Morgunblaðið - 11.04.1996, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 11. APRÍL1996 33
borin. Hann var skjóthuga og vafð-
ist ekki fyrir honum að taka mikil-
vægar ákvarðanir. Greiðvikni Ing-
ólfs var viðbrugðið og var hann
ætíð reiðubúinn að rétta vinum og
vandamönnum hjálparhönd. Þurfti
sjaldnast eftir að leita því að engu
var líkara en hann skynjaði hvar
þörfin var. Og háaldraðri móður
sinni sinnti hann af mikilli natni.
Saknar nú margur vinar í stað
því að skarð er fyrir skildi. Ovenju
einlægur og gegnheill maður er
genginn. Fari hann vel.
Innilegar samúðarkveðjur.
Ingvi Þorkelsson og
fjölskyldan Lindar-
hvammi 3.
Kæri Ingólfur. Mig langar að
senda þér nokkur kveðjuorð. Mikið
brá mér þegar ég frétti um andlát
þitt, því þrátt fyrir veikindi þín
hélt ég alltaf að þú myndir ná heilsu
á ný því þú varst, í mínum augum,
ímynd hreystinnar.
Það eru tæp 18 ár síðan við hitt-
umst fyrst, er þú byijaðir að kenna
í Fjölbrautaskólanum í Breiðholti.
Við náðum strax vel saman, jafnvel
svo að við urðum samferða heim
fyrsta daginn. Þetta var samstilltur
hópur á listasviðinu í FB undir for-
ystu Gunnsteins Gíslasonar. Við
fórum nokkrum sinnum í vorhelgar-
ferðir upp í Brekkuskóg svo fjöl-
skyjdur okkar kynntust.
Árið 1980 byijuðum við nokkrir
kennarar við FB í uppeldisfræði í
KHÍ. Það var ágætur tími. Við héld-
um saman nokkur en allan tímann
lásum við tvö saman. Eftir tæpt ár
í náminu eignuðumst við hjónin
dóttur svo það breytti auðvitað
tímatöflu minni, svo ég flutti mig
í annan hóp _sem hentaði mínum
tíma betur. Ég var 2-3 vikur í
þeim hóp og kom þá til baka vegna
þess að (eða hvað heldur þú) ég
saknaði samvinnunnar við þig (nú
hefðir þú hlegið).
Þú varst ljónheppinn. Þú áttir
yndislega eiginkonu, Helgu Guð-
mundsdóttur, og fjögur myndarleg
börn. Helga er frábærlega greind
og ljúf og þið voruð afskaplega
samhent í að móta umhverfið innan-
húss og utan. Þið höfðuð líka þekk-
ingu til þess, þar sem þið voruð
bæði innan- og utanhússarkitektar.
Gróðurinn í kringum ykkur er ótrú-
legur. Handbragð þitt, Ingólfur, lif-
ir í umhverfi fjölskyldu þinnar.
Að lokum þakka ég þér góðan
vinskap og samfylgdina og við hjón-
in biðjum þér blessunar á nýjum
leiðum. Þinni elskulegu eiginkonu,
börnum og aldraðri móður vottum
við okkar innilegustu samúð.
Borghildur Jónsdóttir.
Það er hringt og rödd í símanum
segir: Hann Ingólfur Gísli dó í
gær. Fyrir örfáum dögum höfðum
við hist og spjallað lengi saman.
Ég hafði fylgst með veikindum Ing-
ólfs en ekki kom þó í hugann að
kallið kæmi svo fljótt. Hugurinn
reikar til baka til okkar fyrstu
kynna: Það var um sumarið 1963
að ég flutti tímabundið í Kópavog
og lá þá beinast við að ganga í
frjálsíþróttadeild Breiðabliks þar
sem Ingólfur var formaður. Þarna
hófust góð kynni sem aldrei bar
skugga á. Ingólfur var ágætur
íþróttamaður sem keppti í mörgum
greinum. Ingólfur hóf keppnisferil
sinn fyrir Aftureldingu í Mosfells-
sveit en eftir að hafa flutt í Kópa-
vog nokkrum árum fyrr lá leiðin í
Ungmennafélagið Breiðablik. A
þessum árum var mikill uppgangur
í fijálsíþróttastarfinu í Kópavogi.
Ingólfur hafði staðið fyrir því að
fá ungverskan þjálfara, Gabor, til
starfa og þar sem hann var bíllaus
sótti Ingólfur hann á allar æfingar
og skilaði honum síðan að æfingum
loknum. Ekki var um greiðslur fyr-
ir það að ræða enda hefði það ekki
verið í anda Ingólfs. Á þessum
árum tókum við þátt í mörgum
mótum bæði milli einstakra héraðs-
sambanda og öðrum hefðbundnum
meistaramótum. Uppúr stendur Jró
glæsileg ferð á Landsmót UMFI á
MINNINGAR
Laugarvatni 1965 þar sem íþrótta-
fólk úr Kópavogi stóð sig með
glæsibrag og þar náði Ingólfur
hvað lengst á sínum ferli. En þó
Ingólfur væri ágætur íþróttamaður
er félagsstarfið _þó það sem eftir-
minnilegast er. Áhuginn var ódrep-
andi og alltaf var líf og fjör í kring-
um hann. Skemmtileg frásagnar-
gáfa og hnittin tilsvör voru honum
eiginleg. Ég held að engum hafi
leiðst í návist hans. Ýmsar af þeim
sögum er hann sagði að loknum
æfingum eða á keppnisferðum eru
mér enn í minni. Aðstaða til að
stunda íþróttaæfingar í Kópavogi
á þessum árum var ótrúlega léleg.
Aldrei var þó neinn uppgjafartónn
í fólki og ég er sannfærður um að
bjartsýni og leikgleði Ingólfs áttu
sinn þátt í því. Á vetrum þegar
minna fór fyrir æfingum var komið
saman á fjölmennum skemmti-
kvöldum. Fyrir utan formennsku í
fijálsíþróttadeild Breiðabliks var
Ingólfur um tíma í stjórn Breiða-
bliks og eitt ár formaður UMSK,
og um tíma í stjórn Fijálsíþrótta-
sambands íslands. Á íþróttavellin-
um fann Ingólfur mestu gæfu lífs
síns en þar kynntist hann sinni
ágætu konu, Helgu. Leið þeirra lá
til langrar námsdvalar erlendis upp
úr 1970, fyrst til Sviss í eitt ár en
síðan lá leiðin til Noregs þar sem
þau voru í 5 ár. Eftir að þau hjón
komu heim voru gömul kynni oft
rifjuð upp og þá kynntist ég Helgu
betur og þeim mannkostum sem
hún er búin. Við Ingólfur höfum
síðustu tvo áratugina hist býsna
oft þó oft hafí það verið stuttar
samverustundir. Það hefur engu
að síður verið ánægjulegt, því sami
hressleikinn var sem forðum, af-
dráttarlausar skoðanir settar fram
á lifandi og skemmtilegan máta.
Þeir fundir verða því miður ekki
fleiri en minningin lifir og ég veit
ég tala fyrir munn þeirra fjölmörgu
sem unnu að íþrótta- og félagsmál-
um í Kópavogi frá 1962-1970 að
þar hafi farið maður sem öllum
þótti vænt um og gaman var að
starfa með. Ég sendi Helgu og
börnunum fjórum innilegustu sam-
úðarkveðjur og vona að Guð muni
styðja þau nú á erfiðum tímum.
Minningin um góðan dreng mun
lengi lifa.
Pálmi Gíslason.
Við viljum með nokkrum orðum
kveðja látinn samkennara, Ingólf
Gísla Ingólfsson, lektor við Kenn-
araháskóla íslands. Þrátt fyrir að
við vissum að Ingólfur hefði átt við
vanheilsu að stríða síðustu ár þá
vonuðum við alltaf að hann fengi
bata og gerðum ekki ráð fyrir að
kallið kæmi svona fljótt.
Ingólfur hafði mikinn metnað í
starfi, hann var stórhuga og átti
sér drauma um aukið vægi hönnun-
ar og handverks í skólastarfi. Hann
gerði allt sem í hans valdi stóð til
að búa sem best að sínum kennara-
nemum. Hann leitaðist við að temja
þeim öguð vinnubrögð og taldi ekki
eftir sér að eyða ómældum vinnu-
stundum í að leysa þeirra vanda-
mál.
Við samkennarar hans í list-
greinum munum sakna hans sárt,
en ósjaldan þurftum við á aðstoð
hans að halda. Hann var bóngóður
og ósérhlífinn og taldi ekki eftir
sér að hlaupa með okkur um allan
bæ til að finna það sem á þurfti
að halda hveiju sinni. Ingólfur var
vandvirkur og útsjónarsamur sem
kom sér vel þegar leysa þurfti flók-
in -verkefni.
Ingólfur talaði oft um fjölskyldu
sína og það fór ekki fram hjá nein-
um sú mikla ást og umhyggja sem
hann bar fyrir konu og börnum.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
Helgu og börnin í þeirra miklu sorg.
Ásrún Tryggvadóttir,
Hallfríður Tryggvadóttir.
TORFILYÐUR
TORFASON
+ Torfi Lýður
Torfason var
fæddur 20. nóvem-
ber 1907 á Bakka í
Hnífsdal. Hann lést
í sjúkrahúsinu á
Akranesi 31. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Torfi Magnús
Björnsson, hóndi og
sjómaður, f. 5. febr-
úar 1863 í Fremstu-
húsum í Dýrafirði,
d. 1. október 1911 í
Hnífsdal og seinni
kona hans, Jónína
Anna Ólafsdóttir, f. 29. apríl
1867 í Kirkjubólssókn. Börn
þeirra voru: Rósa, f. 15. júlí
1903, d. 3. júlí 1904. Guðmunda,
f. 22. apríl 1905, d. 27. septem-
ber 1983 og Sigríður Guðlaug,
f. 28. júlí 1909, d. 29. mars 1911.
Fyrri kona Torfa M. Björnsson-
ar var Vilborg Guðmundsdóttir,
f. 21. júlí 1853, á Grafargili, d.
12. maí 1896 á Grafargili. Börn
þeirra voru: Guðmundur, f. 24.
júlí 1885, d. 9. júní 1886. Guð-
björg, f. 13. september 1886,
Vilborg, f. 7. febr-
úar 1889, d. 2. nóv-
ember 1972, Guð-
mundur Jóhannes,
f. 25. júní 1890, og
Guðrún Rósa, f. 14.
nóvember 1891, d.
11. júlí 1892. Torfi
giftist árið 1952,
Höllu Hjálmsdóttur
f. 12. maí 1910, d.
2. september 1988,
þau voru barnlaus.
Torfi var 14 ára að
aldri er hann hóf
sjómennsku frá
Isafirði. Hann flutti
1930 til Vestmannaeyja og reri
þaðan til stríðsbyrjunar, þá
stundaði hann siglingar til Bret-
lands öll stríðsárin. Eftir stríð
var hann í útgerð og stundaði
sjómennsku í sex ár, en fór síð-
an í land og vann við skipavið-
gerðir til 1973 og flutti þá til
Akranes og var þar við ýmis
störf. Síðustu árin bjó hann á
Dvalarheimilinu Höfða.
Útför Torfa fer fram frá
Akraneskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 14.00
Torfi frændi er látinn í hárri elli.
Mig langar að minnast hans í fáum
orðum. Ævistarf hans var búið að
vera langt og mikið. Búinn að lifa
í rúm 88 ár. Hann var skírður í
heimahúsum 29. desember 1907 og
ólst upp frá 3ja ára aldri á Grafar-
gili í Valþjófsdal. Fylgdi síðan um
fermingu Vilborgu, hálfsystur sinni,
er hún flutti til Hnífsdals. Hann hóf
sjómennsku 14 ára og byrjaði á
útilegu hjá Jóni Kristjánssyni, eigin-
manni Vilborgar, á Sæfaranum frá
Súðavík. Þegar samvinnufélagið
var stofnað á ísafirði fór hann með
Jóni yfir á Valbjörninn ÍS 13. Hann
fluttist til Eyja 1930 og reri lengi
með Sighvati Bjarnasyni, mági sín-
um, á Þorgeiri Goða. í stríðsbyijun
fór hann á línuveiðarann Bjarka frá
Siglufirði og stundaði siglingar í tvö
ár, síðan réðst hann sem kyndari á
fraktskipið Sæfell og sigldi til
Grimsby, Hull og Fleetwood í 3 ár.
Eftir stríð hóf hann útgerð með
Jónasi Bjarnasyni og Elíasi Sveins-
syni í Varmadal er þeir félagar
keyptu Ölduna VE. Torfi var háseti
í mörg ár á bátum Sighvatar, Erl-
ingi I, II og III. Árið 1951 fór hann
í_ land og hóf vinnu í slippnum hjá
Ársæli Sveinssyni, en fór síðan til
Gunnars Marels í austurslippinn og
vann þar fram að gosinu á Heima-
ey. Torfi steig sitt stærsta gæfu-
spor er hann giftist Höllu Soffíu
Hjálmsdóttur frá Akranesi, þau
bjuggu í hamingjusömu hjónabandi
í 36 ár, fyrst í Vestmannaeyjum
og síðan á Akranesi. -
Torfi var sérstaklega vandaður
maður, góðmenni til orðs og at-
hafna, honum var ætíð létt í geði
og stutt í hláturinn. Aldrei vissi ég
til að hann skipti skapi. Sérstakt
dálæti hafði hann á börnum og vék
oft að þeim góðu. Ég kynntist hon-
um fyrst fyrir alvöru eftir að hann
var orðinn ekkjumaður. Ég hafði
samband við Torfa og spurði hvort
hann væri til í að skreppa næsta '
dag vestur á Snæfellsnes og fara
síðan til baka samdægurs. Hann
var nú til í það þótt á níræðisaldri
væri og þótti það ekki mikil fyrir-
höfn. A leiðinni varð honum tíðrætt
um stríðsárin og hætturnar sem
steðjuðu að í siglingunum til Bret-
lands. Aldrei sagðist hann hafa ótt-
ast um líf sitt, enda var hann sér-
staklega jákvæður maður og bjó
yfir mikilli hugarró. Þótt hann væri
orðinn ekkjumaður átti hann hægt
með að bjarga sér og hjá honum
var sérlega heimilislegt í herberginu
á dvalarheimilinu Höfða. Þar leið
honum einstaklega vel og vildi
hvergi annars staðar vera. Hann
brá sér stundum til Reykjavíkur til
að hitta vini og skyldmenni, nú síð-
ast kom hann í vetur á afmælisdag-
inn sinn og gisti hjá okkur. Heldur
fannst mér að farið væri að draga
af honum þó hann að öðru leyti
væri eins og honum var tamt, léttur
í skapi og ánægður. Lögð voru drög
að ferðalagi næsta vor og átti að
halda í austur, undir Eyjafjöllin, og
heimsækja bændur þar og skoða
þeirra búskap. En nú er kallið kom-
ið og verður sú ferð ekki farin í
þessu lífi.
Blessuð sé minning þín, elsku
Torfi.
Sighvatur, Steinunn og Jón.
PETRA
ÁSMUNDSDÓTTIR
+ Petra Ásmunds-
dóttir fæddist á
Seyðisfirði 15.
nóvember 1912.
Hún lést 31. mars
siðastliðinn á
Hrafnistu í Hafnar-
firði. Foreldrar
hennar voru hjónin
Emma Pétursdóttir
og Ásmundur
Sveinsson, sjómað-
ur á Seyðisfirði.
Eiginmaður Petru
var Arnór S. Gísla-
son skipsljóri, f.
6.1. 1911, d. 24.10.
1992. Foreldrar hans voru
hjónin Margrét Arnórsdóttir
og Gísli Jónsson, verslunar-
maður á Seyðisfirði. Dætur
Petru og Arnórs eru: 1) Mar-
grét Eggrún, við-
skiptafræðingur, f.
23.3. 1948, maki
Árni Gunnarsson,
verkfræðingur, f.
18.8. 1948. Barn
þeirra: Arnór Sig-
urður, f. 18.12.
1968. 2) Emma,
skrifstofumaður, f.
14.4. 1951, maki
Kjartan Aðalsteins-
son, lyfjafræðing-
ur, f. 6.1. 1951, d.
21.12. 1991. Börn
þeirra: Davíð Orn,
f. 31.3. 1976, Petra
Björg, f. 6.7. 1978, og Bjarni
Þór, f. 7.8. 1984.
Útför Petru fer fram frá Foss-
vogskapellu í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
• Fleiri minningargreinar um
Ingóif Gísla. Ingólfsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
Þá ertu komin til hans afa aftur.
Afa sem þú elskaðir svo mikið. Með
þessum fátæklegu orðum langar
okkur til að kveðja þig og þakka
þér fyrir alla þá umhyggju og ástúð
sem þú sýndir okkur í gegnum árin.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú raeð Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Arnór, Davíð Örn,
Petra Björg og Bjarni Þór.
Hinn 31. fyrra mánaðar lést á
Hrafnistu í Hafnarfirði mágkona
mín, Petra Ásmundsdóttir, og henn-
ar langar mig til að minnast hér
nokkrum orðum. Petra var fædd
austur á Seyðisfirði 15. nóvember
1912 og hafði hún því lifað lengst-
an hluta þeirrar aldar sem nú er
senn liðin, aldar sem skilur eftir sig
meiri breytingar á lifnaðarháttum
fólks sem búið hafa í þessu landi
frá því að það byggðist.
Petra var dóttir hjónanna Emmu
Pétursdóttur og Ásmundar Sveins-
sonar, sjómanns og verkamanns á
Seyðisfirði, og þar ólst hún upp
ásamt systkinum sínum tveimur,
Kristínu og Sveini, sem bæði lifa.
17. október 1942 giftist hún Arnóri
Gíslasyni sem einnig hafði alist upp
á Seyðisfirði.
Þau settu saman bú í Reykjavík,
enda höfðu bæði sest þar að. Árnór
var sjómaður, þá orðinn stýrimaður
á Goðafossi Eimskipafélags íslands.
Á þeim árum var erfítt að fá hús-
næði í Reykjavík. Stríð geisaði í
heiminum, landið hersetið og fólk
flykktist af landsbyggðinni í þétt-
býlið til þess að nýta tækifærin sem
það ástand bauð uppá. Ungu hjónin
stóðu uppi húsnæðislaus. Goðafoss
var um það bil að leggja af stað í
Ameríkuferð og Arnóri fannst hann
ekki geta skilið brúði sína eftir við
svo búið. Hann varð því að taka sér
frí næsta túr til að finna lausn á
húsnæðismálum þeirra og skipið
sigldi án hans.
Goðafoss kom aldrei aftur úr
þeirri ferð, hann var skotinn niður
við Garðskaga þegar aðeins var
eftir klukkutíma sigling til heima-
hafnar. Margir týndu þar lífi.
Arnór hélt áfram því starfi sem
hann hafði búið sig undir. Vett-
vangur hans var á sjónum. Það
gefur því augaleið að mikið var
hlutverk Petru. Það kom í hennar
hlut að greiða úr húsnæðismálun-
um. Leigusamningar voru ekki
gerðir til langs tíma í senn á þeim
árum og eigið húsnæði var fjarlæg-
ur draumur. Allar útréttingar, stór-
ar og smáar, komu í hennar hlut
sem og rekstur heimilisins, sem allt-
af bar af vegna snyrtimennsku og
smekkvísi og síðast en ekki síst,
uppeldi dætranna tveggja, þeirra
Margrétar Eggrúnar og Emmu.
Þegar aldur færðist yfir, og Arn-
ór þá fyrir nokkru kominn í land,
fluttu þau á Dvalarheimili aldraðra
sjómanna. Gott til þess að vita að
þar nutu þau dvalar, umönnunar
og hjúkrunar á þeirri stofnun sem
þau bæði höfðu tekið þátt í að
byggja upp.
Arnór lést í október 1992.
Blessuð veri minning þeirra
beggja.
Aðalsteinn Gíslason.
Handrit afmælis- og minningargreina
skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æski-
legt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Auðveldust er móttaka svokallaðra
ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár.
Ritvinnslukerfin Word og Wordperfect eru
einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má
greinar til blaðsins á netfang þess
Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar
þar um má lesa á heimasíðum. Það eru
vinsamleg tilmæli að lengd greina fari
ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínu-
bil og hæfilega línuleng — eða 2.200 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.