Morgunblaðið - 03.07.1996, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNING
MIÐVIKUDAGUR 3. JÚLÍ 1996 35
Ingólfur Arnarson var, er skarð sem
ekki verður fyllt. Eftir stendur
minningin um góðan dreng. Blessuð
sé minning hanns.
Ólafs-, Bjarna-, Gunnlaugs-
og Vilmundarbörn.
Það var bjartur og fagur morg-
unn, ég og kona mín létum langþráð-
an draum okkar rætast að ganga á
fjallið Súlur fyrir ofan Akureyri.
Tilfinningin á toppnum var slík að
maður gat ekki annað en dáðst að
sköpunarverki Guðs. Þetta augna-
blik fékk mann til að hugsa um hve
lífið er dásamlegt. Útiveran, hreint
og tært andrúmsloftið og fegurðin.
Þennan sama dag og Drottinn birti
mér alla sína dýrð þá var Ingólfur
vinur minn, jafnaldri og æskufélagi
að ganga sín síðustu spor á fjalli sem
við öll klífum aðeins einu sinni.
Kynni okkar Ingós hófust í Öldu-
túnsskóla í Hafnarfirði þegar við
vorum tíu ára gamlir. Ingó var þá
nýfluttur til Hafnarfjarðar. Fljótlega
gengumm við báðir í Skátafélagið
Hraunbúa, þar sem uppeldi okkar
mótaðist næstu árin. Þær voru ófáar
útilegurnar og skátamótin sem við
fórum með Riddurunum og síðar
dróttskátunum. Ingó var mér sem
bróðir, við deildum saman súru og
sætu og aldrei man ég eftir að nokk-
urn tíma hafi slest upp á vinskapinn
hjá okkur. Á unglingsárum okkar
kom það ætíð í hans hlut að vera
bílstjóri og gæta okkar sem fórum
með honum á böil. Hann þurfti ekki
vímuefni til að geta skemmt sér.
Ingó var fyrirmyndar unglingur og
drengur sem flestir foreldrar hefðu
viljað eiga sem son.
En líf okkar Ingós snerist ekki
bara um skáta á þessum árum. Tón-
listin var stór þáttur í okkar upp-
eldi. Ef rifja ætti upp allar þær
stundir og staði sem við sungum og
spiluðum saman þá væri það efni í
heila bók. En forlögin urðu þess
valdandi að framabraut Ingós á tón-
listarsviðinu varð meiri heldur en
mín. Er ég fór frá Hafnarfirði héldu
Jonni og Ingó áfram að spila sam-
an, spiluðu í útvarpi og meira að
segja inn á hljómplötu ásamt fleir-
um. Það var nú oft glatt á hjalla í
þá daga og göntuðumst við félagarn-
ir oft með það að sumir hefðu ein-
kennilega söfnunaráráttu. Meðan
sumir söfnuðu frímerkjum, fánum
eða peningum þá safnaði Ingó
munnhörpum. Við Ingó áttum okkar
bestu stundir saman á þessum árum
og að mörgu leyti vorum við nokkuð
líkir, þ.e.a.s. við fundum ýmislegt
sameiginlegt hvor í öðrum. Ekkert
gat hindrað okkur í þá daga. Við
gerðum það sem okkur datt í hug
þá stundina, sama hvað gekk á. En
leiðir skildu að hluta þegar við urðum
eldri. Við stofnuðum okkar fjölskyld-
ur og tíminn fyrir áhugaefnin minnk-
aði. Okkar samband varð ekki leng-
ur eins náið þar sem ég bjó í öðrum
landshluta, en alltaf þegar ég kom
í bæinn hittumst við.
Svo var það fyrir tíu árum að slitn-
aði upp úr hjónabandi Ingólfs og
Elsu. Þegar einhverjir erfiðleikar
steðjuðu að mér á unglingsárunum
þá var Ingó þar til að hughreysta
mig. Þegar faðir minn lést þá veitti
Ingó mér stuðning og hjálpaði mér
að dreifa huganum og komast í
gegnum sorgina. Því fannst mér það
skylda mín að aðstoða Ingó við að
vinna sig út úr sínum erfiðleikum.
Hjarta mitt stóð Ingó ætíð opið. Ég
opnaði fyrir honum heimili mitt á
ísafirði og deildi með honum eins
og hann væri minn bróðir. Næstu
ár dvaldi hann á Isafirði þar sem
hann kynntist seinni konu sinni.
Eftir að Ingó fluttist til Danmerkur
varð samband okkar ekkert, en ég
leit á það sem tímabundið og þó
heimurinn sé stór þá frétti ég alltaf
af honum og fylgdist með. Eg beið
alltaf eftir að hann kæmi heim aftur
svo við gætum tekið aftur upp þráð-
inn, tekið lagið eða gert eitthvað
skemmtilegt.
Ingó brást mér aldrei, hann var
drengur sem hægt var að treysta.
Ingó var einlægur og hjartahlýr og
sem vinnuveitandi hefði ég gjarnan
viljað hafa mann eins og hann áfram
í vinnu hjá mér, en það tækifæri
kemur ekki aftur.
Ó, Ingó, minn! Ef bara hjarta
mitt og kærleikur hefðu getað kom-
ið í veg fyrir skyndilegt fráfall þitt.
Enn á ný er ég minntur á fráfall
föður míns sem lést 39 ára eins og
þú, Ingó. Mínir bestu félagar eru
teknir frá mér á sínu þrítugasta og
níunda ári. Eftir sit ég með stórt
skarð í hjarta og hundrað spurning-
ar. _Ef og af hverju?
Ég vil þakka þér, Ingó, fyrir allar
þær góðu stundir sem þú veittir
mér, að hafa gefið mér tækifæri á
að kynnast þér og veita mér þá
hjartahlýju sem í þér bjó. Minning
þín mun verða mér vegarnesti það
sem eftir er og minna mig á hve
nauðsynlegt það er að elska eigin-
konu og börn, að treysta vináttu-
böndin við vini og ættingja. Það mun
einnig minna mig á að lifa lífinu
meðan það býðst og gera eins vel
og ég get að leysa þau lífsins verk-
efni sem lögð eru á mig, sama hversu
erfið þau eru.
Drottinn, ég vil biðja þig um að
varðveita Ingólf vin minn og veita
fjölskyldu hans, börnum, ættingjum
og vinum styrk til að ganga í gegn-
um sorgina.
Þinn vinur og æskufélagi,
Sigurjón Haraldsson.
Enginn fær flúið dauðann, samt
kemur dauðinn alltaf jafnóþægilega
við okkur. Það er erfitt að sætta sig
við að fólk deyi á besta aldri og
þess vegna verður sorgin svo stór.
Eina leiðin til að milda sorgina virð-
ist vera sú að minnast fegurðarinnar
í lífi hins látna og vera minnugur
þess að hinum látna líður vel og
hlakkar til að hitta okkur.
Við höfum umgengist Ingó þó
nokkuð í vetur, eftir að við fluttum
til Danmerkur, en samt kemur upp
sektarkennd og maður spyr sig:
Hvers vegna hittum við hann ekki
oftar? Við vitum að slíkar kenndir
hjálpa ekki til við að yfirbuga sorg-
ina og því er um að gera að láta
allar þessar góðu minningar sem
tengjast Ingó sækja á hugann og
fá þannig frið í sálinni.
Við sjáum Ingó fyrir okkur á
ísafirði, í vinnunni hér í Danmörku,
í öllum matarboðunum í vetur og
alltaf kemur upp í hugann þessi
söngelski, tilfinningaríki maður með
sína sterku réttlætiskennd og skoð-
anir á öllum sköpuðum hlutum. Síð-
ustu skiptin sem við umgengumst
Ingó, þennan síðasta mánuð, er okk-
ur eðlilega ofarlega í huga við þess-
ar kringumstæður. Ingó og Didda í
heimsókn með Önnu litlu dóttur sína,
öll þrjú leikandi á als oddi, Ingó að
gantast, mikið hlegið, forsetakosn-
ingarnar stórt umræðuefni og Ingó
alveg með á hreinu hvað hann ætl-
aði að kjósa. Þannig voru síðustu
skiptin sem við hittum Ingó og ekki
óraði okkur fyrir, þegar við töluð-
umst við í síma og ákveðið var að
fresta því að hitta þau þann 17. júní
af því þau ætluðu að eyða deginum
í Tívolí, ekki óraði okkur fyrir því
að skiptin yrðu ekki fleiri. Við hefð-
um svo gjarnan viljað eyða miklu
fleiri árum til viðbótar með þessum
góða vini okkar.
Ingó gerði mikið grín að því hve
margar ljósmyndir voru teknar í
hvert sinn sem íjölskyldan birtist.
Hann skildi ekki alveg þessa áráttu
að ljósmynda hvert fótmál, ljós-
mynda jafnvel þegar verið var að
burðast með búslóðina inn í íbúðina
okkar. Hann hafði nú samt lúmskt
gaman af þessu öllu saman og þótti
sérstaklega vænt um hvað Anna litla
var mikið tekin upp á myndband. í
framtíðinni eiga allar þessar myndir
eftir að ylja okkur og skerpa enn
betur minninguna um Ingó.
Aðeins fáeinum klukkustundum
áður en við fréttum lát Ingós vorum
við að skoða ljósmynd af Önnu
Bjarnadóttur, langömmu Önnu litlu,
og var meiningin að færa Ingó og
Diddu slíka mynd að gjöf. Amma
hafði mikla mætur á Ingó, enda
reyndist hann henni afskaplega vel.
Við vorum að hugsa um hvaða fal-
legu orð gætu fylgt með myndinni,
eitthvað nógu fallegt, og hlökkuðum
til að hitta þau við fyrsta tækifæri.
Myndina fékk Ingó aldrei í hendur,
þess í stað sitjum við hér og reynum
að skrifa eitthvað nógu fallegt um
hann sjálfan í minningargrein þótt
við vitum að tilfinningum verður
aldrei komið í orð né heldur lýsingum
á jafnsterkum persónuleika sem
hans.
Því miður komumst við ekki til
að fylgja Ingó síðasta spölinn, en
við erum með hugann hjá honum
og öllu hans fólki. Við leitum hugg-
unar í tónlist, ekki síst kórtónlist sem
óneitanlega minnir á Ingó, enda
hafði hann sungið í öðrum hveijum
kór á íslandi.
Það verður skrýtið að geta ekki
talað meira við Ingó; um tölvur,
gömlu popparana, íslenska tungu,
danska ungiinga, gamlar og nýjar
myndavélar og allt sem okkur liggur
á hjarta, en við getum huggað okkur
við að hann er kominn á æðri slóðir
sem eru okkur framandi og þar líður
honum vel.
Við þökkum Ingó samfylgdina og
vottum Diddu, Önnu litlu, Gunnari
Erni syni hans, Sigríði móður hans,
systkinum hans, Jakobi og Pollý og
öllum öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúð og vonum að minning-
in um Ingó styrki þau um alla fram-
tíð.
Björk Sigurðardóttir,
Magnús S. Guðmundsson.
• Fleirí minningargreinar um
Ingólf Arnarsson bíða birtingar
ogmunu birtast í blaðinu næstu
daga.
+
Ástkær eiginmaður minn,
ELÍAS MAGNÚS FINNBOGASON,
Grundargötu 16,
Grundarfirði,
sem lést 30. júní, verður jarðsunginn frá Grundarfjarðarkirkju laug-
ardaginn 6. júlí kl. 13.30.
Petrea Guðný Pálsdóttir,
Steinbjörg Elíasdóttir, Árni Eiríksson,
Guðný Elíasdóttir,
Páll G. Elíasson,
Margrét Elíasdóttir,
Elín Katla Elíasdóttir,
Finnbogi Elíasson,
Kjartan Eliasson,
Ólafur Æ. Jónsson,
Þorkell P. Ólafsson,
Steinar Helgason,
Sigurlaug J. Björnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
ENGEL CATHRINE LUND
(Gagga),
fædd 14. júlí 1900,
dáin 15. júni' 1996.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á Krabbameinsfélag
fslands.
Susse Wilken,
Henrik Lund.
t
Okkar ástkær og elskaður sonur og
bróðir,
STEFÁN VIÐAR JÓNSSON,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
fimmtudaginn 4. júlí kl. 13.30.
Jarðsett verður frá Saurbæ á Kjalarnesi.
Halldóra Böðvarsdóttir, Jón Ingvason
Anna Lovísa Jónsdóttir,
Böðvar Ingi Jónsson
og íris Dögg Jónsdóttir.
+
Bróðir okkar,
BÖÐVAR JÓHANN
GUÐMUNDSSON
frá Skálmardal,
Bröttukinn 6,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Hafnarfjarðar-
kirkju föstudaginn 5. júlí kl. 15.00.
Ingvi Einar Guðmundsson,
Ólafur Guðmundsson
og aðrir vandamenn.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
ÓLAFUR JÓHANNSSON,
járnsmiður
Löngumýri 57,
Garðabæ,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
föstudaginn 5. júlí kl. 15.
Kristbjörg Óskarsdóttir,
Vilborg Ólafsdóttir, Gestur Sigurðsson,
Jóhann Ólafsson, Hjördis Hjaltadóttir,
Eli'n Rut Ólafsdóttir, Brynjólfur Guðmundsson
og barnabörn.
+
Alúðarþakkir fyrir auðsýnda samúð
vegna fráfalls
FRIÐRIKKU PÁLSDÓTTUR
frá Sandgerði.
Þórhallur Barðason,
Barði Þórhallsson, Ingibjörg Möller,
Brynja Guðmundsdóttir, Bjarni Kjartansson,
börn, barnabörn og barnabarnabarn.
+
Hjartans þakkir til allra þeirra fjöl-
mörgu, er sýndu okkur samúð og heiðr-
uðu minningu eiginmanns mfns,
SIGURJÓNS DAVÍÐSSONAR,
Álfhólsvegi 34,
Kópavogi,
er lést í Landspítalanum 11. júní sl.
Guðlaug Einarsdóttir
og aðrir aðstandendur.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
GESTUR HALLGRÍMSSON
fulltrúi hjá gatnamálastjóra,
Starrahólum 4,
Reykjavfk,
verður jarðsunginn frá Hallgrímskirkju
fimmtudaginn 4. júlí kl. 13.30.
Gyða Magnúsdóttir,
Magnús Gestsson, Þorgerður Sigurðardóttir,
Benedikt Gestsson,
Hulda Ragna Gestsdóttir, Odd Stefán Þórisson,
Sigurjón Tracey,
Anna F. Birgisdóttir, Friðrik Haraldsson
og barnabörn.