Morgunblaðið - 03.10.1996, Qupperneq 51

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 3. OKTÓBER 1996 51
þykja vænt um Rút og kölluðu öll
börnin mín hann Rút afa þó að
hann væri það ekki í raun.
En það sem einkenndi Rút þó
allra mest var þessi óbifanlega trú
sem hann hafði á frelsara sinn Jesú
Krist og það endurspeglaði allt hans
líf, þessi staðfesta, friður og kær-
leiki sem hann hafði að bera.
Ég kveð þig, Rútur, með þökk
fyrir öll góðu árin sem ég og síðan
fjölskylda mín áttum með þér. Þín
verður sárt saknað. Guð blessi og
styrki þig, Sigga mín, syni ykkar
og aðra aðstandendur.
Hallfreður Emilsson
og fjölskylda.
Kær vinur er horfinn héðan og
farinn heim til Drottins.
Minningar frá liðnum tíma fylla
hugann.
Eg minnist þess að ég sá Rút
fyrst, er við hjónin vorum að stofna
okkar fyrsta heimili. Við höfðum
gift okkur um vorið 1951. Ég var
þó að mestu um sumarið vestur í
Geiradal, þar sem foreldrar mínir
bjuggu, og hjálpaði til við heyskap.
Við höfðum fest kaup á litlu húsi í
miðbæ Hafnaríjarðar. Hús þetta
sem við keyptum af Oddi heitnum
Ivarssyni, var gott hús sem lengi
var í eigu ættarinnar eftir að við
fluttum þaðan, en hefir nú verið flutt
vestur í bæ. Það var ekki fyrr en
um haustið að við gátum hafist
handa að lagfæra þetta hús og flytja
inn.
Maðurinn minn heitinn, Guðni
Guðmundsson, bað þá vin sinn Hörð
Vigfússon um hjálp í sambandi við
kyndinguna. Honum til aðstoðar
kom ungur maður, var þar kominn
Rútur Oskarsson, sem þá var nemi
í blikksmíði hjá Ágústi Jónssyni,
móðurbróður sínum. Hörður vann
þar einnig.
Þegar þessu verkefni lauk virtist
alltaf þurfa að hafa Rút með í ráð-
um, enda var hann þá þegar óvenju-
lega verklaginn eða þúsundþjala-
smiður væri réttara að segja, og
bóngreiðugur í meira lagi.
Ekki mun það hafa spillt fyrir
að systir mín Sigríður Karlsdóttir
var komin í bæinn, mér til aðstoð-
ar, enda von á erfingja hjá okkur
hjónum.
Ekki þarf að orðlengja það að þau
felldu hugi saman. Sigga systir var
frekar hlédræg sem barn og ungling-
ur, því þótti það nokkrum tíðindum
sæta í hennar heimabyggð er það
fréttist að hún hefði farið með
mannsefni sínu að heimsækja fólkið
hans, á Seljavöllum undir Eyjafjöli-
um.
Þau giftu sig 27. sept. 1952 og
hafði þeirra farsæla hjónaband því
staðið nær því 44 ár, er hann lést
þann 24.9. ’96. Fyrsta heimili þeirra
mun hafa staðið á Selvogsgötu 3 í
Hafnarfirði. Ekki dveljast þau þó
lengi í Hafnarfirði að þessu sinni
heldur flytjast vestur að Valshamri
í Geiradal og hefja búskap á móti
foreldrum okkar. Vissulega mátti
segja að þar mættust gamli og nýi
tíminn. Faðir minn var að sjálfsögðu
bam síns tíma, harðduglegur og
ósérhlífinn. Ungi bóndinn nýtti
meira tæknina og ávann sér virð-
ingu og kom ýmsu í verk, sem ekki
hafði tekist með gamla iaginu. Ný
vatnslögn var gerð og eftir það
þurfti ekki að dæla neysluvatni með
handafli, enda var það verk ekki
vinsælt á bænum. Rútur var einnig
verkstjórinn er gerð var vatnsafls-
stöð fyrir bæina Valshamar, Stekkj-
arhoit og Bakka, en þetta var unnið
í samvinnu þeirra er þar bjuggu.
Var sorglegt að sjá þetta mannvirki
eyðileggjast, þar sem snjóþyngsli
hreinlega jöfnuðu það við jörðu.
Það var alltaf mikil tilhlökkun er
farið skyldi vestur í Geiradal. Þær
eru bjartar og dýrmætar minning-
arnar frá þessum árum. Ég hafði
oft orð á því að það hafi bjargað
geðheilsu minni að fá að koma í
sveitina og taka þátt í heyskapnum.
Það gekk erfiðlega að „heilaþvo“
sveitastelpuna þannig að hún sætt-
ist alfarið við tilveruna á „mölinni“.
Vissulega hefír þetta verið mikið
álag fyrir heimilið er við komum
þarna eins og „engisprettuský" svo
sem við sjálf orðuðum það, og smiðj-
an hans Rúts var líkari barnaleik-
velli en smiðju, en jafnlyndi hans
og hjálpsemi við unga og eldri var
við brugðið. Börn og unglingar
hændust mjög að honum. Þau kunnu
vel að meta léttleika hans og gam-
ansemi og stríðnisglampann í aug-
unum.
Ekki undrar mig að synirnir
þeirra fimm séu verklagnir og dug-
legir menn, þar sem Rútur var allt-
af til taks að hjálpa þeim að leysa
vandamálin, hvort sem um var að
ræða tækni eða tilfinningar. Vel
man ég bílinn sem strákarnir smíð-
uðu með hjálp hans. Það var enginn
venjulegur „kassaljalabílT1 heldur
fallegur rauðlakkaður smábíll með
vél.
Var ekki laust við að þeir sem
komu norðan Tunguheiðina rækju
upp stór augu, að rekast á þetta
nýja módel og bílstjóra, sem var
frekar lágur í loftinu.
Síðar kom að því að Sigga og
Rútur, ásamt foreldrum mínum,
fluttu suður. Mun það hafa verið
árið 1968. Við hjónin höfðum þá
fest kaup á ófullgerðu húsi v. Móa-
barð í Hafnarfirði. Stofan okkar var
nokkuð stór og þau settu í hana
létta innréttingu og bjuggu þar á
meðan þau byggðu Svalbarð 12.
Við munum hafa verið 16-17 í hús-
inu þá. Aldrei man ég eftir að orð-
inu hallaði í því sambýli. Svalbarð
12 hefur verið þeirra heimili síðan,
orðlagt fyrir myndarskap og gest-
risni enda hjónin samhent. Rútur
fékk vinnu hjá ísal og vann þar
óslitið þar tii hann veiktist í maí í
vor. Aldrei fæ ég fullþakkað þeim
hjónunum alla þá hjálp og þann
styrk, sem þau veittu mér er ég
missti manninn minn í des. ’74.
Börn mín voru þá á ýmsum aldri,
það yngsta sex ára. Rútur var alltaf
boðinn og búinn að hjálpa, hvort sem
það var bíllinn sem bilaði eða þvotta-
vélin, eða hvað annað smátt eða
stórt. Börnin mín áttu þar hauk í
horni í sambandi við hjólin sín, eða
þau áhugamál, sem uppi voru hvetju
sinni.
Foreldrar mínir fluttu til þeirra
hjóna að Svalbarði 12 og voru hjá
þeim til dauðadags, umvafin kær-
leika þeirra og umhyggju. Þar var
aldrei talað um fyrirhöfn heldur for-
réttindi að fá að hafa þau. Stöndum
við systkinin frá Valshamri í mikilli
og óborganlegri þakkarskuld við
Siggu og Rút vegna þeirra. Einnig
var Anna móðir Rúts oft hjá þeim,
en hún átti heimili á Seljavöllum.
Hún var mikið hjá þeim síðustu
mánuðina er veikindi ágerðust og
styttra var til lækna. Það er ekki
svo langt síðan henni var fylgt til
grafar.
Nú eru enn kaflaskil.
Orð Guðs segir: „Sælir eru þeir,
sem í Drottni deyja.“ Því vitum við
að umskiptin hafa verið stórkostleg,
eftir harða og erfiða baráttu, þar
sem hann naut elskulegrar hjúkrun-
ar konu sinnar og ekki má gleyma
tengdadótturinni, sjúkraliðanum
Kristjönu, sem var þeim stórkostleg
hjálp. Öll fjölskyidan, synirnir,
tengdadæturnar allar og barnabörn-
in gerðu allt sem í þeirra valdi stóð
og ekki má gleyma fólkinu frá „Ca-
ritas“ sem er heimahjúkrun krabba-
meinssjúkra. Rútur átti bjargfasta
lifandi trú á Drottin Jesú Krist. Hann
fyrirvarð sig ekki fyrir þá trú, heldur
var hún honum traust akkeri. Jesús
sagði: „Ég lifí og þér munuð lifa.“
Nú þegar Rútur er farinn heim er
söknuður og hryggð í hjörtum okkar
en jafnframt gleði vegna þeirrar
sannfæringar að hann er sæll um
eilífð. Drottinn gaf og Drottinn tók,
lofað veri nafn Drottins.
Ég og systkini mín, Guðbjörg og
Guðmundur, og fjölskyldur okkar
kveðjum Rút með mikilli eftirsjá og
þökkum af alhug áratuga samfylgd.
Við þökkum allar ánægjustundirnar
á heimili þeirra og sendum Siggu
og fjölskyldunni allri, svo og bræðr-
um Rúts og þeirra fólki innilegar
samúðar- og blessunaróskir. „Kom
þú Huggarinn hljóði, Heilagi Andinn
góði.“ (J.S.)
Jóhanna F. Karlsdóttir.
0 Fleiri minningargreinar um
Rút Óskarsson bíða birtingar og
munu birtast íblaðinu næstu daga.
MINNINGAR
KRISTJAN GUNNAR
HILDIBERG JÓNSSON
+ Kristján Gunn-
ar Hildiberg
Jónsson fæddist í
Stykkishólmi 26.
júní 1914. Hann lést
á Landspítalanum
19. september síð-
astliðinn. Hann var
sonur hjónanna
Jóns Hildibergs
Sigurðssonar kaup-
manns og bókara í
Stykkishólmi, f.
30.5. 1878, d. 30.1.
1916, sem ættaður
var úr Dalasýslu,
og Sesselju Þor-
grímsdóttur, f. 2.3. 1888, d.
25.2. 1922, sem ættuð var úr
Eyrarsveit. Systkini hans voru
Unnur Hlíf, f. 7.5. 1911, d.
17.11. 1983; Jóna, f. 31.5 1917,
d. 20.5. 1964; og Sigurður, f.
27.9. 1920, d. 27.8 1995.
Kristján giftist Sigríði Þor-
björnsdóttur og eignuðust þau
sjö börn: Jón Sigurð, Pétur
Þorbjörn, Arndísi, Sesselju,
Steinar Jakob og Önnu. Þau
misstu eina stúlku þriggja
mánaða. Barnabörnin eru
þrettán og barnabarnabörnin
ellefu.
Útför Krisljáns verður gerð
frá Dómkirkjunni í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
í dag er til hinstu hvílu borinn
faðir minn Kristján Gunnar Hildi-
berg Jónsson. Hann hafði und-
anfarin ár átt við alvarleg veikindi
að stríða svo að ég vissi að hveiju
stefndi. Þó er eins og enginn sé
viðbúinn að missa ástvin sinn, sárs-
auki og söknuður gagntekur mann
og óskin er heitust að mega bakka
aftur í tímann svo hægt væri að
segja þau orð sem voru ósögð.
Hans lífsganga var aldrei auðveld
eða auðgengin, hann mátti muna
tímana tvenna og gangur Jífsins
sjaldan eins og óskað er. Á öðru
ári missti hann föður sinn. Á átt-
unda -ári missti hann móður sína
og minntist hann þess oft við mig
hvað sú minning væri sár og sökn-
uðurinn mikill. Á sjötta ári var
hann settur í fóstur til hjónanna
Kristjönu og Vigfúsar Hjaltalíns í
Brokey og ólst hann þar upp til
fullorðinsára ásamt uppeldissystk-
inum sínum, Jóni, Vilhjálmi, Krist-
ínu, Láru, Hildi, Lilju, Eygló og
Laufeyju sem dó um aldur fram
og minntist hann ætíð fósturfor-
eldra sinna og uppeldissystkina
með virðingu.
Pabbi stundaði nám á Laugar-
vatni 1932-33 og að því loknu
fluttist hann til Reykjavíkur. Hann
starfaði sem matsveinnog fór síðan
á sjóinn og stundaði sjómennsku
til stríðsloka. Þá ■ starfaði hann í
vélsmiðjunni Steðja, trésmíðaverk-
stæði Landsímans og málningar-
verksmiðjunni Hörpu. Rúmlega fer-
tugur hóf hann nám í Iðnskólanum
í Reykjavík og lauk málarameist-
araprófi þaðan og stundaði hann
það starf alla tíð síðan þar til hann
hætti vegna aldurs.
Pabbi var hreinlyndur og hisp-
urslaus maður, hvort heldur um var
að ræða menn eða málefni. Hann
var mikil félagsvera, hafði gaman
af tónlist og var fjölhæfur og vand-
ffli iflft M Aft ÆL iiwni
:
Erfidrykkjur
*
H
H
R L A
Slmi 562 0200
imimiir
virkur með allt sem
hann tók sér fyrir
hendur og snyrtimenni
var hann svo af bar
og allir hlutir sem hon-
um viðkomu áttu sinn
vísa stað.. Það má segja
um öll þau systkinin
að snyrtimennskan var
þeim í blóð borin.
Pabbi giftist móður
minni, Sigríði Þor-
björnsdóttur, 14. mars
1941 svo þau voru gift
í rúm fimmtíu og fimm
ár.
Ég veit að móðir
mín missti mikið þegar faðir minn
var allur því hann var sterki aðil-
inn, en ég veit líka að hún stendur
fyrir sínu og ég bið góðan guð að
halda verndarhendi yfir henni í
erfiðleikum hennar vegna þess að
enginn hefur misst eins mikið og
hún.
Að lokum langar mig til að minn-
ast á litla úrklippu með japönskum
spakmælum sem ég fann í fórum
föður míns að honum látnum og
þau eru svona: „Lífið er jafn langt
hvort sem grátið er eða hlegið.
Engin leið er löng í samfylgd vin-
ar.“
Guð veri með þér, elsku pabbi
minn. Mín huggun er sú að nú ertu
kominn í faðm þeirra sem þú sakn-
aðir sárast.
Arndís Kristjánsdóttir.
Nú ert þú farinn elsku afi minn.
Þú fórst snögglega og þó þú værir
búinn að vera veikur í mörg ár,
þá varst þú alltaf hress, mikið á
ferðinni og leist alltaf svo vél út,
að ég bjóst ekki við að þú værir á
förum. Þegar ég sest nú niður til
að skrifa þessi orð þá hrannast upp
minningarnar. Þú varst sterkur
persónuleiki og með ákveðnar skoð-
anir á hlutunum. Oft hafði ég
lúmskt gaman af því þegar þú sast
í stólnum þínum í stofunni, með
spilin fyrir framan þig og hristir
hausinn yfir einhverju sem var þér
ekki að skapi. Þá var erfitt að veij-
ast brosi og ég hef grun um að

Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta
Upplýsingar
ísíma 5050 925
og 562 7575
FLUGLEIÐ/R
HÓTEL LOPTLEIDIR
þú hafir einnig brosað innra með
þér. En þú varst einnig blíður og
glettinn oft á tíðum og varst af-
skaplega ánægður með barnaskar-
ann sem frá ykkur ömmu er kom-
inn. Þú varst líka mikil félagsvera,
fórst eins oft og þú komst í sund-
laugarnar og einnig í bæinn, en
þar heilsaðir þú öðrum hveijum
manni að manni fannst. Ég var
alltaf stolt af þér, því þú varst
umtalaður, hversu fínn þú værir,
svo snyrtilegur og strokinn, sama
hvaðan þú varst að koma, jafnvel
úr málningarvinnunni. Einnig
varstu þekktur fyrir vandvirkni,
sama hvað þú tókst þér fyrir hend-
ur.
Það er mér svo minnisstætt
hversu ánægður þú varst þegar
mamma varð fimmtug og það trúði
enginn að þú ættir fimmtuga dótt-
ur, hvað þá 53 ára son, svo ungleg-
ur varstu. Þessu sagðir þú mér oft
frá og alltaf kætti það þig jafn
mikið.
Þú hafðir ótæmandi áhuga á öllu
sem varðaði læknisfræði og ég
hugsa að hefðir þú fæðst á öðrum
tíma hefðir þú ekki orðið málara-
meistari, heldur læknir. Þú hafðiiy
einnig mikinn áhuga á allskyns
tækjum, og myndavélaáhuginn var
mikill, enda varstu alltaf með
myndavélina á lofti á öllum manna-
mótum. Það verður tómarúm í af-
mælunum í framtíðinni, þegar þú
verður þar ekki með myndavélina
þína. En þú verður þar staddur í
huga okkar. Ég mun ævinlega
geyma minninguna um þig, afi
minn, í hjarta mér og huga.
Elsku amma, missir þinn er mik-
ill og bið ég guð að styrkja þig í.
sorg þinni og gefa þér kraft til að
takast á við framtíðina.
Sá er eftir lifir,
deyr þeim sem deyr,
en hinn látni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnamir
honum yfír.
(Hannes Pétursson)
Blessuð sé minning afa.
Brynja Sigríður Blomsterberg.
APÓTEK
AUSTURBÆJAR
Háteigsvegi 1
BREIÐHOLTS
APÓTEK
Álfabakka 12
eru opin til kl. 22
b
Næturafgreiðslu
eftir kl. 22 annast
Apótek Austurbæjar
Minnismerki úr steini
Steinn er kjörið efni í allskonar minnismerki. Veitum
alla faglega ráðgjöf varðandi hverskonar minnismerki.
Áralöng reynsla.
BiS. HELGAS0N HF
ISTEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 . SfMI 557 6677