Morgunblaðið - 03.10.1996, Side 54

54 FIMMTUDAGUR 3. OKTÓBER 1996
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ SkaftI Bene-
diktsson fædd-
ist á Bjarnanesi í
Nesjum 17. október
1911. Hann lést á
hjúkrunarheimil-
inu Skjólgarði á
Höfn í Hornafirði
hinn 9. september
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Stafafellskirkju í
Lóni 17. septem-
ber.
Þegar æviárum
fjölgar verður það
hlutskipti okkar, sem fáum þeim
úthlutað, að kveðja vini og vanda-
menn, sem á undan eru kallaðir
yfir landamæri lífs og dauða. Þetta
er lögmál sem allir verða að hlíta
og örugg vissa. Á slíkum kveðju-
stundum verður manni ljóst, hvað
það er mikils virði að hafa fengið
að kynnast góðu fólki og blanda
við það geði. Frá Stafafellskirkju í
Lóni var 17. september sl. gerð
útför Skafta Benediktssonar, fyrr-
um bónda Hraunkoti í Lóni. Um
hann hafa þegar verið skrifaðar
verðugar minningargreinar, þar
sem ekkert er ofsagt. Hér verður
leitast við að flytja fá-
ein þakkarorð.
Um miðja öldina
fluttist ég úr foreldra-
húsum að Hvalnesi í
Lóni. Þar bauðst okkur,
nýgiftum hjónum, að
hefja búskap. Ég hafði
verið svo lánsöm, að
alast upp í umhverfi
þar sem hjálpsemi og
góðvild var ríkjandi og
ekki leitt hugann mikið
að öðruvísj mannlífi. í
þessum efnum þurfti
heldur ekki að kvíða,
nýir sveitungar tóku
okkur með vinsemd og margar
hjálparhendur tilbúnar ef á þurfti
að halda. Þar fylgdi Skafti í Hraun-
koti þeim fremstu, að vísu um fjöl-
skyldutengsl að ræða, þar sem
Skafti var hálfbróðir mannsins
míns. Slíkt þurfti þó ekki að vera
til staðar þar sem Skafti var ann-
ars vegar. Hann var ævinlega tilbú-
inn, hvort sem skyldir eða vanda-
lausir áttu í hlut, að koma til aðstoð-
ar þegar þörf var á. Hann hafði
hlotið í vöggugjöf margar góðar
gjafir, allt lék í höndum hans og
dugnaðinn skorti ekki til að nota
meðfædda hæfileika, ásamt þeirri
velvild sem til þurfti. Margt hand-
takið átti hann hjá sveitungunum
við byggingar og aðrar fram-
kvæmdir. Fyrir það allt skal þakkað
og ekki síður fýrir þá gleði og
skemmtilegheit, sem ævinlega
fylgdu honum.
En fyrst og fremst var Skafti
mikill heimilismaður. Þau hjónin,
Skafti og Sigurlaug, náðu því að
gera Hraunkot að glæsilegu mynd-
arbýli, sem sómi var að fyrir fá-
menna sveit. Þar naut sín myndar-
skapur og dugnaður Skafta við að
byggja upp og bæta og garðurinn
hennar Sigurlaugar var einn af
þeim fyrstu hér í sýslu, sem stóð
undir nafni sem glæsilegur skrúð-
garður. Sigurlaug er menntuð og
fær tungumálamanneskja og las sér
til í þeim efnum í erlendum ritum.
Skafti studdi hana í öllu því starfi.
Einnig nutu þau alla tíð aðstoðar
Guðlaugar, systur Skafta, sem var
á heimilinu og vildi því vel. Hún
naut líka umönnunar og umhyggju
Sigurlaugar eftir að heilsa hennar
bilaði, eða þar til hún varð að fara
á hjúkrunarheimili vegna veikind-
anna. Á heimili þeirra dvaldist einn-
ig síðustu mánuði ævinnar móðir
Skafta, Kristín á Hlíð, sem andað-
ist í Hraunkoti. Sigurlaug er lærð
hjúkrunarkona og annaðist þessar
konur af frábærri alúð og göfug-
lyndi. Þá var Skafti líka alltaf tilbú-
inn að rétta hjálparhönd. Hálfu
öðru ári áður en Kristín kom í
Hraunkot fluttist þangað Rannveig
Sigurðardóttir frá Hlíð, en hún
hafði frá árinu 1907 verið þar til
heimilis og unnið þar af trúmennsku
hjá Kristínu alla tíð. Árin hennar í
Hraunkoti urðu 13 og þar andaðist
hún háöldruð. Allan þennan tíma
naut hún umhyggju og elskusemi
Hraunkotsfólks, svo á betra varð
ekki kosið. Þar lét Skafti sitt ekki
eftir liggja.
Eins og fram hefur komið í minn-
ingargreinum, var Skafti einstak-
lega barngóður og nutu þess öll þau
börn sem dvöldu í Hraunkoti. Ég
orðaði það, að Skafti myndi hafa
fengið marga góða kosti í vöggug-
jöf og það er víst. En móðir hans,
Kristín á Hlíð, var mikilhæf kona,
ein af þeim sem átti allan vettvang
sinn á stóru heimili, vildi allra vanda
leysa og tók upp á sína arma ýmsa
sem áttu fárra kosta völ. Öll verk
hennar voru unnin af myndarskap,
vandvirkni og fórnfýsi. Frá henni
finnst mér að Skafti muni hafa
fengið allt sem til blessunar mátti
verða. Eitt er víst, að þegar menn
eins og hann kveðja, er sveitin fá-
tækari. Sannarlega þurfa bændur
að hafa menn eins og hann í sínum
röðum, menn góðvildar og hjálp-
semi. Sveit sinni vildi hann allt það
besta, studdi með ráðum og dáð
þá sem þar gengu fremstir til góðra
verka. Glaður var hann þegar gamla
fundarhúsið reis úr rústum og prýð-
ir nú sinn reit. Það er ósk mín til
Lónssveitar, að hún eignist áfram
slíka menn, þá mun vel fara.
Ég veit að Skafta fylgir þakk-
læti og hlýjar kveðjur út yfir landa-
mærin frá fjölmörgum vinum og
vandamönnum. Að kynnast slíkum
mönnum sem honum gefur' manni
trú á tilveruna og að lífið sé þess
virði að því sé lifað. í Hraunkoti
er enn haldið áfram að rækta og
fegra, en með Friðrik, uppeldissyni
Sigurlaugar og Skafta, kom á
heimilið faðir hans, Friðrik Jóns-
son. Hann hefur gróðursett og
plantað trjám í Hraunkotslandi, til
mikillar prýði. Allt hefur þetta fólk
átt sinn þátt í því að gera staðinn
betri og fegurri. Gestrisni og höfð-
ingslund hefur fylgt Hraunkots-
fólki og hef ég og mitt fólk mikið
að þakka í þeim efnum.
Ég er þess fullviss, að á strönd-
inni „fyrir handan hafið“ hefur
verið tekið fagnandi á móti Skafta
Benediktssyni. Þar sem réttlætið
ríkir og öllu er til skila haldið mun
hann fá ríkuleg laun fyrir allt sem
hann vann til góðs fyrir þá sem
fengu að kynnast honum. Sigur-
laugu sendum við hjónin blessunar-
óskir og alúðarþakkir fyrir allt
gott, okkar fólki til handa. Frirra
og Friðrik eru færðar óskir um
allt gott og þakkir fyrir okkur.
Megi blessun og farsæld fylgja
Hraunkoti og öllum þar, um ókom-
in ár.
Blessuð veri minning Skafta
Benediktssonar.
Valgerður Sigurðardóttir,
Höfn.
SKAFTI
BENEDIKTSSON
ELÍN
GUÐBRANDSDÓTTIR
* *
MAGNUSINA AÐAL-
HEIÐUR BJARN-
LEIFSDÓTTIR
+ Elín Guðbrandsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 1. ágúst
1914. Hún lést á Hjúkrunar-
heimilinu Eir 16. september síð-
astliðinn og fór útför hennar
fram frá Langholtskirkju 20.
september.
Að kveðja getur oft verið erfítt,
sérstaklega þegar það er í hinsta
sinn.
Hinn 16. sept. síðastliðinn reikaði
hugur minn óvenju mikið heim til
íslands. Það var svo um kl. 18 að
Chicago-tíma að foreldrar mínir
hringdu með þær sorglegu fréttir
að hún Elín hefði andast þá um
nóttina. Enn og aftur er ég langt
að heiman þegar ástvinur kveður
þennan heim. Ég á erfítt með að
trúa þessu. Hún Elín mín var ekki
það lasin, þegar ég kvaddi hana á
Islandi fyrir u.þ.b. tveimur mánuð-
um. En það er nú eitt sinn þannig
að Guð tekur okkur þegar okkar
tími er kominn, og nú var Elínar
tími kominn.
Um leið og ég kveð Elínu í hinsta
sinn vil ég nota tækifærið og minn-
ast hennar í stuttu máli.
Enda þótt Guðmundur föðurbróð-
ir minn og Guðný miðdóttir Elínar
tengdu fjölskyldu okkar, kynntist
ég Elínu ekki fyrr en í janúar 1990,
er ég leigði hjá henni herbergi.
Næstu tvö árin og átta mánuði gerði
Elín heimili sitt í Álfheimunum að
mínu heimili líka. Við tengdumst
fljótlega traustum vinaböndum sem
entust allt til hins síðasta.
Ég minnist Elínar sem hæglátr-
ar, ljúfrar og traustrar konu, um
leið lífsglaðrar og lífsreyndrar. Við
sátum oft og spjölluðum um heima
og geima. Elín hafði ferðast víða
og hafði margar skemmtilegar sög-
ur að segja, svo það_var oft glatt
á hjalla hjá okkur í Álfheimunum.
Já, hver hefði trúað því að ég, rúm-
lega tvítug og Elín á áttræðisaldri
hefðum getað spjallað og hlegið
saman eins og það væri ekki nokk-
ur aldursmunur á okkur.
Að öllum öðrum ólöstuðum bak-
aði Elín heimsins bestu kleinur. Hún
dekraði einnig við mig eins mikið
og hún komst upp með. Þegar ég
var ekki að vinna á kvöldin átti hún
það til að banka á dyrnar hjá mér
og sagðist hafa svo mikinn mat að
hún byði mér í kvöldmat. Það var
ekki nokkur leið að segja nei, sér-
staklega ekki eftir að matarilmur-
inn var kominn um allt herbergið
mitt. Ég sagði henni að hún dekr-
aði mig of mikið. En þegar ég sá
hversu mikið hún naut þess, var
ég glöð að geta orðið henni að liði.
Ég fékk sem betur fer að gjalda
henni greiðann. Sjón hennar var
farið að hraka mikið, og fór ég því
stundum með henni eða þá fyrir
hana út í búð. Svo eftir að ég eign-
aðist bíl var mér mikil ánægja að
því að Elín fékk að njóta þess. Hún
kunni vel að meta hjálpsemi og
greiðvikni.
Ég var stolt af því að hafa Elínu
viðstadda útskrift mína úr Fóstru-
skólanum, en ég leigði einmitt hjá
henni á meðan ég var í því námi.
Ég flutti svo aftur til hennar í jan-
úar síðastliðnum. En í þetta sinn
svo hún gæti verið heima. Sjónin
var orðin mjög léleg. Elín dáði heim-
ili sitt í Álfheimunum og átti þá
ósk heitasta að geta dvalið þar eins
lengi og kostur væri. Mín var
ánægjan að geta orðið þar að liði.
Svo þegar að því kom að flytja í
maí síðastliðnum, átti hún dálítið
erfitt með að sætta sig við það:
Og þegar ég heimsótti hana vant-
aði ákveðinn lífsneista. Elín var þó
skynsöm kona og reyndi að sann-
færa sjálfa sig, og sættast við orð-
inn hlut.
Elsku Elín mín, ég vil þakka þér
fyrir allt og allt, sérstaklega hlýju,
vináttu og ljúfar samverustundir.
Megir þú fara í Guðs friði.
Ættingjum, vinum og öðrum að-
standendum sendi ég mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Megi Guð
veita ykkur styrk.
Kær kveðja,
Elísabet Signrðardóttir,
yngri, Bandaríkjunum.
Skilafrest-
ur minn-
ingar
greina
Eigi minningargrein að birtast
á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. í mið-
vikudags-, fímmtudags-,
föstudags- og laugardagsblað
þarf greinin að berast fyrir
hádegi tveimur virkum dögum
fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunn-
inn eða eftir að útför hefur
farið fram, er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi.
+ Magnúsína Aðalheiður
Bjarnleifsdóttir fæddist í
Reylqavík 10. júní 1908. Hún
lést á Hjúkrunarheimilinu Eir
23. september síðastliðinn og
fór útför hennar fram frá Foss-
vogskirkju 30. september.
Magnúsína Aðalheiður Bjam-
leifsdóttir, „hún amma“, var ekki
skyld fjölskyldunni í Efstasundi en
engu að síður varð hún „amma“
einn daginn þegar ijórar litlar stelp-
ur misstu ömmu sína í bílslysi. Þá
sagði Jara mamma þeirra: „Hættið
þið þessu væli, hún Magga er hér,
hún verður amma ykkar.“ Og viti
menn, hún varð amma fyrir þessar
stelpur sem voru Guðrún, Éyrún,
Bergrún og Amrún, dætur Tona
og Jöm. Elsku amma, í dag em lið-
in mörg ár, síðan þú eignaðist okk-
ur sem bamaböm en þú eignaðist
ekki aðeins okkur, því að þegar
tímar liðu þá eignaðist þú níu barna-
bamaböm sem þú hefur ávallt rækt-
að sem þín langömmuböm. Mér er
minnisstætt þegar þú í janúar 1971
varst á leið með Dettifossi í siglingu
eins og pabbi en þið vomð bæði að
vinna á því skipi. Þú vissir að mig
langaði til að vera sjálfstæð og búa
sér með minni litlu fjölskyldu en
dóttir okkar Guðna, Jara yngri, er
fædd 25. nóvember 1971. Hvað
gerðist? Þú hringdir í mig og sagð-
ir: „Elsku Gulla mín, vilt þú ekki
passa íbúðina mína fyrir mig- á
meðan ég fer í þessa löngu sigl-
ingu?“ Þarna var þér rétt lýst.
Annað minningarbrot kemur upp
í hugann. Sonur okkar Nonni (fædd-
ur 1976), sem þá var þriggja ára,
fór með mér í heimsókn í Ljósheim-
ana. Hann átti aðra langömmu sem
ávallt var í peysufötum og með lang-
ar fléttur. Við hringdum bjöllunni
hjá þér og til dyra kom eldhress
amma nýkomin frá Lóló í Noregi.
Þú varst að spila fjöruga tónlist af
segulbandi og auðvitað að dansa
eins og þér fannst skemmtilegast.
Þessi heimsókn var löng og skemmt-
um við okkur öll mjög vel. Þegar
við komum út og vorum að taka
lyftuna niður þá spyr sá þriggja
ára: „Mamma, ertu alveg viss um
að hún sé langamma? Er hún ekki
bara amma?“ Móðirin spyr til baka:
„Af hveiju spyrðu að þessu?“ „Jú,
sjáðu til langömmur mála sig ekki,
dansa ekki diskó og eru ekki með
krullur."
En svona varst þú alltaf, eins
og skvísa. Nú er hún Jara yngri
búin að giftast honum Einari og
það gerðist 17. ágúst síðastliðinn.
Amma mín, þú treystir þér ekki til
að vera með okkur þann dag, en
mikið var til þín hugsað.
Það er aldrei talað um hana
Möggu á okkar heimilum, heldur
alltaf um ömmu eða langömmu, því
amma, þú hefur alltaf reynst okkur
öllum sem slík. Fyrir mér eru Lóló
og mamma eins og systur. Veit ég
að mamma hefur reynst þér eins
og dóttir. Lífíð er stundum skrýtið.
Hveijir búa í dag í þinni götu, Ljós-
heimunum? Mamma, pabbi, Búdda,
Eyrún, Rúnar og Arnar svo að þú
sérð að þeirra er vel gætt. Eitt af
þínum barnabörnum er farið á und-
an þér, það er hún Bergrún okkar.
Ég er viss um að hún var „þar“,
til að taka á móti þér. Þú og hún
eigið eftir að hafa það gott saman.
Þegar ég og Sváfnir (sonur Berg-
rúnar) komum síðast að heimsækja
þig, þá varstu orðin mjög veik, þú
þekktir mig ekki, en allt í einu reist
þú upp við dogg og sagðir: „Hvað
er þetta, er þetta ekki strákurinn
minn?“ Þú og Sváfnir urðuð mjög
tengd og það er Jöru ömmu að
þakka að þau tengsl fengu að dafna,
því hún skildi (eins og alltaf) hvað
tengsl ykkar voru náin og sá um
að þau rofnuðu ekki. Takk mamma.
Elsku Lóló.
Mikið er ég þakklát fyrir það að
þið mamma séuð og hafíð alltaf
verið góðar vinkonur. Þú gast tekið
þessa stóru fjölskyldu og gert hana
að þinni. Elsku amma. Ég veit að
það verður vel tekið á móti þér og
loksins færð þú þína hvíld. Takk
fyrir að vera amma og langamma
okkar.
Þínar dótturdætur, og barna-
börn.
Guðrún, Eyrún, Arnrún,
Jarþrúður, Jón, Rúnar, Arn-
ar, Ragnheiður, Sváfnir,
Anton, Þórður og Svanlaug.
t
Eiginmaður minn,
JÓN ÁSGEIR JÓNSSON,
Bolungarvík,
andaðist á Sjúkrahúsi Bolungarvíkur þriðjudaginn 1. október.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd barna og annarra vandamanna,
Lína Dalrós Gísladóttir.
t
Eiginkona mín,
SIGURFLJÓÐ ÓLAFSDÓTTIR,
frá Vindheimum,
Tálknafirði,
siðast til heimilis að Svöluhrauni 6,
sem lést laugardaginn 21. september, var jarðsungin frá
Fossvogskirkju mánudaginn 30. september.
Jarðarförin fór fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Alúðarþakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug.
Magnus Bjarnason.