Morgunblaðið - 03.10.1996, Qupperneq 50

50 FIMMTUDAGUR 3. OKTÓBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Rútur Óskars-
son var fæddur
í Berjanesi í A-Eyja-
fjallahreppi í Rang-
árvallasýslu 3. mars
1930. Hann lést á
Landspítalanum 24.
september síðastlið-
inn. Foreldrar_ hans
voru Sveinn Óskar
Asbjörnsson, bóndi,
f. 11. september
1902, d. 7. maí 1967,
og Anna Jónsdóttir,
f. 16. október 1907,
d. 15. maí 1995.
Bræður Rúts eru
Jón, f. 11. júní 1932, Sigurður,
f. 9. júlí 1937, Ásbjörn, f. 12.
mars 1946 og Grétar, f. 22.
apríl 1950.
Árið 1937 fluttist Rútur
ásamt foreldrum sínum frá
Berjanesi að Seljavöllum þar
sem hann ólst upp. Á Seljavöll-
um bjó þá einnig móðuramma
hans, Sigríður Magnúsdóttir.
Rútur sótti barnaskóla að Stein-
um undir Eyjafjöllum en 16 ára
gamall hélt hann til Hafnar-
fjarðar þar sem hann lærði
blikksmiði.
Hinn 27. september 1952
gekk Rútur að eiga Sigríði
Karlsdóttur, f. 13. maí 1934.
Börn þeirra eru: 1) Karl, f. 6.
júní 1954. Eiginkona hans er
Anna Þorsteinsdóttir, f. 4. mars
1957, þeirra börn eru: Dagný,
Ágúst, Rútur Ingi og Sigríður
Katrín. 2) Óskar Loftur, f. 13.
júní 1958. Eigjnkona hans er
Helena Kolbrún Leifsdóttir, f.
Ástvinur minn, ég kveð þig kært að sinni,
og hvað væri lífið hefði ég ekki trú,
því sorgin er þung og þraut í sálu minni
og þó fer ég brátt til sama lands og þú.
Þú varst mér svo kær, þú varst mín
vonafylling
þú verndaðir mig og leiddir ævistig.
Við greinum hér, sem í skuggsjá, himins
hilling
og horfum því fram til Guðs er annast þig.
Minningafjöld í hugans heimi svífur.
Hvert sem ég iít þá minnir allt á þig.
En Guðs sonar mynd í hærra veldi hrífur
og hann mun þín gæta, vinur, fyrir mig.
(JFK.)
Sigríður Karlsdóttir.
Það var að kvöldlagi í maímán-
uði síðastliðnum að við pabbi lögð-
um á ráðin um verkefni næsta dags
áður en við kvöddumst, en sá dagur
kom í raun aldrei. Á einni nóttu var
honum kippt út úr því lífsmunstri
sem hafði einkennt hann alla tíð,
því að vera þátttakandi, ráðgjafi
og félagi í flestu því sem við synir
hans vorum að gera. Það voru ófá
kvöldin sem sest var niður við eld-
húsborðið heima og álits hans leitað
á einhveiju máli. Það voru líka eftir-
jminnilegar stundir þegar við bræð-
ur komum í heimsókn, einn af öðr-
um, eins og fyrir tilviljun, settumst
við eldhúsborðið, fengum kaffi og
kleinur, því enginn lagar betra kaffi
og enginn bakar betri kleinur en
mamma.
Þessir óformlegu fundir gátu þró-
ast út í umræður og vangaveltur
um ólíklegustu hluti þar sem hver
hafði sitt til málanna að leggja og
ekki höfðu menn alltaf þolinmæði
til að bíða eftir að röðin kæmi að
þeim í umræðunni, það gat því oft
^orðið nokkur hávaði og í stöku til-
fellum hitnaði örlítið í mönnum.
Þrátt fyrir það stóðu allir upp sátt-
ir að lokum því það var gaman að
þessum fijálslegu skoðanaskiptum
og andrúmsloftið var notalegt,
pabbi hafði lag á að mynda þannig
andrúmsloft, hann hafði sína skoð-
un á flestum málum en var ekkert
iviðkvæmur fyrir því þó næsti maður
22. júlí 1954, þeirra
börn eru: Aron Örn,
Andri Jökull og
Rútur. 3) Sumarliði
Jóhann, f. 16. des-
ember 1959. Eigin-
kona hans er Krist-
jana Guðrún Guð-
bergsdóttir, f. 12.
maí 1965, þeirra
börn eru: Hanna
Sigrún, Sigríður
Ösp og Guðberg. 4)
Ingi Borgþór, f. 3.
maí 1964. Eigin-
kona hans er Gréta
Rögnvaldsdóttir, f.
3. apríl 1964, þeirra börn eru
Telma og Rögnvaldur. 5) Rútur
Sigurður, f. 4. október 1970.
Hann er ókvæntur.
Árið 1953 fluttist Rútur
ásamt eiginkonu sinni að Vals-
hamri í Geiradal A-Barða-
strandarsýslu þar sem þau
bjuggu í 15 ár ásamt foreldrum
Sigríðar, þeim Guðmundi Karli
Guðmundssyni og Ingibjörgu
Sumarliðadóttur. Þar stundaði
Rútur alls kyns smiðar og við-
gerðir fyrir sveitunga sína
ásamt búskap. Haustið 1968
fluttist fjölskyldan síðan að
nýju til Hafnarfjarðar. Rútur
hóf störf á vélaverkstæði Is-
lenska álfélagsins hf. árið 1969
og starfaði þar allt til dánar-
dags.
Utför Rúts fer fram frá
Filadelfíukirkjunni í Hátúni 2 i
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
hefði allt aðra.
Það eru óteljandi minningar sem
koma upp í hugann þegar litið er
til baka yfir þann tíma sem pabbi
fékk að eiga með okkur. Hann var
mjög náinn vinur okkar allra og í
lífsmáta hans var fólgin festa og
áreiðanleiki sem fleytti þessari stóru
fjölskyldu yfir allar lífsins torfærur.
Pabbi var mikill fjölskyldumaður
og vakti af ótrúlegri natni og áhuga
yfir velferð hvers og eins okkar allt
fram á síðasta dag. Samheldni og
hugulsemi voru honum kappsmál
og þeir eru ófáir sem um dagana
hafa þegið aðstoð í einhveiju formi
úr hans hendi.
Pabbi var friðarins maður sem
forðaðist illdeilur og reyndi að bera
klæði á vopnin kæmi hann því við.
Honum var umhugað um að vera
sáttur við samferðamenn sína og
skapara, en trúin á Guð almáttugan
og friðþægingarverk Jesú Krists var
honum leiðarljós allt frá unglingsá-
rum til dauðadags.
Ég er þakklátur pabba fyrir þá
fyrirmynd sem líf hans var okkur
og fyrir það að hafa alla tíð verið
eins og klettur sem alltaf stóð kyrr
á sínum stað og hægt var að flýja
til þegar í óefni stefndi. Hann fór
aldrei á taugum, ekkert sló hann
útaf laginu.
Ég er þakklátur mömmu fyrir
það ótrúlega erfiði sem hún lagði á
sig til að pabbi gæti verið heima í
veikindum sínum, eins og hann
helst óskaði sjálfur. Ég bið góðan
Guð um styrk henni jtil handa á
þessum erfiða tíma. Ég bið þess
einnig að minningin um pabba megi
lifa með okkur lengi enn.
Óskar L.
Rútur og Sigga, Svalbarði 12,
óijúfanleg eining, samheldni, traust
og kærleikur. Þannig kynnist ég
þeim heiðurshjónum fyrir 20 árum.
Heimili þeirra var jafnan samkomu-
staður fyrir unga sem aldna. Gest-
risni þeirra hjóna var og er marg-
rómuð. „Gott mannorð er dýrmæt-
ara en mikill auður, vinsæld er betri
en silfur og gull.“
Rútur, Sigga og synirnir fléttast
inn í líf mitt er við Óskar giftum
okkur fyrir 12 árum. Það var mikil
gæfa að tengjast inn í fjölskyldu
þeirra og kynnast því lífsmunstri
er Rútur lagði grunn að.
Tengdapabbi var mjög traustur
maður, mikill vinur og góður ráð-
gjafi. Trú hans og samfélag við
Jesúm Krist var mjög innilegt, hann
lagði áherslu á einlægnina og hreint
hugarfar og góð verk.
Mannlegt innsæi hans og þekk-
ing á eðli mannsins gerði það að
verkum að margir leituðu ráða
hans. Ég mun sakna þess innilega
að geta ekki sest niður með honum
og þegið góð ráð sem jafnan voru
grundvölluð á orði Guðs.
Missir okkar er mikill en þó allra
mestur fyrir tengdamömmu. Góður
Guð styrki hana og umvefji.
Helena Kolbrún.
Það er erfitt fyrir mig að setjast
niður til að minnast tengdapabba
míns. Hvar á að byija og hvað á
að tíunda því minningarnar eru nán-
ast óteljandi eftir fimmtán ára kynni
og tíu ára búsetu í húsinu við hlið-
ina á honum. Rútur í garðinum að
slá, í vinnufötunum ýmist í kjallar-
anum eða bílskúrnum, þannig var
Rútur, alltaf að bjástra við eitthvað,
laga, srníða, hanna, það var líf hans
og yndi, eins og einu sinni var sagt
um hann að hann gæti nánast breytt
sléttri járnplötu í hvaða form sem
var. Rútur var einstaklega vel gerð-
ur maður.
Mér finnst lýsingin á kletti sem
stendur stöðugur, sama hvað öld-
urnar bærast mikið, eiga vel víð.
Hann var bara þannig, hann lét aldr-
ei tilfinningaþung augnablik bera
sig af leið. Hann hélt sínu striki án
hávaða og láta, hann stökk ekki upp
á nef sér þó maður hefði aðra skoð-
un en hann. Ég veit að eiginkonu
sinni var hann besti vinur og ráð-
gjafi öll fjörutíu og fjögur árin þeirra
saman, varla var annað þeirra nefnt
á nafn án þess að hitt kæmi í sömu
andránni, slík var samheldni þeirra.
Rútur var fyrst og fremst fjöl-
skyldumaður, um það snerist lífið
að stórum hluta hjá honum, eins og
hann sagði svo oft síðustu mán-
uðina: Sigga og drengirnir mínir.
Hagur þeirra brann á hjarta hans,
enda kom það berlega í ljós í veik-
indum hans hvernig hver höndin
lagðist á eitt að hjálpa og þannig
vildi Rútur hafa það, að fjölskyldan
stæði saman.
Það er svo erfitt að hugsa um
alla draumana sem hann dreymdi
og verða ekki að veruleika, t.d.
traktorinn sem átti að nostra svo
við, og sumarbústaðurinn sem átti
að fara að vera svo mikið í. Það er
huggun harmi gegn að nú ert þú á
betri stað. Hafðu þökk fyrir kærleik
þinn í garð okkar allra, því þar voru
engir undanskildir, hvorki stórir né
smáir.
Þín tengdadóttir,
Kristjana.
Rútur afi var bestur.
Við bræðurnir eigum margar
góðar minningar um afa. Þær tengj-
ast að sjálfsögðu bílskúrnum, verk-
færum, skotinu á bak við bílskúrinn
en þar fengum við að leika okkur,
barnabömin, eins og við vildum.
Við breyttum skotinu í ævintýra-
heim og nutum þar velvildar Siggu
ömmu og Rúts afa. Rútur afi var
engum líkur. Við vorum ekki eldri
en tveggja ára er við fyrst heimsótt-
um bílskúrinn hans afa. Þar fengum
við að spreyta okkur undir hans
leiðsögn og kærleika. v
Afi hafði gaman af leikjunum
okkar og uppátækjum, það var stutt
í strákinn sem bjó innra með hon-
um. Einu sinni hjálpaði hann okkur
við að hanna lásboga, samskonar
og hann gerði sjálfur sem krakki.
Þetta fannst okkur mjög merkilegt
og spennandi. Hann fylgdist af
miklum áhuga með fyrirtækinu sem
við Rútur Ingi stofnuðum sem
hannaði og smíðaði alls konar dýr
sem við seldum svo til fjölskyldunn-
ar. Rútur afi var lilýr og góður,
stóra höndin hans var traust og
góð. Stundum laumaði þessi stóra
hönd krabbapeningi í lófann okkar.
Alltaf fékk afi koss. Afi var svo
góður vinur, meira að segja sögurn-
ar hennar mömmu fjölluðu um Rút
afa og Siggu ömmu. Ein þeirra
hljómaði svona: Það var snemma
morguns, síminn hringdi. Rútur afi
var í símanum. Heyrðu, Aron minn,
núna verðum við að drífa okkur
suður í Straumsvík, stóra vélin er
biluð. Rútur afi og Aron lögðu strax
af stað. Síðan gerðum við Rútur
afi við vélina og fórum svo í kaffi-
skúrinn. Þannig var Rútur afi alltaf
hetjan sem bjargaði öllu.
Elsku Rútur afi, traktorinn þinn
í bílskúrnum, sem þú ætlaðir með
austur, við barnabörnin þín ætlum
að klára hann fyrir þig og fara með
hann austur í bústað. Við ætlum
líka að hugsa vel um Siggu ömmu.
Þakka þér, elsku afi, fyrir allar
stundirnar.
Aron Orn, Andri
Jökull og Rútur.
Það er svo ótrúlegt, elsku afi
minn, að hugsa um það að þú sért
farinn frá okkur. Við erum búnar
að búa í húsinu við hliðina á þér
síðan við munum eftir okkur og
höfum næstum alltaf hitt þig á
hveijum degi, séð þig í garðinum
eða bílskúrnum þínum, manstu! Að
gera við traktorinn þinn sem þú
varst svo ánægður með. Þegar við
hittum þig sagðir þú svo oft: „Eruð
þið komnar, elskurnar, þið eruð svo
góðar.“ Svo klappaðir þú á kollinn
á okkur. Afi minn, við munum líka
eftir öllum kartöflunum sem þú
borðaðir, þér fannst þær svo góðar.
Það er svo margt sem við munum
og það er svo erfitt að hugsa um
þetta allt saman, en núna vitum við
að þér líður vel heima hjá Jesú.
Kveðja,
Hanna Sigrún
og Sigríður Osp.
Nú er hann afi minn farinn til
Guðs. Það er erfitt að hugsa til
þess að geta ekki lengur heimsótt
hann. Það var alltaf svo gaman að
hitta afa. Hann var alltaf svo
skemmtilegur og í góðu skapi. Oft-
ast var hann eitthvað að laga eða
smíða, úti í bílskúr eða niðri í kjall-
ara.
Hann afi minn var aldrei stress-
aður eða að flýta sér. Hann hafði
alltaf nógan t.íma til þess að tala
við okkur krakkana og kannski
stríða okkur pínulítið, sprauta smá-
vegis úr garðslöngunni á okkur (al-
veg óvart) eða kyssa okkur þegar
hann var nýbúinn að borða kæsta
hákarlinn sinn sem honum þótti svo
góður. Afi var alltaf með Biblíuna
á náttborðinu sínu og las alltaf í
henni á kvöldin. Hann trúði á Guð
og bað oft til hans.
Þótt við afi sjáumst ekki á næst-
unni þá veit ég að seinna raunum
við hittast hjá Guði.
Telma.
í dag kveðjum við yndislegan
fjölskylduvin, Rút Óskarsson, sem
er látinn eftir stutta en erfiða sjúk-
dómslegu.
Rút hef ég þekkt síðan ég man
eftir mér. Hann var giftur móður-
systur minni Sigríði Karlsdóttur frá
Valshamri í Geiradal. En þar
bjuggu þau sín fyrstu búskaparár
eða þar til 1968. Þá fluttust þau
til Hafnarfjarðar. Þau hjónin eign-
uðust fimm syni, þá Karl, Óskar,
Sumarliða, Borgþór og Sigurð, sem
nú sakna föður síns sárt.
Átti ég því láni að fagna að hafa
alist upp á næsta bæ við Valsham-
ar. Leiddi það til að það var mikill
samgangur á milli okkar strákanna.
Rútur var ekki bara faðir heldur
góður félagi drengjanna sinna.
Varði hann mörgum stundum með
þeim í smiðjunni og ýmislegt var
smíðað, kassabílar og fleira. Þetta
var skemmtilegur tími og margt var
brallað.
Eftir að Rútur fluttist með fjöl-
skyldu sína til Hafnarfjarðar sakn-
aði ég þeirra mikið. En það má
segja að samband okkar hafi svo
til ekkert minnkað, þar sem ég
gekk í skóla í Hafnarfirði í tvo vet-
RÚTUR
ÓSKARSSON
ur og bjó á heimili Rúts og Siggu
þann tíma. Þau hjónin töldu það
ekki eftir sér að bæta einum strák
við í hópinn sinn.
Heimili þeirra hefur alltaf verið
þekkt fyrir gestrisni, kærleika og
hlýju. Álltaf var gott að leita til
Rúts með hvað sem var. Hann var
vel að sér í öllum málum bæði ver-
aldlegum og andlegum. Hann var
hlýr, barngóður og átti stórt hjarta,
okkar börn kölluðu hann afa Rút,
og þótti það sjálfsagt. Hann var
höfðingi heim að sækja og hans
verður sárt saknað.
Skrýtið verður að sjá Siggu eina,
því samrýndari hjón höfum við ekki
þekkt. Eftir að ég eignaðist mína
fjölskyldu höfum verið það heppin
að búa í nágrenni við þau Rút og
Siggu eins og forðum í sveitinni.
Við hjónin erum þakklát fyrir allar
þær stundir sem við höfum átt með
Rúti.
Elsku Sigga, missir þinn er mest-
ur, þú missir ekki bara góðan eigin-
mann, heldur þinn besta vin. Við
biðjum góðan Guð að hugga þig
og styrkja í sorginni.
Einnig sendum við okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur til barna,
tengdabarna, barnabama og allra
ættingja og vina.
Guð blessi ykkur öll.
Ég hef augu mín til fjallanna
hvaðan kemur mér hjálp?
Hjálp mín kemur frá Drottni
skapara himins og jarðar.
(Davíðssálmur 121.)
Emil Hörður, Hanna
Rúna og börn.
Rútur er farinn heim til að vera
hjá Drottni. Með Rúti er genginn
drengur góður. Hann var góður
faðir drengjanna sinna, hann var
góður sonur og tengdasonur og
hann var góður eiginmaður. Rútur
var tryggur frelsara sínum og
Drottni Jesú Kristi og var reiðubú-
inn að ganga á hans fund þegar
kallið kom.
Mig dreymdi Rút nóttina er hann
fór heim. Mér þótti sem ég sæi
hann á biðstöð strætisvagna. Hann
var þreytulegur og lúinn að sjá.
Ég tók undir arm hans og bauð
honum hjálp mína við að stíga um
borð í vagninn. Rútur svaraði með
brosi. Vagninn kom og Rútur fór.
Þegar síminn hringdi að morgni
vissi ég hver fréttin mundi verða.
Rútur hafði tekið vagninn heim á
undan okkur hinum. Það er vissu-
lega sárt fyrir ástvini sem eftir eru,
en sorgin er söltuð von um endur-
fundi þar sem öll tár eru þerruð og
sorgin ekki framar til. Við vitum
að hann fór héðan til að vera með
Kristi. Dauðinn var honum ávinn-
ingur.
Ég blessa minningu Rúts Óskars-
sonar og votta aðstandendum sam-
úð mína í þeirra mikla missi.
Gunnar Þorsteinsson.
Mig langar í örfáum orðum að
kveðja vin minn Rút Óskarsson sem
er látinn eftir erfiða baráttu við
krabbamein.
Ég þekkti Rút frá því ég fyrst
man eftir mér og þó að á okkur
væri um það bil 26 ára aldursmun-
ur, ég á þessum tíma barn en hann
ungur maður, minnist ég þess sér-
staklega hvað mér þótti gaman að
ræða við hann um heima og geima.
Rútur var nefnilega þeim eiginleika
búinn að hann gat talað við alla sem
jafningja, aldna sem unga.
Eftir að Rútur og Sigga fluttust
til Hafnarfjarðar, fyrst að Móabarði
20b og síðan að Svalbarði 12 sem
þau byggðu, kynntist ég Rúti enn
betur, þar sem að ég bjó á heimili
þeirra hjóna í nokkur ár, en þau
voru þekkt fyrir það að vera ein-
staklega gestrisin.
Oft áttu sér stað háværar sam-
ræður eða rökræður yfir kaffiboll-
unum og menn skiptust á skoðunum
um hin ýmsu málefni og var Rútur
þá ávallt hrókur alls fagnaðar.
Rútur var einstaklega duglegur
maður, traustur og hlýr en samt
mjög stutt í húmorinn og glettnina
og það var mjög auðvelt að láta sér