Morgunblaðið - 05.01.1996, Blaðsíða 34

34 FÖSTUDAGUR 5. JANÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
HALLDÓR GÍSLASON
+ Halldór Gísla-
son fæddist á
Meðalnesi í Fella-
hreppi 8. júní 1914.
Hann lést á Vífils-
stöðum 26. desem-
ber siðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Berg-
ljót Jónsdóttir, f.
24.9. 1879, d. 10.11.
1956 og Gísli Sig-
fússon á Meðalnesi,
f. 19.9. 1855, d. 8.1.
1919. Systkini Hall-
dórs eru Sigríður,
f. 2.4. 1901, d. 19.8.
1902; Þóra, f. 15.10. 1902, d.
17.2. 1906; Sigríður, f. 28.6.
1904, d. 29.11. 1983; Guðlaug,
f. 12.1. 1907, d. 28.12. 1976;
Jón, f. 28.3. 1908, d. 8.5. 1992;
Stefán, f. 1.4. 1909; Pétur, f.
3.4. 1911, d. 20.12. 1990; Gunn-
þóra, f. 22.11. 1915, d. 28.6.
1993. Hálfsystkini Halldórs
voru Sigurborg, f. 30.1. 1881,
d. 4.12. 1977; Oddur, f. 3.5.
1887, d. 29.4. 1927; Jónína, f.
1888, d. 18.2. 1906; Sigþrúður,
f. 5.3. 1890, d. 17.7.
1956; Sveinn, f.
21.11. 1893, d. 11.5.
1959. Halldór út-
skrifaðist frá Verzl-
unarskóla Islands
1934. Hann vann við
ýmis verslunarstörf
og einnig var hann
á sjó. Árið 1961 tók
hann við bensínstöð
Olís í Garðabæ
(Lyngholt), og rak í
rúm 30 ár. Árið
1942 kvæntist Hall-
dór Sigurborgu
Jakobsdóttur, f.
18.4. 1921. Synir þeirra sem
upp komust eru Arnar Viðar,
f. 25.6. 1942, kvæntur Margréti
Valtýsdóttur, f. 4.11. 1937, og
eiga þau þijú börn, og Guðlaug-
ur Erling, f. 2.8. 1947. Stúlka,
f. 31.7. 1948, dó nýfædd, og
drengur fæddist andvana 5.9.
1961. Barnabörnin eru þijú og
barnabarnabörnin tvö.
Útför Halldórs fer fram frá
Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
OKKUR systkinin langar í fáum
orðum til að minnast afa okkar,
Halldórs Gíslasonar. Hann var eini
afi okkar sem var á lífi þegar við
fæddumst og því urðu tengslin við
hann mikilu meiri fyrir vikið.
Á Álftröðinni, þar sem afi bjó með
ömmu Boggu, er skýr minningin af
honum sitjandi við skrifborðið sitt
innan um allar bækurnar, ýmist að
vinna eða lesa. Þegar við vorum lít-
il fórum við yfirleitt rakleiðis inn til
hans og aldrei var löng bið eftir að
hann opnaði nammiskúffuna og út-
deildi góðgæti. Þegar við stækk-
uðum var það svo annað góðgæti
sem hann dreifði til okkar í formi
bóka og frásagna af því sem hann
hafði nýlega lesið. Ef við vorum að
fara í ferðalög, innan lands sem
utan, átti hann alltaf einhveija bók
til að lána okkur til þess að við
gætum kynnt okkur þann stað sem
heimsækja átti. Afi fór aldrei sjálfur
til útlanda og einhveiju sinni þegar
við spurðum hann hvort hann lang-
aði ekki að fara eitthvert og skoða
heiminn var svarið skýrt og skori-
nort: „Ég þarf þess ekki, það er nóg
fyrir mig að lesa um það.“ Nú í seinni
tíð höfðu langafabörnin bæst í hóp-
inn og það var gaman að sjá að þau
höfðu alveg sama háttinn á og við
forðum, komu hlaupandi inn í bóka-
herbergi til hans, settust í kjöltu
hans og fengu að fletta bókum.
Afi rak bensínstöð OLÍS í
Garðabæ, Lyngholt, alla okkar tíð
og því eru minningarnar margar
tengdar þeim stað. Yið störfuðum
hjá honum á okkar unglingsárum
og það hafði sitt að segja til að efla
samband okkar við afa enn frekar.
T.d. þegar við vorum á morgunvökt-
unum með honum og lítið að gera
var setið og spjallað um heima og
geima og það var margt sem hann
vissi og gat sagt okkur, enda víðles-
inn mjög. Einn af föstu punktunum
í samskiptum okkar voru sumarfríin
sem við fórum árlega í með ömmu
Boggu og afa. Á hveiju ári fórum
við systkinin með þeim eitthvert upp
í sveit. Það var sama hvert farið
var, alltaf var stoppað í réttarrústun-
um í Hvalfirði, borðað smurt brauð
og drukkið Sinalco eða Coke.
Þetta eru einungis lítið brot af
þeim fjöldamörgu hlutum sem lifa í
minningunni um afa. Þeir verða
ásamt öllum hinum, sem eru ótaldir
hér, vel geymdir hjá okkur í minn-
ingunni um afa okkar.
Við vitum afa líður vel núna þar
sem hann er og við biðjum Guð að
geyma hann og varðveita um leið
og við þökkum fyrir allar góðu
stundirnar sem okkur hlotnaðist með
honum.
Valdís, Halldór og Sigurborg.
Það eru margar minningar sem
koma upp í hugann, nú þegar Hall-
dór Gíslason hefur kvatt okkur. Frá
því ég man eftir mér hafa Bogga
móðursystir mín og Dóri maðurinn
hennar verið hluti af lífi mínu. Heim-
sóknir í Kópavoginn til þeirra hjóna
voru krydd í tilveruna þegar ég var
barn og voru okkur ávallt tilhlökkun-
arefni.
Það eru þó ekki síður minningar
tengdar bensínstöðinni í Lyngholti í
Garðabænum sem koma í hugann.
Faðir minn, Bergþór Albertsson,
hafði verið í góðum tengslum við
Olíuverslun íslands með rekstur
Nýju bílstöðvarinnar í Hafnarfirði
t
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ESTHER PÉTURSDÓTTIR,
Reynimel 26,
lést á heimili sínu aðfaranótt 3. janúar.
Þórhallur Tryggvason,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
RÓSA NÍELSDÓTTIR,
Freyjugötu 34,
Reykjavík,
lést 29. desember.
Útförin fer fram frá Hallgrímskirkju
föstudagnn 5. janúar kl. 13.30.
Níels Hafstein, Magnhildur Sigurðardóttir,
Haraldur Nfelsson,
Hafdís Hanna Sigurðardóttir, Ragnar Jóhannesson,
börn og barnabörn.
MINNINGAR
og bénsínafgreiðslu henni tengda.
Þegar vantaði mann til að taka við
rekstri bensínstöðvarinnar í Lyng-
holti í Garðahreppi, þá benti pabbi
þeim á Halldór Gíslason, sem síðan
átti eftir að annast rekstur stöðvar-
innar í rúma þijá tugi ára. Ég minn-
ist þess að hafa verið ein við af-
greiðslu þar 12-13 ára gömul á
meðan útför afa míns, Jakobs Kol-
beinssonar, fór fram. Þá voru
tímarnir aðrir en í dag og ólíklegt
áð svo ungu barni yrði treyst til að
vera í þeim sporum nú.
En síðan nokkrum árum seinna,
þegar ég var enn í námi í viðskipta-
deild háskólans, tók ég að mér að
sjá um bókhaldið fyrir Dóra. Það
þýddi að samgangurinn hélt áfram
þótt ég væri orðin fullorðin. Dóri var
með fjölda manns í vinnu öll þau
ár, sem hann rak bensínstöðina en
hélst þó ávallt vel á föstum mann-
skap, sem segir margt um hann sem
vinnuveitanda. Það voru líka margir
unglingarnir, sem afgreiddu hjá hon-
um í skólaleyfum og öðluðust sína
fyrstu reynslu af atvinnulífinu. Allt-
af var stutt í brosið og hláturinn
enda voru fastakúnnarnir ijölmargir.
Bensínstöðin í Garðabænum vár líka
með söluhæstu stöðvum Olíuverslun-
arinnar til margra ára.
Ég átti eftir að sjá um bókhald
og uppgjör til skatts fyrir Dóra í
yfir 20 ár. Aldrei bar skugga á sam-
starfið og mér var ævinlega vel tek-
ið, þegar ég kom til Boggu og Dóra
með möppurnar og alltaf boðið upp
á góðgerðir. Eftir að hann hætti
rekstri bensínstöðvarinnar ■ fyrir
nokkrum árum hefur samgangurinn
minnkað, en tengslin þó ávallt hald-
ist, ekki síst fyrir það, að þær syst-
urnar Bogga og mamma hafa, held
ég nær daglega, samband símleiðis.
En nú er komið að leiðarlokum
og vil ég þakka samfylgdina fyrir
mína hönd, eiginmanns og barna.
Ég votta Boggu og öllum öðrum
aðstandendum samúð mína og bið
Guð að styrkja þau í sorginni.
Bergþóra M. Bergþórsdóttir.
Elsku Dóri er farinn yfir móðuna
miklu eftir langvarandi veikindi.
Þegar Bogga frænka hringdi á ann-
an í jólum og sagði okkur að hann
væri farinn þá liðu fram minningarn-
ar sem ég átti um þennan yndis-
lega, jákvæða og glaðværa mann
sem sá alltaf það góða í fólki.
Ég kom til Dóra og Boggu þegar
ég var þrettán ára gömul til að setj-
ast á skólabekk og var hjá þeim alla
mína skólagöngu eða þar til ég fór
sjálf að búa. Mér var tekið eins og
dóttur og dekrað við mig á allan
hátt og ekki létu þeir sitt eftir liggja
Gulli og Addi sem voru mér sem
bræður. Þegar mig vantaði aðstoð
við lærdóminn var hann alltaf reiðu-
búinn til að aðstoða mig og voru það
yndislegar stundir, sem voru líka
notaðar til að fræða mig um lífsins
gagn og nauðsynjar enda Dóri vel
menntaður og víðlesinn maður.
Ég mat svo mikils trúnað sem
Dóri hafði á mér og studdi mig í
því sem ég tók mér fyrir hendur.
Ég man þegar þau fóru í frí og
hann lét mig unglingsstelpuna sjá
um bensínstöðina fyrir sig. Þetta
þótti mér mikið traust. Þegar ég
ákvað að fara í Fósturskólann og
ekki allir bjartsýnir á. þá ákvörðun
mína þá stóð hann sem klettur við
hlið mér. Ég man það að á hveiju
kvöldi þegar hann kom heim úr
Lyngholti kom hann með eitthvert
góðgæti handa mér til að narta í
þegar við vorum að telja.
Það voru ekki ófá skiptin sem
hann fór með mig útfyrir borgina
til að kenna mér að keyra bíl. Með
hans aðstoð og hvatningu keypti ég
minn fyrsta bíl sem Bogga frænka
blessaði svo yfir.
Eftir að við Svenni fórum að búa
og vorum búin að eiga Halldór Sig'-
urberg þá gættu þau hans á meðan
við vorum í skólanum. Hann var í
pössun hjá Dóra afa og Boggu ömmu
þar til við fluttum vestur. Þegar við
komum suður þá bjuggum við alltaf
á Álftröðinni og var það eins og að
vera komin heim á ný. Þá var sest
niður og málin rædd og hann lét sig
allt varða, og hafði áhuga á öllu sem
viðkom okkur.
Ætíð hefur verið gestkvæmt á
Álftröðinni enda yndislegt fólk heim
að sækja. Ef margt fólk var í heim-
sókn sagði Dóri ekki margt, en þeg-
ar þau voru ein heima og maður kom
í kaffi var mikið rætt. Hann fylgdist
með öllu og var alls staðar heim og
var það fram á síðasta dag. Blessuð
GUÐRUN
HELGADÓTTIR
+ Guðrún Elín
Júlía Helgadótt-.
ir verslunarmaður
og húsmóðir í
Reykjavík, fæddist
7. júlí 1904 á Akur-
eyri. Hún andaðist
á Elli- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund 19. desem-
ber sl. Foreldrar
hennar voru Guðný
Ingunn Ólafsdóttir
húsfreyja, fædd 22.
ágúst 1874 í Fjalli á
Skeiðum, dáin 4.
júní 1932 í Reykja-
vík; og maður hennar Helgi
Guðmundsson málarameistari,
fæddur 26. janúar 1877 á
Brekkum í Mýrdal, dáinn 5 maí
1943 í Reykjavík. Systkini
hennar voru Ólafur, fæddur
1903, dáinn 1970, læknir í
Reykjavík; Margrét, fædd 1907,
dáin 1982, húsfreyja og kaup-
maður í Reykjavík og Kristín,
fædd 1917, sem enn er á lífi,
var lengi kaupmaður í Sápu-
húsinu. Guðrún giftist 10. októ-
ber 1934 Pétri Bergssyni versl-
unarmanni og ökukennara,
fæddum 3. september 1904 í
Reykjavík, en hann lést 6. ág-
úst 1960 í Reykjavík. Einka-
dóttir þeirra var Guðný Helga,
bankastarfsmaður og húsfreyja
í Garðabæ, fædd 6. maí 1935.
Hún lést 3. júlí 1989. Hún var
gift Gunnari Pétri Péturssyni
fyrrum brunaverði, sem fædd-
ur er 18. desember 1934. Hann
starfar nú við hjúkr-
un. Þeirra dóttir er
Guðrún Hrefna,
fædd 7. ágúst 1954 í
Reykjavík og á hún 4
börn; Helgu, Gunnar,
Hákon og Bergdísi
Björk.
Guðrún var jarð-
sungin í kyrrþey að
sinni ósk.
LJÚFT er að setjast
niður á bak jólum og
láta hugann reika um
minningasjóðinn um
Guðrúnu föðursystur og fjölskyldu
mína en hún var vissulega ein af
þeim sem settu mjög svip á Reykja-
vík á fyrri áratugum aldarinnar.
Guðrún var góð kona og glaðvær.
Hún hafði opinn og hlýjan persónu-
leika og viðhorf, var góðhjörtuð og
vinföst. Enda var vina- og kunn-
ingjahópur hennar gríðarstór og
veit ég að þeir sem lifa hana og
þekktu eiga einungis góðar minn-
ingar um þessa ágætu frænku
mína.
Ekki fer hjá því að hugur minn
leiti í heim æsku minnar þar sem
fjölskylda og nágrannar stóðu þétt-
ar saman en stórborgarlífið leyfir í
dag. Guðrún og Pétur eru greipt í
fyrstu minningar barnshugans sem
ég á enn. Þau voru falleg ung hjón,
horfðust mikið í augu og voru ríku-
lega ástfangin. Lítill frændi fékk
hlutdeild í hamingju þeirra. Þau
voru ákaflega samrýnd og koma
ávallt í hugann sem ein heild.
---------------------------------- <
sé minning hans. Ég læt þessum ^
minningarbrotum um Dóra lokið þó M
svo margt sé ósagt sem ég hefði ^
gjarnan viljað nefna.
Elsku Bogga frænka, Gulli, Addi
og fjölskylda. Við Svenni sendum
ykkur samúðarkveðjur. Megi guð
styrka ykkur.
Sigurborg Kristjánsdóttir.
Minningarnar streyma fram og
líða hjá fyrir hugskotssjónum, nú
þegar Halldór Gíslason, eða Dóri
eins og hann var alltaf kallaður, er
farinn í síðustu ferðina og þá einu
sem við eigum öll vísa. Þrátt fyrir
að hann hafi eflaust orðið hvíldinni
feginn og við sem eftir lifum sam-
mála um að nú sé gott að þrautirnar
séu á enda, þá er sárt að horfa á
eftir þeim sem eru manni kærir og
hafa verið fastir punktar í tilverunni
frá því maður man fyrst eftir sér.
Þannig er það með mig, en ein-
hvern veginn var það svo að heimili
þeirra Sigurborgar móðursystur
minnar og Dóra var alltaf í mínum
huga eins og mitt annað heimili. Og
ef ég sem lítið barn leiddi hugann
að því að hugsanlega gæti ég nú
orðið fyrir því að missa foreldra
mína þá ætti ég alltaf öruggt skjól
á Álftröðinni. Þau hjónin Bogga og
Dóri voru alltaf við mig eins og ég
væri dóttir þeirra, enda ófá skiptin
sem ég dvaldi þar dögum saman í
vellystingum. Mér fannst við Dóri
líka nátengdari fyrir það, að hann
var alltaf kallaður Dóri og ég Dóra.
Ekki skemmdi heldur fyrir að synir
þeirra hjóna voru ósparir á að borga
mér fyrir ýmis viðvik sem bræðrum
mínum hefði nú ekki þótt ástæða til
að borga fyrir.
Á þessum árum bjuggu á loftinu
á Álftröðinni Jón Gíslason, bróðir
Dóra, og Kristín kona hans, og var
þar daglegur samgangur á milli. Jón
hafði gaman af að hrella mig, litlu
stelpuna, því að ég var þá hálfsmeyk
við hann; fannst hann skuggalegur
og stórgerður með úfið hárið sitt.
Hann var þó ekki síður en Dóri hinn
mesti ljúflingur eins og ég átti eftir
að atta mig á síðar.
Á þessum árstíma eru jólin nærri
huga og í æsku var það hefð að við
fjölskyldan úr Hafnarfirði færum í
Afi og amma hófu búskap á
Akureyri 1902 og þar fæddust
fyrstu börnin, Ólafur og Guðrún.
Afi hafði numið húsamálun í Nor-
egi og fluttust þau til Reykjavíkur
fljótlega til að finna starfi hans víð-
ari vettvang. Fjölskyldan settist í
byijun að á Bergstaðarstræti 66
sem var næsta hús við Ingólfshúsið
sem kallað var og bjó þar í sam-
býli við aðra fjölskyldu sem var
stór og hélst lengi vinfengi við
Hannesarböm sem þar bjuggu og
munu enn sum vera á lífi.
Helgi málari keypti lítið hús að
Ingólfsstræti 6, byggði það upp og
stækkaði og bjó þar lengst af. Þar
bjó þessi góða fjölskylda í sátt og
samlyndi og er faðir minn kvæntist
hófu þau hjónin sinn búskap þar á
efri hæðinni. Þar er ég fæddur og
naut ástríkis fjölskyldunnar eins og
mest má verða. Guðrún frænka
vann verslunarstörf, var m.a. frá-
bær afgreiðslustúlka í -vefnaðarvör-
um og starfaði lengst af í verslun
fröken Gunnþórunnar Halldórsdótt-
ur. Það talar sínu máli því fröken
Gunnþórunn þótti með afbrigðum
smekkleg og kröfuhörð fyrir hönd
viðskiptavina sinna auk þess að
vera ein vinsælasta leikkona síns
tíma.
Hennar besta vinkona og frænka,
Guðmunda, vann í verslun Haraldar
Árnasonar og inn { andrúmsloft
barnæsku minnar báru frænkur
mínar gustinn úr miðbæjarlífinu;
Haraldarbúð, Soffíubúð og frá
Jacobsen. Hver man ekki tjöruang-
anina frá Geysi og Ellingsen, flott-
heitin í Edinborg, ilminn af reyktu
kjöti og spægipylsukryddi úr slátr-
arabúðinni í kjallara Ingólfshvols
og anganina af nýmöluðu kaffi í
Smjörhúsinu. Frænkur mínar og
vinkonur þeirra, ilmandi af Soir de
Paris og púðri, spjallandi um at-
burði dagsins í hjarta borgarinnar.
i
I
c
4
<
4
i
i
i
(
(
(
(
(
(
i
i
(
I
i
I