára skeið. Þegar kom að
því að sameina tvö starfsmannafé-
lög var hún ein þeirra sem þar
komu að máli, það var ekki auð-
velt verk að sameina tvö mjög ólík
félög og móta stefnu nýs félags,
en það tókst með sóma og njótum
við nú öll ávaxta starfans. Hún
átti sæti í fyrstu stjórn félagsins
og nutum við öll góðs af krafti
hennar og dugnaði. Ég man þegar
hún minntist á það við mig að taka
sæti sitt í stjórninni, þá þótti mér
það nokkuð erfitt verkefni að reyna
að feta í fótspor hennar, því hún
hafði ótrúlega starfso'rku og lét
aldrei sitja við orðin tóm, nei, Lóló
hún framkvæmdi. Það var alveg
sama hvað hún tók sér fyrir hend-
ur, hún vann verkið af eldmóði og
sætti sig ekki við minna en árang-
ur. Þótt hún sæti ekki lengur í
stjórn Starfsmannafélagsins hætti
hún ekki að gefa okkur hinum góð
ráð og vera virkur félagi í starfi
félagins. Hún fór í ferðalög með
okkur og í íeikhúsið og tók þátt í
flestu því sem við tókum okkur
fyrir hendur. Það var skemmtilegt
að umgangast Lóló, bæði í vinnu
og utan. Hún var alltaf kát og sá
broslegar hliðar á flestum málum,
sagði ákaflega skemmtilega frá og
oftar en ekki gerði hún grín að
sjálfri sér. Við dáðumst öll að henni
í veikindum hennar, hún tókst á
við sjúkdóminn af sama eldmóðin-
um og einkenndi hana og þó að
við heyrðum stundum að henni liði
illa, þá hélt hún áfram baráttunni
alveg fram á síðasta dag. Við þökk-
um Lóló alla vinnuna sem hún lagði
á sig fyrir félagið okkar, samver-
una og allar minningarnar sem hún
skilur eftir og við geymum í hjört-
um okkar. Við sendum Mumma,
Sigga, Einari Gunnari, Margréti,
Nicolu og Hrafnhildi okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og biðjum
góðan guð að styrkja þau á erfiðum
stundum.
F.H. SSAT,
María Richter.
Degi hallar og sautjándi dagur
septembermánaðar að kvöldi kom-
inn, lágskýjabakkinn liggur yfir
borginni eftir annars bjartan og
fallegan dag.. Farfuglarnir fögru
hafa hópað sig saman og fljúga í
þremur hópum yfir Vífilstaðavatn-
ið og Heiðmörkina. Þeir stefna í
suður til hlýrri en framandi landa.
Ég horfi á eftir þeim með sökn-
uði, því ég veit að flug þeirra núna
er tákn um að enn eitt sumarið sé
á enda runnið.
Þar sem ég stend og fylgi flugi
fuglanna er ég alveg ómeðvitaður
um það að á sömu stundu hefur
Lóló vinkona mín verið kölluð til
sinnar ferðar, þeirrar ferðar sem
okkur öllum er búin. Eins og vor-
boðinn hefur hún lokið sínu sumri,
svo alltof stuttu lífshlaupi, sem þó
veitti okkur sem hana þekktum
bæði birtu og yl.
Ég held að hún hefði ekki ætlað
mér að flytja um sig hefðbundin
eftirmæli með upptalningu þess
hverra manna hún var, eða hvað
hún gerði heldur frekar hvernig
hún var, og hvað hún var okkur
vinum sínum og kunningjum.
Hún hafði alla tíð verið lifandi
tákn lífsorku og hreysti. Að njóta
útivistar og íþrótta var henni sjálf-
sagður hluti tilverunnar. Því var
það ótrúlegt áfall er hún fyrir ári
síðan greindist með alvarlegan
sjúkdóm sem nú hefur sigrað.
Hún var ekki bara glæsileg og
falleg kona heldur var hún einstak-
ur persónuleiki. Hún var hreinskil-
in og greind, ásamt því að hafa
góða frásagnarhæfileika og kunni
að hlusta á aðra. Við verðum mörg *
sem komum til með að sakna góðu
spjallstundanna yfir kaffibolla við
eldhúsborðið hennar. Það er örugg-
lega hveijum sem henni kynntist
kunnuglegt að heyra spurt þegar
rætt var hvað ætti að gera, eða
hvort ætti að gera eitthvað, „hef-
urðu talað við Lóló?“, eða „hvað
sagði Lóló?“ Það var sama hvar
hún kom, hún var alltaf hornsteinn
þess samfélags sem hún gaf sig að.
Samt var hún að eðlisfari hlé-
dræg og hélt sig til baka, en aðrir
úrðu til að ýta henni fram. Hún
hafði mjög mikinn metnað til að
gera allt vel sem henni var trúað
fyrir. Mér finnst hún hafi verið sem
rós í hnappagati þeirra félaga sem
hún starfaði með og þau voru
mörg.
Það var skrítið hve ótrúlega stór
hópur fólks gat staðið í skugga svo
lágvaxinnar konu.
Þótt Lóló sé látin mun minning-
in um hana ylja um ókomin ár og
fyrir það vil ég þakka.
Elsku Mummi, Siggi, Einar og
Margrét Björg. Megi Guð veita
ykkur styrk til að bera sorg ykkar
fram á veg minninganna — minn-
inga um eiginkonuna og móðurina ■
bestu, sem ykkur svo mikið gaf.
Ingjaldur Ásvaldsson.
Elsku frænka min, hún Lóló, er
dáin. Það er mikill harmur þegar
fólk í blóma lífsins fellur frá og
manni 'finnst svo mörgu ólokið í
þessu lífi. í þeim ljúfu minningum
sem ég á um hana hvarflar hugur-
inn helst til æskuáranna og fram
yfir unglingsárin, þegar ég var svo
oft gestkomandi á heimili foreldra
hennar. Þetta tímabil einkenndist
af glaðværð og gáska sem varð
síðan ríkjandi í lífi hennar þar til
yfir lauk. Ólöf, eða Lóló eins og _
hún var oftast kölluð, var einka-
barn frænda míns, Sigurðar Guð-
mundssonar og Friðbjargar Ólafs-
dóttur. Sorgin sótti Lóló og fjöl-
skyldu hennar heim, þegar móðir
hennar lést fyrir um tveimur árum
og nú hefur Lóló orðið þeim sama
sjúkdómi að bráð. Einnig er rétt
ár síðan faðir hennar lést. í gegn-
um þessa erfiðleika og allt fram á
það síðasta hélt hún reisn sinni og
fágun sem og svo mikilli mildi. Þér
er þökkuð samfylgdin, elsku
frænka mín, og bið ég þér blessun-
ar á eilífðarinnar vegi. Ég bið Guð
að gefa eiginmanni, börnum og
tengdabörnum styrk, því missir
þeirra er mikili.
Brynjólfur Lárentsíusson.
• Fleirí minningargreinar um
Ólöfu Sigurðardóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.