Morgunblaðið - 21.04.1996, Blaðsíða 2
2 B SUNNUDAGUR 21. APRÍL 1996
MORGUNBLAÐIÐ
ERLU og Adrian Brown þekkja
margir íslendingar. Þau ætluðu
að setjast að á Islandi að afloknu
þriggja ára námi í hljóðfæra-
smíði í London 1979-82, þar
sem þau kynntust. Voru þar í námi hvort
í sinni hljóðfæradeildinni en með sameigin-
leg undirstöðufög í eðlisfræði, viðarfræði
o.fl. Þau tóku því strikið beint til íslands,
þar sem þau fengu leiguhúsnæði og byrj-
uðu að vinna.
Yfirdrifin verkefni biðu Erlu við viðgerð-
ir á strokhljóðfærum, en skortur á þeim
var aðalástæða þess að hún, sem var fiðlu-
leikari, fór í þetta nám. Adrian lagði und-
ir sig stofuna og vann sig fljótlega með
nýsmíði á blokkflautum upp í langan pönt-
unarlista erlendis. Erla tók til við viðgerð-
ir á hljóðfærum í barnfóstruherberginu úti
á gangi. Þau tvö ár sem þau bjuggu hér
urðu þau alltaf að vinna í stofunni eða
svefnherberginu.
Þá misstu þau húsnæðið og vegna hús-
næðiserfiðleika fóru þau utan til Suður-
Frakklands, þar sem þeim bauðst hús
skammt frá Nimes. Viðskiptavinur Adrians
hafði milligöngu við frönsk hjón, sem
þurftu að láta gæta húss síns og þau fengu
það fyrir húsvörsluna. Eftir tvö ár þar
suður frá fæddist Ingi Björn, eldra barnið
þeirra, og þau ákváðu að gera aðra tilraun
til að setjast að á íslandi. Hún stóð í þijú
ár. Viðfangsefnin voru næg, en eftir að
hafa flutt úr einu leiguhúsnæðinu í annað
í þijú ár, var húsnæðisvandinn orðinn
nokkuð mikið vandamál, eins og Erla orð-
ar það. „A fimm árum vorum við búin að
vera á Holtsgötunni, í Frakklandi, Hafnar-
firðinum og Mosfellsbænum. Það var of
mílcill flækingur. Ekki er hægt að reka
viðskipti með því móti. Við skoðuðum hús
allt frá Selfossi, upp í Hvalfjörð og suður
í Voga, en fundum ekkert sem hentaði
okkur og við réðum við. Svo við ákváðum
að fara. Þá var líka komið annað barn,
Anna Lóa, sem fæddist á íslandi í febrúar
1989. Og í maí fluttum við hingað," segir
Erla.
Sveitahús i frægu matarhéraói
Bourgognehérað er fyrir margra hluta
sakir einn eftirsóttasti staður í Frakk-
iandi. Með hinni nýju hraðskreiðu TGV-
lest suður frá París er maður eftir tveggja
tíma ferð, kominn til bæjarins Macon,
nokkru sunnan við Dijon, þar sem Erla er
mætt. Húsið þeirra er í einu litlu þorp-
anna, Bergesserin, skammt frá. Þegar þau
Adrian ákváðu að flytja í seinna skiptið
bentu franskir vinir þeirra í París þeim á
að fara til Bourgogne. Þar væri svo ljúft
og fallegt, sem er orð að sönnu. Þau sáu
strax að þetta var mjög miðsvæðis fyrir
þau. Ekki nema tveggja tíma akstur frá
svissnesku landamærunum og stutt til
Þýskalands og Belgíu, þar sem Adrian
selur mikið. Raunar um alla Evrópu. Þau
höfðu því samband við ýmsa fasteignasala,
óku um héraðið og voru búin að skoða tug
húsa, þegar þau fundu það rétta.
Við komum að gamla bóndabænum
þeirra, sem stendur uppi í hæð með víðu
útsýni yfir ávalar hæðir, sem taka við
hver af annarri með grænum ökrum, tijám
og dalverpum á milli. Júrafjöllin sjást fjær
og hvítur tindur Mont Blanc gægist þar
upp yfir á góðum degi. Notalegt landslag,
hvorki flatt né hrikalegt. Veðursæld er
mikil og þar sem þau búa í 550 metra hæð
losna þau við þokuna, sem stundum liggur
yfir Sóndalnum. Alltaf er andvari. Nú um
miðjan mars er 18 stiga hiti, en að jafnaði
um 25 stig. Þægilegt fyrir kuldaskræfur,
segir Eria.
Það er komið vor og fuglasöngur. Svart-
ur og hvítur skjór flýgur fyrir og minnir
á þjófótta óperuskjóinn hans Rossinis. A
leiðinni kom ég auga á tvo fálka sitja á
staur. í skóginum segir Erla að séu dádýr
og villisvín og þar er mikið úrval af svepp-
um, sem heimamenn keppast á haustin við
að nýta sér. Til að njóta náttúrunnar hafa
þau gert sér stóran útipall úr stofunni, þar
sem þau eru undir beru lofti frá því í
mars og fram í október. Hún bætir því við
að ósjaldan halli gestir sér á sólbekkjum
úti á pailinum eftir góða máltíð og horfi
upp í stjörnurnar.
Góða máltíð? Auðvitað. Þetta er heims-
þekkt matar- og vínhérað. Hér þekkjum
við kannski best Dijonsinnepið og vinsæla
drykkinn Kir, sem samnefndur borgar-
stjóri markaðssetti með framleiðslu hér-
aðsins, Aligoté-hvítvínunum og sólbeijalí-
kjörnum þeirra Creme Cassis, en berin
koma m.a. frá Macon. Bourgogne er eitt
af þremur frægustu vínhéruðum Frakk-
lands. Pouilly-Fuissé hvítvínið vinsæla er
einmitt frá ekrunum utan við lestarstöðina
í Macon. Charollais-nautakjötið fræga er
líka af hvítu nautgripunum þarna og hand-
an Macon eru Bresse-kjúklingarnir frægu
með meyrasta fuglakjötinu. Að vísu eru
það ekki villifuglar heldur ræktuð hænsni
sem ganga laus og kroppa af jörðinni.
Ekki má gleyma sér við matar- og vín-
lýsingar. En við skreppum út í vínkjallar-
ann, sem er eitt elsta útihúsið. Þar eiga
þau nokkrar flöskur í geymslu, en lág-
marksgeymsla eigin framleiðslu er fimm
ár. „Okkar vín er þetta í Perrierflöskunum.
Við erum ekki með nema um 100 vínviðar-
plöntur, höfum rétt í 50 lítra af rauðvíni
á ári. Fáum næga uppskeru annað hvert
ár,“ segir Erla og bætir við að það sé tíma-
frekt að rækta vínvið.
Erla segir mér að allt í þessu héraði sé
með „gastrónómískum“ formerkjum, enda
héraðsbúar frægir fyrir matarmenningu.
Við sáum að við gætum flutt strax inn.
Og ég ákvað að meðan Anna Lóa væri lít-
il mundi ég hætta hljóðfærasmíðinni og
einbeita mér að því að taka húsið í gegn.
Adrian þurfti auðvitað að sjá fyrir fjöl-
skyldunni meðan við stóðum í þessu öllu.
Við tókum niður loftið í eldhúsinu og fund-
um þar undir þessa gömlu fallegu bita í
elsta hlutanum af húsinu frá því á 17. öld.
Við höfum brotið niður dálítið af veggjum
og ekki er allt búið uppi.“ Þetta hús er
líka orðið stórkostlegt hjá þeim.
Smídar streng jahljóéfæri
Vinnustofur beggja eru í útihúsum með
sérinngangi. Við göngum út í vinnustofu
Erlu, þar sem strengjahljóðfæri hanga
uppi og önnur mislangt komin á borðum.
„Núna er ég að smíða fiðlur, víólur og
selló,“ útskýrir Erla. Ég er búin að smíða
tvöfaldan strengjakvartett, þ.e. fjórar fiðl-
ur, tvær víólur og tvö selló. Er með seinna
sellóið núna. Allri smíði er að ljúka og svo
lakka ég fimm hljóðfærin sem ólökkuð eru
í sumar. Ég þarf á sólinni að halda til að
i CLUNY eru leifar af lengstu
klausturkirkju i kristni frá 11. eld,
enda mikill ferðamannabær. i gam-
alli klausturbyggingu veróur á
listahátíó 1998 hl|óófKrasýning,
enda góóur hópur hljóófærasmióa
■ héraóinu.
ERLA og Adrian meó
Lóu eg Inga Björn á pallinum vió húsió, þaóan sem vió blasa ávalar gróskumiklar hæóir.
En Bourgegnehéraó er eitt frægasta vin- eg matarhéraó Frakklands.
ÓTRÚLE6 GÆFA
AÐ LENDA HÉR
„Fólk hér er mjög veisluglatt. Við vorum
ekki búin að vera í viku þegar allir ná-
grannarnir voru búnir að koma. Og svo
byrjuðu matarveislunar. Vinahópurinn
okkar, hjóðfærasmiðirnir sem hafa sest
hér að, er alltaf að bjóða í lúxusmat. Matar-
menningin dregur líka ferðamenn að hér-
aðinu, svo að við höfum verið að segja að
tónlistarhátíðin fyrirhugaða í Cluny 1998
muni líklega enda eins og alltaf á síðustu
blaðsíðunni hjá Ástríki' með svignandi
veisluborði með krásum fyrir alla.“
Við komum inn í eldhúsið á þessum
gamla bóndabæ með sverum viðarbitum í
lofti og opið þaðan í stofu og út á pallinn,
en stigi með fullum bókahillum meðfram
upp á loftið. Ekki var þetta þó svona þeg-
ar Erla og Adrian keyptu húsið. Þau hafa
tekið til hendi. „Aðalástæða þess að við
keyptum þetta hús er að það hentar okkur
mjög vel. Og ekki síst hversu ódýrt það
var. Hjónin sem hér voru á undan okkur
voru að vísu ekki með mikið af skepnum,
en foreldrar þeirra voru með kýr og geitur
þar sem eldhúsið er nú og áfastri hlöðu
lakkið þorni vel. Þá er ég búin með
skammtinn sem ég setti mér þegar ég
byijaði aftur á nýsmíðinni. Ég var byijuð
að smíða heima, en tókst aldrei að ljúka
því, enda var svo mikið að gera í viðgerðun-
um. Og það gengur ekki ef maður þarf
alltaf að vera að hlaupa frá svona verki.“
Átti skuld aó gjalda
Á bak við smíði þessara hljóðfæra er
skemmtileg saga. „Meðan við vorum heima
í seinna sinnið fékk ég upphringingu frá
tengdasyni ívars Þórarinssonar, sem gerði
við fyrstu fiðluna mína. ívar var dáinn og
hann bauð mér að taka verkfærin og við-
inn sem hann hafði átt. En svo skemmti-
lega vildi til áð ívar hafði haft verkstæði
beint á móti okkur á Holtsgötunni, en var
hættur og dó um jiað leyti sem við fluttum
til Frakklands. I verkstæðinu hans var
ofsalega mikið af góðum verkfærum og
þarna eignaðist ég nú mikið af fallegum
viði, sem varð til þess að mig langaði til
að byija á nýsmíði aftur. Klæjaði í fing-
uma að gera eitthvað úr þessum fallega
viði. Þarna voru nokkur bök og dekk sem
ívar var búinn að líma saman og byijaður
að skera út og mér fannst alveg ómögu-
legt að láta fara svo ég bætti á hliðum
og hálsi og lauk við hljóðfærin. Mér fannst
ég skulda honum það að ljúka þessu fyrir
allan þennan frábæra við og verkfærin,
sem tvöfölduðu verkfæraeign mína. Og nú
er ég að ljúka skuldinni. Þessi fyrstu hljóð-
færi sem hanga hér uppi eru semsé hljóð-
INGI Björn sest vió pianóió um leió
og hann kemur úr skólanum og
jassar af hjartans list.
þar sem stássstofan er. Svínastían er hér
beint á móti. Fólkið bjó svo uppi á lofti,
þar sem við höfum svefnherbergin, baðið
og tölvuvædda skrifstofuna.