Morgunblaðið - 23.01.1996, Side 45

MORGUNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 23. JANÚAR 1996 45
MINNINGAR
HALLGRIMUR
MAGNÚSSON
+ Hallgrímur
Magnússon
múrarameistari
fæddist í Múlakoti í
Lundarreykjadal
28. september 1915.
Hann lést á Land-
spítalanum að
morgni 13. janúar
síðastliðinn.
Foreldrar Hall-
gríms voru hjónin
Magnús Sigurðs-
son, bóndi í Múla-
koti, f. 1883, d.
1953, og kona hans,
Anna Einarsdóttir,
f. 1879, d. 1968. Systir Hall-
gríms, Anna, fædd 1914, lifir
bróður sinn.
Eiginkona Hallgríms var
Björný Hall Sveinsdóttir, fædd
10. ágúst 1922 á Eiði í Garði.
Hún lést 10. desember 1989.
Hallgrímur og Björný eignuð-
ust sjö börn. Þau eru Júlíana
Erla, f. 1941, maki Örn Ingi-
mundarson; Magnús Anton, f.
1943; tvíburarnir Þorleifur og
Gunnar Sveinn, fæddir 1947,
báðir látnir; Halla Helga, f.
1950, maki Sæþór L. Jónsson;
Þorleifur Jónatan, f. 1953, maki
Bergljót Sigvaldadóttir; Ast-
ráður Elvar, f. 1959. Barnabörn
Hallgríms eru 14 talsins og
barnabarnabörnin sjö.
Hallgrímur stundaði ýmis
störf framan af ævi, en nam
síðar múraraiðn. Hann lauk
sveinsprófi 1949 og öðlaðist
meistararéttindi 1952.
Hallgrímur verður jarðsung-
inn frá Laugarneskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan
15.00.
MIG langar til þess að minnast
tengdaföður míns, Hallgríms Magn-
ússonar múrarameistara, örfáum
orðum.
Hallgrímur fæddist í Múlakoti í
Lundarreykjadal og ólst þar upp
við algeng sveitastörf. Dalurinn var
honum ávallt hjartfólginn og fór
hann ófáar ferðirnar þangað upp
eftir á efri árum. Þegar hann hleypti
heimdraganum fór hann gangandi
úr Borgarfirðinum til Reykjavíkur
í atvinnuteit. Stundaði hann fyrst
sjóróðra frá Grindavík og eignaðist
fljótlega hlut í bát. Bátnum var siglt
til Húsavíkur og hann gerður út frá
Naustavík. Útgerðin varð þó enda-
slepp því að bátinn rak á land eftir
vélarbilun þar sem hann brotnaði.
Um þessar mundir kynntist Hall-
grímur verðandi eiginkonu sinni,
Björnýju, en hún var ráðskona í
Traðargerði þegar hann var í út-
gerðinni. Þau giftu sig 22. mars
. 1941 og settu bú saman í Reykja-
vík. Fyrst bjuggu þau á Laugavegi
65, en keyptu síðan lítið hús við
Asveg. Þar var alltaf opið hús fyrir
hvetja þá er vantaði húsaskjól til
lengri eða skemmri tíma, skylda
sem vandalausa. Næst byggir Hall-
grímur hús við Langholtsveg 188
og kaupir þá annað lítið hús sem
stóð þar sem nú er Eikjuvogur. Þar
var oft mannmargt, fjölskyldur í
húsnæðisvandræðum og síðar
heimilislausir Færeyingar.
Þessu næst byggir Hallgrímur
við Alfhólsveginn og í framhaldi af
því reisir hann hin svokölluðu fram-
sóknarhús sem verktaki. Einnig
byggir hann þar þá steinaverk-
smiðju sem síðar hýsti Kópa-
vogsapótek. Tengdafaðir minn var
mikilvirkur meistari í iðn sinni hér
í Reykjavík. Hann reisti tugi húsá
í borginni, ýmist sem meistari fyrir
aðra eða á eigin vegum.
Samgangur var mikill alla tíð
milli fjölskyldu minnar og Hall-
gríms, þar sem mjög kært var með
þeim feðginum, konu minni og hon-
um. Þau töluðu saman á hverju
kvöldi eftir að hann varð ekkjumað-
ur. Hallgi-ímur var ekki mannblend-
inn og vandlátur á vini. Hann lagði
mikið upp úr heiðar-
leika og brýndi fyrir
bömum sínum að segja
alltaf satt en forðast
ósannsögli. Hann hafði
gaman af því að ferð-
ast um landið. Mér eru
ofarlega í minni fjöl-
mörg ferðalög sem við
fórum saman, t.d. í
Landmannalaugar,
Þórsmörk, á Snæfells-
nes, auk óteljandi ferða
í Borgarfjörðinn. Hall-
grímur var víðlesinn
um menn og málefni
og fróður um sögu
lands og þjóðar.
Þegar tengdafaðir minn er horf-
inn sjónum okkar og söknuðurinn
er sár munu minningarnar mörgu
og góðu um hann alltaf fylgja okk-
ur.
Örn Ingimundarson.
í dag er kvaddur hinstu kveðju
Hallgrímur Magnússon riiúrara-
meistari. Hann var afi eiginkonu
minnar, írisar Arnardóttur.
Ég kynntist Hallgrími fyrst
haustið 1985 þegar við íris vorum
í stuttri heimsókn hér á landi frá
útlegð vorri í Svíþjóð. Hann var þá
að mestu hættur í múrverki, en var
að snudda hér og þar til þess að
drepa tímann. Hallgrímur var at-
hafnamaður af lífi og sál og átti
erfitt með að sitja auðum höndum.
Hann sneri sér að kanínurækt í
smáum stíl, en varð nú ekki stór-
auðugur á henni. Ekki held ég hann
hafí fengið greitt öðruvísi fyrir ull-
ina en í vöruúttekt, bolum og skyrt-
um, sem flestar lentu á bökum
ættingjanna. Minnti þetta eilítið á
tímann þegar hann fékk borgað
fyrir múrverk í málverkum. Mætti
ætla að hann hefði gert fátt annað
um ævina en að byggja fyrir list-
málara því að málverkin þekja
hvern veggflöt í húsakynnum hans,
og fylla auk þess marga skápa og
geymslur.
Það veitti Halla ómælda ánægju
að dunda sér við eitthvað á efri
árum, athafnaþráin blundaði enn í
honum þrátt fyrir að ellin væri
formlega séð hafin. Á sínum yngri
árum hafði hann tekið sér ýmislegt
fyrir hendur, verið í útgerð og refa-
rækt, svo að fátt eitt sé nefnt.
Hann var séður í fjármálum allt
fram á síðustu stund og lunkinn
að ná hagstæðum viðskiptum, án
þess þó að vera knúinn áfram af
gróðavoninni. Vitneskjan um að
kaupin voru góð nægði honum.
Honum þætti það ábyggilega ekk-
ert leiðinlegt að vita að athafnaþrá-
in býr enn með afkomendunum og
birtist með ýmsum hætti.
Eftir að við íris fluttum heim
tókust enn betri kynni með okkur
Hallgrími. Hann var ánægður með
það að dótturdóttirin skyldi hafa
valið sér Borgfírðing fyrir manns-
efni, enda Borgfirðingar afbragð
annars fólks og hann á heimavelli
þegar þeir voru annars vegar. Milli
okkar sveitunganna ríkti fölskva-
laus vinátta sem aldrei féll skuggi
á. Kynslóðabilið margfræga var
víðsfjarri í samskiptum okkar, við
sátum tímunum saman og ræddum
um borgfirskar ættir. Bömum mín-
um var hann Ijúfur langafi, enda
stafaði frá honum rósemd og hjarta-
gæsku.
Hallgrímur var fróður maður og
sílesandi eftir að hann hætti að
vinna. Oft hringdi hann í mig og
viidi lána mér bækur sem hann
hafði nýlesið og þótt merkilegar.
Það veitti mér mikla gleði að sitja
hjá honum, svæla vindla og fræðast
um liðna tíma og fólk sem horfið
er af sjónarsviðinu, en hann þekkti
ömmubræður mína úr Norðurár-
dalnum, sem ég kynntist aldrei
sjálfur. Hann var stoltur af uppruna
sínum, afkomandi Bjarna Her-
mannssonar hreppstjóra, en frá
honum er komin Vatnshornsætt.
Eftirminnileg er ferðin sem við
fórum saman í Borgarfjörðinn sum-
arið 1991. Þá var staldrað við á
öðrum hveijum bæ í Lundar-
reykjadalnum og þegnar góðgjörðir.
Ekki var síðra að fara með honum
í Þjóðleikhússkjallarann að hlýða á
kveðskap allsheijargoðans aðeins
nokkrum vikum áður en sá sveitar-
höfðingi féll frá. Við það tækifæri
fór hann til Sveinbjarnar og þakk-
aði fyrir sig og sína.
Hallgrímur var hreinskiptinn við
aðra, fastur fyrir, en hafði samúð
með þeim sem minna máttu sín.
Hann útvegaði húsnæðislausum
þak yfír höfuðið og tók til sín menn
í vinnu sem öðrum þótti ekki feng-
ur í að hafa á sínum snærum.
Á síðari árum var Hallgrímur
slakur til heilsunnar og andlát hans
var ekki óvænt, en kom samt ást-
vinum hans í opna skjöldu, því að
það er ætíð sárt að sjá á bak þeim
sem hafa fylgt manni alla ævina.
Síðustu jólin sín dvaldi hann á heim-
ili tengdaforeldra minna. Þau hjónin
önnuðust hann af aðdáunarverðri
ræktarsemi og kærleika,. en létu
ekki deigan síga fyrir stirfni og
þvermóðsku gamals manns. Þá veit
ég að Hallgrími þótti vænt um alúð-
lega umönnun Helenu sonardóttur
sinnar, sem sofín og vakin leit eftir
afa sínum.
Vinnulúinn öldungur hefur lokið
lífsverki sínu og kveður. Ég kveð
kæran vin sem mér þótti afar vænt
um. Ættingjum hans öllum bið ég
blessunar og veit að hans verður
sárt saknað.
Hér við skiljumst
og hittast munum
á feginsdegi fira.
Drottinn minn
gefi dauðum ró
og hinum líkn er lifa.
(Úr Sólarljóðum)
Ólafur Grétar Kristjánsson.
Okkur langar að minnast ást-
kærs afa okkar.
Hann afí var ætíð hægur og svo-
lítið sérlunda. Fyrstu minningar
okkar um afa voru þegar við kom-
um í heimsókn til hans. Þá var
hann alltaf að tefla eða spila á spil
og tók hressilega í nefið. Við höfð-
um fljótt vit á því að trufla ekki
afa þegar hann var að spila því að
þá áttum við á hættu að vera kennt
um tapið. Hann tók því ekki vel að
tapa.
Þegar við eltumst og fórum að
hafa meiri samskipti við hann var
það minnisstætt hve gaman hann
hafði af ættfræði. Ef nýr fjölskyldu-
meðlimur bættist í hópinn var hann
ætíð spurður hverra manna hann
væri. Þá fékk afi tækifæri til að
kanna þessi nýju mið svo hægt
væri að spjalla um þau í næsta fjöl-
skylduboði.
Okkur er það minnisstætt þegar
við vorum á fermingaraldrinum og
fengum handlangarastarf hjá hon-
um í íhlaupavinnu á sumrin. Þá
kynntumst við honum sem yfir-
manni. Hann skipaði okkur harðri
hendi og ekki mátti skorast undan
þótt við værum barnabörnin hans.
Hann bað okkur að skrifa vinnutím-
ana niður, sem við og gerðum, en
ekki vissum við að hann hafði það
mjög nákvæmlega hjá sér einnig.
Bókhaldið virtist alltaf vera í lagi
þó það væri geymt í bijóstvasanum
ásamt peningaseðlunum. Ætíð var
borgað úr bijóstvasanum og það
var undarlegt hve mikið komst þar
fyrir.
Ætíð hugsaði afí hlýtt til æsku-
stöðvanna, Borgarfjarðarins. Á
hveiju hausti íhugaði hann hve
gaman væri að komast í réttir og
nokkrar ferðir voru farnar. Stutt
var í búmannseðlið í honum, sem
sýndi sig í því þegar hann reyndi
fyrir sér í refarækt á sínum yngri
árum á Húsavík. Þá reyndi hann
fyrir sér á efri árum í loðkanínu-
rækt, en gekk ekki vel.
í seinni tíð notuðum við þá að-
ferð til að fá afa i heimsókn að
hafa sætt brauð á borðum og sann-
an íslenskan mat og oftast gekk
það upp.
Við kveðjum afa með söknuði og
munum ætíð minnast hans.
Arna Arnardóttir,
íris Arnardóttir.
Elsku langafí minn.
Við systkinin urðum leið þegar
við heyrðum að þú værir farinn frá
okkur. En við vitum að nú ert þú
hjá Guði og líður vel. Okkur þótti
svo vænt um þig og við söknum
þín mikið. Ég horfi oft á myndina
sem var tekin af okkur við Múlakot
þar sem við höldumst í hendur. Það
var gaman þegar þú komst í heim-
sókn því að þú varst svo hláturmild-
ur.
Við viljum segja bless við þig
núna og biðjum góðan Guð að
geyma elsku langafa okkar.
Hildur Ólafsdóttir.
ERFIDRYKKJUR
P E R L A N sími 562 0200
Erfidrykkjur
Kiwanishúsið,
Engjateigi lþ
s. 5884460
ÍB^jMífMkjw
Safnaðarheimili
Háteigskirkju „ -f- i k
Síml: M -— Wf
| 551 1399
Erfídrykkjur
Glæsííeg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og rnjög
g(V> þjónusta
Upplýsirigar
í síma 5050 925
og 562 7575
FLUGLEHDIR
BÍTU LIFTIJIIII
Islenskur efniviður
fslenskar steintegundir henta margar
afar vel í legsteina og hverskonar
minnismerki. Eigum jafnan til fyrir-
liggjandi margskonar íslenskt efni:
Grástein, Blágrýti, Líparít og Gabbró.
Áralöng reynsla.
Leitið
upplýsinga.
BiS. HELGASON HF
ISTEINSMIÐ JA
SKEMMUVEGI 48 • SÍMI 557 6677
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og
amma,
AUÐUR H. ÍSFELD
andaðist á Hrafnistu, Hafnarfirði,
21. janúar sl.
Haukur ísfeld, Kristfn G. l'sfeld,
Aufiur Björnsdóttir
og barnabörn.
Eiginmaður minn, faðir okkur, tengda-
faðir, afi og langafi,
ÞORVARÐUR R. JÓNSSON,
Rauðalæk 22,
Reykjavík,
andaðist á heimili sfnu að kvöldi
18. janúar.
Jarðarförin fer fram í Fossvogskapellu
föstudaginn 26. janúar kl. 15.00.
Inga Sigrífiur Ingólfsdóttir,
Edda Þorvarfiardóttir, Hálfdán Henrýsson,
Steinunn Þorvarðsdóttir, Rik de Visser,
Ólöf Olla Þorvarðsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.