Morgunblaðið - 23.01.1996, Qupperneq 42

42 ÞRIÐJUDAGUR 23. JANÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
+ Kristín Guð-
mundsdóttir
fæddist í Miðdal í
Kjós 22. janúar
1907. Hún lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 17. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Guðrún Þorláks-
dóttir og Guðmund-
ur Hannesson, ábú-
endur í Miðdal.
Kristin missti föður
sinn sjö ára gömul
og var komið í fóst-
ur á Möðruvöllum í
sömu sveit, til hjónanna Kristín-
ar Olafsdóttur og Sigurðar
Guðmundssonar og var hún hjá
þeim til fullorðinsára.
Hinn 4. apríl 1939 giftist
Kristín eftirlifandi eiginmanni
sínum, Magnúsi Axel Júlíussyni
verkamanni, f. 26. júní 1909,
og eignuðust þau þrjú börn.
ELSKU amraa, þá ertu farin. Það
var nokkuð víst hveijar fréttirnar
yrðu þegar síminn hringdi kl. 7 að
morgni sl. miðvikudags. Þó fregnin
kæmi ekki á óvart, aðdragandinn
hafði verið nokkur, var það erfið
tilhugsun að amma væri farin. Viss-
an um að hún hafði farið sátt og
væri nú komin á betri stað hjálpaði
þó til.
Það var einn af föstu punktunum
í tilverunni að heimsækja afa og
ömmu á Hrafnistu þegar leiðin lá
til Reykjavíkur. Áður höfðu þau
búið í Breiðagerði í Reykjavík og
átti ég þar alltaf víst húsaskjól. I
æsku með foreldrum og systkinum,
á unglingsárum með kunningjum
Þau eru: 1) Guð-
mundur Rúnar, f.
5.10. 1936, kvæntur
Svanhildi Stefáns-
dóttur og eiga þau
fimm börn og fimm
barnabörn. 2) Mar-
grét Jóna, f. 2.1.
1940, gift Haraldi
Einarssyni og eiga
þau fimm börn og
átta barnabörn. 3)
Erna, f. 5.5. 1948,
gift Gunnari Jak-
obssyni og eiga þau
fjögur börn.
Kristín og Magnús
bjuggu mestallan sinn búskap
í Breiðagerði 8 í Reykjavík, en
frá 1985 bjuggu þau í fjögur
ár hjá dóttur sinni og tengda-
syni í Hafnarfirði og síðustu sex
árin á Hrafnistu í Hafnarfirði.
Útför Kristínar verður gerð frá
Víðistaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
og seinna við hjónin. Þetta var bara
svona, þama var mitt og okkar
annað heimili. Þessu hefur sjálfsagt
fylgt átroðningur en aldrei fundum
við fyrir öðru en að við værum hjart-
anlega velkomin, þeirra heimili
stæði okkur opið. Mínar fyrstu
minningar úr æsku eru úr Breiða-
gerðinu. Við amma að reyta arfa
úti í garði og afí að slá. Afi í eltinga-
leik og að kitla okkur systkinin.
Og svona var þetta áfram. Farandi
sem unglingur í skemmtanaferðir
til Reykjavíkur gisti ég í Breiða-
gerðinu og oftar en ekki kunningj-
arnirlíka. Afi og amma voru svo
eðlileg og laus við þá fordóma og
neikvæðni gagnvart unga fólkinu
MINIMINGAR
og nútímanum sem stundum ein-
kennir þá sem eldri eru. Þetta var
allt svo sjálfsagt og eðlilegt. Þeim
þótti það sjálfsagt að unga fólkið
vildi skemmta sér og komu fram
við okkur eins og fullorðið fólk og
jafningja. Einnig man ég eftir
fyrsta skiptinu sem ég kom með
mína þáverandi kærustu og núver-
andi eiginkonu í Breiðagerðið.
Henni var eins og öðrum einstak-
lega vel tekið og gistum við að sjálf-
sögðu þar. í hádeginu daginn eftir
var kæst skata. Réttur sem þessi
nýi gestur hafði aldrei bragðað og
var því matarlystin eitthvað tak-
mörkuð. Þó reynt væri að fela lyst-
arleysið fór það ekki fram hjá ömmu
því allt í einu leit hún á ungu kon-
una og sagði ósköp rólega: „Gréta
mín, á ég kannski að hræra handa
þér skyr?“
Það var alltaf gott að vera í
Breiðagerðinu. Þar völdum við hjón-
in að trúlofa okkur og eigum við
þaðan góðar minningar. Líklega er
það mest að þakka væntumþykju
afa og ömmu í okkar garð og ekki
síður í garð hvors annars. Það er
alltaf eitthvað sérstakt við eldri hjón
sem náð hafa að viðhalda ást og
væntumþykju og eru hvort öðru allt.
Eftir að við fluttum af landi brott
urðu heimsóknirnar strjálli en mér
eru minnisstæð símtölin þegar
amma hringdi í okkur því alltaf var
fyrsta spurningin sú hvort við ætl-
uðum ekki að fara að fjölga mann-
kyninu. Og mikil var ánægja ömmu
þegar hún, fyrst af fjölskyldumeðli-
munum, loksins fékk fjölgunarfrétt-
irnar.
Sem húsmóðir var amnia heima-
vinnandi eins og flestar konur af
hennar kynslóð. Hún bar þess alltaf
merki að hafa unnið erfiðisvinnu á
unga aldri, of erfiða vinnu. Hún var
slitin, m.a. mjög slæm í baki. Iðu-
lega var hún bogin við vinnu sína
heima við en studdi öðru hvoru
hendi á eldhúsbekkinn og rétti sig
upp. Aldrei heyrðist hún þó kvarta.
Það er í raun merkilegt hve hún
var lífseig. Oft hafði það hvarflað
að mér eftir að kveðja hana núna
seinni árin á Hrafnistu að nú sæi
ég hana ekki aftur á lífi, en hún
var seig hún amma og lét sig ekki
fyrr en í fulla hnefana. Sjálfsagt
hefur hún ekki viljað skilja afa eft-
ir en svona fór þetta nú engu að
síður.
Elsku amma, takk fyrir allt og
elsku afi, vonandi finnur þú huggun
í sorg þinni.
Lát huggast þú ástvinur hryggur!
Nú hætti þinn grátur að streyma!
Því dauðinn er leið sú er liggur
til lífsins og ódáins heima.
Nær bergstuðlar jarðríkis braka
og básúnur englanna hljóma,
mun alvaldur eign sína taka
til yngingar, dýrðar og ljóma.
(Þýð. Jón Helgason)
Helgi.
Það er ekki létt verk að kveðja
hana Kristinu Guðmundsdóttur, því
minningar eru margar á 26 ára
tímabili og allar eru þær á einn
veg. Hlýhugur og dugnaður voru
hennar einkenni alla tíð og var hún
síprjónandi því bamabörnin hennar
þurftu að fá sína vettlinga, sokka
eða annað. Kynni okkar hófust þeg-
ar ég var á höttunum eftir yngri
dóttur þeirra en þá bjuggu þau í
Breiðagerði 8 í Reykjavík. Strax
náðist gott samband milli okkar og
ekki síst vegna þess að Kristín hafði
alltaf skoðun á öllum málum og
ekki alltaf sammála síðasta ræðu-
manni og oft hafði hún betur. Hún
var nefnilega mjög fróð um ýmsa
hluti og vel lesin. Það kom líka vel
í ljós þegar við fórum öll í ferð um
hringveginn 1977, en sú ferð var
mjög skemmtileg, og þá kom líka
í ljós ferðaþrá hennar og ást og
þekking á landinu, t.d. nöfn á fjöll-
KRISTÍN
G UÐMUNDSDÓTTIR
um. Hún hafði ekki farið þetta áð-
ur, bara lesið það í bókum, en var
mjög minnug. Ljóðin og vísurnar
sem hún kunni voru óteljandi, en
hún var mikill ljóðaunnandi. Hún
var líka sílesandi og stytti það henni
stundir undir það síðasta.
Það var okkur mikil ánægja þeg-
ar tengdaforeldrar mínir fluttu til
okkar á Klettagötuna, þá sérstak-
lega börnum okkar að vita af ömmu
og afa niðri og oft var farið niður
að gá hvort amma væri ekki með
gijónagraut og var hún ólöt að
stjana í kringum þau, enda segja
þau að hún hafi verið sú besta
amma sem nokkur geti átt.
Það má segja að andlát tengda-
móður minnar hafi ekki komið á
óvart, því sl. ár hefur heilsu hennar
hrakað en við erum sennilega aldr-
ei viðbúin dauðanum.
Seinustu árin dvöldust Kristín og
Magnús á Hrafnistu og undu hag
sínum allvel, hún við handavinnu
og lestur. Ofarlega er mér í huga
þakklæti til allra sem starfa þar
fyrir einstaka hjartahlýju og vin-
semd. Að lokum bið ég góðan Guð
að styðja og styrkja tengdapabba
sem sér á eftir eiginkonu sinni eft-
ir 60 ára samleið og voru þau alla
tíð mjög samrýnd. Einnig votta ég
börnum og barnabörnum samúð
mína.
Hafðu þökk fyrir allt.
Gunnar P. Jakobsson.
Elsku amma mín, ég vil þakka
þér fyrir allar góðu stundirnar sem
við áttum saman.
Alltaf voruð þið afi til staðar,
alltaf boðin og búin fyrir barnahóp-
inn. Ég á svo margar yndislegar
minningar um ykkur tvö í Breiða-
gerðinu. Ég lítil stelpa að gista hjá
afa og ömmu, fá að kúra á milli
þeirra. Amma að hita kakó á sunnu-
dögum og færa okkur í rúmið, það
var sko toppurinn á tilverunni.
Minningar um hlýju þeirra hvors
til annars og annarra, þau tvö að
leiðast út í búð, sitjandi saman fyr-
ir framan sjónvarpið hönd í hönd.
Þessar minningar og miklu fleiri á
ég og geymi með mér.
Elsku afi, missir þinn er mestur
en við trúum því að ömmu líði vel
getum
laggað niður
í þeim flestum
Sendum i póstkröfu!
Gott verð —
Gæðaþjónusta
ÍSETNING
ÁSTAÐNUM
Verslið hjá fagmanninum.
ÐílavörubúSin
FJÖÐRIN
Skeifunni 2,
sími 588 2550.