Morgunblaðið - 23.02.1996, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 23. FEBRÚAR 1996 33
þeim, sem vinna störf sín í kyrrþey
að tjaldabaki. Án þeirra væri þó
skjárinn auður og víst er að skjár
Stöðvar 2 hefði oft verið auður og
hljóður gegnum tíðina ef hún hefði
ekki notið þeirrar tæknikunnáttu
og útsjónarsemi, sem Marinó bjó
yfir.
Það var mikið lán fyrir Stöð 2 á
sínum tíma að fá Marinó í sínar
raðir. Hann var lykilmaður í þeim
litla en einvala hópi tæknimanna,
sem vann það þrekvirki að fleyta
Stöð 2 inn á öldur ljósvakans við
erfiðar aðstæður og skamman und-
irbúningstíma.
Allar götur síðan og þar til sjúk-
dómurinn greip hann heljartökum
vann hann Islenska útvarpsfélaginu
af heilindum og samviskusemi.
Marinó var afar greiðvikinn og
þægilegur í samstarfi og átti dtjúg-
an þátt í að skapa þann góða starfs-
anda, sem alltaf hefur verið aðals-
merki fyrirtækisins og snar þáttur
í velgengni þess.
íslenska útvarpsfélagið kveður
Marinó Ólafsson í djúpri þökk og
með virðingu og vottar fjölskyldu
hans og ástvinum innilegustu sam-
úð.
Jón Ólafsson.
í minningu góðs vinar og félaga
langar mig fyrir hönd okkar sam-
starfsmanna Marinós hjá íslenska
útvarpsfélaginu að þakka honum
fyrir allt sem hann var okkur, með
þessum fátæklegu orðum.
Það er erfitt að sætta sig við þá
hugsun að einn sterkasti og traust-
asti maðurinn í liðinu okkar sé far-
inn fyrir fullt og allt. Það er skarð
fyrir skildi. Við áttum eftir að gera
svo ótal margt, enda spennandi tími
framundan í tæknimálum Stöðvar
2. Það er ótrúlegt, en það er ekki
liðið ár frá því Marinó kom til mín
eftir langa vinnutörn og sagðist
vera slæmur í baki og þyrfti að
fara til læknis í rannsókn. Engan
grunaði þá hvers eðlis bakverkurinn
væri.
Á komandi sumri hefði Marinó
getað haldið upp á tíu ára starfsaf-
mæli með okkur vinnufélögum sín-
um ef honum hefði enst aldur til.
Þáttur Marinós í uppbyggingu og
rekstri tæknisviðs íslenska útvarps-
félagsins verður seint metinn til
fulls. Ég man þá tíð að Stöð 2 var
ekki hugað langt líf og þeir sem
réðu sig þar til starfa þóttu taka
mikla áhættu er þeir yfirgáfu
traustar stöður annars staðar. Ég
minnist þess að Marinó þurfti ekki
að hugsa sig lengi um þegar honum
bauðst staða hljóðmeistara Stöðvar
2. Báðir höfðum við unnið hjá Ríkis-
sjónvarpinu en vorum nú farnir frá
„mömmu“ eins og við kölluðum það.
Fyrstu mánuðirnir voru erfiðir,
menn unnu myrkranna á milli og
lyftu grettistaki. Marinó átti stóran
þátt i að draumur okkar allra varð
að veruleika. Aðrir njóta nú ávaxta
af hinu þrotlausa starfi hans. Fag-
kunnátta Marinós, metnaður og
þrautseigja var okkur hinum hvatn-
ing. Uppgjöf var ekki til í orðaforða
hans. Hann bætti frekar nokkrum
klukkustundum við sólarhringinn.
Mér er enn í fersku minni þegar
Marinó hringdi í mig af spítalanum
þar sem hann var í rannsókn. Hann
sagði mér að bakverkurinn sem við
héldum að væri í versta falli bijósk-
los væri illkynja mein. Ekki vottaði
fyrir uppgjöf þá frekar en fyrr.
Hann hélt ró sinni og skapinu góða,
þá eins og alltaf. Eg veit að ég á
aldrei eftir að sjá jafnhetjulega,
markvissa og djarfa báráttu fyrir
lífinu eins og ég varð vitni að í til-
felli Marinós. Það er vegna þessa
sem okkur sem þekktum hann svo
vel finnst svo erfitt að viðurkenna
að orrustan tapaðist. Við samstarfs-
menn Marinós erum þakklátir fyrir
að hafa notið þeirra forréttinda að
hafa hann á meðal okkar meðan
hans naut við. Ég veit að hans verð-
ur minnst um ókomin ár sem eins
af frumheijum Stöðvar 2.
Við vottum fjölskyldu Marinós, •
og þá sérstaklega þeim Sigrúnu,
Líneyju og Bent, okkar dýpstu sam-
úð.
Hannes Jóhannsson.
Það er sárt að kveðja nú góðan
vin. Marinó Ólafsson var mér góður
vinur og var einstaklega traustur
og skemmtilegur vinnufélagi. Þegar
Stöð 2 tók til starfa árið 1986, var
Marinó einn þeirra sem með bjart-
sýni og áræðni lyftu grettistaki til
þess að koma á fót fyrstu einka-
reknu sjónvarpsstöðinni hér á landi.
Á þeim tíma var ekki spurt hvað
klukkan væri og var Marinó einn
af þeim sem alltaf var á staðnum.
Það verk sem vinna þurfti var klár-
að - hvað sem tímanum leið.
Þegar ég horfí til baka er margs
að minnast. Marinó var glaðlyndur
og hafði einstakt lag á að ræða af
glettni um ýmsa hluti á þann hátt
að þeir sem með honum voru áttu
oft erfítt með að samþykkja hans
álit. Hann hafði nefnilega álit á
öllum hlutum, en stundum voru
skýringar hans svo flóknar að ekki
var mögulegt fyrir okkur hin að
rökræða frekar. Hann hafði svör
við öllu. Einfalt atriði eins og salat-
barinn í mötuneytinu gat orðið upp-
sjiretta heimspekilegra umræðna.
Ég minnist þess eitt sinn þegar
Marinó kom á skrifstofuna til mín
og sá að tölvan hafði enn einu sinni
tekið af mér völdin. Hann kveikti
sér í pípu í mestu rólegheitum og
sagði: „Gulla mín, eigum við ekki
bara að kippa þessu í lag? Ef engin
vandmál væru til þá væri nú ekk-
ert gaman að þessu." Þegar hann
hafði kippt öllu í lag, taldi hann
mér trú um að ég hefði lagað allt
saman. Marinó var meistari á sínu
sviði. Hann var fróðleiksfús og lágði
metnað sinn í að fylgjst vel með
tæknimálum og flóknum skipulags-
atriðum. Fyrirtækið og starfsmenn
þess hafa notið ómetanlegrar þekk-
ingar hans sem mun áfram verða
þeim leiðarljós. Marinó var ætíð til-
búinn að rétta þeim hjálparhönd
sem til hans leituðu. Hann aflaði
sér þekkingar á ýmsum málum sem
lutu að hjálp til handa þeim sem
þjáðust af ýmsum kvillum. Þegar
samstarfsfólkið þjáðist af þreytu í
vöðvum eða öðru, var viðkvæðið:
„Hann Marinó lagar þetta.“ Við
vinnufélagarnir höfðum oft á orði
að læknisvottorðin hefðu nú orðið
nokkru fleiri ef Marinó hefði ekki
verið á staðnum. Hann var mann-
vinur og lét sér ekkert óviðkomandi
þegar aðrir áttu í erfiðleikum. Síð-
asta ár var Marinó og fjölskyldu
hans erfítt. Verkur í baki reyndist
vera vegna ólæknandi sjúkdóms.
Fyrir nokkru kom hann fársjúkur
að hitta okkur vinnufélagana. Hann
ræddi hispurslaust um veikindi sín
og lét jafnvel í ljósi nokkra bjart-
sýni. Hann talaði um að nú þyrfti
hann að fara að koma og taka til,
því það væri óttalegt að sjá draslið
á borðinu hans og verkefnin biðu
eftir honum. Honum var þó sjálf-
sagt ljóst, eins og okkur hinum, að
kraftaverk yrði að gerast til að svo
mætti verða. Líklega var hann að
draga úr okkar kvíða frekar en sín-
um. Þannig var Marinó; engum
mátti líða illa. Það eru forréttindi
að hafa fengið að vera samferða
honum. Um leið og ég kveð vin
minn Marinó Ólafsson með þökk
fyrir allt og allt, bið ég Guð að
blessa fjölskyldu hans og veita
henni styrk á sorgarstund.
Af eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort ltf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri'en augað sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(E. Ben.)
Guðrún Snæbjörnsdóttir.
Einn frumheijanna á Stöð 2 er
fallinn frá. Marinó Ólafsson hljóð-
meistari er látinn og við starfsfélag-
ar hans á Lynghálsinum sitjum eft-
ir, þögulir og fátækari. Missirinn
er mikill, enda vandfundnir menn
annarra eins mannkosta og prýddu
Marinó Ólafsson.
Hann var gæddur snilligáfu á
mörgum sviðum, en fór einatt hljótt
með hana. í honum bjó jafnt dverg-
hagur hugvitsmaður sem harðdug-
legur áhlaupsmaður. Og hjálpsemin
var slík og virðing fyrir viðfangs-
efnum, að unun var hveijum og
einum að leita hjá honum ráða.
Það er haft á orði að fyrirtæki
séu fátt annað en mannauður. Mar-
inó var Stöð 2 gullnáma. Hann
mótaði einn mikilvægasta þátt í
starfsemi hennar, sjálft hljóðið. Á
því sviði var hann göldróttur. Það
sem virtist öðrum ómögulegt, var
hans ögrun og yndi.
Starfsfélagar til margra ára
kveðja í dag mann, sem í þeirra
huga verður alltaf mikilmenni.
Hann var og mun í minningunni
lifa sem samnefnari margs hins
besta sem gerir manneskju þess
verða að vera dáð, virt og elskuð.
Sigmundur Ernir Rúnarsson.
Vinur okkar Marinó Ólafsson
hugarorku- og tækniséní hefur því
miður kvatt þennan heim okkar
eftir mikil og erfíð veikindi. Og ég
sem var farinn að hlakka svo mikið
til þess að hann gæti nú loksins
farið að undirbúa væntanlegu
kennsluna sína í skólanum okkar,
þ.e. Sálarrannsóknarskólanum. Því
Marinó Ólafsson var enginn venju-
legur Marinó. Alla mína stuttu ævi
hafði ég aðeins hitt tvo menn sem
öllum öðrum mönnumm fremur
geymdust á þeim stað í huga mínum
að það væru fyrstu alvöru mennirn-
ir sem á sinn hljóðláta en varanlega
hátt gætu breytt helstefnu hnattar
okkar í lífstefnu áður en um seinan
yrði, með yfírburðaþekkingu sinni
á virkni hugarorkunnar samfara
ofurtækniþekkingu. En eigi að síður
með báða fætuma á jörðinni og í
raunsæi dagsins í dag sem næstum
því þeim einum var og er svo lagið.
Hinn Islendingurinn er að sjálf-
sögðu Ævar Jóhannesson, tækja-
vörður Háskólans og jurtaseyðir
með mörgu öðru.
Það er sárt að horfa á eftir vinum
sínum og skyldmennum yfir móð-
una miklu. Einkum og sérílagi þeg-
ar allmikið er eftir af vorinu í fólki.
En miklu sárara er eigi að síður
að horfa upp á ótímabæran flutning
úr heimi héðan, eins af þeim örfáu
einstaklingum sem raunverulega
gætu breytt þeirri atburðarás sem
hér er í gangi, með ofurgreind sinni,
ofurtækniþekkingu og ofurraunsæi
samhliða ofurfórnfýsi fyrir framúr-
stefnumál umhverfis síns og lífsins
í heild. Einn slíkur var Marinó
Ólafsson óumdeilanlega. Um það
eru allir sammála sem þekktu grip-
inn bara smávegis.
Á svona stundu hljóta allir þeir
guðir á himnum, sem aukningu og
áframhald vilja á mótspyrnu hugs-
andi mannúðlegs fólks gegn
heimsku og illsku heimsins í dag,
að vera í miklum vanda með að
réttlæta svona ótímabært brottnám
eða svona aðgerð af hálfu stjóm-
andans eða skaparans sem hér er
sagður eða sögð öllu ráða. Það held
ég að hljóti að vera erfítt mál að
réttlæta eða rökstyðja. Slíkur merk-
ismaður var, eða hefði Marinó
Ólafsson verið hefði honum enst
aldur og heilsa til. Þess vegna drúp-
um við öll höfði í dag með tár í
huga og hugsjónum okkar og segj-
um bara, til að sjá það jákvæða og
besta: Gangi þér ferðin til morgun-
landsins og umskiptin þangað vel,
kæri vin. Guð sér um sína, hér sem
annars staðar.
Magnús H. Skarphéðinsson.
Elsku pabbi.
Þú ert algjör jaxl! Ég hef aldrei
á ævinni hitt eins einbeittan, vilja-
sterkan og jákvæðan mann. Þrátt
fyrir allt sem gengið hefur á sein-
asta árið hefur þú tekið á því með
þvílíkri ró og skynsemi að það er
með ólíkindum. Það var frábært
hvað þú varst alltaf jafn yndislega
jákvæður og fullur af húmor þrátt
fyrir erfíð veikindi. Ég man þegar
við Birgitta heimsóttum þig einu
sinni á spítalann og þú varst mjög
kvalinn og áttir það til að fá hræði-
lega verki, þetta var greinilega
mjög mikill sársauki en það eina
sem þú sagðir var „ansans vesen
er þetta“. Þetta lýsir hversu yfir-
vegaður þú varst, betur en margt
annað.
Þú varst frábær uppalandi, ég
man eftir mér sem fróðleiksfúsum
krakka sem kom oft inn í herbergi
til þín þar sem þú varst að hanna
alls konar rafeindatséki sem fram-
kvæmdu alla ótrúlegustu hluti, og
ég spurði þig margra spuminga
hvað þú værir að gera, hvemig
þetta virkaði, hvað þetta og hitt
væri. Og þú talaðir við mig, smá-
polla, eins og fullorðinn mann sem
vissi jafn mikið um það sem þú
varst að gera og þú sjálfur. Þetta
var mjög fræðandi fyrir mig og ég
man hvað mér fannst þetta gaman
og spennandi.
Þú hefur verið mér stoð og stytta
allt mitt líf og hvatt mig til að gera
það sem ég hef haft áhuga á. 12
ára gamall ákvað ég að ég vildi
spila á gítar. Flestir pabbar hefðu
bara farið í næstu hljóðfæraverslun
og keypt einhvern ódýran magnara
handa syni sínum, en ekki pabbi
minn! Hann settist niður nokkur
kvöld og bjó til minn fyrsta gítar-
magnara!
Það er mér ómetanlegt hversu
mikla athygli og hvatningu þú hef-
ur ávallt sýnt mér. Það er mér mjög
minnisstætt þegar þið mamma
mættuð oft á öldurhús bæjarins til
að sjá mig spila með hljómsveitum.
Ég man vel eftir kvöldum þar sem
þú varst enn vakandi þegar ég kom
heim eftir að hafa verið að spila
og þú hrósaðir mér fyrir það sem
þér fannst vel gert hjá mér. Slíkt
hrós er ómetanlegt.
Allt frá því ég var í barnaskóla
man ég eftir að hafa átt mörg,
mörg samtöl við þig um dauðann
og það sem gæti mögulega tekið
við eftir þetta líf. Við vorum oft
mjög sammála í skoðunum okkar í
þessu málefni og það er mér nú
mikil huggun að hafa átt þessi
samtöl við þig. Þessum samtölum
mun ég aldrei gleyma. Ég hlakka
til að hitta þig aftur og þá getum
við haldið þessum samtölum áfram
reynslunni ríkari!
Ég elska þig.
Bent
+
Faöir okkar,
TRYGGVI EIRÍKSSON,
Fannborg 1,
Kópavogi,
lést í Vífilsstaðaspítala að kvöldi
21. febrúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Börn hins látna.
t
Móðir okkar og tengdamóðir,
KATRÍN B. EIRÍKSDÓTTIR,
Steinsstöðum, Öxnadal,
(áðurtil heimilis
í Espigerði 4,
Reykjavík),
andaðist aðfaranótt 21. febrúar.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Gestur Eggertsson,
Sigriður Eggertsdóttir, Þorsteinn Guðlaugsson.
+
Eiginmaður minn og faðir,
KARL MAGNÚSSON,
Jökulgrunni 9,
Reykjavík,
er látinn.
Útförin fer fram frá Áskirkju í dag, föstu-
daginn 23. febrúar, kl. 15.00.
Sigurborg Guðmundsdóttir,
Sigrún Karlsdóttir.
+
Eiginkona mín,
JÓHANNA PÉTURSDÓTTIR,
Dalbraut2l,
lést i Vífilsstaðaspítala 14. febrúar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Helgi Þorláksson.
+
Ástkœr eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
ÓLÖF BERNHARÐSDÓTTIR
frá Grafargili,
Vogatungu 11,
Kópavogi,
lést í Borgarspítalanum þann 20. febrú-
ar sl.
Útförin fer fram frá Digraneskirkju mið-
vikudaginn 28. febrúar kl. 15.00.
Guðmundur Hallgrímsson,
Hallgrímur A. Guðmundsson, Erla Friðleifsdóttir,
Garðar H. Guðmundsson, Gun Guðmundsson,
Aðalsteinn Snævar Guðmundsson, Hrönn Kristjánsdóttir,
Kristfn Salóme Guðmundsdóttir, Magnús Harðarson
og barnabörn.